ในตอนนั้น แคสแซนดร้าได้ส่งข้อความหนึ่งไปยังบัญชีโซเชี่ยลมีเดียอันอื่นของเขา“ฉันโกรธมาก! ผู้ชายธรรมดา! ฉันอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปซะ! ฉันควรทำยังไงดี?”แคสแซดร้าพูดไปอย่างงั้นจริง ๆ แล้ว เจอรัลด์ก็โกรธขึ้นมาเมื่อได้เห็นชื่อของแคสแซนดร้า“ถ้าคุณไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป งั้นก็ไปตายซะ! คุณจะทำอะไรได้อีกกันล่ะ?”เจอรัลด์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว“โอ้! คุณน่ารำคาญมาก! ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่ามีบางอย่างที่ทำให้ฉันเศร้าใจ”เจอรัลด์น้ำท่วมปากเขาใช้โทนเสียงที่ค่อนข้างใจร้ายแต่แคสแซนดร้าใช้โทนเสียงที่อ่อนหวานเช่นนั้นกับเขาได้อย่าง ทำตัวเหมือนกับเด็กที่เอาแต่ใจคนหนึ่งเจอรัลด์ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับข้อความของเธออย่างไร“ฮึ่ม! ฉันห่วงใยคุณเสมอ แต่คุณไม่เคยสนใจฉันเลย ฉันเศร้ามาก!”“แต่ฉันยังอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณรู้อะไรไหมค่ะ ผู้ชายธรรมดา ฉันทำได้แค่ระบายความรู้สึกและพูดกับคุณได้อย่างเสรีเท่านั้น“วันนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น คุณรู้เกี่ยวกับเรื่องแคมเปญระดมทุนสำหรับภาควิชาของฉันไหมค่ะ? เพียงเพราะไอ้งั่งยากจนที่น่าสมเพชคนหนึ่งจากชั้นเรียนของฉัน แคมเปญนี้จึงถูกทำลายลง ตอนนี้เลย์ลาก็ไม
ประตูรถถูกเปิดออกผู้หญิงสี่คนนั้นตกตะลึง‘อะไรเนี่ย?’‘รถหรูคันนี้เป็นของเจอรัลด์งั้นหรือ?’‘ไม่ใช่ว่าเขาคือคนยากจนจากภาควิชาของเราหรอกหรือ? เขาจะขับรถที่สวยงามและหรูหราเช่นนี้ได้อย่างไร?’พวกเธอหันไปมองเจอรัลด์ และการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเธอเปลี่ยนไปอย่างมากรถคันนั้นแพงกว่ารถออดี้ของวิคเตอร์มาก พวกเธอเหยียดยิ้ม ‘แล้ววิคเตอร์ล่ะ? มันดีกว่ารถของวิคเตอร์อย่างมาก!’‘รถแลมบอร์กินีคันนี้ช่างเจ๋งอะไรอย่างงี้!”หัวหน้าของกลุ่มสาว ๆ หน้าซีด จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปหาเจอรัลด์และพูดอย่างประหม่าว่า “เจอรัลด์ รถคันนี้เป็นของนายจริง ๆ ใช่ไหม? รถนี่ของนายใช่หรือเปล่า?”“ถ้าไม่ใช่ล่ะ มันเป็นของเธอหรือไง?”เจอรัลด์ดูเหมือนจะชินกับผู้หญิงประเภทนั้นและลักษณะทั่วไปของพวกเธอเสียแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชา“อ่า? รถคันนี้เท่มากเหลือเกิน! มันราคาประมาณสองล้านดอลลาร์ใช่ไหม?”ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ ๆ รถ จากนั้นเธอก็ถูกครอบงำ ‘ดูรถหรูคันนี้สิ! ถ้าฉันสามารถนั่งในรถคันนี้ได้แม้แต่สักครั้ง ฉันคงจะมีความสุขมากจนแทบตาย!’ผู้หญิงสามคนที่เหลือก็รีบไปที่รถด้วยเหมือนกัน พวกเธอมองเจอรัลด์
“ฉันรู้จักเขา! เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนมัธยมปลาย เป็นไรไปล่ะ เจอรัลด์? พวกเราไม่ได้เจอกันมาราว ๆ สามปีได้แล้วตอนนี้ นายลืมฉันไปแล้วเหรอ?ลิเลียนพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่นอกจากความแปลกใจแล้ว เธอก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยการถากถางในขณะนั้น และเยาะเย้ยเจอรัลด์มันเป็นความรู้สึกแบบที่คน ๆ หนึ่งมีเมื่อในที่สุดเธอก็ได้รู้ว่าคน ๆ นั้นที่เธอคิดว่าหายไปนานแล้วจู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง หลังจากหลายปีผ่านไป ไอ้งั่งที่เธอคิดว่าได้ตายจากไปนานแล้วจู่ ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความแปลกใจแบบนั้นในความเป็นจริง เมื่อมองไปที่ลิเลียนแบบนั้น เจอรัลด์ก็ตกตะลึงเหมือนกัน เขาถึงกับพูดไม่ออก...แน่นอน เขารู้ว่าลิเลียนคือใคร พวกเขาอยู่ชั้นเรียนเดียวกันตั้งแต่ปีที่สอง เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าร่วมเรียนหลักสูตรต่าง ๆ ในชั้นปีที่สาม พวกเขาก็ถูกจัดให้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกันอีกครั้งในขณะนั้น ลิเลียนดูเหมือนจะเป็นสมาชิกคณะกรรมการด้านศิลปะ เธอร้องเพลงและเต้นเก่งแต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษในความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนั้นผู้หญิงอย่างลิเลียนคงชอบเด็กผู้ชายที่ครอบครัวร่ำรวยและได้
เจอรัลด์เงยหน้าขึ้น “มีอะไรไหม?”“พวกเรามีนัดสังสรรค์กันระหว่างเพื่อนเก่าคืนนี้ มันเกิดขึ้นทุก ๆ สองถึงสามเดือน ฉันไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อน—-แต่เนื่องจากพวกเราได้บังเอิญมาพบกันแล้ว ฉันจึงบอกให้นายรู้เอาไว้!”“อีกอย่าง ชารอนก็จะอยู่ที่นั่นด้วย” ลิเลียนกลั้นหัวเราะเล็กน้อย “มาคิดดูแล้ว: ย้อนกลับไปสมัยเรียนมัธยมปลาย นายจะได้คะแนนเป็นที่หนึ่ง เธอจะตามมาเป็นที่สอง พวกนายสองคนสนิทกัน—อันที่จริง นายก็ตามจีบเธอ ใช่ไหมล่ะ?”เจอรัลด์ไม่ได้ตอบกลับชารอน เลสลี่ เพื่อนเก่าคนหนึ่งจากมัธยมปลาย มันจริงที่พวกเขาเข้ากันได้ดีในตอนนั้นและก็เป็นเรื่องที่เจอรัลด์เก็บงำความรู้สึกที่มีต่อเธอ แต่นั่นมันก่อนหน้า...ทั้งหมดนี้เขาตามจีบเธอหรือเปล่า? เขาไม่กล้าตั้งแต่แรก ๆ ระหว่างช่วงปีแรกของมัธยมปลาย พวกเขามักจะพูดคุยกันบ่อย ๆ แต่ภายหลัง แม้มีโอกาสไม่กี่ครั้งตอนที่เขาพยายามจะเริ่มบทสนทนากับเธอ เธอก็ไม่ได้ตอบเขา และนั่นแหละ พวกเขาจึงแยกกันไปไม่ได้คุยกันอีกสามปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว“ว่ะฮ่าฮ่า! เอาน่า...นายรู้ไหม เดือนแล้ว แฟนหนุ่มของชารอนเลี้ยงข้าวพวกเราด้วยนะ และจากนั้นหัวข้อข้อเรื่องนายก็ถูกพูดขึ้นม
ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก เด็กหญิงตัวเล็กกำลังพูดคุยกับเด็กชายข้าง ๆ เธอ“บางทีพวกเขายังไม่เริ่มชั้นเรียน—นั่นคือสิ่งที่ขาดหายไป!” เด็กชายคนนั้นเช็ดน้ำมูกออก “ฉันก็อยากจะไปเหมือนกัน!”เด็กชายอีกคนที่ค่อนข้างจ้ำม่ำก็เริ่มพูดส่งเสียง “นายต้องการเงินเพื่อไปโรงเรียน พวกเราไม่มีเงินเลย คุณเควต้าก็ทำงานหลายอย่างแล้วเพื่อหาเลี้ยงเรา พวกเราไม่สามารถขออะไรเธอได้อีกแล้ว!”“หนูหิวแล้ว!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องขึ้นมา“พี่จะหาขนมปังให้เธอสักหน่อย!”“ทำไมเจ้าเด็กมอมพวกนี้ถึงมาเกาะกลุ่มกันตรงประตู? ไปให้พ้นเลยนะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินออกมา ตะโกนด้วยความโกรธเด็กสามคนนั้นกระโดดขึ้นด้วยความตกใจกลัวยามที่อยู่ในช่วงวัยห้าสิบปี เป็นประเภทที่คุณอาจจะพบได้ในสถานที่ก่อสร้างเด็ก ๆ ต่างหวาดกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด และใกล้จะหลบหนีไป—แต่พวกเขาก็ยังเอาแต่จ้องไปที่โรงเรียนอยู่ แค่ได้มองให้นานอีกนิดหน่อย...เจอรัลด์พูดขึ้นมาว่า “พวกเขาแค่มองเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ใช่ไหม? ก็ไม่ใช่ว่าคุณจ่ายให้โรงเรียนนี้หนิ”“เด็กนี่ ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการที่นายเข้าไปในโรงเรียนก่อนหน้านี้ แต่อย่าม
เจอรัลด์จำเธอได้ทันทีเขาเคยพบกับเธอในโฮมแลนด์ คิชเช่นเมื่อหลายวันก่อน เจนได้ดุว่าเธอ—ย้อนกลับไปตอนที่เธอยังคงทำงานให้กับพวกเขาเธอทิ้งความประทับใจไว้ให้กับเขา แม้เพียงแค่ได้เห็นเธอจากด้านข้าง เขาก็รู้ได้ว่าเธอนั่นเป็นคนสวยที่ไม่ธรรมดา ได้เห็นเธออีกครั้งในตอนนี้ เธอจึงดูคุ้นเคยสำหรับเขาทันที “คุณรู้จักฉันเหรอค่ะ?” เธอกระซิบ และรวบเด็กทั้งสามคนเอาไว้อย่างปกป้องเธอกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด ถ้าหากว่าเขาพัวพันกับการค้ามนุษย์ล่ะ?“ใช่ พวกเราพบกันโดยบังเอิญที่โฮมแลนด์ คิชเช่น คุณลืมผมไปแล้วเหรอ? เจอรัลด์ยิ้มให้เธอผู้หญิงคนนั้นใช้เวลากับการระลึกถึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดูสดใสขึ้น “โอ้ เป็นคุณ คุณผู้ชาย! ขอบคุณนะคะที่ช่วยเหลือฉัน ในตอนนั้น!”ตอนนั้น เธอกำลังถูดดุว่าอย่างหนักจนเธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจากพื้น แต่ตอนที่เธอกำลังจะจากไปเธอก็ได้แอบชำเลืองมองเจอรัลด์เพียงสั้น ๆการพบกับเขาอีกครั้งในตอนนี้ สิ่งที่เธอจำได้ก็คือเสียงของเขาเขาได้ช่วยเธอเอาไว้ในตอนนั้นอีกอย่าง เขาก็เป็นคนรวย!“อย่าพูดถึงมันเลย อย่างน้อยคุณก็จะไม่ตั้งการ์ดไว้เมื่ออยู่รอบ ๆ ผม คุณดูแลเด็กสามคนนี้อยู่เหรอ?” เจอรัล
ทำไมชายที่มีอำนาจเช่นนี้ถึงสนใจในมิตรภาพของเธอกัน?เจอรัลด์คงจะไม่ออกมาและพูดว่าทำไม เช่นกัน วันนี้เป็นเพียงแค่การพบกันโดยบังเอิญเท่านั้นเขาเป็นผู้ชายที่มีเมตตาและมีความเห็นอกเห็นใจเป็นพิเศษให้กับคนที่กำลังทนทุกข์และแน่นอนเขาคงสามารถแก้ปัญหาของพวกเขาได้ในทันที: หาสถานที่ดีหว่านี้ให้พวกเขาเพื่ออยู่อาศัย ส่งเด็ก ๆ ไปโรงเรียน… ทั้งหมดนี้ก็คงใช้ไม่กี่คำพูดจากเขาแต่อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่เจอรัลด์เห็นเควต้าอีกครั้ง หัวใจของเขาก็เต็นรัวแรงอย่าควบคุมไม่ได้ อารมณ์ที่ละเอียดอ่อนบางอย่างกระตุ้นความสนใจให้เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้น เพื่อทำความรู้จักกับเธอให้ดีกว่านี้เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยแต่กระนั้น เมื่อหวนระลึกถึง เขาคงจะรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้มองเห็นเธอ...เพียงแค่มองจากด้านข้างเพียงครั้งเดียวใบหน้าขอเธอก็ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของเขาแล้วหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาได้พบโดยบังเอิญ เขาจะรู้สึกเช่นนี้กับเธอได้อย่างไร?เขาไม่ได้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือ ตั้งแต่ที่เขาได้พบเธอ เขาก็รู้สึกเหมือนกับจะได้รู้จักเธอตลอดไปพวกเขาทั้งสองคนเริ่มพูดคุยกันอย่างอบอุ่นต่อกันในแต่ละ
“มีใครบอกให้นายนั่งตรงนั้นไหม? ที่ตรงนั้นถูกจองไว้ให้แฟนของฉัน! ตายจริง...มันเป็นเรื่องหนึ่งที่เคยเป็นคนขี้แพ้ในตอนนั้น แต่หลังจากสามปีในมหาวิทยาลัย นายก็ยังคงไม่ได้ดีขึ้นแม้แต่น้อยเลย! ไป รีบไปซะ ไปให้พ้น!”เจอรัลด์ไม่สามารถแม้แต่จะจำชื่อของเธอได้อีกต่อไปด้วยซ้ำ และเขาก็ขี้เกียจจะชวนทะเลาะกับในตอนนี้งั้นก็เหลือแค่ที่นั่งตรงประตู ซึ่งอาหารทั้งหมดจะถูกนำเข้ามาเมื่อตระหนักได้ว่านี่คือความตั้งใจของทุกคนมาโดยตลอด เจอรัลด์ก็เพียงแค่ยอมจำนนต่อมันจริง ๆ แล้ว ยังมีที่ว่างข้างชารอนด้วยเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตาม เธอวางกระเป๋าถือของเธอไว้บนนั้น บ่งบอกว่าเธอเก็บที่นั่งไว้ให้ใครสักคน และแน่นอน เธอคงจะไม่เสนอที่นั้นให้เขานั่งหรอกลิเลียนยิ้มกว้างให้เจอรัลด์ จากนั้นก็หันไปถามว่า “ชารอน เมื่อไหร่เมอร์ฟีจะมาถึงนี่ล่ะ?”“ผู้ชายคนนั้น...ฮึ่ม! มักจะละล้าละหลังเกี่ยวกับทุกอย่าง ทุกครั้ง เขาจะพูดว่าเขาใกล้จะมาถึงแล้ว—แต่เธอก็ยังคงจะต้องรอไปอีกสักพักเลยล่ะ!”แม้ว่าเธอจะฟังดูอารมณ์เสีย แต่ความจริงแล้วในใจของเธอก็ร่ำร้องด้วยความภาคภูมิใจ“โย่ว โย่ว โย่ว! ชารอนกำลังพูดถึงเมอร์ฟี คนเดียวกับเมอร์ฟีที่จบ