บททื่ 42

กัลยารีบห้ามแม่ไว้ เพราะเธอรู้ดีว่าแม่ต้องห้ามหลานไม่ให้คุกเข่าแน่

"เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดผมผิดเองครับ"

อิฐยังคงนั่งจ้องมองหน้าเด็กหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเขาแบบใจเย็น

"คุณน้าครับ ผมยินดีรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด"

"รับผิดชอบ?" อิฐแทบอยากจะขำออกมา ทำให้ลูกสาวของเขาเสียหายขนาดนี้ เพิ่งจะมาเอ่ยปากบอกว่ารับผิดชอบเนี่ยนะ

น้ำใจไม่ได้ห้ามสามี เพราะเรื่องนี้มันห้ามกันไม่ได้ ไม่ว่าสามีจะตัดสินใจยังไง เธอก็พร้อมจะรับฟังการตัดสินใจนั้น

น้ำหนาวค่อยๆ คุกเข่าลงข้างกายรชต เพื่อขอให้พ่อยกโทษให้กับสิ่งที่เธอได้ทำลงไปโดยพละการ

"หนาวลุกขึ้นดีกว่า ทำแบบนี้เดี๋ยวคุณก็เจ็บเข่า" ตัวเองคุกเข่าอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นว่าเธอทำตามก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

"ลุกขึ้นมาหาพ่อ" ขนาดรชตมาทีหลังยังเป็นห่วงเธอ ทำไมอิฐจะไม่ห่วงว่าลูกสาวตัวเองจะเจ็บเข่า

ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น แทบจะหายใจติดขัดเพราะลุ้นมาก ว่าทั้งสองคนจะชนะใจพ่อได้ไหม

น้ำหนาวไม่ตอบ เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาสำนึกผิดต่อไป

"พ่อบอกให้มานี่ไง"

"หนาวขึ้นมาหาพ่อสิลูก" น้ำใจก็เลยเอื้อมมือไปรับลูกสาวให้ลุกขึ้น

"มันจะอะไรกันนักกันหนา" อัญชัญรู้สึกอึดอัดก็เลยพูดขึ้นมา เพราะ