ขอแค่เธอยังยื้อเวลาได้ เธอก็จะยื้อเวลาให้นานที่สุดเมื่อเธอทำไม่ได้จริง ๆ แม้ว่าเธอจะตาย เธอก็ไม่มีทางปล่อยให้เย่เซวียนประสบความสำเร็จ อย่างน้อยก็เพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของเธอเพื่อเย่เทียนหยู่สำหรับครอบครัวหลิน เธอทำมามากพอแล้ว ดังนั้นปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามโชคชะตาเมื่อฟังคำกล่าวหาที่ตีโพยตีพายของ หลินหว่านหรูนาย หลิน ก็ดูน่าเกลียดและไม่พูดอะไรเลย ทันใดนั้นเขาก็สงสัยว่าเขาคิดถูกหรือผิดแต่เขาบอกตัวเองอย่างรวดเร็วว่าเขาพูดถูกความผิดอยู่ที่หลานสาวของฉัน เธอยังเด็กเกินไปและไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไร เมื่อเธอแต่งงานกับตระกูลเย่ในหลงตูจริง ๆ เธอจะเข้าใจความตั้งใจที่ดีของเธอฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของเธอเองแม่ตระกูลหลินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเพราะถูกด่า แต่เธอก็รีบพูดขึ้นทันที: “นี่ลูกพูดอะไร อะไรที่เรียกว่าจะพาหายนะมาให้ลูก นี่พวกลูกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลยหรือไง โดยเฉพาะไอ้คนไร้ค่านั่นวัน ๆ เอาแต่อวดตัวเองกับหาเรื่องคนใหญ่คนโต”“ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ตระกูลเราจะมีปัญหามากมายแบบนี้ได้ไง แล้วลูกยังมาโทษเราอีกเหรอ?”“นอกจากนี้ เราเป็นพ่อแม่และผู้อาวุโสของคุณ ไม่ใช่ทุกสิ่งที่เราท
หลังจากที่หลินจื่อตงพูดจบ เขาก็ดึงหลินหว่านหรูและพูดว่า: “พี่ ไม่ต้องสนใจพวกเขา ไปหาพี่เขยของผมกันเถอะ!”เมื่อแม่ตระกูลหลินได้ยินแบบนั้น เธอก็โกรธมาก แม้ว่าลูกสาวของเธอจะถูกเย่เทียนหยู่หลอกลวง แต่ลูกชายของเธอก็ถูกหลอกเช่นกันครั้งที่แล้วเขาไม่ได้ถูกหลอกหรอก และเขาก็ทำให้เย่เทียนหยู่พอใจได้มากขนาดนี้เหรอ? มันน่าอายจริง ๆ เขาตะโกนด้วยความโกรธทันที: “หลินจื่อตงหยุด!”หลินจื่อตงไม่สนใจเธอเลยและยังคงมองดูต่อไปแต่หลินหว่านหรูหยุด ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ ฉันได้รับใบหย่าแล้ว ทำไมคุณถึงตามหาเขา”“แต่...” หลินจื่อตงอยากจะพูดอย่างอื่น“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น”หลินหว่านหรูทิ้งคำพูดเหล่านี้และจากไปเพื่อกลับไปที่ห้องของเธอหลังจากเข้ามา เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลอาบหน้า และแม้แต่หมอนก็เปียกไปด้วยน้ำตาความเจ็บปวดและความสิ้นหวังที่ถูกระงับทั้งหมดได้ถูกปลดปล่อยออกไปอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้หลังจากนั้นไม่นาน หลินหว่านหรูก็ลุกขึ้นและหยิบจี้หยกที่เธอสะสมมาออกมาด้วยเหตุผลบางอย่าง ทุกครั้งที่เธอประสบปัญหา เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันออกมาดูดูเหมือนว่าด้วยวิธีนี้เธอจะมีพลังและกล้าหาญมา
หลินจื่อตงจากไปด้วยความโกรธ บางทีอาจเป็นเพราะเขาผ่านอะไรมามากมาย ทำให้หลินจื่อตงเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้วตอนนี้ อย่างน้อยก็เหมือนเดิมทุกประการเรื่องทั้งหมดนี้ หลินจื่อตงเองตระหนักได้ด้วยตัวเอง เพราะอย่างนั้น เขาจึงรู้สึกขอบคุณเย่เทียนหยู่มาก ไม่ว่าเย่เทียนหยู่จะมีอำนาจขนาดนั้นจริงหรือไม่ เขาก็จะยอมรับแค่พี่เขยคนนี้เท่านั้นแม่ตระกูลหลินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตัดสินใจช้าลงในอนาคต ใบหน้าที่แท้จริงของเย่เทียนหยู่ก็จะถูกเปิดเผยในสักวันหนึ่ง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่สำคัญว่าลูกชายของเขาจะคิดยังไงกับเย่เทียนหยู่ขอแค่เขาปล่อยเย่เทียนหยู่และอยู่กับเย่เซวียนได้ถ้าเป็นแบบนั้น ตระกูลหลินของพวกเขาจะจากไปจริง ๆหลังจากเดินออกจากบ้านพักตระกูลหลิน เย่เทียนหยู่ก็ขึ้นรถ เหลือบมองหยางผั่วจวิน และพูดด้วยความประหลาดใจ: “ฉันขอให้คุณกลับไปก่อนและรออยู่ที่นี่ตลอดเวลาไม่ใช่หรือ?”“ฉันคิดว่าสภาพร่างกายของนายน้อยไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นฉันจะรออยู่ที่นี่ ยังไงก็ตาม ทุกที่ที่คุณฝึกฝนก็ยังคงฝึกฝนอยู่” หยางผั่วจวินไม่เคยลืมที่จะฝึกฝนจริง ๆ“คุณนี่ขยันจริง ๆ” เย่เทียนหยู่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อเขาคิดถึงสถานกา
เย่เทียนหยู่วางสายโทรศัพท์แล้วพูดอย่างใจเย็น: “ขับรถกลับไปที่วิลล่า”“ครับ!”หยางผั่วจวินตอบตกลงและสตาร์ทรถทันที แต่ใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวล นับตั้งแต่ได้พบกับคุณชาย เขาไม่เคยเห็นคุณชายอยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อนหลังจากเข้าไปในวิลล่าแล้ว เย่เทียนหยู่พยายามหาทางฟื้นฟูสภาพร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วแต่หลังจากใช้วิธีการต่างๆ และใช้เวลาสองชั่วโมง ก็มีเลือดสีแดงสดเพียงไม่กี่สระอยู่ตรงหน้าฉันเฮ้ ดูเหมือนว่าฉันจะโทรหาครูได้อย่างเดียวและถามว่าเขาทำอะไรได้บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว สถานการณ์ปัจจุบันแย่มาก และเขาจะต้องฟื้นความแข็งแกร่งโดยเร็วที่สุดแต่ในขณะนี้ มีคนโทรมาก่อน เย่เทียนหยู่ก้มหน้าลงและเห็นว่าเป็นหมายไม่ไม่รู้จัก เขาจึงรับสายผู้โทรคือหลิวเมิ่ง และเธอก็มาขอโทษเย่เทียนหยู่ขมวดคิ้วและถามอย่างเย็นชา: “มีธุระอะไร?”“ขอโทษค่ะ วันนี้ฉัน...”“ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องของวันนี้” เย่เทียนหยู่ขัดจังหวะ“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็อยากขอโทษคุณค่ะ ที่จริงฉันไม่อยากทำแบบนั้น แต่ฉันไม่มีทางเลือก”“ไม่จำเป็นหรอก คุณเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชาย คุณต่างหากที่เสียเปรียบ แค่นั้นละ ต่อมาอย่าติดต่อหาผมอีก ผมไม
เพราะไม่ว่าจะยังไง จะมีผู้ชายคนไหนทนเรื่องแบบนี้ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าพ่อกับแม่ของเธอจะใส่ยาไปเยอะขนาดนั้นแต่ถึงเธอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว เธอจะทำอะไรได้ ในเมื่อตระกูลเย่เมืองหลงตูเป็นเหมือนกับภูเขาลูกใหญ่ที่กดทับหัวเธอจนเธอไร้หนทางและมีแต่ความสิ้นหวัง“พี่คะ ฉันขอโทษ!”“พี่วางใจเถอะนะคะ ฉันจะไปหาพี่เขยแล้วอธิบายให้ชัดเจน ให้เขารู้ว่าพี่เข้าใจผิด” หลิวเมิ่งพูด“ไม่ต้องหรอก!”“หลิวเมิ่ง เธอยังไม่เข้าใจเหรอ? เป็นเพราะฉันไม่อยากอยู่กับเขาอีกต่อไป” หลินว่านหรูกล่าว“เพราะตระกูลเย่เมืองหลงตูหรือเปล่าคะ”“ประมาณนั้น!”“แล้วพี่ไม่เคยคิดเหรอคะ ว่าบางทีพี่เขยอาจมีวิธีต่อสู้กับตระกูลเย่และปกป้องพี่ก็ได้” หลิวเมิ่งถามกลับ“เป็นไปไม่ได้! คุณไม่รู้ว่าตระกูลเย่ในเมืองหลงตูนั้นน่ากลัวแค่ไหน แม้ว่า เทียนหยู่จะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้กับพวกเขา”หลินหว่านหรูส่ายหน้า ลุกขึ้นยืนและออกจากห้องไป ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังฉันแค่หวังว่า เทียนหยู่จะเป็นคนดีได้ในอนาคต และทางที่ดีควรหาผู้หญิงดีๆ มาแต่งงานด้วย เพื่อไม่ให้เขาเสียใจและไม่สบายใจสำหรับเธอในขณะเดียวกัน
“จะว่าแบบนั้นก็ไม่ได้หรอกครับ ภรรยาผมมีปัญหา หรือจะไม่ให้ผมไปช่วยรึไง” เย่เทียนหยู่กล่าว“ก็ได้ เจ้ามีเหตุผลมากพอ แต่สภาพเจ้าตอนนี้ที่จริงก็ยังพอมีวิธี”“พอใช้แล้ว ไม่เพียงแต่จะช่วยเจ้าแก้ปัญหา แต่ยังอาจช่วยให้เจ้าทะลวงไปถึงพลังระดับปรมาจารย์ขั้นสูงสุดด้วย”อดีตราชามังกรกล่าวเมื่อเย่เทียนหยู่ได้ยินแบบนั้น เขาก็เข้าใจความหมายของอาจารย์ทันที คงต้องเกี่ยวกับหยางเฉียนเฉียนแน่ ไม่อย่างนั้นอาจารย์คงไม่พูดอย่างนั้น ในสายตาของอาจารย์ เขายังอยู่เป็นพลังระดับปรมาจารย์ขั้นปลายอยู่เพราะอาจารย์ไม่รู้ว่าหนก่อนแล้วเขาได้ทะลวงไปถึงปรมาจารย์ขั้นสูงสุดแล้วโดยบังเอิญ“ทำไมไม่พูดอะไรเลย เจ้าเองคงคิดไว้อยู่แล้วสินะ”“ตามที่ฉันบอก สาวน้อยคนนั้นโดดเด่นและสวยงาม เป็นเพราะเธอที่ทำให้คุณมีปัญหากับบรรพาจารย์ตระกูลถังในครั้งนี้ คุณควรจะกังวลเรื่องอะไร” อดีตราชามังกรกล่าวเย่เทียนหยู่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า: “ไม่ ฉันไม่สามารถเสียใจกับหว่านหรู!”“ถ้าอย่างนั้นก็รอความตายเถอะ มันนานมากแล้วและเธอยังคงยึดติดกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ ฉันไม่ได้ขอให้คุณแต่งงานกับเธอและมีลูก”อดีตราชามังกรพูดด้วยความโกรธเย
“บังเอิญนะ!”“เพราะเขาตายไปแล้ว”“ยิ่งกว่านั้น เขาถูกฆ่าด้วยหมัดของผมเอง” หยางผั่วจวินพูดพร้อมกับเยาะเย้ย เขาจงใจทำให้อีกฝ่ายโกรธและยั่วยุให้อีกฝ่ายเป็นศัตรูกับเขา“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”เป็นไปตามที่คาด ราชาปีศาจโกรธและมุ่งความสนใจไปที่หยางผั่วจวินทันที“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณมีความสามารถนี้หรือไม่ อย่าไร้ประโยชน์เหมือนคนของคุณที่ไม่สามารถจับท่าได้แม้แต่ท่าเดียวของฉัน”ยางผั่วจวินประชดและกระซิบทันทีด้วยเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน: “อาจารย์ หากมีโอกาสในภายหลัง พระองค์ทรงรีบหนีไปแล้วฉันจะรั้งพวกเขาไว้”ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต่อให้เขาต้องตายเขาก็จะปกป้องคุณชายให้ปลอดภัย“คิดจะหนีเหรอ?”ราชาปีศาจหัวเราะเยาะและเยาะเย้ย: “ดูสิว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน เจ้าคิดว่าเขาจะหนีไปได้อย่างนั้นเหรอ”ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ส่งสัญญาณให้คนที่ตามมาแยกตัวออกไปทันที อย่างน้อยก็ห้ามให้เย่เทียนหยู่ออกไปจากที่นี่ได้เด็ดขาดท้ายที่สุดแล้วเย่เทียนหยู่คนนี้น่าจะเป็น เย่เสี่ยวเทียนที่เขากำลังมองหา สำหรับเย่เทียนหยู่ เขาไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่เขามีรูปถ่ายอยู่ในมือแล้ว ดังนั้นเขาจึงจำเขาได้
การเคลื่อนไหวของราชาปีศาจเร็วราวกับสายฟ้าหยางผั่วจวินเองก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วพอกัน ในเวลาเพียงชั่วครู่ เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อป้องกันตำแหน่งที่เขาจะพุ่งไปหาเย่เทียนหยู่เอาไว้ทันทีในขณะเดียวกัน เขาก็เริ่มหมุนเวียนพลังของวิชาชิงหลงภายในร่างกายอย่างรวดเร็ว และชกหมัดขวาออกไปเต็มแรงนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งมากขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาน่ากลัวยิ่งกว่าถังวั่นหลี่ที่เขาฝึกด้วยเสียอีกความเยือกเย็นแวบขึ้นมาในดวงตาของราชาปีศาจและเขาก็โบกมือขวา และพลังอันเย็นชาและน่าสะพรึงกลัวก็พัดออกไปพลังอันทรงพลังของคนทั้งสองถึงกับทำให้ผู้คนรอบตัวพวกเขารู้สึกถึงการกดขี่ที่รุนแรง และพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปบูม!กองกำลังทั้งสองปะทะกันอย่างหนักพลังงานอันทรงพลังแผ่ออกไปทุกทิศทุกทางราวกับทะเลที่มีพายุ และปรมาจารย์ที่ตามมาอย่างรวดเร็วก็ใช้ทักษะของตนเพื่อต่อต้านไม่เช่นนั้นฉันเกรงว่าทุกคนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสตอนนี้ร่างกายของเย่เทียนหยู่อ่อนแอ และเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับผลกระทบอย่างมาก ไม่เพียงแต่เขาจะล่าถอยอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ใบหน้าของเขาก็ซีดลงด้วย
เย่เทียนหยู่รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ถ้ารู้แบบนี้ ก็คงไม่ให้พวกเธอสองคนดื่มตั้งแต่แรกในขณะเดียวกันนั้นเอง หลิวซือซือที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ยกแก้วในมือขึ้น แล้วพูดออกมาว่า “พี่เย่คะ ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกกับพี่มาโดยตลอด แต่ก็กลับไม่มีโอกาสได้พูดมันออกมาเลย”“งั้นก็อย่าพูดเลยจะดีกว่า” เย่เทียนหยู่นึกถึงเรื่องในอดีตของเขากับหลิวซือซือขึ้นมา ก่อนจะคาดเดาได้อย่างคลุมเครือว่าเธอกำลังจะพูดอะไร“ไม่ได้ค่ะ วันนี้ฉันต้องพูดให้ได้!”“ฉันกลัวว่าถ้าผ่านวันนี้ไปแล้ว ฉันไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก”หลิวซือซือพูดด้วยความตื่นเต้นออกไปว่า “พี่เย่คะ ฉันชอบพี่ค่ะ ชอบพี่มาตลอด ฉันชอบพี่มากจริง ๆ!”“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันต้องไปทวงหนี้กับพี่ ฉันก็ถูกความสง่างามและความมั่นคงอันแข็งแกร่งของพี่ดึงดูดไปแล้วค่ะ ต่อมาพี่ก็คอยช่วยฉันเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงมากกว่าเดิม ทำให้ฉันชอบพี่มากขึ้นเรื่อย ๆ”“แต่ก็เหมือนว่าพี่จะไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของฉันเลย หลายครั้งที่ฉันอยากจะรุกเข้าหาพี่แต่ก็ไม่กล้า จนกระทั่งพบว่าพี่กับประธานหลินคบกันอยู่ ฉันถึงได้เข้าใจว่าฉันไม่ใช่อะไรสำหรับพี่เล
แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แต่ทั้งสองคนก็ได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวกับไป๋เฉิงกรุ๊ป และความน่ากลัวของแก๊งพยัคฆ์ทมิฬมาไม่น้อย ดังนั้นความหวาดกลัวและความรู้สึกหวั่นเกรงที่มีต่อตระกูลไป๋จึงมาจากใจของพวกเธออย่างแท้จริงสองสาวพูดสลับกันไปมา จนเกิดเป็นเสียงที่ดังอึกทึกขึ้น เย่เทียนหยู่แทบไม่มีโอกาสได้พูดเลยด้วยซ้ำ ในที่สุดเขาก็มีโอกาส เขาจึงพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ พูดจบรึยัง?”สองสาวพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้“พวกเธอฟังฉันนะ พวกเธอวางใจเถอะ แค่ตระกูลไป๋ พวกมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เย่เทียนหยู่พูดออกมาตรง ๆ เดิมทีก็คิดจะบอกว่าไป๋เฉิงกรุ๊ปเป็นของตนอยู่หรอก แต่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนความคิดถึงอย่างไรตอนนี้ก็อยู่ข้างนอก แถมแก๊งพยัคฆ์ทมิฬและไป๋เฉิงกรุ๊ปเองก็มีชื่อเสียงที่ไม่ดีสักเท่าไหร่คำพูดนี้ แทบจะไม่เห็นตระกูลไป๋อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นถึงหนึ่งในตระกูลที่ทรงพลังที่สุดในเมืองตะวันออกเชียวนะ ในใจของสองสาวจึงรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่พวกเธอมองหน้ากัน ต่างคนต่างก็คิดว่าที่พี่เย่จงใจพูดแบบนี้ก็เพื่อทำให้พวกเธอสบายใจก็เท่านั้น“เอาล่ะ ไม่ต้องสนใจพวกเขาแล้ว ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่มเถอะ” ที
สีหน้าหลี่ซินเยว่และหลิวซือซือเต็มไปด้วยความรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เมื่อกี้ตอนที่พวกเธอนึกถึงความน่ากลัวของตระกูลไป๋ อันที่จริง พวกเธอก็คิดที่จะเตือนเย่เทียนหยู่ไม่ให้ทำร้ายตงซู่อยู่เหมือนกัยแต่เมื่อลองนึกดูอีกที ในสถานการณ์แบบนี้ ด้วยนิสัยของตงซู่ ต่อให้จะหยุดเอาไว้ได้ก็ไม่มีความหมายอยู่ดีเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ พวกเธอก็ไม่มีทางให้ถอยกลับอีกต่อไปแล้วเป็นอย่างที่คิด เห็นเพียงตงซู่ที่กำลังร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ขณะเดียวกันเขาก็หันไปจ้องเย่เทียนหยู่ด้วยความเกลียดชัง แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรได้ ยิ่งไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่ามด้วยเช่นกันอย่างไรก็ตาม รอจนกว่าตนจะออกไปจากที่นี่ได้เสียก่อน จากนั้นก็จะต้องรายงานเรื่องนี้ให้ไช่เตา คุณชายเตาได้ทราบ พอถึงตอนนั้น ตนจะต้องทำให้ไอ้เด็กนี่อยู่ไม่สู้ตายให้ได้ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็เงียบกริบ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงใด ๆ ออกมาเลยแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าจะเผลอทำให้ตัวเองเข้าไปเอี่ยวด้วยใครจะไปคิดล่ะว่า ชายหนุ่มที่ดูสุภาพไม่มีพิษมีภัยข้าง ๆ สาวสวยสองคนนี้จะลงมือได้โหดเหี้ยมมากขนาดนั้น แต่ถึงอย่างไร อีกฝ่ายก็สมควรโดนแล้วแค่เห็นก็รู้เลยว่าไ
เมื่อได้ยินคำสั่ง ลูกน้องทั้งสองคนของเขาก็รีบตั้งท่าเตรียมพร้อมขึ้นทันที ก่อนจะเดินตรงไปหาเย่เทียนหยู่ด้วยท่าทางดุดัน งานที่ต้องจัดการกับคนแบบนี้ มันได้กลายเป็นการเสพติดของพวกเขาไปแล้ว อย่างน้อยพวกเขาก็ชอบความรู้สึกแบบนี้เย่เทียนหยู่ส่ายหัว ก่อนจะลุกขึ้นยืน หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้คนอื่นตกใจ ป่านนี้เขาคงจะโบกมือซัดเจ้าพวกนั้นให้กระเด็นไปนานแล้วจากนั้นก็เอาชีวิตของพวกมันมา ณ เดียวนั้นเลย!เมื่อเห็นว่าเย่เทียนหยู่ยังกล้าลุกขึ้นมาพูดท้าทายตนอยู่ ทั้งสองจึงรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของพวกเขากำลังถูกดูหมิ่น นั่นจึงทำให้พวกเขารู้สึกโกรธอย่างมาก ก่อนที่ต่อมาทั้งสองจะเหวี่ยงหมัดออกไปพร้อมกันในทันทีผั๊วะ ผั๊วะ!เกิดเสียงผั๊วะดังขึ้นสองครั้งติด ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกตกตะลึงของผู้คน เย่เทียนหยู่ใช้ฝ่ามือฟาดพวกเขาจนกระเด็นออกไปก่อนที่ร่างของพวกเขาจะร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง ร่างกายราวกับกำลังแหลกสลาย รู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวสีหน้าตงซู่ดูตกใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่จะรู้วิชากังฟูด้วย เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกไปว่า “ไม่แปลกใจเลยที่แกกล้าทำตัวหยิ่งยโสแบบนี้ ที่แท้แ
หลี่ซินเยว่และหลิวซือซือที่กำลังด่ากันอย่างเมามัน กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ เสียงของตงซู่จะดังขึ้นมาข้างหู นั่นจึงทำให้พวกเธอรู้สึกตกใจจนต้องหันมองไปตามเสียงในทันทีเป็นตงซู่จริง ๆ ด้วย!นอกจากนี้ ด้านหลังของเขายังมีเหล่าชายฉกรรจ์ที่ดูดุร้ายอยู่อีกด้วย แค่มองก็รู้เลยว่าไม่ใช่คนดีอะไรสีหน้าของพวกเธอซีดเผือดในทันที!ต้องเข้าใจก่อนว่า พวกเธอเตรียมตัววางแผนจะหนีในวันนี้กัน แต่ตอนนี้ตงซู่กลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เป้าหมายของเขาไม่ต้องพูดก็รู้ หรือต่อให้จะเป็นการพบกันโดยบังเอิญ แต่หากได้ยินสิ่งที่พวกเธอเพิ่งจะพูดออกมาเมื่อสักครู่นี้ เกรงว่าคงไม่มีทางปล่อยพวกเธอไปง่าย ๆ แน่เมื่อตงซู่เห็นสีหน้าตกใจของทั้งสอง เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกมาว่า “ด่าสิ ทำไมไม่ด่าต่อแล้วล่ะ นี่พวกเธอคิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม?”หลี่ซินเยว่ตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกขึ้น และพูดออกไปว่า “รุ่นพี่เองเหรอคะ พอดีเมื่อกี้ฉันดื่มมากไปน่ะค่ะ เลยไม่รู้ว่าเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปบ้าง อย่าโกรธกันเลยนะคะ”“หลี่ซินเยว่ จริงอยู่ที่ฉันชอบเธอมาก แต่ฉันก็ไม่โง่ขนาดนั้น เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าพวกเธอเตรียมตัวที่จะหนีในคืนน
หลิวซือซือไม่อยากให้เย่เทียนหยู่รู้เกี่ยวกับปัญหาใหญ่ที่ตนต้องเจอยังไงซะ ตระกูลไป๋ก็เป็นถึงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองตะวันออก จะล่วงเกินตระกูลไป๋เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยของตนไม่ได้“ไม่มีจริง ๆ น่ะเหรอ?”เย่เทียนหยู่สังเกตเห็นว่าเธอมีท่าทีแปลก ๆ เขาจึงพูดขึ้นว่า “หลี่ซิน พวกเธออยู่ด้วยกัน ไหนเธอพูดมาซิ”“ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ พี่เย่ ไหนเมื่อกี้พี่บอกว่ามีเรื่องอยากจะถามไงคะ เรื่องอะไรเหรอ?”จู่ ๆ หลี่ซินเยว่ก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันทีโดยไม่ทันตั้งตัวเย่เทียนหยู่จึงเข้าใจได้ในทันที ว่าทั้งสองจะต้องมีเรื่องปิดบังตนอยู่แน่นอน แต่ในเมื่อไม่ยอมพูด เขาเองก็ไม่อยากถามให้มากความ แต่ต้องบอกเลยว่า หลี่ซินเยว่คนนี้ค่อนข้างมีทักษะในการเข้าสังคมมากกว่าหลิวซือซือเสียอีกบวกกับที่เธอเคยทำงานเป็นผู้จัดการระดับกลางของหลินซื่อกรุ๊ปมาก่อน ตอนนั้นเธอเองก็ทำได้ไม่เลวเลยทีเดียวไม่แน่ว่าอาจจะพิจารณาให้เธอขึ้นมารับตำแหน่งผู้บริหารเลยก็ได้ หรือถ้าเธอไม่ไหวจริง ๆ ก็ให้รับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปก็ฟังดูไม่แย่เหมือนกัน แล้วตนก็รับบทบาทท่านประธานไปก็พอ ยังไงซะ บริษัทจะทำกำไรได้หรือไม่ได้ก็ไม่สำคัญอยู่
ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน พวกหลี่ซินเยว่ก็พากันเดินทางออกจากบริษัท พวกเธอรู้สึกกังวลอยู่ตลอด เธอกลัวว่าตงซู่จะเล่นตุกติกเพื่อรั้งไม่ให้พวกเธอไปแต่ก็กลับคิดไม่ถึงว่าจะราบรื่นมากขนาดนี้ในตอนนั้นเอง ทั้งคู่ก็ได้รับสายจากเย่เทียนหยู่ หลังจากที่วางสาย หลี่ซินเยว่ก็ถามขึ้นว่า “ซือซือ พวกเราจะกลับไปเก็บของแล้วหนีไปเลย หรือพวกเราจะไปพบกับพี่เย่กันก่อนดี?”หลิวซือซือรู้สึกลังเล หากเป็นคนอื่นเชิญก็คงไม่เป็นไร แต่การที่จะได้ทานข้าวกับพี่เย่สักครั้ง สำหรับเธอนับว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากเธอจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไม่งั้นเราก็ไปตามนัดกันก่อนดีไหม ถึงยังไงคืนนี้เราก็สามารถไปได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว”“ได้ เอาตามที่เธอว่าเลย”“แต่ว่านะ เรื่องของพวกเรา อย่าได้บอกกับพี่เย่เด็ดขาด”“เข้าใจแล้ว ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นเมืองหลวง พี่เย่เองก็ไม่ได้เก่งไปเสียทุกอย่าง พวกเราจะสร้างปัญหาให้เขาไม่ได้” หลี่ซินเยว่เองก็เห็นด้วยอย่างมากทั้งสองตัดสินใจกันอย่างแน่วแน่ ไม่นานพวกเธอก็มองเห็นรถของเย่เทียนหยู่เย่เทียนหยู่เองก็สังเกตเห็นการมาถึงของพวกเธอ ทั้งคู่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมกระโปรงรัดรูปทรงเอ เผ
เขาถึงขั้นกล้าลงมือกับคุณท่านเย่ ที่เป็นถึงพ่อแท้ ๆ ของตัวเอง!อย่าไรก็ตาม ปัจจุบันตระกูลเย่นับว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แน่นอน และอาจจะล้มได้ทุกเมื่อในเมื่อเป็นแบบนี้ เช่นนั้นก็รออีกสักสองสามวันก็แล้วกัน รอจนกว่าพวกงู แมลง มด หนูโผล่หัวออกมาให้หมดเสียก่อน พอถึงตอนนั้นก็ค่อยจัดการรวดเดียว แล้วค่อยมอบความสดใสให้กับตระกูลเย่อีกครั้งนอกจากนี้ ก็เพื่อที่จะรอดูว่าท่านอาจารย์จะมีการเคลื่อนไหวอะไรรึเปล่า มาถึงตอนนี้ อันที่จริงในใจเขาก็เริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกันหลังจากว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ เย่เทียนหยู่ก็นึกถึงหม่าต้านขึ้นมาได้ เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านไป ก็ดูเหมือนว่าหม่าต้านคนนี้จะไม่ใช่คนดีอะไร เขาจึงได้สั่งการให้คนไปตรวจสอบคนผู้นี้ดูสักหน่อยจริงด้วย หลี่ซินเยว่กับหลิวซือซือเองก็ทำงานที่ไป๋เฉิงกรุ๊ปไม่ใช่รึไง เช่นนั้นก็เชิญพวกเธอมาก็ได้นี่ จะได้ให้พวกเธอช่วยอธิบายสถานการณ์ในไปเฉิงกรุ๊ปให้ฟังด้วยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เย่เทียนหยู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะกดโทรออกหาหลี่ซินเยว่ทันที เดิมทีตั้งใจจะโทรหาหลิวซือซือ แต่เมื่อนึกถึงความรู้สึกของหลิวซือซือที่มีต่อตน
ในใจโจวฉิงรู้สึกสั่นสะท้านอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่ต้นจนจบหม่าต้านก็เผยความรู้สึกหวาดกลัวออกมาไม่หยุด นั่นจึงทำให้เธอรู้สึกตกใจไปชั่วขณะการแสดงออกของหม่าต้านหลังจากนั้น ราวกับคนใกล้ตายที่กำลังร้องขอชีวิตไม่หยุดไม่มีผิด ซึ่งมันก็แสดงให้เห็นถึงความกลัวของเขาที่มีต่อคุณเย่ได้เป็นอย่างดีคนคนหนึ่ง เหตุใดถึงทำให้คนอีกคนกลัวได้มากขนาดนี้ แต่นั่นก็ทำให้เธอได้เห็นถึงสถานะและจุดยืนของเขาได้อย่างชัดเจนหลังจากที่โจวฉิงได้สติ ในใจก็กลับรู้สึกเหมือนมีม้ากำลังวิ่งพล่านไปทั่ว ทำให้เธอรู้สึกสั่นสะเทือนอย่างมากในเวลานี้ เธอก็นึกถึงสิ่งที่เย่เทียนหยู่พูดก่อนหน้านั้นขึ้นมาได้ แต่ตอนนั้นเธอก็กลับไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำว่าเขาจะสามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยการกดโทรออกเพียงครั้งเดียวเท่าที่เห็นแทบไม่จำเป็นต้องโทรเลยด้วยซ้ำ อารมณ์เหมือนแค่เขาไอออกมาก็สามารถทำให้หม่าต้านวิ่งมาคุกเข่าเพื่อร้องขอชีวิตได้เลยอย่าว่าแต่เธอเลย ขนาดหลินหว่านหรูเองก็ชะงักไปด้วยเช่นกัน แม้เธอจะรู้ดีว่าเย่เทียนหยู่เก่งกาจมาก แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนหยู่จะเก่งกาจได้มากถึงเพียงนี้ต้องเข้าใจก่อนว่า โจวฉินเองก็เพิ่งจะพูดไป ว่าตระกูลไป๋เป