“ที่คฤหาสน์ฮาร์ทสโตนในเมืองเจนน่าครับ! ณ เวลานี้ น่าจะมีคนมากมายที่ฝึกฝนเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางจิตวิญญาณรวมตัวกันอยู่ที่นั่นแล้ว!” จูเลียนตอบ "เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปที่นั่นเพื่อดูสถานการณ์ก่อน!” เจอรัลด์พูดพร้อมกับพยักหน้า “ให้ผมไปเป็นเพื่อนนะครับ นายท่าน!” จูเลียนตอบ “ไม่จำเป็นหรอก นายเป็นเเป้าหมายที่ใหญ่เกินไป และฉันเชื่อว่าคนอื่น ๆ ที่ฝึกฝนเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางจิตวิญญาณจะค้นพบตัวตนของนายได้อย่างง่ายดาย แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันสามารถใช้เทคนิคการสกัดกั้นลมปราณได้ และนั่นจะทำให้ฉันดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ฉันจะให้เพอร์ลามากับฉันแทน” เจอรัลด์พูดก่อนจะหันไปมองเทอร์แรนซ์ “สำหรับคุณ คุณเชอร์วิน ผมเกรงว่าจะต้องรบกวนอะไรคุณบางอย่าง…” “บอกมาได้เลยครับ นายท่าน!” “เอาล่ะ ผมอยากให้คุณช่วยหาบัตรเข้างานเทศกาลใต้ดินให้ผมหน่อย!” “นั่นจะไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใดครับ นายท่าน!” เทอร์แรนซ์ได้ตอบกลับ เมื่อถึงจุดนี้ เทอร์แรนซ์และจูเลียนรู้สึกชื่นชมในตัวเจอรัลด์อย่างสุดซึ้ง ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งคู่รู้สึกว่าอนาคตของพวกเขาจะสดใสอย่างแน่นอน ตราบเท่าที่พวกเขาติดตามชายคนนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องที่ฟัง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสามคนจึงตกลงที่จะเดินทางไปคฤหาสน์ฮาร์ทสโตนด้วยกันก่อน เหตุผลที่ยูลตัดสินใจมาขอความช่วยเหลือจากเพอร์ลาตั้งแต่แรก นั่นก็เป็นเพราะว่าตระกูลเชอร์วินเป็นตระกูลที่ค่อนข้างมีเกียรติและมีอิทธิพลในเมืองเจนน่า อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแผนการร้ายของตระกูลดัน ตระกูลเชอร์วินจึงล่มสลายลงหลังจากนั้นไม่นาน เป็นเหตุให้เพอร์ลาที่เคยขับรถหรูที่มีมูลค่าอย่างน้อยเจ็ดแสนห้าหมื่นดอลลาร์ ต้องเปลี่ยนมาขับบีเอ็มดับเบิลยูเจ็ด ซีรี่ส์ธรรมดาแทน แน่นอนว่าเจอรัลด์ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย ระหว่างทาง เพอร์ลาเริ่มเล่าความเป็นมาเกี่ยวกับคฤหาสน์ฮาร์ทสโตนให้เจอรัลด์ฟัง เมื่อปรากฏว่าคฤหาสน์แห่งนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าพันปี และการพรรณนาที่เก่าแก่ที่สุดระบุว่าคฤหาสน์นี้ได้รับการสถาปนาขึ้นครั้งแรก โดยเจ้าชายและขุนนางตั้งแต่สมัยโบราณ ต่อมาตระกูลแวดดี้ได้เข้ามาเซ็นสัญญารับช่วงต่อในฐานะผู้พัฒนาคฤหาสน์ในที่สุด หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มดำเนินโครงการท่องเที่ยวขนาดใหญ่หลายโครงการขึ้นที่นั่น นอกจากนั้น คฤหาสน์ยังใช้เป็นสถานที่จัดงานเทศกาลใต้ดินอีกด้วย แม้ว่าคฤหาสน์ฮาร์ทสโตนกำลังจะถูกปิดในอีกเพียงหนึ
หลังจากนั้น เจนนี่และคนอื่น ๆ ก็เอามือขึ้นมาปิดปากและหัวเราะ แม้ว่าเธอจะไม่รู้อย่างแน่ชัดว่าเจอรัลด์เป็นคนอนาถาที่น่าสมเพชจริงหรือไม่ แต่เธอก็สันนิษฐานว่ามันน่าจะเป็นความจริง เพราะเขาดูไม่เหมือนคนที่มาจากพื้นเพที่ดี เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว เธอจึงเบะปากอย่างไม่แคร์โลก “เจนนี่! เธอจะดูถูกฉันยังไงก็ได้เท่าที่เธอต้องการ แต่เธอห้ามมาดูถูกอาจารย์ของฉัน!” เพอร์ลาที่กำลังโกรธแค้นตอบโต้ "…อะไรนะ? เขาเป็นอาจารย์ของเธองั้นเหรอ?!” เจนนี่ตะโกน ขณะที่เธอและกลุ่มเพื่อนหัวเราะออกมา “พูดถึงพวกอาจารย์… ฉันได้ยินจากแม่ของฉันว่าคุณปู่ของเธอดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องธุรกิจของตัวเองอีกต่อไปแล้ว แม่ยังบอกอีกว่าเขาพาเธอไปตามหาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงเพื่อให้มาสอนศิลปะการต่อสู้หรืออะไรสักอย่างให้เธอ… เป็นไปได้ไหมว่า… ผู้ชายคนนั้นคืออาจารย์ชื่อดังที่ปู่ของเธอหามาให้?!” เจนนี่พูด ขณะที่ยังคงเอามือปิดปากเพราะหัวเราะมากจนเกินไป ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น ชายที่ดูแข็งแรงและมีกล้าม ซึ่งสวมแว่นกันแดดก็เดินออกมาจากทางด้านหลังของเจนนี่ ก่อนจะพูดว่า “โอ้? พี่ชายคนนี้น่ะเหรอเป็นอาจารย์? ดูจากรูปร่างที่ผอมบางข
“มะ ไม่…! หยุดนะ…!" เจนนี่ร้องออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่เธอกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด ในที่สุด เมื่อตระหนักได้ว่าเจนนี่กำลังเจ็บปวดเพียงใด เบนสันก็ปล่อยมือของเจอรัลด์ทันที ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาเจนนี่ “เป็นอะไรไป?!” เบนสันถาม ในขณะที่เขาจ้องมองเจนนี่ที่กำลังหน้าซีด เธอไม่สามารถแม้แต่จะซ่อนความเจ็บปวดอันแสนทรมานของเธอได้เลย “มัน มันเจ็บ…! ฉันรู้สึกเจ็บปวดทรมานเหมือนกำลังจะตาย…!” เจนนี่ร้องออกมา เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นไม่ได้พยายามที่จะหยุดเขาอีกต่อไปแล้ว เจอรัลด์เพียงแค่ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะจากไปพร้อมกับเพอร์ลาและยูล ในขณะเดียวกัน ป๊อปปี้ก็เข้ามาถามว่า “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ทำไมจู่ ๆ เธอถึงเจ็บปวดโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้” “ฉันก็ไม่รู้! ความจริงแล้วพวกเธอไม่สังเกตบ้างหรือว่า หน้าอกของเจนนี่เริ่มเจ็บตอนที่เบนสันเริ่มออกแรงมากขึ้นก่อนหน้านี้?” “มันฟังดูประหลาดจัง! ว่าแต่ว่า เดี๋ยวก่อนนะ พวกมันไปไหนแล้วล่ะ?” เบนสันซึ่งตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อถาม ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ “ฉันคิดว่าพวกมันคงจะหนีไปแล้ว เพราะพวกมันคงจะกลัวว่าเราจะสร้างปัญหา
เสียงตะโกนที่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกลมากนัก และเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้พื้นที่บริเวณนั้นยังคงแออัดไปด้วยผู้คน แต่ตอนนี้ทุกคนได้ขยับออกจนเกิดพื้นที่ให้เดินตรงกลางได้ แน่นอนว่าคนที่พวกเขาต่างก็รู้สึกเกรงขามไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสเต็ดสัน ชายหนุ่มที่เจอรัลด์สังเกตเห็นเมื่อตอนที่เขาอยู่ที่มหาวิทยาลัย! ไม่คิดว่าเขาจะปรากฏตัวที่คฤหาสน์ฮาร์ทสโตนเช่นกัน... แต่มันไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจมากนัก เพราะคนที่กำลังฝึกฝนเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางวิญญาณต่างก็แห่กันไปที่คฤหาสน์ด้วยวิธีการต่าง ๆ จากที่กล่าวมา สเต็ดสัน ซึ่งคนทั่วไปมักจะเรียกกันว่า "เด็กฝึกหัด" ก็เป็นบุคคลที่ฝึกฝนเพื่อให้ได้มาซึ่งการตรัสรู้ทางวิญญาณเช่นกัน จากสิ่งที่เจอรัลด์ได้ยินมา สเต็ตสันได้เปิดรากฐานทางจิตวิญญาณของเขาตั้งแต่อายุสามขวบ และสิ่งนั้นก็ทำให้สเต็ตสันกลายเป็นคนที่มีความสามารถอย่างแท้จริง ในเรื่องของความแข็งแกร่ง เจอรัลด์สามารถประเมินได้ว่าเขาน่าจะแข็งแกร่งพอ ๆ กับจูเลียน บุคคลที่ได้รับการฝึกฝนเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางจิตวิญญาณเช่นกัน! ด้วยเหตุนี้ จึงถือได้ว่าสเต็ดสันเป็นหนึ่งในอาจารย์ยอดฝีมือเลยก็ว่าได้ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ก
ในที่สุดคนที่เธอรอคอยมานานกว่าสิบปีก็ปรากฏตัวขึ้น ดังนั้นซีเรียลจึงอยากจะทะนุถนอมช่วงเวลาที่เธอใฝ่หามาตลอดเอาไว้ในขณะที่พวกเขาทั้งสองยังคงพูดคุยกันต่อ ทั้งคู่ก็เริ่มเดินไปที่ด้านในของคฤหาสน์เดิมทีเหตุผลที่สเต็ดสันมาที่นี่ก็เพื่อเดินสำรวจรอบ ๆ และดูสถานการณ์เมื่อเขาเห็นว่าซีเรียลมีหน้าตาที่สวยมาก เขาก็ยินดีที่จะเดินไปกับเธออย่างไม่มีข้อแม้ในเวลานี้ มีเสียงของความโกลาหลดังมากจากทุ่งกว้างและว่างเปล่าที่อยู่ไม่ไกลนัก"เกิดอะไรขึ้น?"สเต็ดสันถามคนรับใช้ที่เดินตามหลังเขามาไม่ไกลนัก“นายน้อยครับ ตรงนั้นคือสังเวียนการต่อสู้ ไม่นานมานี้ มีคนจากแอฟริกาเหนือจับกระทิงดุมาได้ และส่งพวกมันมาที่นี่เพื่อต่อสู้ นี่ถือเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่น่าดึงดูดของคฤหาสน์ฮาร์ทสโตนครับ!” คนรับใช้ตอบ“ชิ! มันน่าเบื่อจะตาย การดูสัตว์ร้ายเหล่านี้ต่อสู้กันมันน่าสนใจตรงไหน? คนพวกนี้น่าเบื่อและไร้สาระมาก!”สเต็ดสันพูด ในขณะที่เขาส่ายหัวและหัวเราะอย่างขมขื่นอย่างไรก็ตาม คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนจะทำให้ซีเรียลรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเดิมทีคำพูดของสเต็ดสันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่เธอ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว สถานะของซีเรียล
เจอรัลด์ไม่ใช่นักบุญ แต่เมื่อเขาทำนายว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า และผู้บริสุทธิ์จำนวนมากจะตกอยู่ในอันตราย เขาก็รู้สึกว่าเขาคงไม่สบายใจหากไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะหยุดหายนะนั้น“พี่เจอรัลด์ เราควรทำอย่างไรกันดีครับ?” ยูลเอ่ยถาม“วิธีเดียวคือเราต้องไล่ทุกคนออกไปจากพื้นที่ตรงนี้!” เจอรัลด์ตอบอย่างเฉยเมยแน่นอน เจอรัลด์คาดหวังว่าอยู่ลึก ๆ ในใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์อันตรายเกิดขึ้น“เดี๋ยวเราสองคนจะไปคุยกับเจ้าหน้าที่ก็แล้วกัน!” เพอร์ลากล่าวเจอรัลด์พยักหน้าเพอร์ลาและยูลเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์จากนั้นเจอรัลด์ก็เริ่มสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบครู่ต่อมา เสียงบางอย่างเริ่มดังมาจากไมโครโฟน“ทุกคนโปรดระวัง! วัวกระทิงเหล่านี้จะนำอันตรายมาสู่ทุกคน! โปรดเริ่มอพยพโดยเร็วที่สุด!”เพอร์ลาคนตะโกนหลังจากที่เธอคว้าไมโครโฟนได้“หืม? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"ฝูงชนรู้สึกลังเลใจ"นี่ เธอกำลังทำอะไรน่ะ?! รีบลงไปเลยนะ! อย่าให้พวกเราเสียสมาธิในการดูการต่อสู้ในสนามประลองสิ!” มีคนตะโกนขึ้นมาคนส่วนใหญ่ไม่สนใจในคำเตือนของเพอร์ลา“ซีเรียล นั่นพวกเขานี่! เพื่อนของเจอรัลด์!”ซาเวอรี่มีความประทับใจในตัวขอ
ก่อนที่จะมีใครตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...ตูม!เสียงระเบิดดังขึ้นในทันใด เพียงชั่วพริบตา กรงเหล็กก็แตกออก และการกระแทกอย่างรุนแรงในครั้งนี้ก็ส่งผลให้เศษเหล็กที่หักออกจากกรงเริ่มพุ่งกระจายออกไปทุกทิศทางชิ้นส่วนที่แตกหักเหล่านั้นฝังเข้าไปในแท่นปูนที่อยู่รอบ ๆ ลานประลอง ในเวลานี้ ความเร็วในการพุ่งตัวและแรงกระแทกของพวกมัน ทำให้ชิ้นส่วนที่แตกหักเหล่านั้นมีพลังรุนแรงมากกว่ากระสุนปืนเสียอีกหลังจากนั้นกองฝุ่นก็เริ่มหมุนวนขึ้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าสวรรค์และโลกกำลังจะพังทลายลง และพื้นที่ทั้งหมดก็กำลังจะถูกทำลาย“อ๊ากกก!!!”ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวก็ดังขึ้นฝูงชนเริ่มกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทางหลังจากที่ฝุ่นจางลงแล้ว วัวกระทิงขนาดมหึมาตัวหนึ่งก็เดินออกมาจากกรงขนาดใหญ่ทุกก้าวที่มันเดินดูทรงพลังจนน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง มันดูไม่รีบร้อน และมันก็มีเขาสีขาวอีกด้วยเมื่อมันโผล่ออกมา มันก็เริ่มไล่ล่าลูกวัวกระทิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่รอบตัวมัน“กรรรจ์!”เสียงคำรามดังสนั่นอีกครั้ง ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวจนใจสั่นอย่างควบคุมไม่ได้พวกเขาทั้งหมดไม่กล้าแม้แต่จะเค
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ