Share

บทที่ 156

“งั้นคุณกำลังจะบอกว่าคุณมาจากมหาวิทยาลัยซันนี่เดลเหรอ? ผมไม่เคยเห็นคุณที่นั่นมาก่อนเลย!” ดิกสันยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา

“ไม่ ผมมาจากมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่” เจอรัลด์รู้วิธีที่จะสงบสติอารมณ์ไม่ว่าคนอื่นจะให้ความรู้สึกแบบไหนกับเขาก็ตาม

“มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ก็ดี ยังไงซะ ครอบครัวของคุณทำงานอะไร? คุณทำให้เอเลน่าตกหลุมรักคุณได้อย่างไรกัน?” ดิกสันถาม

“เอาล่ะ ดิกสัน ให้ฉันบอกคุณนะ เขามาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ และครอบครัวของเขาเปิดร้านขายของชำที่เล็กมาก ๆ ! คุณจะไม่เข้าใจได้อย่างไรเมื่อมองวิธีที่เขาแต่งตัว?” แอมเบอร์ตอบ

สภาวะสูงสุดของการเพิกเฉยก็คือการแสร้งทำเป็นว่าใครบางคนไม่ได้มีตัวตนอยู่ถึงแม้เขาจะอยู่ตรงหน้าของคุณก็ตาม แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่เจ็บปวด แต่จริง ๆ แล้วก็คงไม่มีใครจะบ่งชี้ให้เห็น อย่างไรก็ตาม แอมเบอร์ได้ทำอย่างนั้นกับเจอรัลด์มาโดยตลอด และมันแสดงให้เห็นว่าเธอรังเกียจเขามากเพียงใด

“โอ้ การมาจากเมืองเล็ก ๆ มันต้องเป็นการเรียนที่ยากลำบากแน่ในเมืองเมย์เบอร์รี่ โปรดแจ้งให้ผมได้รู้ถ้าคุณมีปัญหาใด ๆ ก็ตาม พ่อของผมรู้จักกับคณบดี และผมสามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้คุณได้ ถ้าคุณต้องการเงินกู้ คุ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status