น้อยใจ

เมื่อคนตัวเล็กเดินออกจากห้องพยาบาลด้วยท่าทางนิ่ง ๆ เหมือนไม่คิดอะไร แต่ผมกับสังเกตุได้ว่าพ่วงแก้มของคนตัวเล็กเริ่มขึ้นสีชมพู่อ่อน ๆ ยิ่งดูยิ่งน่ารักกับท่าทีเขินอายของคนตัวเล็กที่แสดงออกมาก

ก็นะก็ต้องมีเขินอายกันบ้าง ก็ผมเล่นหยอดไปเสียขนาดนั้น ผมยกยิ้มออกมาเล็กน้อยมองคนตัวเล็กเดินออกจากห้องจนลับสายตาผมจึงสาวเท้าออกจากห้องพยาบาลเพื่อไปหาแม่ตามที่แม่บอก

ขาเรียวยาวสาวเท้าเข้ามาในห้องทำงานของคนเป็นแม่อย่างมั่นคงขณะตอนนี้คุณพ่อนั่งจิบกาแฟมองคุณแม่นั่งอ่านเอกสารกองใหญ่อยู่บนโต๊ะทำงาน ผมเลือกที่จะนั่งลงบนโซฟาเบรดภายในห้องก่อนจะเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ที่คุณแม่และคุณพ่อเรียกให้มาพบภายในห้องทำงานในครั้งนี้

"แม่เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ"คนเป็นแม่ละออกจากกองเอกสารตรงหน้า พร้อมส่งสายตาอ่อนโยนมาให้ผมก่อนท่านเลือกที่จะถามไถ่ถึงเจ็บปวดผมก่อนที่จะคุยเรื่องงาน

"เป็นไงยังแขนที่ปวดดีขึ้นหรือยัง"

"ดีขึ้นนิดหน่อยครับว่าแต่พ่อกับแม่เรียกผมมามีเรื่องอะไรหรือเปล่า"ผมเอ่ยตอบท่านขณะที่คุณแม่พยักหน้าตอบรับดูท่าน