“ผม ผมไม่ได้ตั้งใจ…!” นักเรียนชายที่ยังรู้สึกเจ็บจากการตบตอบเป็นเรื่องธรรมชาติ ที่เสียงเอะอะโวยวายของผู้หญิงจะดึงดูดความสนใจจากคนหลาย ๆ คนที่ได้ยิน และนักเรียนคนนั้นก็รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เมื่อมีผู้คนมากมายกำลังจดจ้องสายตามาที่เขา นักเรียนคนนี้ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะตอบโต้ หรือยั่วยุพวกเขาได้เช่นกัน เพราะท้ายที่สุดแล้ว บุคคลทั้งสองก็ดูจะเป็นชนชั้นสูงที่ร่ำรวย เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้แต่พูดติดอ่างต่อไปด้วยความลำบากใจ“'แกไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ?! แน่นอน แกอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ภรรยาของฉันก็ยังเปียกโชกไปด้วยไวน์ใช่ไหมล่ะ! เว้นแต่แกจะบอกฉันว่า แกวางแผนสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว!” สามีของผู้หญิงคนนั้นคำราม ในขณะที่เขาเดินเข้ามาเตะที่ท้องของเด็กชายทันที!มองเพียงแค่แวบเดียว ทุกคนก็สามารถบอกได้ว่าสามีของเธอไม่ใช่คนที่พวกเขาควรจะยั่วยุด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงได้แต่มองดูเด็กชายอย่างเวทนนา ขณะที่เขาน้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวดหลังจากถูกเตะออกไปไกลพอสมควร"ฮึ! ฉันจะบอกให้รู้เอาไว้เลยนะว่า ชุดนี้มีราคาถึงหมื่นกว่าดอลลาร์! และตอนนี้มันก็ใส่ไม่ได้อีกแล้ว! แกรี
"แก…!"ตอนนี้ไซล่ารู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก จนเธอรู้สึกราวกับว่า เธอสามารถระเบิดความโกรธออกมาได้ทุกวินาที! คนอะไรช่างไร้เหตุผลสิ้นดี!เธอหันไปส่งสายตาเป็นการเตือนให้เจอรัลด์และนาโอมิ จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปนั่งข้าง ๆ ชายวัยกลางคนพร้อมกับตะโกนว่า “ที่รัก! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ที่รัก?!”แม้ว่าปากของเขาจะเต็มไปด้วยเลือด แต่เซดี้ก็ยังมีสติอยู่ เนื่องจากเจอรัลด์ไม่ได้ใช้กำลังมากขนาดนั้นในการตบเขา แต่ในตอนนี้ชายวัยกลางคนกำลังรู้สึกเดือดดาล ในขณะที่เขาคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงอำมหิต “ไปเรียกประธานแฮเรลล์มาเดี๋ยวนี้! และอย่าปล่อยให้ไอ้เด็กคนนั้นหนีไปได้! ฉันจะฆ่ามัน ถ้านั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องทำ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไซล่าก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคนทันที ในขณะเดียวกันนั้น ผู้คนที่กำลังมุงดูก็พากันกระซิบกระซาบเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น“ไหนพูดอีกทีสิ คนที่กำลังโดนทำร้าย… เขาคือคุณลาวิงตันใช่ไหม? คุณลาวิงตันจาก บริษัทอสังหาริมทรัพย์ดาโกต้า อย่างนั้นเหรอ?”"ใช่จริง ๆ ด้วย ทุกคนรู้ดีว่าคุณลาวิงตันนั้นโหดเหี้ยมเพียงใด เขาไม่เพียงแต่มีส่วนร่วมในการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เท่านั้น แต่เขายังเ
ตอนนี้ฮักซ์ลีย์ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมากกับชะตากรรมของเขาและคนในครอบครัว ครอบครัวของเขาไม่ใช่คนที่มีฐานะดีตั้งแต่แรก และเขารู้ดีว่าการที่พ่อแม่ของเขาต้องทำงานหนัก เพื่อเลี้ยงดูคนครอบครัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ประธานแฮเรลล์คนนี้ กลับสั่งให้พ่อแม่ของเขามาคุกเข่าต่อหน้าคุณลาวิงตัน! เด็กชายทำได้เพียงตัวสั่นด้วยความกลัว ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง"กลับเหรอ? แกคิดว่าแกจะกลับออกไปได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้พวกแกรู้ไว้เลยนะว่า การประชุมกำลังจะเริ่มขึ้นในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นพวกแกไม่ควรจะทำให้ฉันเสียเวลาอีกต่อไป นอกจากนี้แล้ว พวกแกต้องรีบโทรหาผู้นำทั้งหมดจากโรงเรียน รวมถึงสมาชิกในครอบครัวของพวกแกทั้งหมดให้มาที่นี่ทันที ถ้ากล้าที่จะทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของฉัน… ก็ต้องให้คำอธิบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด หากยังหวังที่จะกลับไปจริง ๆ!” ดิกซอนพูดเย้ยหยัน เขาเป็นคนที่ละเอียดถี่ถ้วนเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เป็นอย่างมากนักเรียนคนอื่น ๆ หวาดกลัวมากจนไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจดังเกินไป เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นที่ค่อนข้างใหญ่โตในงานเลยทีเดียว“ในที่สุด เธอ
หลังจากที่เดินไปได้สักพัก ทั้งคู่ก็มาถึงห้องส่วนตัวที่คุณหมอแมบบ์พูดถึง เมื่อก้าวเข้าไปข้างใน ทั้งสองก็เห็นอาจารย์นาโคลนั่งขัดสมาธิ และหลับตาอยู่ข้างกระถางธูป ดูเหมือนเขากำลังทำสมาธิอยู่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเจอรัลด์และเจซ อาจารย์นาโคลก็ลืมตาก่อนจะพูดจาทักทาย “คุณมาแล้ว คุณคลอฟอร์ด!”เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เจอรัลด์จึงรีบทักทายเขาตอบ ก่อนจะมุ่งเข้าประเด็นทันที เจซเองก็ได้อธิบายคร่าว ๆ ให้เขาฟังแล้วว่า วันนี้เจอรัลด์มาที่นี่เพื่ออะไร จากสิ่งที่อาจารย์นาโคลเข้าใจ เจอรัลด์อยากจะหาข้อมูลว่าเมืองโบราณอยู่ที่ไหนกันแน่อาจารย์นาโคลยินดีที่จะให้เจอรัลด์เข้าพบ เพราะไม่เพียงแต่เจอรัลด์ได้บริจาคเงินจำนวนมหาศาลให้กับกองทุนเพื่อการกุศลจากการประชุมของเขาในครั้งนี้เท่านั้น แต่เขายังเคยได้ยินจากเจซว่า เจอรัลด์เป็นคนที่ช่วยชีวิตเด็กทารกทั้งหมดเอาไว้อีกด้วย! ด้วยเหตุนี้ อาจารย์นาโคลจึงรู้สึกเคารพนับถือในตัวเจอรัลด์เป็นอย่างมาก“มันเป็นเรื่องจริงที่ผมรู้ว่าเมืองโบราณอยู่ที่ไหน อันที่จริงแล้ว ครั้งหนึ่งผมเคยไปที่นั่นกับอาจารย์ของผม แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว ถึงกระนั้น ประสบการณ์ของผ
อาจารย์ของนาโคลได้ใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะปกป้องนาโคลในตอนนั้น ถึงขั้นสั่งให้เขาหนีไปที่คฤหาสน์ของพวกกันเทอร์ เพื่อขอหลบภัยและขอความช่วยเหลือจากพวกเขา!ในตอนนั้น ชายหนุ่มได้ฆ่าคนไปแล้วสิบแปดคนโดยที่เขาไม่เสียเหงื่อเลยแม้แต่น้อย นาโคลและอาจารย์ของเขาพบว่าเขารู้วิธีใช้มนต์ดำเช่นกัน! เวทมนตร์ของเขาดูเหมือนจะมาจากดอกไม้หน้าตาประหลาดที่เขาถืออยู่ในมือหลังจากที่นาโคลเริ่มวิ่งหนี ชายหนุ่มก็วิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และได้ประทับดอกไม้ประหลาดนั้นไว้บนอกของเขา! ทันทีที่เขาทำเช่นนั้น นาโคลก็รู้สึกราวกับว่า วิญญาณของเขากำลังจะแตกสลาย และเขาก็เกิดอาการวิงเวียนขึ้นมาทันทีถึงกระนั้น นาโคลก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองล้มลงได้ในขณะนั้น เพราะอาจารย์ของเขายังคงรอคอยความช่วยเหลือจากพวกกันเทอร์ที่เหลืออยู่ เมื่อคิดได้เช่นนั้น นาโคลก็กัดฟันและคลานไปข้างหน้าต่อ ในขณะที่เขาทนฟังเสียงกรีดร้องของผู้คนที่กำลังจะตายอยู่ข้างหลังเขาเขาช่างแข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน… ไม่มีใครที่อยู่ตรงนั้น จะแข็งแกร่งพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้เลย!หลังจากที่คลานไปเรื่อย ๆ อยู่พักใหญ่ ในที่สุดนา
เจอรัลด์รู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเรื่องราวของอาจารย์นาโคลอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนจะมีเสียงที่คอยบอกเขาว่า มีความลับบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังดอกเด้ด แอนนี่แต่ถึงอย่างนั้น เจอรัลด์ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดเผยข้อสงสัยทั้งหมดที่เขามีต่ออาจารย์นาโคลท้ายที่สุดแล้ว อาจารย์นาโคลก็เป็นคนที่เรียบง่ายและสุภาพเรียบร้อยเนื่องจากเขาไม่ใช่คนหนุ่มสาว และไม่มีประสบการณ์เหมือนที่เขาเคยเป็นในตอนนั้นแล้ว เขาจึงละทิ้งความเกลียดชัง และความแค้นทั้งหมดที่มีในใจ ในปัจจุบัน เขาตั้งอกตั้งใจ และจดจ่ออยู่กับการทำสมาธิเท่านั้นเขาชื่นชมความจริงที่ว่า เจอรัลด์ได้ช่วยชีวิตเด็กทารกมากกว่าร้อยชีวิตเอาไว้ ดังนั้น อาจารย์นาโคลจึงเต็มใจที่จะตอบทุกคำถามที่เจอรัลด์ถามเขาท้ายที่สุด อาจารย์นาโคลได้เขียนจดหมายพิเศษฉบับหนึ่งขึ้นมา เพื่อแนะนำเจอรัลด์ให้รู้จักกับครอบครัวกันเทอร์เป็นการส่วนตัว!สิ่งนี้จะช่วยเจอรัลด์ให้ผ่านพ้นปัญหาต่าง ๆ ที่เขาต้องเผชิญได้มากมายแม้ว่าอาจารย์นาโคลจะไม่ค่อยได้ติดต่อกับพวกเขา แต่เขาก็ยังมีสายสัมพันธ์บางอย่างกับครอบครัวกันเทอร์ เพราะเป็นอาจารย์ของเขาเจอรัลด์รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก เ
อาการบาดเจ็บของเชสเตอร์เกือบจะหายดีแล้วดังนั้นเจอรัลด์จึงพาเชสเตอร์ออกเดินทางไปกับเขาด้วยพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น และพวกเขาก็มาถึงเมืองเคอร์ตันในช่วงเวลาพลบค่ำของวันเดียวกัน“ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว เราควรมุ่งหน้าไปที่ภูเขาวันนี้เลยไหมครับ?” เชสเตอร์ถาม“เราจะหาโรงแรมที่จะพักสำหรับคืนนี้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางไปที่ภูเขาแต่เช้า!” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าจากนั้น เขาก็มองสำรวจไปรอบ ๆ เมืองเคอร์ตันมันเป็นเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสูงตระหง่านนับไม่ถ้วนหลังจากนั้น เชสเตอร์ก็หาโรงแรมให้พวกเขาได้ ก่อนที่จะจองห้องพักสองห้องแยกกันหลังจากวางสัมภาระในห้องของตัวเองแล้ว ทั้งคู่ก็ออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารเล็ก ๆ และเรียบง่ายพวกเขาสั่งอาหารท้องถิ่นสองสามอย่างมารับประทาน จากนั้นก็กลับไปที่โรงแรมหลังทานอาหารจนอิ่มอย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น จู่ ๆ พนักงานต้อนรับที่แผนกต้อนรับก็ตะโกนเรียกพวกเขา“คุณคะ! ต้องขอโทษคุณทั้งสองด้วยจริง ๆ!” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า และรีบกล่าวขอโทษขอโพย"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" เชสเตอร์ถาม“คือ โรงแรมของเราถูกจองจน
“คุกเข่าต่อหน้าคุณหนูไซม์เดี๋ยวนี้! บางทีคุณหนูไซม์อาจจะยกโทษให้แก ถ้าเธอพอใจ!” บอดี้การ์ดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“พี่ชาย อะไรที่ให้อภัยกันได้ก็ควรจะเลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ คุณไม่จำเป็นจะต้องทำถึงขนาดนี้หรอก เราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณขุ่นเคืองแต่อย่างใด!” เจอรัลด์กล่าวหลังจากนั้น เขาก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่บอดี้การ์ดเตะออกไป ก่อนจะเตรียมออกเดินทางอีกครั้ง“ชิ! ฉันอนุญาตให้แกออกไปตอนไหนเหรอ?! ใครกันที่บอกว่าเขาไม่สนใจว่าฉันจะเป็นคุณหนูไซม์ หรือคุณหนูซอมม์? เดฟ ฉันอยากให้เธอหักฟันของเขาออกให้หมด!” ในตอนนี้ หญิงสาวเองก็ยืนขึ้นด้วยท่าทีที่เย็นชาเช่นกันเชสเตอร์ไม่พอใจและโมโหมาก แต่เขาก็ทำได้เพียงระงับความโกรธเอาไว้เมื่อบอดี้การ์ดคนหนึ่งได้ยินคำพูดของคุณหนูไซม์ เขาก็เตะกระเป๋าที่เจอรัลด์หยิบขึ้นมาอีกครั้ง“พวกแกกำลังรนหาที่ตายซะแล้ว!” บอดี้การ์ดทั้งสี่ตะโกนออกมาพร้อมกันขณะที่พวกเขาพูด พวกเขาก็หยิบกระบองเหล็กออกมา ก่อนที่จะพยายามใช้พวกมันตีเจอรัลด์และเชสเตอร์“หืม?”แม้ว่าเจอรัลด์จะไม่ต้องการมีปัญหากับพวกเขา แต่คนจากตระกูลไซม์ก็เอาแต่วางอำนาจ และทำตัวหยิ่งผยองจนเกินไปคนธรรมดาทั่วไป