บทที่ 1700

เมื่อไปถึงทางเข้าตรอก ทุกคนก็ทันเห็นภาพของชายฉกรรจ์สี่คนกำลังรุมฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวจนขาดวิ่น! ช่างป่าเถื่อนยิ่งนัก!

เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนก็รู้สึกโกรธเคืองทันที!

เจอรัลด์เกลียดคนแบบนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และเขาก็อดไม่ได้ที่จะชี้ไปที่กลุ่มคนร้ายก่อนจะส่งเสียงคำราม “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเจอรัลด์ ชายเหล่านั้นก็เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับหันกลับมาจ้องมองที่เด็กหนุ่ม

“ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน! เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแก!” ชายคนหนึ่งตะคอกพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึง

“แกควรจะทำตามที่เขาบอกซะ ไม่งั้นฉันจะส่งแกไปหายมบาลเดี๋ยวนี้เลย!” ชายอีกคนคำราม ขณะที่เขาชักดาบยาวออกมาเพื่อข่มขู่เจอรัลด์และทุกคน

“ไอ้สารเลว พวกแกกำลังทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้คนนี้ในเวลากลางวันแสก ๆ! มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องนักถ้าฉันปล่อยพวกแกให้ลอยนวล!” เจอรัลด์โต้กลับ สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

"ว่ายังไงนะ? แกไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังพูดอยู่กับใคร ไอ้เด็กน้อย! พวกเรามาจากสหภาพฮัลเกอโรอิกนะรู้ไหม?! ถ้าแกกล้าทำให้เราขุ่นเคือง แกจะไม่มีทางรอดออกไปจากเมืองนี้ได้เลย!” ชายผู้ถือดาบเยาะเย้ย