ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น เจอรัลด์ก็จะไม่ยอมแพ้ไปอย่างง่ายดายขนาดนั้นหรอก เขาใช้ทักษะหนึ่งให้เป็นประโยชน์ ซึ่งให้เขาก้าวไปได้อย่างล่องลอย เท้าของเขาจึงแทบจะไม่ได้แตะพื้นเลย ขณะที่เขาวิ่งเต็มฝีเท้าไล่ตามจิ้งจอกไป หลังจากการวิ่งมาได้สักพัก จิ้งจอกศักดิ์สิทธิ์ก็ตระหนักได้ว่าเจอรัลด์ไม่ได้ดูเหมือนจะช้าลงเลย เมื่อเข้าใจว่ามันจะไม่สามารถกำจัดเขาไปได้ง่าย ๆ เพียงแค่วิ่งไปทั่ว จิ้งจอกจึงพุ่งเข้าไปในพุ่มไม้แห่งหนึ่ง เมื่อมันเข้าไปในพุ่มไม้ เจอรัลด์จึงพลัดหลงกับมันแทบจะในทันที! “โธ่เว้ย! แกหนีไปได้อีกแล้วงั้นเหรอ?!” เจอรัลด์พูดกับตัวเอง ขณะที่เขาหยุดวิ่ง เมื่อรู้สึกเศร้าสลดเล็กน้อย ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่ได้ยอมแพ้ เมื่อกลั้นหายใจเพื่อนิ่งเงียบไว้ เขาก็กวาดมองไปทั่วสถานที่รอบตัวเขาอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง ถ้าเขาไม่ให้ความสนใจอย่างระวังในขณะที่เขาทำได้ เจอรัลด์ก็กลัวว่าจิ้งจอกคงจะลงเอยออกจากบริเวณนี้ไปแล้วแน่ แม้กระนั้น เขารู้สึกประหลาดใจ เมื่อทันใดนั้นได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น “อ อย่าฆ่าพวกเรา! ได้โปรดอย่าฆ่าพวกเราเลย!” เมื่อมองไปยังทิศทางของเสียงตะโกนนั้น เจอรัลด์ก็เห็นผู้คนสองสามคนก
เมื่อหันไปด้านข้าง เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นว่าคนที่ทำเสียงนั้นคือลูกสุนัขตัวหนึ่งที่กำลังเดินยโยกเขยกมาทางเขาอย่างช้า ๆ! เมื่อตรวจดูอย่างใกล้ชิด ดูเหมือนว่าลูกสุนัขตัวนั้นจะขาหัก ยิ่งไปกว่านั้น ก็มีแผลที่เห็นได้ชัดเจนทั่วร่างกายของมันเช่นกัน เมื่อมันมาถึงด้านข้างเจอรัลด์ในที่สุด มันก็นอนอยู่แทบเท้าของเขาก่อนจะเริ่มเลียปลายรองเท้าของเขาในทันที เจอรัลด์สะดุ้งตกใจมากกว่าสิ่งใด อย่างไรซะ เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญเจอเจ้าตัวเล็กนี้ในป่าลึกขนาดนี้ ในทางหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ลูกสนัขตัวนี้ยังคงมีชีวิตรอดด้วยการที่มีสัตว์นักล่ามากมายซุ่มซ่อนอยู่ภายในป่า “…นายอาจกำลังขอให้ฉันช่วยนายอยู่หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม เมื่อเห่าสองครั้งเป็นการตอบสนอง จากนั้นมันก็เลียรองเท้าของเจอรัลด์ต่อไป ในขณะที่ความคิดแรกของเจอรัลด์ เมื่อได้เห็นลูกสุนัข คือการสกัดเลือดของมันเพื่อจะทำเลือดบริสุทธิ์ก็ตาม แต่หลังจากลูกสุนัขเริ่มเลียรองเท้าของเขา เขาก็ตระหนักได้ถึงสองสิ่ง อย่างแรก ลูกสุนัขยังตัวเล็กมากเกินไปที่จะสกัดเลือดบริสุทธิ์ได้อย่างคุ้มค่า อย่างที่สอง เขาตระหนักได้ว่าลูกสุนัขมีจิตวิญญาณธรรมชาติ ถึง
ด้วยเหตุนั้น เขาก็หัวเราะออกมา แม้เขาตื่นเต้นที่พบแหล่งเลือด แต่เขาก็ประหลาดใจอย่างแท้จริงกับคำกล่าวของชายชรา “แน่นอน! คุณทำให้ผมเสียเวลาและความพยายามอย่างมากเลย รู้ไหม? ผมทันคิด เนื่องจากผมบังเอิญได้พบคุณในขณะที่กำลังมองหาส่วนผสมสำคัญอย่างสุดท้ายสำหรับยาของผม ผมเชื่อว่าพวกเราทั้งคู่ถูกลิขิตให้พบกันที่นี่ แม้มันน่าเสียดายที่ผมไม่สามารถฆ่าคุณได้ในตอนนั้นในจังหวัดซอลฟอร์ด แต่ก็ดูเหมือนว่าคุณปรารถนาที่จะตายเพราะคุณพาตัวเองมาถึงที่ในคราวนี้! มันถึงเวลาซะทีที่พวกเราจะได้ชำระความแค้นและความคับข้องใจของพวกเราทั้งหมดในอดีตในวันนี้ คุณคลอฟอร์ด!” ชายชราตอบกลับ การเพ่งมองของเขาแข็งกระด้าง “อ่า ใช่ คุณยังคงทำงานให้ชุยเลอร์ในตอนนั้นในจังหวัดซอลฟอร์ดถ้าผมจำไม่ผิด พวกเรายังไม่ได้เกลียดกันและกันในตอนนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น อย่างไรซะ ผมก็รู้สึกประหลาดใจที่คุณไม่แม้แต่จะอยู่ที่นั่น ตอนที่ผมกลับไปที่จังหวัดประมาณหกเดือนก่อน งั้นกลับกลายเป็นว่าคุณได้ย้ายมายังภูมิภาคทางเหนือเองสินะ!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาจ้องชายชรากลับ ชายชราคนนี้มีใบหน้าทั้งสองซีกถูกระบายเป็นสีดำและสีขาวตามล
ไม่ว่าจะในกรณีใดก็ตาม ในที่สุดตอนนี้จูเลียนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจอรัลด์ถึงมีความสุขที่เห็นเขาก่อนหน้านี้ แทนที่จะตกใจกลัว ดังนั้นเจอรัลด์ก็แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่แล้ว…ไม่เพียงเท่านั้น การเคลื่อนไหวของเขายังคาดเดาไม่ได้อย่างมาก และร่างกายของเขาก็แทบจะทำลายไม่ได้เลย! มันชัดเจนว่าเจอรัลด์รู้อยู่แล้วว่าจูเลียนไม่มีทางสู้เขาได้ตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อคิดย้อนกลับไป เจอรัลด์ยังขอบคุณเขาที่เสนอตัวเองมาที่นี่อีกด้วยซ้ำ! ตอนนี้ความเสียใจไหลผ่านจูเลียน ขณะที่เขาสงสัยว่าสิ่งต่าง ๆ อาจแตกต่างไปหรือไม่ถ้าเขาไม่ได้ตัดสินใจไล่ตามเจอรัลด์ก่อนหน้านี้ ถ้าเขาแค่กลับบ้านไปหลังจากฆ่าคนไม่กี่คนเหล่านั้น งั้นเขาก็คงจะสกัดยาอายุวัฒนะ และอาจจะได้รับโอกาสให้เข้าไปยังดินแดนลึกลับแห่งกำลังภายในแล้ว อย่างไรก็ตาม มันสายมากเกินไปแล้วที่จะเสียใจในตอนนี้ “นาย…นายวางแผนที่จะทำอะไรกับฉัน…?” จูเลียนพูดในระหว่างหอบหายใจ รู้สึกเหนื่อยมากจนจะหมดแรงอยู่แล้ว “ผมจะเอาเลือดของคุณออกตอนนี้ ไม่ต้องกังวลไป ผมจะรักษาร่างของคุณอย่างสมบูรณ์ตามที่ผมได้สัญญาไว้! ขอให้คุณเข้าสู่ชีวิตหลังความตายด้วยความสบายใจนะครับ!” เจอรัลด์กล่าวขณ
“พาพวกเลิฟเวลล์มา!” ชายหนุ่มสั่ง ขณะที่เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้น เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูกน้องของเขาจึงนำแซนเดอร์และเคเลปที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาตรงหน้าเขา “คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้โกหกพวกเรา เมื่อคุณบอกว่าเขาจะมาที่ป่าเอเวอร์แดร์?” ชายหนุ่มถาม “ทำไมผมถึงจะโกหกคุณเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ด้วยล่ะครับ คุณโมลเดล? เขาพูดจริง ๆ ว่าเขาจะมุ่งหน้ามาที่สถานที่นี้! อีกอย่าง ผมก็หวังว่าคุณจะตระหนักได้ว่าไม่ใช่เลิฟเวลล์ที่ฆ่าสมาชิกโมลเดลแปดคนนั้น! ได้โปรดจำไว้ด้วยนะครับ…!” แซนเดอร์ตอบกลับ ด้วยสีหน้าหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา ชายหนุ่มที่ถามคำถามเหล่านั้นมีชื่อว่ายูวาน โมลเดล และเขาคือลูกชายคนที่สองของผู้นำของตระกูลโมลเดล แซนเดอร์เองก็เคยได้ยินเกี่ยวกับเขามานานแล้ว คำเล่าลือของวิธีการของชายผู้นั้นว่าเยือกเย็นและโหดเหี้ยมเพียงใด การเป็นนักธุรกิจ แซนเดอร์รู้ว่าเขาไม่สามารถทำให้ทั้งเจอรัลด์และโมลเดลต้องขุ่นเคืองใจได้อีกต่อไป แต่ถึงกระนั้น เมื่อโมลเดลส่งคนมาเพื่อตรวจสอบ เมื่อพวกเขาได้ยินข่าวลือถึงการตายของสมาชิกโมลเดลแปดคนภายในคฤหาสน์เลิฟเวลล์ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกพวกเขาตามจริงว่าเจอรัลด์อยู่ที่ไหน
‘…นั่นเป็นจินตนาการของฉันเองใช่ไหม?’ ชายชราคิดกับตัวเอง รู้สึกสงสัยเล็กน้อย แม้ชายชราอยากจะเตือนยูวานเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ชายชราก็รู้ว่าเขาโอหังเพียงใด ยิ่งไปกว่านั้น ยูวานก็มองเขาอย่างโกรธเคืองด้วยความไม่พอใจก่อนหน้านี้อยู่แล้ว ถ้าเขาจะพูดอะไรอื่นอีก ความโกรธของยูวานจะเพิ่มมากขึ้นอย่างแน่นอน ‘…ฉันคงต้องเห็นผิดไปเองแน่!’ โดยไม่คำนึงถึง ในที่สุดโมลเดลก็สามารถจับเจอรัลด์ได้ หลังจากใช้เวลาทั้งปีในการค้นหาเขา กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ตอนนี้พวกเขามีตัวเจรจาต่อรองที่ดีที่สุดเพื่อใช้ต่อต้านคลอฟอร์ดแห่งนอร์ทเบย์แล้ว ด้วยสิ่งนั้นในใจ มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่โมลเดลทั้งหมดแห่งจังหวัดโลแกนจะรู้สึกตื่นเต้นกันอย่างยิ่ง “เด็กนั่นรู้ว่าจะซ่อนตัวอย่างไรจริง ๆ! พวกเราต้องเผาผลาญทรัพยากรทางการเงินมากมายขนาดนั้น และใช้เส้นสายอย่างไม่รู้จบแต่ทั้งหมดก็คุ้มค่าแล้ว ในที่สุดพวกเราก็จับเขาได้ในวันนี้!” “ฮ่าฮ่าฮ่า! ในที่สุดโมลเดลแห่งโลแกนก็จะสามารถปกครองทั้งภูมิภาคได้แล้วตอนนี้! เนื่องจากเจอรัลด์เป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลคลอฟอร์ดและเขาก็ยังเป็นลูกชายสุดที่รักของดีแลนเช่นกัน มันจะไม่นานหรอกก่อ
ด้วยเหตุผลนั้น มันไม่ใช่เรื่องดีหรอกเหรอที่เขากำลังจะตายตอนนี้? “…ถ้าคุณอยากจะเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายจริง ผมอาจมีวิธีแก้ปัญหาให้คุณนะครับ คุณหญิง…” “แผนการของนายคืออะไร?!” ซาเวียตอบกลับทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วและพูดออกมา “…ค ใครจะบ้าอยากจะไปเจอเขากัน? จริง ๆ แล้ว เดี๋ยวนะ ฉันก็อยากจะเห็นสภาพทุกข์ยากที่เขาเป็นอยู่ในเวลานี้ก่อนที่เขาจะตายจริง ๆ! ฮ่าฮ่าฮ่า!” “…เข้าใจแล้วครับ ยังไงซะ กุญแจไปสู่คุกใต้ดินก็มักจะอยู่ในมือของพ่อบ้านตระกูลโมลเดลอยู่เสมอ เนื่องจากผมรู้จักมักคุ้นกับลูกชายของพ่อบ้าน จึงมีโอกาสที่เขาอาจจะช่วยพวกเราได้นะครับ!” บอดี้การ์ดตอบกลับ “โปรดช่วยฉันติดต่อเขาด้วยแล้วกันถ้างั้น!” ซาเวียกล่าว ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าลูกชายของพ่อบ้านที่การ์ดของซาเวียเอ่ยถึง ชายหนุ่มเองมีหลังโก่งงอ และเขาก็เริ่มส่ายหัวอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินคำขอของซาเวีย “เดี๋ยว! จำได้ด้วยว่าเจอรัลด์เป็นบุคคลที่โมลเดลต้องการตัวมากที่สุดในเวลานี้! แม้แต่พ่อของผมก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะพบปะเขาได้ในตอนนี้! ยิ่งไปกว่านั้น ความปลอดภัยภายในคุ
เมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ จึงทำให้ซาเวียรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้ว ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาก็ยังคงค่อนข้างคลุมเครือ ถึงอย่างนั้น เธอก็รู้ถึงข้อเท็จจริงว่าแม้เธอจะเกลียดเขา แต่เธอก็ยังคงรักเขายิ่งกว่าเดิมอีก “โปรด…ได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะนะ…!” หญิงสาวที่เศร้าโศกคนนั้นร้องไห้ ขณะที่เธอทรุดตัวลงกับพื้นเพื่อนั่งข้างเจอรัลด์ ครั้งหนึ่งคน ๆ นี้เคยมอบสิ่งที่สวยงามมากที่สุดในโลกให้เธอ…เขามอบความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวให้กับเธอ ความรักที่หมายถึงว่าเขาไม่รังเกียจที่จะสูญเสียทุกอย่างไปเพียงเพื่อเธอ และซาเวียก็ตระหนักถึงสิ่งนั้นเป็นอย่างดีตลอดเวลามานี้ “เจอรัลด์…ฉันรู้ว่านายเกลียดฉัน…ถึงอย่างไร ในบรรดาทุกคน ฉันก็รังแกนายเหมือนคนอื่น ๆ ในท้ายที่สุดอยู่ดีในตอนนั้น…ฉัน…ฉันแค่ทนไม่ไหวแล้วในตอนนั้น…ฉันไม่ต้องการที่จะใช้ชีวิตที่ฉันต้องถูกดูหมิ่นและดูถูกต่อไป…นายรู้ไหม แม้ตั้งแต่ยังเป็นเด็กแล้ว ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันก็มักจะเป็นการที่ถูกคนอื่นดูถูกฉันอยู่เสมอ! ฉัน…ฉันแค่ต้องการให้คนอื่นอิจฉาและรักฉัน…! แต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะไม่ว่าฉันจะมีชื่อเสียงมากแค่ไหน ฉันก็ตระ