ตอนที่ : 05 ฝืนมีความสุข

หลังจากวันนั้น หลายวันถัดมา พรชิตา หรือลิตา ยังคงใช้ชีวิตอยู่เฉกเช่นเดิม เพราะเธอไปไหนไม่ได้ และความสัมพันธ์ของเธอและเขาก็แย่ลง หลังจากที่เขารับรู้มาว่าแฟนของตัวเองนั้นตัดสินใจฆ่าตัวตาย หลังจากที่เขาได้แต่งงานกับเธอ

เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าเรื่องราวมันจะเลวร้ายแบบนี้ เธอไม่ได้ต้องการให้ใครต้องมาตายเพราะเธอ

เพราะแบบนี้ไงเธอถึงถูกเขาเกลียดขี้หน้ามากยิ่งขึ้น จากปกติก็เกลียดอยู่ไม่น้อยแล้ว แต่ก็ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้รู้สึกดีกับเขามากยิ่งขึ้น ต่างจากเขา

และก็ไม่รู้เพราะอะไร ช่วงแรกๆ ที่เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เธอถูกทุกคนในบ้านเกลียดขี้หน้า ไม่มีใครชอบหน้าเธอเลยสักคนเดียว ถึงแม้จะยอมพูดคุยกับเธอ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะชอบหน้าเธอสักหน่อย ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยมีปากเสียงกับใครเลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และหลายครั้งที่เธอมักจะถูกมองว่าเป็นคนผิด ถูกกล่าวหาให้เป็นจำเลยทั้งที่ไม่ได้เป็นคนกระทำ แต่เธอก็ไม่คัดค้าน ไม่เถียง เธอยังคงทำงานทำหน้าที่ของเธอตามปกติ จนคนในบ้านเริ่มที่จะเปิดใจยอมรับผู้หญิงอย่างเธอ ราวกับว่าเธอเริ่มเอาชนะใจทุกคนในบ้านได้แล้ว ยกเว้นอนาวิน

ครืด ครืด ครืด

หญิงสาวชำเลืองตามองไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะรีบเช็ดไม้เช็ดมือให้สะอาด และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

สายเรียกเข้า >>> แม่

"ค่ะแม่"

( ทำอะไรอยู่ลูก หายเงียบไปหลายวันเลย )

"ช่วงนี้งานที่บ้านยุ่งๆ น่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้โทรหา คิดถึงกันเหรอคะเนี่ยถึงได้โทรมา"

( ก็ใช่น่ะสิ พ่อของเรารบเร้าให้แม่โทรอยู่ได้เนี่ย )

"แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่คะ สบายกันดีไหม น้องเป็นยังไงบ้าง"

( ดีขึ้นแล้วล่ะ พ่อกับแม่ก็สบายดี คิดถึงก็เลยโทรหา เป็นยังไงบ้างแต่งงานไปแล้วน่ะ ) ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม ราวกับว่าต้องการรู้ปัญหาของลูกสาว แต่ก็ไม่กล้าถามตรงๆ ผู้เป็นแม่นั้นรู้ดี ว่าที่ลูกสาวต้องแต่งงาน มันเป็นเพราะอะไร และเรื่องนี้ก็มีเพียงไม่กี่คนด้วยที่รู้ แต่ทว่าก็ยังมีอีกเรื่องนึง ที่ผู้เป็นแม่ยังไม่รู้เช่นกัน นั่นก็คือเรื่องที่เธอกำลังท้อง

"ก็ดีค่ะ" เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกอึดอัดอยู่ในอก แน่นอนว่ามันเป็นคำโกหก เธอถึงได้รู้สึกอึดอัดขนาดนี้ แต่เพื่อไม่ให้คนทางบ้านต้องเป็นห่วง เธอเลยต้องแสร้งทำเป็นมีความสุข "เขาเป็นคนดีค่ะ เขาดูแลลิตาดี แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันสักเท่าไร เขาต้องทำงาน"

( งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ เอาไว้วันไหนถ้าแม่เข้ากรุงเทพฯแม่จะแวะไปหานะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เงินเดือนไม่ต้องส่งมาให้แม่ทุกเดือนก็ได้นะ ที่ส่งมาให้แม่ต่อเดือนมันก็เยอะอยู่เหมือนกัน เก็บเอาไว้ใช้เองบ้างเถอะ )

"อยู่ที่นี่ลิตาก็ไม่ได้ใช้อะไรหรอกค่ะ เพราะถ้าจะซื้ออะไรเขาก็จะเป็นคนออกเงินให้ทั้งหมดเลย ถ้างั้นก็ฝากแม่เก็บไว้หน่อยนะคะ เผื่อวันใดวันหนึ่งเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะได้หยิบเงินตรงนั้นออกมาใช้ได้"

( จ้ะๆ )

"ดูแลตัวเองด้วยนะคะแม่"

( เราเองก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ )

"ขอคุยกับพ่อหน่อยสิคะ"

( ได้ๆ รอแป๊บนึงน้า )

"......"

( ว่ายังไงลูกสาวพ่อ )

"ทำอะไรอยู่คะ" ได้ยินเสียงนั้นแล้วมันทำเอาคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างเธอแทบจะร้องไห้ออกมาให้ได้เลย แต่เธอก็พยายามกลั้นมันเอาไว้ เพราะไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง ไม่อยากให้คนทางบ้านต้องรับรู้ ว่าอยู่ที่นี่แล้วเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง

( อยู่ในสวนน่ะ กำลังปลูกต้นไม้อยู่ นี่ถ้าเรากลับมาได้เจอต้นไม้ออกดอกสวยแน่ๆ ล่ะ )

"เอาไว้ถ้ามีเวลาว่าง ลิตาจะกลับไปหานะคะ พ่อเองก็พักบ้างล่ะ อย่าเอาแต่หักโหมเข้าสวนอย่างเดียว สวนมันไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ"

( จ้าแม่คุณ บ่นเหมือนกับแม่ไม่มีผิดเลยนะ )

"ฮ่ะฮ่ะ ก็หนูลูกแม่นี่ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ลิตาทำงานก่อน เอาไว้จะโทรกลับไปหาอีกนะคะ พ่อกับแม่ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย แล้วก็ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับน้อง ก็อย่าลืมโทรมาบอกลิตาบ้างนะคะ"

( จ้ะลูก )

เธอกดวางสายพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องคุยกับครอบครัว แต่เธอรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถพูดอะไรมากกว่านี้ได้ เพราะไม่อยากทำให้คนในครอบครัวต้องเป็นห่วง และก็รู้สึกไม่สบายใจที่จะต้องโกหกอยู่แบบนี้ สักวันท้องของเธอก็ต้องโตขึ้น และเรื่องนี้มันก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป แต่เรื่องนั้นเธอก็สามารถบอกกับพ่อแม่ได้ว่า เธอท้องหลังจากที่แต่งงาน

"อุ้ย!" เธอหันหลังกลับ แต่แล้วก็ต้องตกใจ เพราะชายหนุ่มร่างสูงกำยำยืนอยู่ทางด้านหลังของเธอเงียบๆ ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่การที่เขามายืนเงียบๆ แบบนี้ ก็เล่นเอาเธอตกใจไม่น้อยเลยเหมือนกัน "คุณวินมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?"

"ก็มายืนตั้งแต่ที่เธอคุยหน้าระรื่นอยู่ตอนแรกแล้วไง"

"พ่อกับแม่โทรมาน่ะค่ะ"

"ฉันไม่ได้ถาม และก็ไม่ได้อยากรู้ด้วย เธออยากจะมีใคร อยากจะทำอะไรมันก็เรื่องของเธอ แต่อย่าให้มันเดือดร้อนมาถึงฉัน"

"ค่ะ"

"เธอนี่ดีนะ ทำลายครอบครัวคนอื่นทำลายชีวิตคนอื่น แต่กับครอบครัวตัวเองยังสุขสบาย ยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่ได้ ทั้งที่เธอเป็นคน..."

"....." ใช่! เขาพยายามพูดตอกย้ำให้เธอรู้ว่าแฟนของเขาต้องตายเพราะเธอ

"ได้ไปเท่าไหร่ล่ะ"

"คุณวินพูดถึงอะไรคะ?"

"พูดถึงเงินไง เธอได้จากย่าของฉันไปเท่าไหร่ล่ะ แลกกับการที่เธอทำให้ชีวิตของคนอื่นต้องพังแบบนี้ เธอได้ไปเท่าไร"

"......" เธอไม่ได้ตอบ เพราะเงินจำนวนที่ได้มาเธอไม่ได้เอาเก็บมาไว้ใช้เอง ไม่ได้สนองความสุขส่วนตัวของตัวเอง จะเรียกว่าเห็นแก่ตัวก็คงไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เอามาเป็นข้ออ้างไม่ได้เช่นกัน เพราะฉะนั้นเธอถึงไม่ตอบอะไรเลย

"ฉันถาม หูหนวกหรือไง!"

"ไม่ได้หูหนวกค่ะ"

"ครอบครัวเธอนี่ดีนะ ไม่ต้องทำงานไม่ต้องทำอะไรเลย ใช้ลูกสาวมาหาเงินแบบผิดๆ ทำลายชีวิตคนอื่น แค่นี้ก็ได้เงินเป็นกอบเป็นกำแล้ว แต่ขอให้เธอรู้ไว้เลยนะ เพราะต่อให้เธอจะมีเงินไปปรนเปรอครอบครัวของเธอมากแค่ไหน แต่ชีวิตของเธอจะไม่มีวันสงบสุข เพราะฉันจะทำลายชีวิตของเธอ เหมือนกับที่เธอทำลายชีวิตของฉัน ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน!"

"จะทำยังไงก็ได้ค่ะ แค่อย่ายุ่งกับครอบครัว ของลิตาก็พอ"

"ฉันไม่รับปาก"

"คุณวิน!"

"อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน!"

"อ๊ะ!" เธอถูกเขาจับที่ต้นแขนและบีบอย่างแรง แต่เธอก็ไม่ได้สะบัดหนีแต่อย่างใด

"เธอทำให้ชีวิตของฉันต้องเป็นแบบนี้ เธอทำให้คนรักของฉันต้องตาย ยังจะหวังให้ฉัน ทำดีกับครอบครัวของเธออีกนั้นเหรอ?"

"แต่ครอบครัวของลิตาเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะคะ ถ้าคุณโกรธคุณก็มาลงกับลิตาสิ ลิตาก็บอกคุณแล้ว ว่าลิตายอม"

"น้ำใสก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย เธอไม่ควรต้องมาพบเจอกับเรื่องแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วทุกอย่างมันเป็นเพราะใครล่ะ เป็นเพราะเธอไม่ใช่หรือไง"

"ถ้าอย่างนั้นก็คงจะต้องโทษคุณวินเป็นคนแรก เพราะถ้าวันนั้นคุณวินไม่เมา แล้วมาทำเรื่องแบบนั้นกับลิตา ลิตาก็คงไม่ต้องท้อง และคงไม่ต้องมาอยู่แบบนี้"

"พรชิตา!"