ไม่นาน เจอรัลด์ก็มาถึงมหาวิทยาลัยเขาตรงไปที่ห้องเรียนแผนกของตัวเองเมื่อเขามาถึงทางเข้าฝั่งตะวันตก เขาก็เห็นว่ามันแออัดไปด้วยผู้คนมีนักเรียนจำนวนมากจากภาควิชาต่าง ๆ และพวกเขาก็แทบจะปิดกั้นถนนเอาไว้เจอรัลด์เห็นฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ ยืนอยู่ในฝูงชนเหล่านั้น ดังนั้นเขาจึงเบียดทางของเขาเข้าไปในกลุ่มคนจากนั้นเขาถึงเห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นเด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ทางเข้าฝั่งตะวันตก และถือป้ายไว้อย่างน่าสงสารเธอก้มหัวลงต่ำมากแต่เจอรัลด์จำเธอได้ตั้งแต่แรกเห็น เธอไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเลย์ลาข้าง ๆ เธอ มีแคสแซดร้า วิคเตอร์ และประธานของสหภาพนักศึกษา—วิตนีย์ในตอนนั้น เลย์ลาทำตัวเหมือนเป็นภาพพื้นหลัง เปิดโอกาสให้คนอื่น ๆ ได้ถ่ายรูปของพวกเขากับเธอ“เจอรัลด์ นายอยู่นี่แล้ว มันน่าผิดหวังมาก!”ฮาร์เปอร์ตบไหล่ของเจอรัลด์เบา ๆจากนั้นเขาก็พูดอย่าฉุนเฉียวขึ้นมาว่า “เลย์ลากำลังตกอยู่ในวิกฤติบางอย่างจริง แต่ตัวแทนชั้นเรียนล้ำเส้นไปแล้ว มันไม่เป็นไรถ้าพวกเขาอยากจะจัดแคมเปญระดมทุน แต่ทำไมพวกเขาต้องบังคับเลย์ลาให้ถือป้ายและยืนที่นี่ต่อหน้าทุกคนแบบนี้ด้วย?”เบนจามินพูดขึ้นมาบ้างว่า “ถ้าพวกเ
“เจอรัลด์ นายรู้ไหมว่านายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ตอนนี้? ฉันขอเตือนนายนะตอนนี้ ไสหัวไปให้พ้นเดี๋ยว มิฉะนั้น นายจะถูกไล่ออกแน่!” แคสแซนดร้าให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของเธอมากเธอเจ็บแค้นมากเมื่อได้ยินเจอรัลด์ประณามพวกเธอแบบนั้นวิคเตอร์ก็ยิ่งกว่านั้นอีก“นายมันก็แค่คนยากไร้ที่น่าสมเพชคนหนึ่ง อย่ารู้สึกเชื่อมั่นในตัวเองแค่เพราะนายถูกลอตเตอรี่หน่อยเลย นายกล้าดียังไงมาผลักฉัน!”จากนั้น วิคเตอร์คว้าผมเจอรัลด์และลากเขาตามไป จากนั้นเขาก็ตบหน้าเจอรัลด์อย่างจังวิคเตอร์เป็นผู้ชายที่อารมณ์ร้ายอย่างแน่นอน เขามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย เขเมื่อไหร่กันที่เขาถูกปฏิบัติแบบนั้น?นอกจากนี้ เจอรัลด์ก็ไม่ได้แข็งแรงเท่าที่เขาเคยเป็นเจอรัลด์รู้สึกค่อนข้างเจ็บ ที่ถูกเขาตบ“โปรดอย่าทำร้ายเขาอีกต่อไปเลย วิคเตอร์ ฉันขอร้องนายล่ะ อย่าตีเขา! ฉันไม่ต้องการเงินบริจาคนี้อีกต่อไปแล้ว ขอแค่อย่าตีเขาก็พอ!”เลย์ลาหวาดกลัวสุด ๆ จากนั้นเธอจึงรีบเข้าไปหาวิคเตอร์และคว้าเขาเอาไว้เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก็เพราะเธอ“ไปให้พ้น! คนยากไร้ที่น่าสมเพชสองคนนี้! กล้าดียังไงมาแต่ต้องฉัน!”วิคเตอร์ตะคอกเสียงดังเขายั
เจอรัลด์ไม่อยากจะอะไรกับคำพูดเยาะเย้ยและเหน็บแนมของพวกเธอเขาแค่หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและส่งข้อความหนึ่งให้แซคเท่านั้น บอกกับเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิคเตอร์และครอบครัวของเขาจากนั้น เขาก็ชักจูงเลย์ลากลับไปที่ชั้นเรียนฮาร์เปอร์รู้ว่าตอนนี้เจอรัลด์กำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่ตระกูลไรท์เป็นครอบครัวที่มั่งคั่งแท้จริงพ่อของวิคเตอร์มีส่วนร่วมในธุรกิจระหว่างประเทศ และพวกเขาร่ำรวยจริงนอกจากนี้ พ่อของเขาเป็นคนท้องถิ่นในเมืองเมย์เบอร์รี่ ดังนั้น เขาจึงถือได้ว่าเป็นคนที่มีอำนาจและมีอิทธิพลคนหนึ่งที่นั่นแต่ฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ ก็ยังคงอยู่กับเจอรัลด์ โดยไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น“เจอรัลด์ นายกำลังซ่อนอยู่ในห้องเรียนใช่ไหม? ผู้อำนวยการภาควิชาต้องการพบนาย!”ในตอนนั้นเอง วิตนีย์ก็เปิดประตูห้องเรียนที่เจอรัลด์อยู่ จากนั้นเธอก็ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขาและพูดเบา ๆ “เออจริงสิ นายคือฮาร์เปอร์ ใช่ไหม? ไปช่วยเก็บของให้เขาด้วยนะ ถ้าไม่ เขาก็ต้องทำมันด้วยตัวเองหลังจากที่เขากลับไปที่ชั้นเรียนในภายหลัง”เธอทำแบบนั้นเพียงเพราะเห็นแก่ที่เจอรัลด์เคยซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมให้เธอมาก่อนดังนั้นวิตนีย์จึงเตือนเขา
“ทำไมคุณต้องรีบร้อนขนาดนั้น? ผมยังไม่แม้แต่จะกรอกแบบฟอร์มให้เสร็จด้วยซ้ำ ผมจะรับสายเมื่อผมกรอกเสร็จ!”มีคนมากมายที่จะโทรหาเขา ตามปกติแล้ว เจอรัลด์จะรับสายทันทีแต่เขาไม่ต้องการทำแบบนั้น เมื่อได้เห็นว่าเจคอปรู้สึกกังวลเพียงใดเออจริงสิ เจอรัลด์เคยทานข้าวสองครั้งกับคุณเรนมาก่อน พวกเขารู้จักกันและกันเป็นอย่างดีพวกเขาไม่จำเป็นต้องมีมารยาทอะไรขนาดนั้นต่อกัน“ทำไมนายยังคงกรอกแบบฟอร์มอยู่? ไปรับโทรศัพท์สิ! ทำไมคุณเรนถึงโทรหานาย? รีบรับสายเร็วเข้า!”สายเรียกดับไปแล้วเพราะไม่มีใครกดรับสายเป็นเวลานาน ดังนั้นสายจึงวางไปทันทีเจคอปยิ้มเยาะ “เจอรัลด์ นายเป็นคนโง่จริง ๆ! นายสมควรได้รับมันสำหรับเป็นคน…”โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง“เร็ว! รีบรับโทรศัพท์!”คราวนี้ เจคอปรีบคว้าปากกาออกไปจากมือของเจอรัลด์ทันทีจากนั้นเขาช่วยเจอรัลด์กดรับสายและวางมันไว้ข้างหูของเขาอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้แม้แต่จะยื่นมือออกไปเพื่อรับโทรศัพท์จากเจคอปด้วยซ้ำ เขาแค่นั่งอยู่ที่นั่นแบบนั้น ในทางกลับกัน เจคอปโน้มตัวเข้าหาเจอรัลด์และช่วยเขาถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ โดยการถือมันไว้ใกล้หูของเจอรัลด์ และฉากนั้นก็ดูค่อนข้
“คุณคลอฟอร์ด มันเป็นการเข้าใจผิด! มันไม่มีอะไรนอกจากเป็นความเข้าใจผิดกันครับ!”เจคอปวิตกกังวลอย่างมาก“ความเข้าใจผิดอะไรเหรอครับ? ตอนนี้ผมยังไม่แม้แต่จะเอาตัวรอดในเมืองเมย์เบอร์รี่ได้ด้วยซ้ำ ให้เขาออกจากมหาวิทยาลัยเร็ว ๆ เถอะ!”เจอรัลด์ต้องการจะเซ็นแบบฟอร์ม“คุณคลอฟอร์ดครับ ผมผิดเอง ผมผิดไปแล้วจริง ๆ จริง ๆ แล้ว ผมแค่สามารถลงโทษคุณสถานเบาได้สำหรับเรื่องนี้ แต่ผมฟังคนอื่นและต้องการจะขับไล่คุณออกจากมหาวิทยาลัย”ถ้าอธิการบดีรู้ว่าเขาต้องการไล่คุณคลอฟอร์ดแห่งเมย์เบอร์รี่ออกจากมหาวิทยาลัย เขาคงจะถูกทำให้ย่อยยับแน่แม้ว่าอธิการบดีจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็คงจะถูกทำให้ย่อยยับอย่างแน่นอนและถูกทำโทษอย่างหนักเนื่องจากเขาต้องการขับไล่คุณคลอฟอร์ด“ก็ได้ งั้นจะทำอย่างไรต่อไปกับเหตุการณ์นี้? แคสแซนดร้าได้ขอให้นักเรียนคนหนึ่งทำเรื่องเช่นนี้ในที่สาธารณะ แน่นอนว่ามันเป็นการทำร้ายการเห็นคุณค่าในตนเองของนักเรียนคนนั้นอย่างมาก!”เจอรัลด์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยบางอย่างตอนไหนเมื่อเขาจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ในตอนนี้ เขาไม่ใช่คนขี้อายและขี้คลาดอย่างที่เขาเคยเป็นมาก่
ในตอนนั้น แคสแซนดร้าได้ส่งข้อความหนึ่งไปยังบัญชีโซเชี่ยลมีเดียอันอื่นของเขา“ฉันโกรธมาก! ผู้ชายธรรมดา! ฉันอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปซะ! ฉันควรทำยังไงดี?”แคสแซดร้าพูดไปอย่างงั้นจริง ๆ แล้ว เจอรัลด์ก็โกรธขึ้นมาเมื่อได้เห็นชื่อของแคสแซนดร้า“ถ้าคุณไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป งั้นก็ไปตายซะ! คุณจะทำอะไรได้อีกกันล่ะ?”เจอรัลด์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว“โอ้! คุณน่ารำคาญมาก! ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่ามีบางอย่างที่ทำให้ฉันเศร้าใจ”เจอรัลด์น้ำท่วมปากเขาใช้โทนเสียงที่ค่อนข้างใจร้ายแต่แคสแซนดร้าใช้โทนเสียงที่อ่อนหวานเช่นนั้นกับเขาได้อย่าง ทำตัวเหมือนกับเด็กที่เอาแต่ใจคนหนึ่งเจอรัลด์ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับข้อความของเธออย่างไร“ฮึ่ม! ฉันห่วงใยคุณเสมอ แต่คุณไม่เคยสนใจฉันเลย ฉันเศร้ามาก!”“แต่ฉันยังอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณรู้อะไรไหมค่ะ ผู้ชายธรรมดา ฉันทำได้แค่ระบายความรู้สึกและพูดกับคุณได้อย่างเสรีเท่านั้น“วันนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น คุณรู้เกี่ยวกับเรื่องแคมเปญระดมทุนสำหรับภาควิชาของฉันไหมค่ะ? เพียงเพราะไอ้งั่งยากจนที่น่าสมเพชคนหนึ่งจากชั้นเรียนของฉัน แคมเปญนี้จึงถูกทำลายลง ตอนนี้เลย์ลาก็ไม
ประตูรถถูกเปิดออกผู้หญิงสี่คนนั้นตกตะลึง‘อะไรเนี่ย?’‘รถหรูคันนี้เป็นของเจอรัลด์งั้นหรือ?’‘ไม่ใช่ว่าเขาคือคนยากจนจากภาควิชาของเราหรอกหรือ? เขาจะขับรถที่สวยงามและหรูหราเช่นนี้ได้อย่างไร?’พวกเธอหันไปมองเจอรัลด์ และการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเธอเปลี่ยนไปอย่างมากรถคันนั้นแพงกว่ารถออดี้ของวิคเตอร์มาก พวกเธอเหยียดยิ้ม ‘แล้ววิคเตอร์ล่ะ? มันดีกว่ารถของวิคเตอร์อย่างมาก!’‘รถแลมบอร์กินีคันนี้ช่างเจ๋งอะไรอย่างงี้!”หัวหน้าของกลุ่มสาว ๆ หน้าซีด จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปหาเจอรัลด์และพูดอย่างประหม่าว่า “เจอรัลด์ รถคันนี้เป็นของนายจริง ๆ ใช่ไหม? รถนี่ของนายใช่หรือเปล่า?”“ถ้าไม่ใช่ล่ะ มันเป็นของเธอหรือไง?”เจอรัลด์ดูเหมือนจะชินกับผู้หญิงประเภทนั้นและลักษณะทั่วไปของพวกเธอเสียแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชา“อ่า? รถคันนี้เท่มากเหลือเกิน! มันราคาประมาณสองล้านดอลลาร์ใช่ไหม?”ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ ๆ รถ จากนั้นเธอก็ถูกครอบงำ ‘ดูรถหรูคันนี้สิ! ถ้าฉันสามารถนั่งในรถคันนี้ได้แม้แต่สักครั้ง ฉันคงจะมีความสุขมากจนแทบตาย!’ผู้หญิงสามคนที่เหลือก็รีบไปที่รถด้วยเหมือนกัน พวกเธอมองเจอรัลด์
“ฉันรู้จักเขา! เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนมัธยมปลาย เป็นไรไปล่ะ เจอรัลด์? พวกเราไม่ได้เจอกันมาราว ๆ สามปีได้แล้วตอนนี้ นายลืมฉันไปแล้วเหรอ?ลิเลียนพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่นอกจากความแปลกใจแล้ว เธอก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยการถากถางในขณะนั้น และเยาะเย้ยเจอรัลด์มันเป็นความรู้สึกแบบที่คน ๆ หนึ่งมีเมื่อในที่สุดเธอก็ได้รู้ว่าคน ๆ นั้นที่เธอคิดว่าหายไปนานแล้วจู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง หลังจากหลายปีผ่านไป ไอ้งั่งที่เธอคิดว่าได้ตายจากไปนานแล้วจู่ ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความแปลกใจแบบนั้นในความเป็นจริง เมื่อมองไปที่ลิเลียนแบบนั้น เจอรัลด์ก็ตกตะลึงเหมือนกัน เขาถึงกับพูดไม่ออก...แน่นอน เขารู้ว่าลิเลียนคือใคร พวกเขาอยู่ชั้นเรียนเดียวกันตั้งแต่ปีที่สอง เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าร่วมเรียนหลักสูตรต่าง ๆ ในชั้นปีที่สาม พวกเขาก็ถูกจัดให้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกันอีกครั้งในขณะนั้น ลิเลียนดูเหมือนจะเป็นสมาชิกคณะกรรมการด้านศิลปะ เธอร้องเพลงและเต้นเก่งแต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษในความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนั้นผู้หญิงอย่างลิเลียนคงชอบเด็กผู้ชายที่ครอบครัวร่ำรวยและได้