บทที่ 1

มันเป็นเวลาสามทุ่มแล้ว ในหอพักชายในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัย

"เจอรัลด์ นายช่วยลงไปที่ห้อง 101 ที่ชั้นแรกแล้วเอาแล็ปท๊อปมาให้ฉันทีดิ!"

หนุ่มผมบลอนด์ที่อยู่ห้องถัดไปในหอพักเดียวกัน จู่ ๆ ก็เปิดประตูห้องพักของเจอรัลด์ก่อนจะโยนเงินหนึ่งดอลลาร์ลงที่พื้น จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไป

"อ้อ อีกอย่าง ฝากซื้อน้ำแร่ที่ร้านค้าของล่างมาขวดนึงด้วยล่ะ!

นักศึกษาผมบลอนด์เดินกลับมาก่อนจะโยนเงินอีกสามดอลลาร์ลงกับพื้น - สองดอลลาร์สำหรับน้ำแร่ส่วนอีกดอลลาร์สำหรับเป็นค่าเหนื่อยเป็นธุระให้เขา

"เฮ้ บลอนดี้! ทำไมคนในหอนี้ถึงเอาแต่ขอให้เจอรัลด์ไปทำธุระให้แทนล่ะ? พวกนายเป็นพวกนักเลงขี้รังแกรึยังไง?"

คนในห้องพักของเจอรัลด์ถามด้วยลักษณะท่าทางที่เย็นชา เพราะพวกเขาทนไม่ได้กับการกระทำเช่นนี้อีกแล้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจอรัลด์พักในห้องเดียวกับพวกนาย แต่พวกนายยังไม่เข้าใจเขาเหรอ? ถ้านายให้เงินเขาสักดอลลาร์ เขาจะยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งกินขี้ได้เลยถ้านายขอ! บลอนดี้กล่าวด้วยความประชดประชัน จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาก่อนจะออกจากหอพักไป

ใบหน้าของเจอรัลด์ขึ้นสีแดงด้วยความอับอาย ในขณะที่ทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ชายผมบลอนด์กล่าว หลังจากนั้น เขาก็ก้มตัวลงเก็บเงินไม่กี่ดอลลาร์บนพื้น ก่อนจะคิดกับตัวเอง 'เท่านี้ อีกแค่สองดอลลาร์ เราก็จะมีเงินพอสำหรับซื้อขนมปังนึ่งสามชิ้นแล้วก็ผักดองตั้งถุงนึง! ฉันจะไม่ต้องทนหิวอีกต่อไป'

"เจอรัลด์...อย่าไป! ถ้านายมีเงินไม่พอ พวกเราจะให้นายยืม นายไม่ต้องให้คืนพวกเราก็ได้!"

หัวหน้าหอพักอดรู้สึกเห็นใจเจอรัลด์ไม่ได้

เจอริลด์ส่ายหน้าก่อนจะยิ้มออกมาแล้วกล่าว "ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก..."

หลังจากที่เขาพูดจบ เจอรัลด์ก็หันหลังแล้วเดินออกจากหอพักไป ในตอนนั้น เหล่าเด็กชายทั้งหลายพลันมองไปที่หลังของเจอรัลด์พร้อมกับส่ายหน้าด้วยความสงสาร

ในความจริงแล้ว เจอรัลด์ไม่ได้อยากจะวิ่งทำธุระให้ใคร เขาเองก็อยากจะสนุกกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเหมือนคนอื่นเช่นกัน

มันคงจะดีมากหากเขาสามารถเรียนในมหาวิทยาลัยได้โดยไม่ต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น

ยังไงก็ตาม เขานั้นจนสุดๆ!

ถึงแม้ว่าเด็กชายคนอื่นในหอพักของเขาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดีมากก็ตาม เขาก็ไม่ได้อยากให้คนอื่นๆรู้สึกเวทนาเขา ไม่อย่างนั้น เจอรัลด์กลัวว่าในที่สุดพวกเขาจะรู้สึกขยาดเขา

นอกจากเพื่อนในหอพักเดียวกัน เจอรัลด์ไม่มีเพื่อนอื่นในมหาวิทยาลัยอีก

"เจอรัลด์ ฉันได้ยินบลอนดี้พูดว่านายกำลังลงไปข้างล่าง ใช่ป่ะ?"

ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มที่แต่งตัวดีมากก็เดินออกมาจากห้องพักข้างๆ

เขามีชื่อว่า แดนนี่ แซนเดอร์ส และเขาก็เป็นหัวหน้าหอพักของบลอนดี้ เขาเป็นไอดอลของนักศึกษาหญิงทุกคน เพราะนอกจากจะรวยแล้ว เขายังหน้าตาหล่อเหลามากอีกด้วย

ยังไก็ตาม เขามักจะดูถูกเจอรัลด์เสมอ เพราะเขาคิดว่าเจอรัลด์คือตัวสร้างความอับอาย

เจอรัลด์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแดนนี่ถึงคุยกับเขา

เจอรัลด์หยักหน้าและกล่าว "ใช่ ฉันกำลังลงไปข้างล่าง"

แดนนี่ยิ้มออกมาก่อนจะส่งกล่องที่เต็มไปด้วยสิ่งของให้เจอรัลด์

"เพื่อนคนหนึ่งของฉันจะรออยู่ที่ป่าฝั่งใต้วันนี้ ช่วยเอากล่องนี่ให้เขา นี่สิบดอลลาร์สำหรับนาย"

แดนนี่เป็นพวกเพลย์บอยและทุกคนก็รู้ว่าเขามักจะชวนหญิงสาวไม่ซ้ำหน้าไปเจอที่ป่าฝั่งใต้ในบางครั้ง

แดนนี่ยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่ทำแบบเดียวกัน

ยังไงก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับมัน เขาชินกับการวิ่งทำธุระให้คนอื่นแล้ว

เขารับกล่องและเงินสิบดอลลาร์มาก่อนที่จะเดินลงชั้นล่างไป ทันทีที่เขาหันหลัง เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของแดนนี่ตามไล่หลังมา...

เจอรัลด์ลงไปที่ชั้นล่างเพื่อเอาแล็ปท๊อปและซื้อน้ำแร่ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอากล่องที่ใส่ของไว้ไปส่งให้แดนนี่

ป่าเล็กๆด้านนอกมหาวิทยาลัยเป็นจุดที่โด่งดังมากสำหรับคู่รักที่ต้องการนัดเจอกันแบบลับๆในเวลากลางคืน

หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็มาถึงจุดที่แดนนี่บอกให้เขามา

เขาเห็นชายหญิงกำลังนั่งอยู่ในป่าทันทีที่มาถึง พวกเขาพูดคุยและหัวเราะด้วยกัน

ยังไงก็ตาม เจอรัลด์ถึงกับช็อคเมื่อเห็นใบหน้าของชายและหญิงที่อยู่ใต้แสงจันทร์

เขาถึงกับตะลึงงัน

เธอคือซาเวีย!

ดวงตาของเจอรัลด์พลันแดงก่ำทันที ของในมือของเขาตกลงบนพื้น

ซาเวียเป็นคนรักเก่าของเจอรัลด์และทั้งคู่ก็เพิ่งเลิกรากันไปเพียงสามวันเท่านั้น แน่นอน มันเป็นซาเวียที่ต้องการจะจบความสัมพันธ์

ตอนที่พวกเขาเลิกกัน ซาเวียกล่าวกับเขาว่าเธอต้องการใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพัก ยังไงก็ตาม ในเวลาเพียงแค่สามวัน ตอนนี้เธอกลับมาใช้เวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่นในป่าแห่งนี้!

พวกเขาทั้งสองรู้สึกถึงตัวตนของเจอรัลด์ทันที การแสดงออกบนใบหน้าของพวกเขาพลันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"เจอรัลด์...ทำไมนายมาอยู่ที่นี่? นาย...นายอย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันอยู่ที่นี่กับยูริก็เพราะว่า..."

ซาเวียเริ่มตื่นตระหนกทันที ตอนนี้เธอรู้สึกอับอายมาก เธอพลันก้มหัวลง ไม่รู้ว่าจะมองหน้าเจอรัลด์ยังไง

ชายคนนี้มีชื่อ ยูริ โลเวล ผู้ซึ่งเป็นลูกหลานเศรษฐีผู้ร่ำรวย เขาเหลือบมองกล่องใส่ของที่เจอรัลด์ทำตกบนพื้นก่อนจะหัวเราะลั่น

"บ้าเอ๊ย! แดนนี่ช่างรู้จักวิธีปั่นหัวคนอื่นเล่นจริงๆ ฉันบอกให้เขาส่งกล่องนี่มา แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะส่งนายมาทำธุระให้เขาแทน นี่มันน่าตื่นเต้นชะมัด นี่มันน่าตื่นเต้นสุดๆ!"

เจอรัลด์ รู้ว่ายูริ ผู้ซึ่งเป็นลูกเศรษฐีนั้นเป็นเพื่อนสนิทของแดนนี่ ครอบครัวของเขานั้นทำธุรกิจร้านอาหารหลายร้าน เขายังขับ BMW ซีรี่ส์ 3 มาที่มหาวิทยาลัยด้วย

เจอรัลด์ทำได้แค่กำหมัดแน่นหลังจากได้ยินคำพูดของยูริ

มันกลายเป็นว่าแดนนี่ ทำเรื่องนี้โดยเจตนา

มากไปกว่านั้น เจอรัลด์เชื่อว่าแดนนี่อยู่เบื้องหลังการเลิกกันของเขาและซาเวียด้วย ไม่งั้น ทำไมซาเวียถึงมาอยู่กับยูริทั้งๆที่พวกเขาเพิ่งเลิกกันไปไม่กี่วัน?

"ซาเวีย ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ชอบผมอีกแล้ว แต่คุณไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนอื่นแบบนี้ทันทีที่เราเลิกกันก็ได้ คุณรู้ไหมว่าเขาเปลี่ยนแฟนสาวมากี่ครั้งแล้วก่อนหน้านี้?" เจอรัลด์ตะโกนออกมาเสียงดัง

เขารักผู้หญิงคนนี้มาก ๆ เขารักเธอมากจริง ๆ

ซาเวียรู้สึกกระวนกระวายและหงุดหงิดมากที่ได้ยินเจอรัลด์พูดแบบนั้นออกมา "เจอรัลด์ นายคิดว่านายเป็นใคร? ใครให้สิทธิ์นายมาสอนฉันว่าควรทำอะไรและปฏิบัติแบบไหน? ฉันเลิกกับนายแล้วและฉันสามารถเลือกได้ว่าฉันจะอยู่กับใครก็ได้ตามที่ฉันต้องการ!"

"แล้วก็..." ซาเวียโกรธมากครั้งนี้ หลังจากนั้น เธอก็จ้องหน้าเขาก่อนจะกล่าวว่า "นี่นายจงใจมาที่นี่เพื่อที่จะพูดจาน่ารังเกียจแบบนี้กับฉันสินะ? ไปไหนก็ไป!"

เพี๊ยะ!

หลังจากที่ซาเวียพูดจบประโยค ซาเวียเดินไปข้างหน้าแล้วฟาดฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของเจอรัลด์อย่างแรง

ยิรูหัวเราะลั่นมากกว่าเดิมรอบนี้ "ฮ่าฮ่าฮ่า ซาเวีย ทำไมคุณถึงไล่เขาออกไปล่ะ? คุณควรปล่อยให้เขาอยู่ต่อและดูพวกเรา!"

ซาเวียหน้าขึ้นสีทันที "ยูริ ฉันหมดอารมณ์แล้วหลังจากเห็นหน้าหมอนี่! เอาไว้ครั้งหน้าเถอะนะ..."

หลังจากนั้น ซาเวียก็หลุดออกมาจากอ้อมแขนของยูริ

เจอรัลด์ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาออกมาจากป่าได้ยังไง สมองของเขาว่างเปล่าไปในตอนนั้น

ทุกๆอย่างขึ้นอยู่กับเงิน เจอรัลด์ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เพราะเขามันไม่มีเงิน!

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

หลังจากกลับไปที่หอพัก เจอรัลด์ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมห้องที่ระเบียงทางเดิน

แดนนี่กำลังกุมท้องหัวเราะเสียงดังลั่น

เขาได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนร่วมห้องของเขาเรื่องนี้

"ฮ่าฮ่าฮ่า เจอรัลด์ นายเห็นอะไรเข้าเหรอตอนที่ไปส่งของก่อนหน้านี้?" บลอนดี้ถามเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

"บ้าจริง! ซาเวียช่างมีรูปร่างที่สุดยอดจริงๆ" แดนนี่กล่าวในขณะที่เขาแสยะยิ้ม

เจอรัลด์กำหมัดของเขาแน่นและดวงตาของเขาก็แดงก่ำ เขาต้องการฆ่าแดนนี่! เขายอมที่จะพินาศไปพร้อมกับแดนนี่

"ทำไม? ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน?" เจอรัลด์คำรามด้วยความโกรธ

แดนนี่หัวเราะก่อนที่เขาจะตอบ "เฮ้ ดูนี่สิ ฉันไม่ได้กลัวนายเลยสักนิด"

"ในหมู่คนจนในห้อง นายคือคนที่ฉันดูถูกที่สุด! ซาเวียเป็นหญิงสาวที่สวย มันเสียของมากนะที่เธอคบกับคนแบบนาย! มันจะดีกว่ามากถ้าพี่น้องของฉันจะได้เพลิดเพลินและเล่นกับเธอสักสองสามวันเป็นอย่างต่ำ..."

"ยังไงก็เถอะ เจอรัลด์ นายรู้รึเปล่าว่ายูริสามารถจีบซาเวียติดหลังจากที่ส่งข้อความคุยกับเธอไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ในขณะที่นายใช้เวลามากกว่าปีกว่าเธอจะตกลงเป็นแฟนสาวของนายน่ะ?"

ตอนนี้ทุกๆคนหัวเราะออกมาและไม่มีใครสนใจศักดิ์ศรีของเจอรัลด์เลยสักคน

"เจอนี่หน่อยเป็นไง!"

เจอรัลด์พุ่งเข้าไปหาแดนนี่ทันที

ผลที่ออกมา คือเขาจบลงด้วยการถูกเพื่อน ๆ ของแดนนี่อัดแทน

ในตอนสุดท้าย เพื่อนร่วมห้องของเจอรัลด์ต้องเข้ามาช่วยเขาแล้วพาเขากลับไปที่ห้องหอพักของพวกเขาเอง

เจอรัลด์ปิดหน้าของเขาด้วยผ้านวมในขณะที่เขากำลังร้องไห้และนอนอยู่บนเตียง

'ทำไม? ทำไมพวกนั้นต้องรังแกฉันและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีฉันด้วย? ทำไม?'

'เพราะฉันมันจนเลยคิดว่าฉันไม่มีความรู้สึกรึไง? ในสายตาพวกเขาฉันไม่ได้เป็นมนุษย์งั้นเหรอ?'

เจอรัลด์ยังคงทุกข์ทรมานอยู่ภายใน และเขาไม่สามารถห้ามหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาบนแก้มได้เลย เขาไม่สามารถลืมฉากที่เขาเห็นกับตาในคืนนี้ได้

เขาไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลาไปเท่าไหร่ในการคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มและร้องไห้ก่อนจะเผลอหลับไป

อาจจะเป็นเพราะค่ำคืนนี้มันมืดและเงียบสงบ เจอรัลด์หลับสนิทมากในคืนนั้น

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ มันก็ไม่มีใครอยู่ในหอพักแล้ว เจอรัลด์รู้ว่าหัวหน้าหอพักคงไม่อยากปลุกเขาเพราะคิดว่ามันคงจะดีสำหรับเจอรัลด์หากให้เขาอยู่ที่หอแทนที่จะไปเรียนหลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อคืน!

เมื่อเจอรัลด์หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา เขาก็พบทั้งข้อความมากมายที่ส่งมารวมถึงสายที่ไม่ได้รับอีกหลายสาย

นั่นสร้างความประหลาดใจให้เจอรัลด์ เพราะพวกมันทั้งหมดนั้นเป็นเบอร์จากต่างประเทศ

เจอรัลด์เจอแม้กระทั่งข้อความที่แจ้งว่ามีใครบางคนโอนเงินเข้าบัญชีธนาคารของเขา!

"[ธนาคารแดกซ์ตันวิลล์] สิบเก้าปี ยอดเงินคงเหลือในบัญชีของคุณจาก 107 เป็น 1,500,000.00 ดอลลาร์"

เจอรัลด์ ตกตะลึงเมื่อเขาดูที่ตัวเลขที่หยาวเหยียด

หนึ่งล้านห้าแสนดอลลาร์?

ใครโอนเงินหนึ่งกับอีกครึ่งล้านดอลลาร์มาให้เขากัน?

เจอรัลด์รีบโทรติดต่อหาธนาคารเพื่อยืนยันเรื่องการโอนและนั่นทำให้เขายิ่งสับสนหลังจากได้รับการยืนยันจากทางธนาคาร

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันเป็นเบอร์ที่โทรมาจากเบอร์โทรศัพท์ต่างประเทศ เจอรัลด์รีบรับสายทันที

"เจอรัลด์ นายได้รับเงินที่ฉันโอนเข้าไปรึยัง? นี่พี่สาวนายเอง!" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นที่ปลายสาย

"พี่! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย? ไม่ใช่ว่าพี่กับพ่อแม่เราทำงานหาเงินอย่างยากลำบากที่ต่างประเทศเหรอ? พี่ไปหาเงินมากขนาดนี้มาจากไหน?"

เจอรัลด์ ช็อคโดยสมบูรณ์

"เอิ่ม จริงๆพ่อของเราตั้งใจจะปกปิดความจริงจากนายไปอีกสองปีน่ะนะ แต่พี่ทนไม่ได้เพราะรู้ว่านายโดนแกล้งอยู่ตลอดในมหา'ลัย เพราะงั้น พี่เลยวางแผนจะบอกข่าวนายล่วงหน้า จริงๆแล้วครอบครัวเรารวยมาก ครอบครัวครอว์ฟอร์ดของเราจริง ๆ แล้วมีธุรกิจอุตสาหกรรมขนาดใหญ่อยู่ทั่วทั้งโลก นายรู้รึเปล่าว่าแปดสิบเปอร์เซ็นของเหมืองทอง, เหมืองแร่, และปิโตรเลียมในแอฟริกานั้นล้วนเป็นของครอบครัวเรา?"

"นี่ยังไม่รวมอุตสาหกรรมอื่นๆทั้งหมดในเมืองแดกซ์ตันวิลล์และต่างประเทศนะ"

อะไรนะ!

เจอรัลด์กลืนน้ำลายเอื้อกทันที ถ้าเงินหนึ่งล้านห้าแสนไม่ได้อยู่ในมือของเขาตอนนี้ เขาคงไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน

เขาคิดจริง ๆ ว่าพี่สาวของเขากำลังแกล้งเขาด้วยซ้ำ!

"พี่รู้ว่ามันยากมากที่จะเชื่อพี่ แต่เจอรัลด์ นายต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความจริงอย่างช้า ๆ ในตอนแรก พี่เองก็ถูกเลี้ยงมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่ดี แต่หลังจากนั้นไม่นาน พี่ก็ค่อยๆคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตและไลฟ์สไตล์ของคนร่ำรวย ยังไงก็ตาม พี่ส่งอะไรบางอย่างไปให้นายผ่านทางคนส่งของ และมันก็น่าจะถึงนายเช้านี้แหละ นายไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงินอีกแล้วในอนาคต"

"ทุกวันนี้พี่ไม่รู้ว่าของในแดกซ์ตัน วิลล์ นั้นราคาเท่าไหร่บ้าง แต่นายไม่ต้องห่วง แค่ใช้เงินหนึ่งล้านห้าแสนดอลลาร์นั่นไปก่อน แล้วพี่จะโทรหาน้องอีกทีเดือนหน้า!"

หลังจากที่วางโทรศัพท์ เจอรัลด์ยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาใช้ชีวิตเช่นคนจนมาตลอดทั้งชีวิตของเขา

แต่...

นี่เขาเป็นลูกหลานมหาเศรษฐีจริงๆเหรอเนี่ย?