“มีใครบอกให้นายนั่งตรงนั้นไหม? ที่ตรงนั้นถูกจองไว้ให้แฟนของฉัน! ตายจริง...มันเป็นเรื่องหนึ่งที่เคยเป็นคนขี้แพ้ในตอนนั้น แต่หลังจากสามปีในมหาวิทยาลัย นายก็ยังคงไม่ได้ดีขึ้นแม้แต่น้อยเลย! ไป รีบไปซะ ไปให้พ้น!”เจอรัลด์ไม่สามารถแม้แต่จะจำชื่อของเธอได้อีกต่อไปด้วยซ้ำ และเขาก็ขี้เกียจจะชวนทะเลาะกับในตอนนี้งั้นก็เหลือแค่ที่นั่งตรงประตู ซึ่งอาหารทั้งหมดจะถูกนำเข้ามาเมื่อตระหนักได้ว่านี่คือความตั้งใจของทุกคนมาโดยตลอด เจอรัลด์ก็เพียงแค่ยอมจำนนต่อมันจริง ๆ แล้ว ยังมีที่ว่างข้างชารอนด้วยเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตาม เธอวางกระเป๋าถือของเธอไว้บนนั้น บ่งบอกว่าเธอเก็บที่นั่งไว้ให้ใครสักคน และแน่นอน เธอคงจะไม่เสนอที่นั้นให้เขานั่งหรอกลิเลียนยิ้มกว้างให้เจอรัลด์ จากนั้นก็หันไปถามว่า “ชารอน เมื่อไหร่เมอร์ฟีจะมาถึงนี่ล่ะ?”“ผู้ชายคนนั้น...ฮึ่ม! มักจะละล้าละหลังเกี่ยวกับทุกอย่าง ทุกครั้ง เขาจะพูดว่าเขาใกล้จะมาถึงแล้ว—แต่เธอก็ยังคงจะต้องรอไปอีกสักพักเลยล่ะ!”แม้ว่าเธอจะฟังดูอารมณ์เสีย แต่ความจริงแล้วในใจของเธอก็ร่ำร้องด้วยความภาคภูมิใจ“โย่ว โย่ว โย่ว! ชารอนกำลังพูดถึงเมอร์ฟี คนเดียวกับเมอร์ฟีที่จบ
“ฮ่า ฮ่า อย่าพูดแบบนั้น! เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ รู้ไหม—หลังการจบการศึกษา เขาอาจจะหางานให้ตัวเองทำที่ย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ได้เหมือนกัน!”ทุกคนก็อยากจะมีส่วนร่วมกันด้วยความครึกครื้น“โอโฮ? งั้นโดยทั่วไปแล้วพวกเราอาจได้เป็นเพื่อนร่วมงานกันนะ! มาเป็นเพื่อนกันเถอะ เจอรัลด์!” เมอร์ฟีหัวเราะอย่างร่าเริงเขาอยากจะดำเนินบทสนทนานี้ต่อไป เขามักจะต้องได้ยินทุกคนเอ่ยถึงเพื่อนเก่าคนนี้ของชารอนอยู่เป็นประจำมันทำให้เขาสงสัยว่าเธอเห็นอะไรในตัวของผู้ชายที่ไม่มีเงินเช่นเจอรัลด์บางครั้งมันยังทำให้เรื่องน่าอึดอัดใจสำหรับเขาด้วยซ้ำนั่นคือเหตุผลที่ทำไม ตอนที่ผู้ชายคนนี้ได้รับการแนะนำตัวให้รู้จักกับเขาในฐานะเจอรัลด์ เมอร์ฟีจึงไม่อาจทนที่จะได้สนุกนิดหน่อยกับเรื่องค่าใช้จ่ายของเขา เพียงแค่ได้ดูว่าเขาจะตอบสนองอย่างไรจนถึงตอนนี้ ปรากฎว่าเจอรัลด์คนนี้ไม่มีทักษะทางสังคมที่จะพูดแต่อย่างใด เมื่อเขาเริ่มต้นชีวิตการทำงาน มันคงเป็นงานรื่นเริงแน่!“ฮ่าฮ่า… อย่ายุ่งกับเขาเลย เมอร์ฟี! สำหรับผู้ชายอย่างเขาที่จะได้ทำงานในย่านเมย์เบอร์รี่ เจ้านายคนนั้นคงจะต้องเป็นคนหูหนวกตาบอดแหละ!”“โอ้ ใช่—เมอร
“คุณผู้ชายครับ นั่นไม่มีทาง! อาหารของพวกเขาได้เสริฟไปแล้ว!”“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ไม่รู้หรือไงว่ากำลังพูดอยู่กับใคร? สามนาที นั่นคือทั้งหมดที่ผมจะให้ได้—และถ้าหากคุณไม่สามารถทำมันให้เสร็จได้ ผู้จัดการของคุณจะทำมันให้ผมแทนคุณเอง เอาสิถ้าอยากรู้ก็ลองดู!” ผู้ชายคนนั้นคำรามอย่างเย่อหยิ่ง“เอาล่ะคับ...ผมจะลองดู” พนักงานเสริฟ์รีบเข้าไปด้านในและอธิบายสถานการณ์ลิเลียนและคนอื่น ๆ ไม่ยอมทนต่อเรื่องนี้ได้ความหมายของเรื่องนี้คืออะไร? พวกเขาได้ที่นี่ก่อน—และยังเริ่มทานอาหารไปแล้วด้วย! ตอนนี้ คุณเข้ามาที่นี่และพูดว่า อะไรนะ เปลี่ยนโต๊ะงั้นเหรอ? ง่าย ๆ แบบนั้นเหรอ?คิดว่าคุณเป็นใครกัน!“ไม่มีทาง บอกพวกเขาพวกเราจะไม่ย้าย!” ลิเลียนจ้องมอง ทันใดนั้นเธอก็โมโหขึ้นมา“โอโฮ? ฉันอยากจะเห็นจริงว่าใครกำลังตะโดนอยู่ในนั้น คิดว่าต้องเป็นสาวที่น่าดึงดูดใจ!”ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก และกลุ่มคนก็ก้าวเข้ามามันเป็นการก่อตัวไปสู่การทะเลาะวิวาทเมอร์ฟีเป็นผู้สนับสนุนของฝั่งนี้ เขาไม่มีอะไรจะต้องกลัวพวกเด็กเปรตที่ร่ำรวยธรรมดาทั่ว ๆ ไป—โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่เขาทำงานให้กับกลุ่มเมย์เบอร์รี่ ทุกคนมองไปที่
ใครจะไปคิดว่าคุณคลอฟอร์ดจะอยู่ที่นี่ สังสรรค์กับกลุ่มคนเช่นนี้?“โอ้? คุณซิมเมอร์แมน คุณรู้จักคนพเนจรคนนี้ เจอรัลด์ด้วยเหรอครับ?” เมอร์ฟีถามด้วยความประหลาดใจด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนที่ยานซี ซิมเมอร์แมนกล่าวทักทายเจอรัลด์ คลอฟอร์ดด้วยชื่อ เมอร์ฟีและผู้ชายคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นี่ต่างก็อิจฉาตาร้อนกัน ยานซีรู้จักผู้ชายคนนั้นแต่ไม่รู้จักพวกเขาได้อย่างไร?นี่มันอะไรกัน?“มันเป็นธุระบ้าอะไรของนายที่ฉันจะรู้จักใคร? ไสหัวไปให้พ้นจากสายตาของฉันซะ!” เมื่อได้ยินเมอร์ฟีเรียกเจอรัลด์ว่าอะไร ยานซีก็คำรามขึ้นมาด้วยความโกรธสีหน้าของเมอร์ฟีซีดเซียวเจอรัลด์วางตะเกียบลงก่อนจะตอบอย่างใจเย็นว่า “อ่า คุณนั่นเอง ยานซี ผมจำคุณได้จากการไปเยี่ยมเยียนที่ซันนี่เดลในครั้งที่แล้วได้ โอ้ ใช่สิ—คุณหาตั๋วของคุณเจอหรือยัง?” เขาจงใจแก้ไขเหตุการณ์ในอดีตเล็กน้อย“โอ้ ครับ! ผมหาเจอแล้ว! ขอบคุณมากนะ เจอรัลด์! ขอบคุณมาก จริง ๆ!”ยานซีก้มตัวลงโค้งคำนับ เมื่อพิจารณาว่าเขามักจะโค้งคำนับยังไงต่อการปรากฏตัวของ เอเดน เบเกอร์ แล้วกับเจอรัลด์ คลอฟอร์ด ก็คงมากกว่านั้นใช่ไหมล่ะ?“ขอบคุณครับ เจอรัลด์!” ผู้ชายทั้งหมดที่อยู่ข้างหล
ปัจจุบันนี้ มีล่าและเจอรัลด์อยู่ในความสัมพันธ์ที่เหนือกว่าการเป็นเพื่อนไปขั้นหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ยังไม่ได้ตามจีบเธออย่างจริงจัง—ที่พวกเขาทำทั้งหมดในอดีต ส่วนใหญ่ก็คือ การแชทหากันมีล่ายังคงล้อเล่นว่าเจอรัลด์เป็นแฟนกำมะลอของเธอได้อย่างไร ทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่เคยคิดที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปไกลกว่านั้นและกระนั้นเอง เธอก็มักจะอาระวาดเหมือนเด็ก ๆ อยู่เล็กน้อยโดยทั่วไปแล้ว สถานะความสัมพันธ์ของพวกเขายังไม่ชัดเจนข้อความล่าสุดของมีล่าถึงเขา: “ฉันกำลังถามนาย ทำไมนายไม่ตอบล่ะ? ทุกวันนี้นายคุยกับผู้หญิงอีกคนอยู่ใช่ไหม?”ผู้หญิงเป็นสิ่งมีขีวิตที่อ่อนไหว พวกเธอสามารถจะตรวจจับการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของลมได้เมื่อไม่นานมานี้ พฤติกรรมของเจอรัลด์กลายเป็นสิ่งที่น่าสงสัยมาก เมื่อก่อน เขาจะตอบกลับข้อความของเธออยู่เสมออย่างทันที แต่ปัจจุบันนี้ หนึ่งนาทีเต็มผ่านไปแล้วโดยไม่ได้ตอบใด ๆ เลยมันเป็นสถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนใจสำหรับมีล่าเจอรัลด์ไม่อยากจะโกหกต่อเธอ ยังไงซะ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรอยู่ดี“ใช่ แค่แชทกัน” นั่นคือการตอบกลับของเขา“ฮ่า นายไม่ต้องเพิ่มประโยคสุดท้ายก็ได้ แม้ว่าน
เนื่องจากความเร็วในการตอบสนองของเจอรัลด์ช้าลงเมื่อเร็ว ๆ นี้ มีล่าจึงใช้เวลาสองสามวันที่ผ่านมาด้วยการคาดเดาอย่างกระวนกระวายใจจากนั้น เธอจึกซักถามแบบสบาย ๆ—เนื่องจากมันคงไม่ดีที่เธอไปกดดันเอารายละเอียดเช่นนั้นมากเกินไปอย่างที่คิดไว้ เจอรัลด์ได้พูดคุยกับผู้หญิงอีกคน!หัวใจของมีล่าแตกสลายด้วยความเศร้าโศก ราวกับบางอย่างได้ถูกขโมยออกไปจากใจของเธอเอง ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ เธอเคยชินกับการที่มีเจอรัลด์อยู่ใกล้ ๆ เขามักจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอตอนนี้ เธอต้องแบ่งปันความสนใจของเขากับหญิงสาวอีกคนเธอไม่พอใจกับเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนั้น แต่แทนที่ เธอได้ซักถามไปว่าเธอคือใคร เธอต้องเป็นคนน่ารักขนาดไหน...บอกใบ้ให้เจอรัลด์รู้ว่าเธอโกรธอย่างมากตอนนี้!แล้วเกิดอะไรขึ้นจากนั้นล่ะ? เจอรัลด์เริ่มพูดถึงว่าสิ่งที่ยอดเยี่ยม และจิตใจที่อ่อนโยนของเธอ!เธอจะยืนอยู่ตรงนั้นและรับสิ่งนี้ไหวหรือเปล่า?ทุก ๆ ข้อความที่เธอได้ส่งไปหลังจากนั้นถูกหยดไปด้วยน้ำกรด บอกใบ้ให้เขาได้รู้ว่าเขาเป็นแค่พี่ชายสำหรับเธอ...เธอแค่พูดอย่างงั้นไปก็เพื่อแก้เผ็ดเขาสักหน่อยเท่านั้น จากนั้นเธอก็เอาแต่ถามเกี่ยวก
หลังจากเจอรัลด์มาถึงชั้นเรียนเขาแอดชื่อ มีล่า สมิธ อีกครั้งในวีแชท“ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ!” เขาส่งข้อความให้เธอและแน่นอน เป็นฮาร์เปอร์ที่สอนเขาแบบนั้นมีล่าโกรธ และเจอรัลด์ก็รู้ดีว่าบางทีอาจเป็นเพราะตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงอยากทำให้มันชัดเจนสำหรับมีล่าและคำพูดนั้นก็ใช้ได้ดีจริง ๆ ไม่นานนัก มีล่าก็ตอบกลับข้อความของเขา“อะไรล่ะ? รีบพูดมา!”“บ่ายนี้เธอว่างหรือเปล่า? มีหนังเรื่องหนึ่งที่เพิ่งจะฉายออนไลน์พร้อมบทวิจารณ์ที่ค่อนข้างดีมาก ฉันมองหาเพื่อนที่จะไปดูมันกับฉันอยู่!”นาโอมิสอนเขาเรื่องนี้เหล่าเพื่อนที่แสนดีของเจอรัลด์ต่างก็กำลังนั่งอยู่ข้างเขา คอยให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์กับเขา“โอ้ งั้นนายควรมองหาหญิงสาวที่น่ารักคนนั้นนะ ทำไมนายมามองหาฉันล่ะ?”มีล่าตอบอย่างเย็นชา“ฉันกำลังมองหาคนที่สวยและใจกว้างที่สุด โอ้ และใครบางคนที่ชอบโกรธฉันได้ง่าย ๆ ไปเป็นเพื่อนฉัน ฉันได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอด และมันดูเหมือนว่าเธอคือคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะกับเกณฑ์ทั้งหมด มิอย่างงั้น เธอจะแนะนำผู้หญิงแบบเธอได้อย่างไร?”“ไปไกล ๆ เลยนะ ฉันไม่รู้จักคนแบบนั้น!”“นั่นทำให้เธอเป็นเพียงคนเดี
“ไอ้หนุ่ม มันไม่ใช่ว่าพวกเราจะไม่ช่วยนาย แต่ถ้าพวกเราปล่อยนายเข้าไปแบบนี้และนายไม่สามารถจ่ายค่ารักษาได้ พวกเราอาจจะต้องใช้กำลังรุนแรงกับนายนะ ดังนั้น นายไปที่อื่นดีกว่าไหมและหาเงินมา แล้วเราค่อยมาคุยกัน!”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนค่อนข้างมีอายุมากแล้ว บางทีเป็นเพราะพวกเขาเห็นเควต้าและคนอื่นตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก น้ำเสียงของพวกเขาจึงไม่ได้หยาบกระด้างเหมือนก่อนหน้านี้อืม เห็นได้ชัดว่าเควต้าเคยถูกไล่ออกไปมาแล้วครั้งหนึ่ง “คุณลินตัน และคุณลอว์เรนซ์ เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ทำไมพวกขอทานเหล่านี้มายืนอยู่ด้านหน้าของโรงพยาบาลเรากันล่ะ? เฮอะ? ไม่ใช่ว่านั่นคือคนที่ฉันไล่ออกไปเพราะพวกเขาไม่สามารถจ่ายค่ารักษาได้หรอกหรือ? ทำไมพวกเขายังอยู่นี่กัน?”“โอ้ ดร.ควินเตโร่! ขอโทษด้วยครับ ผมจะทำให้พวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้แหละ!”“เร็วหน่อยนะ พวกเรากำลังทำลายภาพลักษณ์ของโรงพยาบาลเรา ไปกันเถอะ มินนี่และลินดี้ วันนี้ฉันจะพาพวกหนูไปทานบางอย่างที่อร่อย ๆ กัน ฮี่ฮี่!”ดา.ควินเตโร่ พูดขณะที่เขาเดินนำคนงามตัวน้อยทั้งสองคนไปเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองคนมองไปที่เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ด้วยความดูถูก“ฮี่ฮี่ ท
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ