บทที่ 82

ไคล์ยิ้มเยาะ

“ฮะ เขากำลังคิดที่จะนำเงินที่เขาถูกลอตเตอรี่ทั้งหมดออกมาใช่ไหม? ฉันพนันได้เลยว่ามันคงไม่พอหรอก”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนเช่นนี้!”

เมื่อฟังคำเยาะเย้ยของพวกเขา เจอรัลด์ก็มีสิ่งเร้าให้เปิดเผยตัวตนของเขา

อย่างไรก็ตาม เขาสงบลงอย่างรวดเร็ว เพราะเมื่อเขาทำแบบนั้น เขาจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีก เขาจะไม่มีวันสามารถเรียนจบอย่างสงบสุขได้ และเขาคงจะถูกบังคับให้ลาออกไป

นี่เป็นเพราะว่าพ่อของเขาจะไม่ปล่อยให้เขาต้องตัวคนเดียวอยู่ในมหาวิทยาลัย

หากเป็นเช่นนั้น ชีวิตของเขาคงจะหยุดชะงักอย่างสิ้นเชิง และเจอรัลด์ไม่ต้องการให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น

เขาแต่อยากจะปรับปรุงตัวเองตามความพร้อมของเขา เขาพอใจตราบเท่าที่เขาไม่ได้ขาดแคลนเงิน

เจอรัลด์ถอนหายใจ จากนั้น เขาก็พูดว่า “ใช่ ผมมีเรียนในภายหลัง ผมควรจะลาไปก่อน ถ้างั้น”

เจอรัลด์ยืนขึ้นและจากไป

“เจอรัลด์” มีล่าไล่ตามทันเขา

เธอรู้สึกแย่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอ ณ จุดหนึ่ง ได้ดูถูกเจอรัลด์เมื่อเขาพูดถึงอดีตของเขา

เธอเสียใจอย่างแท้จริง

“ทำไมฉันไม่คิดจากมุมมองของเจอรัลด์? ใครจะเต็มใจทำแบบนั้นหากเขาไม่มีเงินเลย? นอกจากนี้ เจอรัลด์