เจอรัลด์ไม่ใช่นักบุญ แต่เมื่อเขาทำนายว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า และผู้บริสุทธิ์จำนวนมากจะตกอยู่ในอันตราย เขาก็รู้สึกว่าเขาคงไม่สบายใจหากไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะหยุดหายนะนั้น“พี่เจอรัลด์ เราควรทำอย่างไรกันดีครับ?” ยูลเอ่ยถาม“วิธีเดียวคือเราต้องไล่ทุกคนออกไปจากพื้นที่ตรงนี้!” เจอรัลด์ตอบอย่างเฉยเมยแน่นอน เจอรัลด์คาดหวังว่าอยู่ลึก ๆ ในใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์อันตรายเกิดขึ้น“เดี๋ยวเราสองคนจะไปคุยกับเจ้าหน้าที่ก็แล้วกัน!” เพอร์ลากล่าวเจอรัลด์พยักหน้าเพอร์ลาและยูลเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์จากนั้นเจอรัลด์ก็เริ่มสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบครู่ต่อมา เสียงบางอย่างเริ่มดังมาจากไมโครโฟน“ทุกคนโปรดระวัง! วัวกระทิงเหล่านี้จะนำอันตรายมาสู่ทุกคน! โปรดเริ่มอพยพโดยเร็วที่สุด!”เพอร์ลาคนตะโกนหลังจากที่เธอคว้าไมโครโฟนได้“หืม? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"ฝูงชนรู้สึกลังเลใจ"นี่ เธอกำลังทำอะไรน่ะ?! รีบลงไปเลยนะ! อย่าให้พวกเราเสียสมาธิในการดูการต่อสู้ในสนามประลองสิ!” มีคนตะโกนขึ้นมาคนส่วนใหญ่ไม่สนใจในคำเตือนของเพอร์ลา“ซีเรียล นั่นพวกเขานี่! เพื่อนของเจอรัลด์!”ซาเวอรี่มีความประทับใจในตัวขอ
ก่อนที่จะมีใครตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...ตูม!เสียงระเบิดดังขึ้นในทันใด เพียงชั่วพริบตา กรงเหล็กก็แตกออก และการกระแทกอย่างรุนแรงในครั้งนี้ก็ส่งผลให้เศษเหล็กที่หักออกจากกรงเริ่มพุ่งกระจายออกไปทุกทิศทางชิ้นส่วนที่แตกหักเหล่านั้นฝังเข้าไปในแท่นปูนที่อยู่รอบ ๆ ลานประลอง ในเวลานี้ ความเร็วในการพุ่งตัวและแรงกระแทกของพวกมัน ทำให้ชิ้นส่วนที่แตกหักเหล่านั้นมีพลังรุนแรงมากกว่ากระสุนปืนเสียอีกหลังจากนั้นกองฝุ่นก็เริ่มหมุนวนขึ้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าสวรรค์และโลกกำลังจะพังทลายลง และพื้นที่ทั้งหมดก็กำลังจะถูกทำลาย“อ๊ากกก!!!”ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวก็ดังขึ้นฝูงชนเริ่มกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทางหลังจากที่ฝุ่นจางลงแล้ว วัวกระทิงขนาดมหึมาตัวหนึ่งก็เดินออกมาจากกรงขนาดใหญ่ทุกก้าวที่มันเดินดูทรงพลังจนน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง มันดูไม่รีบร้อน และมันก็มีเขาสีขาวอีกด้วยเมื่อมันโผล่ออกมา มันก็เริ่มไล่ล่าลูกวัวกระทิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่รอบตัวมัน“กรรรจ์!”เสียงคำรามดังสนั่นอีกครั้ง ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวจนใจสั่นอย่างควบคุมไม่ได้พวกเขาทั้งหมดไม่กล้าแม้แต่จะเค
ในขณะนั้น เขาร่ายเวทย์มนต์เพื่อโจมตีกลับทันทีจะเห็นได้ว่าชายชราคนนี้ต้องการที่จะใช้แสงดาบอันทรงของเขาพลังเพื่อโจมตี และหมายจะเจาะทะลุกระโหลกของวัวกระทิงปีศาจให้จงได้อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาววาบออกมาจากเขาสีขาวของวัวกระทิงปีศาจ และแสงรูปก้นหอยก็พุ่งตรงไปที่ชายชราทันทีตูม!ลำแสงทั้งสองปะทะกัน และแสงดาบของชายชราก็สลายหายไปในชั่วพริบตา"อะไรกันเนี่ย?!"เจอรัลด์ซึ่งอยู่ห่างจากชายชราค่อนข้างไกล ยังสัมผัสได้ถึงความตื่นตระหนกในน้ำเสียงของชายชราในเวลานี้นั่นก็เป็นเพราะว่าชายชราเพิ่งจะตระหนักได้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน หลังจากที่พวกเขาได้ปะทะกันไปแล้วปังแสงรัศมีสีขาวพุ่งเข้าใส่หน้าอกของชายชราอย่างรวดเร็ว และส่งให้เขากระเด็นออกไปกระแทกกับอัฒจันทร์อย่างแรง“อ่า!”ในเวลานี้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากกับสถานการณ์อันเลวร้ายแม้แต่ชายชราที่ทรงพลังเช่นนั้นก็ยังพ่ายแพ้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น วัวกระทิงตัวนี้คือปีศาจ! มันคืออสูรกายอย่างแท้จริง!วัวกระทิงปีศาจไม่ได้สนใจผู้คนที่ยืนดูเลยแม้แต่น้อยมันเพียงแค่จ้องมองไปที่ชายชราที่นอนอยู่บนพื้นด้
วัวกระทิงปีศาจพุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกัน ทุกคนในที่เกิดเหตุก็รู้สึกหายใจติดขัด และพวกเขากำลังรอดูปฏิกิริยาโต้ตอบของสเต็ดสันพวกเขาอยากรู้ว่าสเต็ดสัน เด็กหนุ่มผู้ฝึกฝนทักษะวิชามาจะจัดการกับวัวกระทิงปีศาจอย่างไรถึงกระนั้น การที่สเต็ดสันไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อยก็สร้างความประหลาดใจให้ทุกคนเป็นอย่างยิ่ง ในทางตรงกันข้าม สเต็ดสันเพียงแค่หลับตาโดยที่มือข้างหนึ่งยังอยู่ในกระเป๋าวัวกระทิงปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวตัวนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของสเต็ดสันเลย!“มันมาแล้ว!”หลังจากเสียงกระแทกดังขึ้น มีเพียงเขาของวัวกระทิงปีศาจเท่านั้นที่กำลังเคลื่อนไหว เมื่อมีแสงสีขาวพุ่งออกมาจากมันฝุ่นที่ลอยขึ้นดูเหมือนจะพัดพาทุกสิ่งออกไปจากบริเวณนั้น!ผู้คนจำนวนมากถูกพัดหายไปในพริบตา และทุกคนก็เริ่มคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดซีเรียลเองก็กำลังรู้สึกกระวนกระวายใจในขณะเดียวกัน เจอรัลด์ก็เฝ้าดูเหตุการณ์ตรงหน้าเขาอย่างเงียบ ๆนั่นก็เป็นเพราะว่าเขากำลังรู้สึกสับสน เขาสามารถบอกได้ว่าสเต็ดสันเป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างมากเขาได้เป็นอาจารย์อันดับต้น ๆ ตั้งแต่อายุยังน้อย และเขาได้บรรลุถึงระดับการฝึกฝนระดับเ
“อ๊ากกก!”ในเวลานี้ ทุกคนในที่เกิดเหตุรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก ขณะที่พวกเขาเริ่มพากันหลบหนีออกจากพื้นที่ทันทีผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนล้มลงและถูกเหยียบจนได้รับบาดเจ็บ“มันดูไม่ดีเลย! คุณซีเรียล เรารีบวิ่งหนีให้เร็วที่สุดจะดีกว่านะครับ!”คุณบาเบลพยายามปกป้องซีเรียลซีเรียลพยักหน้าอย่างเข้าใจในเวลาเดียวกัน ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวังเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าชายที่เป็นรักแท้คนเดียวของเธอจะทิ้งเธอไป และหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวแบบนั้นอย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้วที่จะพยายามหลบหนีในตอนนี้นั่นก็เป็นเพราะว่าฝูงชนกำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนกและผลักกันไปมาท่ามกลางความโกลาหลในไม่ช้า ซีเรียลก็ถูกผลักจนล้มลงกับพื้นเช่นกัน หลังจากนั้นเธอก็กลิ้งตกลงไปในสังเวียนการต่อสู้“อ๊ะ! ซีเรียล!"ซาเวอรี่และเพื่อนทุกคนในกลุ่มตะโกนอย่างกระวนกระวายอย่างไรก็ตาม มีคนจำนวนมากอยู่ในฝูงชน และไม่มีทางที่พวกเธอจะเข้าไปช่วยดึงเธอขึ้นมาได้เลย!สำหรับวัวกระทิงปีศาจที่ถูกสายฟ้าฟาด ในขณะนี้ สายฟ้าที่ล้อมรอบตัวมันก็สลายไปในที่สุด“กรรรจ์!”มันคำรามขณะที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้ามันกำลังระบายความคับแค้นใจออกมา เน
หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็จากไปพร้อมกับเพอร์ลาเป็นอีกครั้งที่ซีเรียลรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก ในขณะที่เธอจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเจอรัลด์ ขณะที่เขากำลังจะเดินจากไปหากครั้งแรกหรือครั้งที่สองเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ แล้วครั้งที่สามจะเป็นเรื่องบังเอิญด้วยหรือไม่?อย่างไรก็ตาม หากรักแท้ของเธอไม่ใช่นายน้อยเลดเลอร์ แต่เป็นเพียงคนธรรมดาที่อยู่ต่อหน้าเธอในตอนนี้ หลายสิ่งหลายอย่างก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลนักซีเรียลรู้สึกใจสลายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“ชายคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ!”ทันใดนั้น คุณบาเบลก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า"ฮะ? คุณบาเบล คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?”ซีเรียลรู้ว่าคุณบาเบลเองก็เป็นผู้ที่มีทักษะวิชาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขากลับประสบกับความล้มเหลวในการก้าวเข้าสู่อาณาจักรแห่งการบำเพ็ญเพียรในขณะนั้น เขาอุทานด้วยความประหลาดใจ“คุณไม่ได้สังเกตหรอกเหรอครับ คุณซีเรียล?”คุณบาเบลมองตามหลังเจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“สังเกตอะไรเหรอคะ?”“วัวกระทิงปีศาจตัวนั้นดุร้ายมาก แม้แต่นายน้อยเลดเลอร์และคุณเมซก็ยังสู้สัตว์ร้ายตัวนั้นไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเกิดฉากนั้นขึ้นก่อนหน้านี้แม้ว่าเขาจะไม่มีตั๋วเข้างาน แต่เจอรัลด์ก็เชื่อว่าเขาจะสามารถบุกเข้าไปได้อย่างง่ายดาย โดยอาศัยความแข็งแกร่งและพลังของเขาอย่างไรก็ตาม มันไม่มีความจำเป็นเลยที่จะต้องทำอะไรแบบนั้นนอกจากนี้ เจอรัลด์ยังเข้าใจถึงความสำคัญของการปิดบังตัวตนที่แท้จริงของเขาจากประสบการณ์ที่ผ่านมามากมายเขาจะไม่ทำตัวบุ่มบ่ามขนาดนั้นเด็ดขาด"คุณคลอฟอร์ด ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำเรื่องที่คุณมอบหมายให้ผมทำไม่สำเร็จ!”เทอร์เรนซ์ได้แต่ตำหนิตัวเอง“ลุงเชอร์วิน ไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอกครับ ความจริงแล้ว ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะได้เข้าร่วมเทศกาลใต้ดิน โดยใช้ชื่อของตระกูลเชอร์วิน ทำไมไม่ให้ผมพาจูเลียนไปหาครอบครัวที่มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลครอบครัวอื่นดูล่ะครับ เพื่อที่เราจะได้ดำเนินการทุกอย่างได้ง่ายดายยิ่งขึ้น” เจอรัลด์กล่าว“ท่านหมายความว่าท่านต้องการให้เราเข้าร่วมกับตระกูลแวดดี้ใช่หรือไม่? เนื่องจากท่านได้ทำลายล้างตระกูลดันไปหมดแล้ว ภายในเมืองเจนน่า ตระกูลที่มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลเพียงตระกูลเดียวที่เราสามารถพึ่งพาได้คือตระกูลแวดด
เจอรัลด์กำลังนึกถึงวัวกระทิงปีศาจที่เขาเห็นในวันนี้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่คฤหาสน์ฮาร์ทสโตนให้จูเลียนฟังโดยพื้นฐานแล้ว เจอรัลด์ไม่เคยพบเจอสัตว์อสูรประเภทนี้มาก่อนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สัตว์อสูรที่สามารถแสดงเวทมนต์ปีศาจได้ความรู้ของเจอรัลด์ในด้านนี้ ยังคงจำกัดอยู่เพียงความเข้าใจเกี่ยวกับการครอบครองวิญญาณอสูรเท่านั้นเนื่องจากกำลังจะถึงเวลาค่ำในไม่ช้า เจอรัลด์จึงต้องรีบเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของซีเรียลเจอรัลด์จึงขอให้จูเลียนไปกับเขา เพื่อที่พวกเขาจะได้คุยกันต่อในระหว่างการเดินทางปรากฏว่าบนโลกนี้ นอกจากคนจำนวนน้อยที่ฝึกฝนเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางจิตวิญญาณแล้ว ยังมีสัตว์อสูรบางตัวที่มีเวทมนต์รวมอยู่ด้วยอย่างไรก็ตาม พวกมันส่วนใหญ่มักจะอาศัยอยู่ใต้ดินหรือในถ้ำบางแห่งเป็นเรื่องยากมากที่คนธรรมดาจะมีโอกาสได้เห็นพวกมันแต่หากคนธรรมดาคนไหนมีโอกาสได้พบเจอกับพวกมันโดยบังเอิญ พวกเขาก็จะต้องเสียชีวิตอย่างแน่นอนดังนั้นจึงมีข้อมูลน้อยมากเกี่ยวกับสัตว์อสูรเหล่านั้นสัตว์อสูรที่สามารถรวบรวมพลังลมปราณที่จำเป็นได้นั้นก็เป็นที่รู้จักกันในนามของอาจารย์
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ