ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เขาได้เห็นจิตรกรรมฝาผนังในสุสานโบราณเป็นครั้งแรก เจอรัลด์ก็ได้เรียนรู้ว่าเรื่องราวของผู้หญิงชุดขาวนั้นอาจเกิดจากขอทานชราคนหนึ่ง ที่ทำการแยกโลงศพออกจากเทพเจ้า แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าหลุมฝังศพของผู้หญิงชุดขาวนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่ถึงตอนนี้ ที่เขาได้ยินอลิซพูดถึงสุสานโบราณอีกครั้ง เจอรัลด์ก็อดคิดไม่ได้ว่า มันอาจจะมีความเกี่ยวข้องกันกับหลุมฝังศพของผู้หญิงชุดขาว อาจจะถูกเคลื่อนย้ายไปทางตอนใต้ของมหาสมุทรหลังจากที่ถูกแยกออกหรือไม่ หรือตอนนี้มันอาจจะถูกฝังอยู่ที่ราชาแห่งสุสานมหาสมุทรกันแน่“…สุสานของราชาอยู่ที่ไหน?” เจอรัลด์ถามหลังจากที่ครุ่นคิดได้สักพักจากนั้นอลิซก็เล่าทุกอย่างที่เธอรู้ให้เขาฟังเจอรัลด์ฟังอลิซอย่างตั้งใจ ในที่สุดเขาก็มีความคิดว่า เขาควรจะเดินทางไปสำรวจที่นั่นด้วยตนเองจะดีเสียกว่าที่เขารู้ในตอนนี้คือ มันมีความเป็นไปได้ที่หลุมฝังศพของผู้หญิงชุดขาวนั้นอาจจะถูกฝังอยู่ที่ราชาแห่งสุสานมหาสมุทร ไวร่าเองก็เคยฝันเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างแม่น้ำในป่าที่เต็มไปด้วยอสรพิษ เจอรัลด์ยังจำได้อีกว่า เธอบอกกับเขาว่าเธอเองก็ไม่มั่นใจว่าที่เห็นในความฝันคือแม่น้ำหรือมหาสม
แต่ก็นั่นแหละ เธอก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเมย์เบอรี่จะออกเดทกับนักศึกษาด้วยกัน แต่สำหรับแยสมีน เธอข้ามขั้นไปไกลกว่านั้นมาก ย้อนกลับไปตอนนั้น เธอเคยออกเดทกับประธานของบริษัทเมย์เบอรรี่ที่เพิ่งหย่าร้างกับภรรยาของเขาด้วยเหตุนี้ ท่านประธานได้จัดให้วางดอกไม้ไฟไว้ในทุกซอกทุกมุมของมหาวิทยาลัยในคืนวันเกิดของแยสมีน ในค่ำคืนนั้น ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยก็สว่างไสวไปด้วยแสงของดอกไม้ไฟที่สวยงามจับตา ส่งผลให้เด็กสาวคนอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยหลายคนยกย่องในตัวเธอ และอีกหลายคนก็รู้สึกริษยาเธอในเวลาเดียวกันอย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้เป็นเพียงเหตุการณ์เดียวที่เจอรัลด์นึกขึ้นมาได้ แต่อีกเรื่องที่เขาจำได้ขึ้นใจคือ ตอนที่แจสมีนสั่งให้เขาเก็บกวาดเศษซากที่เหลือของดอกไม้ไฟรอบ ๆ มหาวิทยาลลัยก่อนจะถึงรุ่งเช้า โดยให้ค่าจ้างเขาเป็นจำนวนเงินสิบห้าดอลลาร์และนั่นถือเป็นเงินจำนวนที่มากสำหรับเขาในตอนนั้น หลังจากที่เขาได้รับเงินแล้ว เขาก็รีบพาเซเวียร์ไปเลี้ยงไก่เคเอฟซีในทันที เขายังจำได้อีกว่า เขาได้เพิ่มเงินส่วนตัวเข้าไปอีกเจ็ดดอลลาร์เพื่อที่จะทำให้งานฉลองของพวกเขาดูยิ
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเย็นมากแล้ว แต่เจอรัลด์ก็ยังมองเห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง กำลังถูกชายถือปืนประมาณสิบคนที่ขับเรือสปีดโบ๊ททั้งห้าลำก่อนหน้านั้นไล่ล่าอยู่ ร่างของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือด และชายคนนั้นก็กำลังมุ่งหน้ามาทางเจอรัลด์อีกด้วยเมื่อคนอื่นที่กำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาดเห็นพวกเขา พวกนั้นก็รีบเผ่นหนีในทันที ไม่มีใครคิดที่จะโทรแจ้งตำรวจเลยแม้แต่คนเดียว ไม่นานนัก ชายหาดที่เงียบสงบก็ปราศจากซึ่งผู้คน เหลือเพียงเจอรัลด์คนเดียวเท่านั้นเจอรัลด์ขมวดคิ้วทันที่ที่เห็นนักเลงพวกนั้น ก่อนหน้านั้นเขาก็รู้สึกรำคาญใจมากพอแล้วที่แยสมีนเข้ามารบกวนเขา ขณะที่กำลังใช้ความคิดอยู่ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดก็มาถึงชายฝั่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีที่ที่จะให้เขาหลบหนีอีกแล้ว เขาจึงรีบวิ่งตรงมาหาเจอรัลด์ คนเพียงคนเดียวที่เขามองเห็นในขณะนั้น! เขาโบกมือให้เจอรัลด์พร้อมกับตะโกนเสียงดัง “โยนโทรศัพท์ของคุณมาให้ผม! ได้โปรด โยนมันมาเร็วเข้า!”เนื่องด้วยเจอรัลด์กำลังรู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาจึงไม่อยากทำตามคำสั่งจากชายวัยกลางคนที่เขาไม่รู้จัก เขาทำเป็นไม่สนใจชายคนนั้นที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือจากเขาอีกไม่กี่วิ
เจอรัลด์ยิ้มอย่างเย้ยหยัน แทนที่เขาจะถอยหนี เขากลับพุ่งเข้าหาคนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว เขารัวทั้งหมัดทั้งเตะใส่พวกเขาไม่ยั้ง เสียงกระดูกหักและแตกร้าวดังกึกก้องไปทั่วในความมืด และไม่กี่วินาทีต่อมา เหล่าคนที่พุ่งจู่โจมเขาเมื่อสักครู่ก็ไปกองรวมกันบนพื้น ใกล้กับเด็กหนุ่มที่หักแขนตัวเองก่อนหน้านี้พร้อมกับอาการฟันหักและกระดูกอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกายแตกละเอียด พวกเขาเกือบจะหมดสติจากความรู้สึกเจ็บปวดทรมาน แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยดวงตาเบิกโพลง ราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง“เขาเป็นใครกันแน่…? ทำไมเราถึงต้องมาสู้รบกับคนแบบนี้ด้วย…?”เจอรัลด์ไม่คิดที่จะสนใจพวกที่นอนกองอยู่บนพื้นเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ปัดทรายออกจากมือ และเดินต่อไปราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะเดินไปได้ไกล ชายวัยกลางคนที่ร่างกายยังคงเปียกชุ่มไปด้วยเลือดได้วิ่งตามเขาไป ก่อนที่จะโค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วพูดว่า “ข ขอบคุณมากครับท่าน ที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้! ผมเป็นชาวบ้านในเมืองฮาลิมาร์ค และผมมีชื่อว่าแวกเนอร์ ยาร์น! ผมโชคดีมากที่ได้มาพบกับท่าน ในขณะที่พวกมันกำลังตามล่าตัวผม ไม่เช่นนั้น ผมคงเสร็จ
ในเวลาต่อมา ขณะที่เจอรัลด์กำลังมุ่งหน้าเข้าเมือง จู่ ๆ เขาก็หยุดเดินอย่างกระทันหันเขาหันหลังกลับพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฟังนะ! ผมไม่ได้มีเจตนาจะช่วยชีวิตคุณ เพราะฉะนั้นคุณก็ไม่จำเป็นจะต้องติดตามผมไปทุกที่หรอก รีบไปซะตอนนี้ ตอนที่ผมยังอารมณ์ดีอยู่ ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะจบไม่สวยเหมือนพวกนักเลงที่ชายหาดนั่นก็ได้!”คนที่เขากำลังคุยด้วยก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแวกเนอร์“อย่าเพิ่งโกรธผมเลยนะครับ! ท่านแค่ดูคล้ายกับใครบางคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี! และคนผู้นั้นมีความสำคัญต่อตระกูลยาร์นเป็นอย่างมาก ท่านคงเข้าใจ… มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมอยากจะรู้จักท่านมากขึ้น!” แวกเนอร์ตอบเขาอย่างนอบน้อมก่อนที่เจอรัลด์จะได้พูดอะไรต่อ เขาก็รีบอธิบายเพิ่มเติม “คืออย่างนี้ครับท่าน ตระกูลยาร์นได้เฝ้ารอใครบางคนมาเป็นเวลานานแสนนาน มีใครบางคนเคยบอกกับเราว่า คนผู้นั้นจะปรากฏตัวในไม่ช้า และท่านก็มีลักษณะบางอย่างที่ตรงกับคนผู้นั้น! ท่านอาจจะคิดว่าผมน่ารำคาญ แต่ผมมีเหตุผลที่ตามท่านมาอย่างนี้!”“…หืม? เฝ้ารอใครบางคนเหรอ?” เจอรัลด์กล่าว พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย“ใช่ครับท่าน! นอกจากผมจะสั่งให้คนรับใช้ของผมข
แวกเนอร์พูดพลางพยักหน้าตอบรับพอได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็คลี่ม้วนกระดาษที่ได้รับออกอย่างช้า ๆ และเป็นไปตามคำพูดของแวกเนอร์ ม้วนกระดาษโบราณที่ถูกคลี่ออก ได้เผยให้เห็นภาพวาดเสมือนจริงที่ดูมีชีวิตชีวาของนายพลท่านหนึ่งในภาพวาด ท่านนายพลกำลังถือดาบยาวด้ามหนึ่งไว้ในมือ เขาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่เจอรัลด์เองก็ยังรู้สึกเกรงกลัวภาพวาดนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ดึงดูดความสนใจของเจอรัลด์ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาเป็นพิเศษก็คือ ท่านนายพลในภาพวาดนั้นช่างมีลักษณะที่คล้ายคลึงกับเทพเจ้าในโลงศพอมตะ ซึ่งก็หมายความว่า บุคคลทั้งสองคนนั้นหน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิด!แม้แต่ดาบยาวที่ท่านนายพลกำลังถืออยู่ ซึ่งน่าจะเป็นดาบอาวุธที่สำคัญของเขา ก็ยังดูเหมือนดาบที่เจอรัลด์ถือติดตัวตลอดเวลา“เขานั่นเอง!” หนังตาของเจอรัลด์กระตุก ขณะที่กำลังพูด“ท่านรู้ว่าเขาคือใครใช่หรือใม่? นอกจากเรื่องที่ผมบอกกับท่านว่า ผมมีเหตุผลบางอย่างกับการกระทำของผมแล้ว ที่ผ่านมาครอบครัวของผมได้เฝ้ารอใครบางคนที่มีลักษณะคล้ายคลึงกลับบุคคลในภาพวาด และคนผู้นั้นก็คือท่าน!”เจอรัลด์ไม่รู้ด้วย
เจอรัลด์พยายามครุ่นคิดเกี่ยวกับสองสิ่งนั้น ‘เด็กที่เกิดใหม่บนสรวงสวรรค์ ข้างดอกลิลลี่ แมงมุมสีแดง…’ มังกรจอมโอหังจะปรากฏตัวขึ้นใกล้ๆ กับสายพันธ์เลือดผสม……เดี๋ยวนะ สายพันธ์เลือดผสมเหรอ? คลอฟอร์ด?!พอคิดมาถึงตรงนี้ เจอรัลด์ก็เริ่มที่จะตามเรื่องราวไม่ทัน เขาไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครที่มีความสามารถพิเศษมากพอที่จะเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างห้วงเวลาในอดีตและปัจจุบันได้ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเชื่ออย่างนั้นต่อไป แต่สิ่งที่เขาเพิ่งค้นพบได้บ่งบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง“คืออย่างนี้ครับท่าน บรรพบุรุษของผมคาดการณ์เอาไว้ว่า หากบุคคลในภาพวาดนี้เกิดใหม่อีกครั้ง เขาจะได้ใช้นามสกุลคลอฟอร์ด… ในเมื่อท่านดูคล้ายกับบุคคลคนนี้เป็นอย่างมาก ผมก็เลยอยากรู้นามสกุลของท่าน… หากท่านใช้นามสกุลคลอฟอร์ดจริง ๆ ท่านก็คือบุคคลที่พวกเรารอคอยมานานแสนนาน อย่างแน่นอนครับ!” แวกเนอร์พูดพร้อมกับมองหน้าเจอรัลด์เจอรัลด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พยักหน้า ก่อนจะตอบว่า “…ชื่อเต็มของฉันคือ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!”“...ถ ถ้าเช่นนั้นแล้ว… โอ้ พระเจ้า ท่านคือคนผู้นั้น คนที่พวกเราเฝ้ารอมานานแสนนานจริง ๆ ด้วย! ในที่สุด สิ่งที่ขอทา
ด้วยสาเหตุที่ว่า คนที่ออกค้นหาสมุนไพรมาปรุงยามักจะเสียชีวิตในทะเลหรือบนภูเขาสูงในทุก ๆ ปี สมุนไพรหลายชนิดที่ถูกนำมาประมูลในงานจึงมีที่มาที่ไปไม่ค่อยชัดเจนนักเหมือนที่หลายคนเคยบอกว่า สิ่งที่หายากมักจะมีคุณค่าเสมอ ในเมื่อมีพ่อค้าที่ร่ำรวยและบุคคลมีเกียรติหลายคนมุ่งหน้าไปที่งานเลี้ยงแห่งมนตรา เพื่อโอกาสที่จะได้สมุนไพรเก่าแก่หายากเหล่านั้นมาครอบครอง ผมคิดว่าท่านก็อาจจะพบสมุนไพรที่ท่านกำลังอยากได้ที่นั่นเช่นกัน” แวกเนอร์พูดเสริมเจอรัลด์ได้แต่พยักหน้าตอบรับเขาเท่านั้น“...ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนหน้านี้คุณพูดถึงใครบางคนที่เรียกว่าเจ้าแห่งวิญญาณ…คุณบอกว่าคนคนนี้ได้ทำนายเอาไว้ว่าผมจะปรากฏตัวขึ้นในไม่ช้าใช่หรือไม่? ในเมื่อเขามีความสามารถที่จะทำนายเรื่องราวเหล่านี้ได้ ผมเลยสงสัยว่า ที่จริงแล้วเขาเป็นใครกันแน่…?” เจอรัลด์ถาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่แวกเนอร์พูดไว้ก่อนหน้านั้นได้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอรัลด์เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เพราะก่อนหน้านั้น บุคคลที่มีชื่อว่าเจ้าแห่งวิญญาณ ก็เคยช่วยอลิซให้รอดพ้นจากสถานการณ์ที่ยากลำบากมาได้ครั้งหนึ่ง ขณะที่เขากำลังคิดเช่นนั้น เจอรัลด์ก็เกิดความสงสัยว่าเจ้าแห่งวิ