บทที่ 111

ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักแล้วหยิบดินสออันใหม่ขึ้นมาส่งให้กับเธอ

"แบบเดิมไม่มีเหรอ" หญิงสาวเดินเข้ามารับ และมองดูมันคือดินสอธรรมดาทั่วไปที่ซื้อได้ตามร้านสะดวกซื้อ

"ไม่มี"

"แบบนั้นคุณซื้อมาจากที่ไหน เดี๋ยวฉันจะซื้อมาแทนให้" เห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดีก็เลยคิดว่าคงเสียดายดินสอที่หายไป

"ไม่แน่ใจว่าคุณแม่ซื้อมาจากที่ไหน"

"อะไรนะ? คุณอาซื้อมาให้เหรอ"

"ใช่ ท่านซื้อมาให้เมื่อตอนวันเกิด"

แย่แล้ว..มันเป็นของขวัญวันเกิดที่แม่เขาซื้อให้ด้วยหรือเนี่ย

"แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกก่อน" ถ้ารู้ว่านั่นเป็นดินสอที่มีคุณค่าทางจิตใจขนาดนั้นเธอคงไม่กล้ายืมมาหรอก ไม่ได้ยืมด้วยสิ แอบหยิบก่อนที่จะยืมด้วยซ้ำ

ภูมิฐานไม่ได้พูดอะไร เพราะคิดว่าดินสอด้ามนั้นคงจะอยู่ในห้องนี้ ค่อยหาดูใหม่อีกทีแล้วกัน

หญิงสาวนั่งวาดแบบและรายละเอียด ทุกอย่างเพื่อส่งให้กับแผนกตัดผัา งานของเธอไม่ได้มีแค่นี้ เพราะถ้าแบบแรกออกสู่ท้องตลาดแล้ว ก็ต้องมีแบบที่ 2 ที่ 3 ตามมา จนถึงระยะเวลาหมดสัญญาที่เซ็นต์ร่วมกัน แต่ถ้าถึงเวลานั้นทั้งสองตกลงที่จะร่วมงานกันต่อค่อยว่ากันอีกที

[ห้องตัดผ้า]

โต๊ะตัดผ้าเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ และมีผ้าเรียงกันเป็นชั้นๆ แบบเสื้อที่ได้แล้วก็ถู