สีหน้าของวิตอเรียเต็มไปด้วยความพิศวง เธอเบนสายตามองสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนของท่านนักเวทลูเซียนด้วยแววตาที่ไม่ไว้ใจสตรีผมสีดำ ดูก็รู้ว่าเป็นเพียงแค่สามัญชนเท่านั้น มีดีก็แค่ใบหน้าที่งดงามแต่ทว่ายังห่างชั้นเรื่องความงามกับเธอที่เป็นนางเอกของเรื่องนี้มากมายนัก แล้วเธอไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านลูเซียนมีคนรักแล้ว บุรุษที่ชื่นชอบการเก็บตัวอยู่ในหอคอยลอยฟ้าของเขามีคนรักได้อย่างไรกัน“นี่..ข้าบอกเจ้าไปแล้วไงว่าเราไม่รู้จักกัน อย่ามาล้ำเส้นให้มากนักนักบุญหญิงส้มหล่น ไฟกระจอกๆ แบบนั้นไม่ว่าใครก็สามารถดับได้ทั้งนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าหรอก หากไม่อยากให้ข้าแหกหน้าเจ้าตรงนี้ต่อหน้าชาวบ้านแล้วละก็ รีบๆ ไสหัวไปเพื่อปั้นหน้ายิ้มแย้มแสนอ่อนโยนพวกนั้นหลอกลวงชาวบ้านต่อไปเถิด..”รอยยิ้มบนใบหน้าของวิตอเรียพลันจางหาย เธอปล่อยมือออกจากแขนของท่านนักเวทลูเซียนอย่างไร้เรี่ยวแรงความรู้สึกของเขาที่ว่า -200 ไม่น่าจะใช่ความผิดพลาดจากทางระบบเกม แต่มันน่าจะเป็นความรู้สึกจริงๆ ของเขา แต่แล้วคนเราที่พึ่งเคยพบเจอและพูดคุยกันเป็นครั้งแรกกลับเกลียดชังกันได้มากขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?หรือว่าความรู้สึกของท่านลูเซียนจะเกี่ย
แอนโทนี่มองใบหน้าของสกาเล็ตด้วยความตกใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางอยู่ที่นี่ อยู่ที่ปาสคาล?“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วรู้ได้ไงว่าข้าอยู่ที่นี่..?”เขาคิดเอาไว้แล้วว่ามันแปลก เรื่องที่ปีศาจที่เขตแดนทางเหนืออยู่ๆ ก็อาละวาดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาคิดเอาไว้แล้วว่ามันผิดปกติและคนที่แอนโทนี่สงสัยก็คือนักบุญหญิง แต่พอเขามองเห็นน้องสาวต่างมารดาที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้า ความสงสัยที่มีต่อนักบุญหญิงก็พลันจางหายไปจนหมด..เขารู้ว่าสกาเล็ตนั้นมีความตั้งใจอย่างแรงกล้าเรื่องที่นางจะต้องเป็นพระสนมขององค์รัชทายาท และล่วงรู้ว่าองค์รัชทายาทนั้นให้ความสนใจท่านหญิงนาทาเลียมากแค่ไหน เมื่อได้เริ่มเอาเรื่องราวต่างๆ มาปะติดปะต่อเรียงร้อยเข้าด้วยกัน เขาเริ่มมองเห็นเค้าลางของความเกลียดชังที่สกาเล็ตมีต่อท่านหญิงนาทาเลีย และแน่นอนว่าสกาเล็ตจะไม่มีทางยินยอมให้ท่านหญิงนาทาเลียมีความสุขอย่างแน่นอน นางจะต้องหาทางขัดขวาง..และหนทางนั้นคือการแยกเขาออกมาจากนาทาเลีย“คะ..คือว่าข้ามาหาพี่ แต่พี่ไม่อยู่ ท่านพี่ก็รู้ว่าข้าไม่มีที่ไป ข้าอยู่กับพ่อไม่ได้ พ่อคิดแต่จะขายข้าให้แก่ขุนนางเพื่อแลกเงินไม่กี่เหรียญ..ข้ามาที่นี่เพ
การเดินทางออกจากปาสคาลนั้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายๆ ดวงตาของนาทาเลียปรายตาออกไปมองด้านนอกหน้าต่างของรถม้า เธอมองหิมะขาวโพลนที่ปกคลุมบ้านเรือนของเมืองเล็กๆ ที่แสนอบอุ่นอย่างปาสคาล ทอดสายตามองถนนหนทางที่ถูกฉาบไปด้วยหิมะด้วยหัวใจที่สั่นไหวราวกับดอกไม้ที่ต้องสายลมจบสิ้นกันแล้วภารกิจที่สี่และเมืองปาสคาล..สาบานได้เลยว่าเธอจะไม่มาที่นี่อีก ไม่มาเหยียบที่นี่ ที่ที่เหมือนกับเป็นฝันร้ายของเธออย่าให้ได้พบเจอกันอีกเลยแอนโทนี่ หัวใจและความรู้สึกของข้ามันไม่ใช่ของเล่นของใคร การเป็นคนโง่น่ะ เป็นครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับเธอ“คิดอะไรอยู่ หน้าตาเคร่งเครียดเชียว”ลูเซียนกล่าวพร้อมกับยื่นมือมาโอบไหล่ของนาทาเลียเอาไว้ อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เพราะหิมะที่ตกโปรยปรายลงมา และยิ่งหนาวเหน็บจนถึงชั้นกระดูกเมื่อเราเดินทางเข้ามาใกล้ดินแดงทางเหนือของจักรวรรดิ เมื่อไม่กี่เดือนก่อนองค์รัชทายาทถูกย้ายมาที่นี่ และเขาได้ข่าวมาว่าที่องค์รัชทายาทถูกย้ายเป็นเพราะพระองค์ประกาศเรื่องการจัดงานเพื่อหาพระชายา แต่เอาเข้าจริงงานเลี้ยงที่แสนยิ่งใหญ่นั้นมันคือละครฉากใหญ่เพื่อเรียกความสนใจจากสตรีผู้หนึ่ง ที่เดินทางออกมาจากจักรว
“...”แบบนี้แย่แน่เลย เขาพยายามมาหลายวันเพื่อที่จะให้เจ้าของดวงตาสีครามนั่นหันมาสนใจและมองมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสน่หา แต่ทว่าไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เรามองสบตากัน เธอไม่ได้มองเขาในแบบที่เขาต้องการเลยและลูเซียนคิดว่าเขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อทำให้นาทาเลียสนใจเขามากกว่านี้หากเธอปิดกั้นตัวเองจากความรัก เช่นนั้นเขาจะพังทลายกำแพงในใจของเธอเข้าไป หรือหากหัวใจของเธอหลบซ่อนอยู่ในซอกหลืบที่ไหนสักแห่ง ลูเซียนก็ตั้งใจว่าเขาจะหามันให้เจอ และเราทั้งสองคน..ควรจะมีได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้อีกหน่อย..เขาหมายถึงเวลาที่จะอยู่ด้วยกันแบบสองต่อสองน่ะนะเริ่มจาก..สร้างพายุหิมะขึ้นมาก่อนดีไหมนะเขาดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมแขนเพื่อให้ตัวเองได้รับรู้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเธอ และเพื่อให้อ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของเขาปกป้องเธอจากทุกอันตรายที่กำลังจะคืบคลานเข้ามา..“ตู้ม!!”นาทาเลียเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับเสียงระเบิดที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นมาจากใต้รถม้า และในตอนนี้เหมือนกับรถม้ากำลังลอยขึ้นสูงจากแรงบีบอัดของระเบิดที่อยู่ด้านใต้ สิ่งที่นาทาเลียรับรู้ต่อจากนี้ คือมือของลูเซียนที่ยกมือขึ้นมาเพื่อจับศีรษะ
เดิมทีเขาสนใจนาทาเลียเพราะว่าเธอคือเบาะแสในเรื่องที่เขากำลังสืบอยู่ เพราะแบบนั้นเขาก็เลยอยากจะตามติดเธอไปสักพัก เผื่อว่าเรื่องที่เขาสงสัยมานานจะได้คำตอบแล้วมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันวะ..เขาไม่เคยเอาเรื่องความรู้สึกและเรื่องงานมารวมกัน แต่ทว่านาทาเลียคือข้อยกเว้น เธอสวย..เรื่องนั้นเขาไม่เถียงเลย แต่เพราะว่าเธอมักจะเมินเฉยใส่เขา เธอไม่สนใจเขาและชอบมองเขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยอยากจะลองเอาชนะเธอดูสักครั้ง แต่พอได้อยู่กับเธอมาสักพักเขาพบว่านาทาเลียนั้นมีอะไรมากมายที่เธอกำลังต่อสู้เพียงลำพังสตรีตัวเล็กที่กำลังยืนหยัดต่อสู้ด้วยความยากลำบาก กับ “บางอย่าง” ที่ทั้งอันตรายและน่าหวาดกลัว เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพเช่นนี้เขาก็เลยอยากจะช่วยเหลือ..เพราะตลอดระยะเวลาที่เธออยู่กับเขา เขาไม่เคยมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นเลยเธอไม่ยิ้มและไม่เขินอายเลยด้วย มีแต่เขาที่ดูท่าว่าจะนั่งเขินอายอยู่เพียงผู้เดียวเมื่อเขากระทำเรื่องที่มันคาบเกี่ยวว่าจะเกินเลยเธอไม่ได้ปฏิเสธ นาทาเลียไม่ได้ผลักไสเขาออกไปในยามที่เขาจรดริมฝีปากลงไปบนร่างกายของเธอ แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้แสดงท่าทียินยอม เหมือนกับว่าเธอกำล
“ข้าต้องการให้ท่านเจ้าเมืองคุ้มกันข้าไปที่ดินแดนทางเหนือที่สุดเขตการปกครองของจักรวรรดิ..”แอนโทนี่เลิกคิ้วขึ้นมามองใบหน้าที่สวยสง่าราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ของนักบุญหญิง วิตอเรีย“ทำไมถึงจะเดินทางไปยังเมืองชายแดนที่สุดแสนจะอันตรายเช่นนั้นด้วยล่ะครับ ไม่ใช่ว่าท่านนักบุญควรจะอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยให้ทางพระราชวังประกาศราชโองการออกมา..”“เพราะที่เมืองนั้นกำลังมีภัยค่ะ ข้าจะต้องเดินทางไปที่นั่นเพื่อช่วยเหลือชาวเมืองที่เผชิญหน้ากับหายนะ..”ที่จริงเพราะเธอต้องการจะไปพบองค์รัชทายาทต่างหากล่ะ หากจะรอให้เขามาที่นี่ก็ราวๆ หกเดือนกว่าที่เราจะได้พบเจอกัน เธอไม่อยากอยู่ที่เมืองทุรกันดารอย่างปาสคาลแล้ว อีกอย่างท่านเจ้าเมืองของที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าดึงดูดเลยสักนิด ท่าทางของแอนโทนี่มัน เคร่งขรึมเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุของเขาซะอีก ดูแล้วมีแต่จะทำให้เธออารมณ์ไม่ดี ถึงแม้ว่าค่าความชอบของเขาที่มีต่อเธอจะเพิ่มขึ้นมาจาก -20 เป็น -2 แล้วก็ตามที แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างเจ้าเมืองแอนโทนี่มันน่าเบื่อมากเกินไป เขาเหมือนคนตาบอดที่มองไม่เห็นเจตนาอันร้อนแรงของเธอ ว่าเธอนั้นปรารถนาในร่างกายที่แสนกำยำของเขามากแค่ไหน
“ข้านัดหมายนางเอาไว้ในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า..”นาทาเลียขมวดคิ้วในทันที“แล้วทำไมท่านถึงได้เร่งเร้าให้ข้าเดินทางมาที่นี่เร็วๆ ทั้งๆ ที่กว่าจะถึงกำหนดนัดหมายอีกตั้งนาน?”“เจ้ากล่าวราวกับว่าเจ้าอยากจะอยู่ที่ปาสคาลต่ออย่างนั้นแหละ นี่ข้าช่วยเหลือเจ้าอยู่นะ เจ้าเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นั่นอยู่แล้วเพราะอย่างนั้นมาอยู่กับข้าที่นี่ยังจะดีเสียกว่า”ดวงหน้าหวานถึงกับนิ่วหน้า นาทาเลียนั่งลงที่ด้านหน้าเตาผิง อากาศที่นี่เหน็บหนาวมากกว่าที่เธอเคยพบเจอมาก่อนทั้งชีวิต เป็นความหนาวที่บาดลึกจนถึงชั้นกระดูก..ลูเซียนเดินเข้าไปนั่งข้างๆ นาทาเลีย เขายกมือขึ้นมาแล้วรวบเธอมาตระกองกอดเอาไว้ในอ้อมแขน“ทำไม เถียงสู้ไม่ได้แล้วเลือกจะใช้ความเงียบมาเอาชนะข้างั้นเหรอ?”เธอไม่ได้ผลักไสอ้อมแขนของลูเซียนออกไป ตรงกันข้ามนาทาเลียซบใบหน้าลงบนไหล่ของเขาแทน เธอยื่นมือไปจับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเขามาถือเอาไว้ก่อนจะขยับมือยุกยิกไปมาเล็กน้อย..ลูเซียนค่อนข้างหวงแหนเส้นผมของเขามากทีเดียว แต่ในเมื่อเธอชอบสัมผัสมันมากขนาดนั้น เขาก็จะยอมหลับตาข้างหนึ่งไม่ถือสาก็แล้วกัน ทว่าเมื่อลองมองดูดีๆ เหมือนนาทาเลียกำลังถักเปียบนเส้นผมของเ
เกล็ดหิมะเล็กจิ๋วเคลือบอยู่บนกิ่งไม้สนที่ด้านนอกหน้าต่าง ทุกพื้นที่ขาวโพลนไปหมด แต่ก็งดงามเป็นประกายด้วยหิมะที่ปกคลุมหัวใจของนาทาเลียเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอไม่ชอบตัวเองเท่าไหร่นักที่เป็นเช่นนี้เลย เธอยังคงก้มหน้าซบบนหัวเข่าและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตามที่ลูเซียนร้องขอสำหรับเธอมันยากมากจริงๆ กับการเอาชนะความกลัวที่เกาะกุมหัวใจของตัวเองอยู่ในยามนี้ เพราะสถานะของเธอมันไม่ปกติ เธอเป็นตัวละครตัวหนึ่งในเกมนี้และไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่เกมนี้จะเล่นสนุกกับจิตใจของเธอเพราะอย่างนั้นจนกว่าจะมั่นใจว่าตัวเองจะหลุดพ้นจากหน้าต่างคำสั่งของเกมนี้ เธอจะไม่มีความรัก..ลูเซียนยกมือขึ้นมาลูบหลังของนาทาเลียเบาๆ คล้ายกับว่าเขากำลังปลอบโยนเธอ ทั้งๆ ที่ตัวเองต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกปฏิเสธเราทั้งคู่ในยามนี้เหมือนกันคนที่กำลังหลงจมอยู่ในเขาวงกตที่หาทางออกไม่เจอยังไงอย่างนั้น“นาทาเลีย..เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปในเมืองเพื่อซื้ออาหารและชุดคลุมสักหน่อย”ในเมื่อบรรยากาศระหว่างเรามันอึดอัดจนดูเหมือนว่าจะหายใจไม่ออก เขาก็ควรจะเว้นช่องว่างระหว่างเราเพื่อให้นาทาเลียได้ลองคิดทบท
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
“ข้าต้องการปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ และให้พวกชาวเมืองทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ในช่วงที่พายุหิมะพัดแรงขึ้น..”สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกินขึ้นในช่วงเช้าของวันที่พายุหิมะพัดผ่านเข้ามาที่ดินแดงทางเหนือ องค์รัชทายาทโอเว่นนั้นทรงตื่นจากบรรทมตั้งแต่เช้า พระองค์เรียกประชุมทหารมากมายเพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นและนี่คือครั้งแรกที่สายตาของอาเธอร์นั้นมององค์รัชทายาทเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเขามองเห็นประกายไฟในสายพระเนตรของพระองค์ได้อย่างชัดเจน“เรามีเสบียงที่สามารถเลี้ยงคนได้ราวสามร้อยคนในหนึ่งวัน แต่ทว่าประชากรของแดนเหนือรวมกันแล้วมีไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจนกว่าพายุหิมะจะสงบลง น่าจะเป็นหาทางออกที่ดีที่สุด”“กระหม่อมเห็นด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถยิ่งแล้ว”อาเธอร์กล่าวชมออกมาจากใจจริง“ข้ารู้เซอร์อาเธอร์ เพียงแต่ที่ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้จำเป็นที่จะต้องมีเจ้าเมืองเพราะในอีกสามสัปดาห์ข้าจะต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้ว ข้าจึงให้โอกาสพวกเจ้าในการอาสาที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเจ้าเมืองปกครองดูแลดินแดนเหนือ
โอเว่นยืนอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ควรเปิดหน้าต่างออกมาด้านนอกเลยด้วยซ้ำเพราะดูเหมือนพายุหิมะจะกำลังพัดโหมกระหน่ำ ทว่าดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเช่นนี้อยู่ตลอด..ชอบทำอะไรที่ไม่สมควรทำ ชอบแสดงด้านที่แย่ๆ ของตัวเองออกไป เขาถูกกดดันจากเสด็จพ่อเรื่องของการแต่งงานที่พระชายาของเขาจะต้องเป็นท่านหญิงนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และการถูกบังคับปลูกฝังตั้งแต่เด็กเช่นนั้นมันทำให้ภายในใจของเขาแสดงอาการต่อต้านขึ้นมานาทาเลีย อาโมรี สตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิ เส้นผมสีเงินของนางนั้นทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางสตรีมากมายในแวดวงชนชั้นสูง รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ และ..แววตาสุดแสนจะคาดหวังที่นางมองมาที่เขา แววตาเช่นนั้นมันทำให้โอเว่นรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน นางทำตัวเป็นเจ้าของเขาจะพยายามกันสตรีที่เข้ามาหาเขาให้ไกลออกไป นาทาเลียเริ่มทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาควงสตรีอื่นมาออกงาน นางก็จะอาละวาดจนไม่สนใจชื่อเสียงของอาโมรีเลย นั่นทำให้โอเว่นในยามนั้นมองท่าทีของนาทาเลียแล้วเขารู้สึกว่ามันสนุก..เขาพยายามทำให้นาทาเลียแสดงด้านแย่ๆ ออกมาเพื่อหวังว่าเสด็จพ่อจะยกเลิกการหมั้
เมื่อลูเซียนพาเธอเข้ามาด้านในบ้านที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ นาทาเลียก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเธอได้กลับมาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง“ข้าควรจะเริ่มคำถามไหนก่อนดีนาทาเลีย”ในใจของลูเซียนมีคำถามมากมาย เธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร แล้วคุยกับเบลได้เรื่องอะไรบ้าง ไอ้องค์รัชทายาทเวรนั่นทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า เขากำลังโกรธและสับสนจนอยากจะระเบิดพลังออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปนาทาเลียเอื้อมมือโอบรอบคอเขาส่วนลูเซียนก็เอามือตระกองกอดเอวเธอไว้ เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน..“ท่านช่วยสร้างมิติเวทมนตร์ขึ้นมาได้ไหมคะ”เท่าที่ฟังจากเบล ไคเลอร์ (ผู้สร้างเกมนี้) จะไม่สามารถควบคุมเธอและฟังความคิดของเธอได้ในมิติเวทมนตร์ลูเซียนไม่ได้ถามหาเหตุผลของการร้องขอนั้น เมื่อเธอบอกความต้องการออกมา หน้าที่ของเขาคือทำตามความต้องการของนาทาเลียเท่านั้น เขาวาดมือออกมาในอากาศก่อนจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในประตูโปร่งแสงสีทองมิติเวทมนตร์ของลูเซียนนั้นแตกต่างจากมิติเวทมนตร์ของเบลอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิเสธถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งของเบลไม่ได้เลยเธอคิดว่าเบลเองก็อาจจะเป็นนางร้ายเหมือนกันกับเธอซะอี
โอเวนจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง เธอถามเขาออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดหนักหนา เธอถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้“ข้า..ต้องการเจ้ามากนะเทียร์”นาทาเลียรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เพราะโอเวนทำเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับก้อนหินยังไงอย่างงั้นเลย เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าตั้งใจไม่ฟังคำพูดของเธอก็ไม่รู้“ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือเจ้าที่เป็นบุรุษอยู่แค่คนเดียว ข้ายอมตายเสียยังจะดีกว่าไปเป็นคนรักของเจ้า..เลิกหลงตัวเองแล้วมองที่ความเป็นจริงหน่อยเถิด เจ้าคือองค์รัชทายาทและมีสตรีมากมายที่ตบเท้ากันเดินเข้าหาเจ้า นั่นแหละโอเวน สตรีที่เจ้าควรจะไปหาความรักคือสตรีพวกนั้นไม่ใช่ข้า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า”“เทียร์ ทุกเรื่องที่ข้าต้องการมันจะต้องเป็นไปได้ เจ้าลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าข้าเป็นใคร หากอยากจะหลุดพ้นจากข้า เจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ..อึ่ก”ดาบที่แหลมคอจ่ออยู่บนคอของโอเว่น“อ่า..แบบนั้นเองสินะ ข้ากำลังคิดหาทางพาคนรักของข้าไปจากองค์รัชทายาทอยู่พอดีเลย หากรู้ว่าการสังหารท่านแล้วจะพานาทาเลียออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ ข้าคงจะท