LOGINShare
บทที่ 22
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 23
ท่าทางของเธอดูจริงจัง ไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่นเลยแม้แต่น้อยแต่ฉินม่อกลับหัวเราะออกมา“ไปกันเถอะ กลับมาคราวนี้ผมตั้งใจพาพ่อครัวขนมหวานกลับมาด้วยนะ ขนมเค้กที่เขาทำต้องถูกปากเธอแน่นอน”ขณะที่กล่าว ฉินม่อก็พาซังหนี่เดินไปข้างหน้าเขาคือตัวเอกประจำค่ำคืนนี้ในเวลานี้สายตาของผู้คนครึ่งค่อนงานล้วนจับจ้องอยู่ที่เขาแต่ราวกับฉินม่อไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขาเพียงเดินไปข้างหน้าพร้อมซังหนี่ก่อนจะยื่นขนมเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะให้กับเธอท่าทางที่เขาแสดงออกมาเหมือนกับว่าเขาเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งอดทนไม่ไหวที่จะแบ่งปันสิ่งที่ตนคิดว่าดีให้กับเพื่อนของตนเขาสามารถไม่สนใจได้ แต่นั่นไม่ใช่กับซังหนี่หลังจากมองเค้กที่อยู่ตรงหน้าสักพัก ในที่สุดซังหนี่ก็รับมันมาแต่ก็ยังแสดงความคิดเห็นต่อเขาว่า “จุดประสงค์ของนายดูจะชัดเจนเกินไปหน่อยนะ”เรียวคิ้วของฉินม่อเลิกขึ้น “โอ้?”“นายคิดอยากใช้ฉันเป็นโล่ให้นายไม่ใช่หรือ?” ซังหนี่ตักเค้กขึ้นมาคำเล็ก ๆ และส่งเข้าปากตนกล่าวตามตรง เธอไม่ได้ทานเค้กมานานแล้วจริง ๆ เถาหรานจวีที่เธอกับฟู่เซียวหานอาศัยอยู่มีพ่อครัวที่ทางนั้นเตรียมมาให้ แต่พวกเขาไม่เคยทำเค้กเลยขนมห
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 24
มือของซังฉิงควงบนแขนของฟู่เซียวหานหลวม ๆ ทั้งคู่ล้วนสวมเสื้อผ้าโทนสีน้ำเงิน เมื่อมองดูแวบแรกก็ราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างที่ใครอื่นมิอาจเทียบเคียงครู่หนึ่ง ซังหนี่รู้สึกราวกับว่าไม่ใช่แค่ม่านที่ใช้ปิดกั้นเรื่องราวชีวิตของเธอที่ถูกดึงลงมา แต่ยังมีคนตบหน้าเธอเข้าตรง ๆหนึ่งฉาดอีกด้วยและคนที่มอบฝ่ามือนี้ให้เธอก็เป็นสามีของเธออย่างไม่ต้องสงสัยในชั่วขณะนั้น ซังหนี่รู้สึกเพียงรสชาติขมปร่าในปากของเธอเป็นสิ่งที่ไม่ว่าเมื่อกี้เธอจะทานเค้กไปมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจกลบทับได้เธอไม่ได้กล่าวอะไรกับฉินม่ออีก และวางเค้กในมือลงเงียบ ๆ เธอกำลังเตรียมตัวจะหันหลังจากไป แต่ซังฉิงกลับเห็นเธอเข้าเสียก่อน“พี่สาวคะ!”เสียงนั้นแจ่มชัดก้องกังวานซังหนี่ไม่มีทางไม่ได้ยินได้เลยและยิ่งไปกว่านั้นคือฉินม่อที่ยืนอยู่ข้างเธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลบหนี เพียงก้าวเดียวเท่านั้น เขาก็ขวางทางที่เธอจะไปไว้ได้ทันทีซังหนี่มองเขาพร้อมขมวดคิ้วฉินม่อกลับมองไปข้างหน้า ก่อนจะยิ้มและยื่นมือออกมา “ประธานฟู่ ผมรอโอกาสที่จะได้พบคนที่มีชื่อเสียงเช่นคุณมานานแล้วครับ”ฟู่เซียวหานเมินเฉยต่อร่างที่หันหลังให้เข
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 25
และในขณะที่เธอพยายามอย่างหนักในการแงะนิ้วออก ฟู่เซียวหานก็ใช้มืออีกข้างโอบรอบเอวของเธอไว้เพราะการโอบกระชับนี้ ทำให้ซังหนี่เซถลาไปข้างหน้าสองสามก้าว เมื่อมองจากด้านข้างก็ราวกับว่าเธอกำลังพุ่งตัวเข้าหาอ้อมอกของเขาโดยตรงสีหน้าของซังหนี่ย่ำแย่ยิ่งขึ้นไปอีกระดับในเวลานั้นเอง จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็ยื่นมือมาเช็ดขอบริมฝีปากเธอเบา ๆแม้ว่าซังหนี่จะเพิ่งทานเค้กไป แต่ก็ไม่ได้ถึงกับว่าจะมีสิ่งใดเลอะติดอยู่ตรงนั้นแต่การกระทำของฟู่เซียวหานกลับทำให้เธอใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูกคิ้วของเธอขมวดแน่นยิ่งขึ้น ขณะที่เธอกำลังจะบอกให้ฟู่เซียวหานปล่อยมือ เขาก็พลันเอ่ยปากว่า “เค้กอร่อยไหม?”คำถามที่เข้ามากะทันหันนี้ทำให้ซังหนี่ตกตะลึงไปเล็กน้อยและในครู่ต่อมา จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็โน้มตัวลงมา ก้มศีรษะลงพร้อมจุมพิตริมฝีปากของเธอจุมพิตที่จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวนี้กลับเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและความบังคับเล็ก ๆ ตามสไตล์ของเขาริมฝีปากและเรียวลิ้นที่แลกสลับกันราวกับได้สัมผัสถึงรสชาติของเค้กที่ฟุ้งกระจายจริง ๆแต่ดูเหมือนรสชาตินี้ไม่ได้ทำให้ฟู่เซียวหานพอใจเท่าไหร่นักการรุกรานของเขาค่อย ๆ ทวีความรุนแรงมาก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 26
ตอนแรกซังหนี่คิดว่าตัวเองนั้นมองผิดไปในเมื่ออัลบั้มภาพวาดของเธออัลบั้มนี้ เธอหามันไม่เจอมานานตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้วเดิมทีเธอคิดว่าเธออาจจะเธอลืมไว้ที่อื่นจนกระทั่งเมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ถึงพบว่านั่นเป็นของเธอจริง ๆ เพราะบนปกอัลบั้มมีชื่อของเธอเขียนอยู่“อ๊ะ ซังหนี่!”เดิมทีหยวนโหรวกำลังแย้มยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเธอจึงกล่าวทักทายทันที “เธอรีบมาดูสิ นี่เป็นของของเธอนี่นา?”“ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยได้ยินฉิงฉิงพูดอยู่ว่าเธอกำลังวาดภาพ ยังคิดอยู่แล้วเชียวว่ามันจะเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเธอจะวาดอะไรพรรค์นี้?”“เดือนโรงเรียนสุดโหดตกหลุมรักฉัน?”ทันทีที่หยวนโหรวกล่าวจบ ผู้คนโดยรอบก็พลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา!ซังหนี่ไม่ตอบ และก้าวไปข้างหน้าเพื่อแย่งอัลบั้มภาพกลับคืนมาในเวลานั้น เธอไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะถามว่าทำไมสิ่งนี้ถึงอยู่ที่นี่แต่หยวนโหรวกลับล่วงรู้ถึงความคิดของเธอ ทันทีที่ซังหนี่ก้าวเท้าเข้ามา เธอก็โยนอัลบั้มภาพให้คนที่อยู่ข้างเธอทันทีจากคนที่สองก็ผ่านไปถึงมือคนที่อยู่อีกฝั่งอย่างรวดเร็วพวกเธอล้อมตัวเป็นวง ราวกับกำลังเล่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 27
จึงไม่ได้รู้เกี่ยวกับเขามากนักแต่สายตาของฟู่เซียวหานในตอนนี้นั้นกลับกำลังบอกกล่าวและเอ่ยเตือนเขาอย่างชัดเจนฉินม่อเพียงหัวเราะเบา ๆ ออกมาหนึ่งเสียงฟู่เซียวหานไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป หลังจากเพียงเหลือบตามองก็โอบไหล่ซังหนี่เดินจากไปทันที“ปัง!” เป็นเสียงที่เขาปิดประตูรถซังหนี่สัมผัสได้ถึงความโกรธของเขาผ่านการกระทำนี้เธอไม่อยากโชคร้ายจึงกอดอัลบั้มภาพวาดไว้ด้วยความคิดอยากจะอยู่ห่างจากเขาให้มากขึ้นอีกสักนิดแต่เพียงครู่ต่อมา ฟู่เซียวหานก็เอื้อมมือออกมาดึงของสิ่งนั้นในอ้อมแขนของเธอไปม่านตาของซังหนี่หดตัวลงทันที!“คืนมาให้ฉัน!”เธอรีบกล่าวหลังจากแต่งงานกันมาได้สองปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เซียวหานเห็นเธอตื่นตระหนกขนาดนี้ในเวลานี้เธอเหมือนดั่งแมวที่พองขนขู่ แยกเขี้ยวกางกรงเล็บถลาเข้าไปแย่งสิ่งของในมือเขาโดยไม่สนใจสิ่งใดเดิมทีฟู่เซียวหานคิดแค่อยากจะกวาดสายตามองผ่าน ๆ เท่านั้นแต่ท่าทีเช่นนี้ของเธอในเวลานี้ ทำให้เขาขมวดคิ้วเขาไม่เปิดโอกาสให้ซังหนี่แย่งของกลับไป และคว้าข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ทันที“ปล่อยฉันนะคะ นั่นมันเป็นของของฉัน!”ฟู่เซียวหานไม่แม้จะมองเธอ เขาเพียงแ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 28
ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าเธอหลับไปได้ยังไงวันรุ่งขึ้น เธอถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอ“ลูกอยู่ที่เถาหรานจวี?”น้ำเสียงของคุณนายฟู่สงบดั่งเช่นเคยซังหนี่ได้สติแจ่มชัดในทันที “ใช่ค่ะ”“ตอนนี้แม่กำลังเตรียมตัวจะไปที่นั่น คุณย่าไม่สบาย ลูกไปโรงพยาบาลพร้อมแม่เลยก็แล้วกัน”เดิมทีซังหนี่อยากจะปฏิเสธจากโมเมนต์ไลน์ที่ซังฉิงลงเมื่อคืนนี้ทำให้เธอรู้ว่า เมื่อคืนฟู่เซียวหานกับซังฉิงไปยังสถานที่ที่เดียวกันแต่เพราะเมื่อวานเขาไม่ได้แจ้งให้เธอทราบ นั่นหมายความว่า…เธอไม่จำเป็นต้องไปแต่เมื่อเผชิญหน้ากับคุณนายฟู่ คำพูดปฏิเสธนั้นในที่สุดก็ไม่ได้กล่าวออกไปหลังจากชะงักไปชั่วครู่ เธอก็ตอบเพียงว่า “หนูทราบแล้วค่ะ”นิสัยของคุณนายฟู่เหมือนกับฟู่เซียวหานแทบทุกกระเบียดนิ้ว การโทรมาในตอนนี้เป็นเพียงการแจ้งให้เธอทราบเท่านั้นทันทีที่ซังหนี่ตอบกลับไป เธอก็กดวางสายทันทีสิบนาทีต่อมา รถก็มาตึกชั้นล่างของเถาหรานจวีคุณนายฟู่เหลือบมองเสื้อผ้าของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา แค่ยื่นของในมือให้ซังหนี่ “นี่คือโจ๊กเนื้อปลาที่แม่สั่งให้คนทำไว้เป็นพิเศษ อีกเดี๋ย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 29
“เซียวหาน หลานได้ยินที่ย่าพูดหรือเปล่า?”คำพูดประโยคสุดท้ายของคุณนายผู้เฒ่าทำให้ริมฝีปากของซังหนี่เม้มแน่นทันที—ที่แท้ เขาเองก็อยู่ที่นั่นน้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง “คุณย่าครับ คุยกันแล้วไม่ใช่หรือครับว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก?”“ย่าจะไม่พูด แต่เธอก็ต้องอยู่ในฐานะที่ต้องรับผิดชอบเรื่องราวได้ดี แต่หลานดูเธอตอนนี้…”ขณะที่คุณนายผู้เฒ่ากล่าว เธอก็เริ่มไอโขลกอย่างรุนแรงอีกครั้งซังฉิงกระวีกระวาดร้องตะโกน “คุณย่าคะ!”“ย่าไม่เป็นไร” คุณนายผู้เฒ่ากล่าวอย่างรวดเร็ว “เซียวหาน หลานเป็นหลานเพียงคนเดียวของย่า ย่าหวังอยู่เสมอว่าหลานจะได้ดี”“ในตอนแรก แม่ของหลานบีบบังคับให้หลานยอมก้มหัวให้เพราะหุ้นของจื้อเหอที่อยู่ในมือเธอ แต่ตอนนี้หลานไม่จำเป็นต้องยอมเธออีกแล้ว ถึงเวลาที่การแต่งงานของหลานกับซังหนี่จะจบลงได้แล้วกระมัง?”ฟู่เซียวหานไม่ตอบซังหนี่เองก็ไม่รอคำตอบของเขาเมื่อคุณนายผู้เฒ่ากล่าวจบ เธอก็เลือกที่จะผลักประตูเดินเข้าไปโดยตรงการกระทำที่เข้ามาอย่างกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างในหันกลับมามองทันทีเดิมทีซังฉิงกำลังมองฟู่เซียวหานด้วยความรักลึกซึ้งเมื่อเธอเห็นซังหนี่เดินเข้ามา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 30
หลังจากที่ซังหนี่กล่าวจบ มือของฟู่เซียวหานที่จับมือเธอไว้ก็ปล่อยลงทันที—ครั้งแรกที่พูด เขายังถือว่านั่นเป็นเพราะเธอโกรธ แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วการพูดล้อเล่นเป็นครั้งที่สอง แน่นอนว่านั่นไม่อาจเป็นเรื่องล้อเล่นไปได้“พี่คะ พี่…พี่กำลังพูดอะไรอยู่?”ซังฉิงแทบกดรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอไว้ไม่อยู่ แต่ตอนนี้ยังคงพยายามแสดงออกมาให้เห็นถึงความประหลาดใจ “พี่พูดคำว่าหย่าร้างสองคำนี้ออกมาอย่างลวก ๆ ได้ยังไง? พี่กับพี่เขย…”ซังหนี่คร้านจะสนใจเธอ สายตามองแค่คนที่อยู่บนเตียงเท่านั้นคุณนายผู้เฒ่ารู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว “ซังหนี่ นี่เธอกำลังขู่ฉันงั้นหรือ?”ปฏิกิริยาเช่นนี้…เหมือนกับฟู่เซียวหานเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่ผิดเพี้ยนซังหนี่แค่หัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมส่ายศีรษะ “เปล่าค่ะ หนูจริงจังมาก ๆ ”จากนั้นในที่สุดเธอก็หันไปมองฟู่เซียวหานที่ยืนอยู่ข้างเธอ “ระหว่างพวกเรานั้นไม่มีทั้งความรักและความผูกพัน แทนที่จะทรมานและรังเกียจกันและกันอยู่เช่นนี้ การแยกจากกันคงจะเป็นการดีกว่า”“ฉันไม่เห็นด้วย!”ก่อนที่คุณนายผู้เฒ่าจะทันพูดอะไรออกมา เสียงของคุณนายฟู่กลับดังขึ้นก่อนเดิมทีเธอต้องการให้ซังหนี่ประพฤ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 278
เมื่อฟู่เซียวหานยังเป็นเด็ก ครั้งหนึ่งเขาเคยเจอแมวจรจัดในโรงเรียนของพวกเขาลูกแมวตัวนั้นอาจเพิ่งคลอดได้ไม่นานแต่ไม่มีแม่แมวอยู่เคียงข้าง มีเพียงมันตัวเดียวที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าและส่งเสียงร้องอย่างอ่อนแรงฟู่เซียวหานเพียงเหลือบตามองมันแต่เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจที่เปี่ยมล้น ดังนั้นหลังจากเหลือบมองครั้งหนึ่งเขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วแต่เขาไม่คาดคิดว่าลูกแมวตัวนั้นจะเดินตามหลังเขามาฝีเท้าของเขาไม่ได้นับว่าก้าวเดินช้า ทั้งที่ลูกแมวตัวนั้นยังไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงแต่ยังคงยืนหยัดเดินตามเขามาทีละก้าวและในขณะที่ฟู่เซียวหานกำลังจะเดินไปถึงหน้าประตูโรงเรียน ในที่สุดเขาก็หยุดฝีเท้าลงจากนั้นก็หมุนตัวเดินไปที่ร้านของชำด้านข้าง พร้อมซื้อไส้กรอกมาหนึ่งชิ้นลูกแมวตัวน้อยกินอย่างมีความสุขดังนั้นนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฟู่เซียวหานจะเจอมันทุกครั้งหลังเลิกเรียนมันเป็นฝ่ายริเริ่มเข้ามาหาเขาก่อน หลังจากซุกไซร้เข้ากับฝ่ามือของเขาแล้วจึงรอให้เขาป้อนอาหารด้วยความเชื่อฟังและนับตั้งแต่นั้น ฟู่เซียวหานก็มักจะเตรียมขนมไว้ในกระเป๋านักเรียนของเขาเสมอในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาแม้กระทั่งตั้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 277
ฟู่เซียวหานราวกับสงบสติลงแล้ว ในเวลานี้สองมือของเขายันเข้ากับพื้นโต๊ะ แผ่นหลังที่เหยียดตรงอยู่เสมอโค้งงอ เขาก้มศีรษะลง ดูจิตใจเหงาหงอยเศร้าซึมลงอย่างบอกไม่ถูกสวีเหยียนคิดอยากจะปลอบโยนเขา แต่ว่าสวีเหยียนไม่รู้เลยว่าตนควรจะพูดสิ่งใดและในขณะที่เขาลังเลนั้นเอง จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็เงยหน้าขึ้นพร้อมถามเขาว่า “มีบุหรี่ไหม?”สวีเหยียนชะงักไปกับคำถามที่เข้ามาอย่างกะทันหันนี้ หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็รู้สึกตัวและนึกขึ้นได้ว่าฟู่เซียวหานเลิกบุหรี่ไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้เขารีบส่งซองบุหรี่ที่พกติดตัวไปอย่างไม่ลังเล พร้อมกล่าวว่า “บุหรี่ยี่ห้อนี้แตกต่างกับที่คุณคุ้นเคย ให้ผมสั่งคนไปซื้อมาให้ไหมครับ?”“ไม่ต้อง”ฟู่เซียวหานพูดพลางหยิบบุหรี่ออกจากซองสวีเหยียนรีบส่งไฟแช็กที่จุดไฟแล้วไปให้อย่างรวดเร็วเพราะมือของเขายังคง…สั่นระริกอยู่ตลอดเวลาสวีเหยียนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทาเมื่อเห็นท่าทีของเขาเช่นนั้น โชคดีที่ครู่ต่อมาฟู่เซียวหานจุดบุหรี่ได้ในที่สุดสวีเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกฟู่เซียวหานสุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง หลังจากจ้องไปที่วงควันบนอากาศสักพัก เขาก็กล่าวว่า “เธอกำลังจะแต่งงานแล้ว”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 276
ฟู่เซียวหานมองภาพนั้นอยู่นานจนกระทั่งสวีเหยียนและผู้จัดการฝ่ายดำเนินการเข้ามากล่าวรายงานกับเขาได้ครู่ใหญ่ และพบว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดกลับมาเลย สวีเหยียนถึงจะตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ประธานฟู่ครับ?”เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฟู่เซียวหานก็เงยหน้าขึ้นมองเขาดวงตาล้ำลึกคู่นั้นยังคงเปี่ยมด้วยความสงบอย่างเคยสวีเหยียนรู้สึกไปแม้กระทั่งว่าเมื่อกี้เป็นเขาที่คิดไปเอง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงยื่นเอกสารในมือให้เขา “นี่เป็นเอกสารที่ทางแผนกดำเนินการเพิ่งนำมาครับ ต้องใช้ลายเซ็นของคุณ”ฟู่เซียวหานเหมือนจะเอ่ยตอบรับในลำคอ และหยิบปากกาที่วางด้านข้างขึ้นมาสวีเหยียนและคนที่ยืนด้านข้างยืนรออยู่ฝั่งตรงข้ามหากยึดตามความเร็วในการตรวจสอบเอกสารของฟู่เซียวหานในอดีต เอกสารชุดนี้ก็จะใช้เวลาเพียงไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้น แต่ทั้งสองรอไปสักพักใหญ่ ก็พบว่าสายตาของฟู่เซียวหานยังคงหยุดอยู่ตรงหน้าแรกของเอกสาร“ประธานฟู่ครับ?”เขาทำได้เพียงเอ่ยถามอีกครั้ง ผู้จัดการฝ่ายดำเนินการกระทั่งเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ “ประธานฟู่ครับ เอกสาร…มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”ฟู่เซียวหานไม่กล่าวอะไรออกมา เพียงพลิกหน้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 275
เขาคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็จะยังคงอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ราวกับสายน้ำแร่อันแสนอ่อนโยนที่คอยโอบอุ้มทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเอาไว้เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะจากไปและมากกว่านั้นคือเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่เธอจากไป เขาจะรู้สึก…เจ็บได้ถึงขนาดนี้——ราวกับสูญเสียอากาศและแหล่งน้ำที่จำต้องพึ่งพาเพื่อความอยู่รอดดังนั้น เขาคิดผิดไปอย่างไรก็ตาม มันก็เหมือนกันกับในตอนแรกที่เขาไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย ตอนนี้ เธอเองก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาเหนี่ยวรั้งเอาไว้เช่นกันความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ได้ถูกเธอตัดสินโทษประหารชีวิตเอาไว้แล้ว……ไม่กี่วันหลังจากนั้น ซังหนี่ยังคงไปทำงานที่บริษัทตามปกติข่าวการแต่งงานกับจี้อวี้หยวนไม่ใช่เรื่องที่เธอกุขึ้นมา แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาปรึกษากันอย่างดีและตัดสินใจลงมือทำเพราะเวลาของคุณตาของจี้อวี้หยวนใกล้จะหมดลงแล้วชายชราไม่นับว่าอายุมากนัก แต่ก่อนหน้านี้จู่ ๆ เขาก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอัลไซเมอร์ หรือรู้จักกันทั่วไปว่าเป็นโรคสมองเสื่อมในผู้สูงอายุยิ่งไปกว่านั้น อาการของเขาทรุดตัวลงไปอย่างรวดเร็ว จี้อวี้หยวนเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของเขา ความปรารถนาของผ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 274
ทันทีที่คำพูดนี้ของฟู่เซียวหานหลุดออกจากปาก ซังหนี่พลันตกตะลึงจากนั้นเธอก็หัวเราะออกมา “จริงหรือคะ? แล้วนับว่าคุณชนะหรือเปล่า?”ฟู่เซียวหานไม่ตอบคำถามของเธอ ราวกับรู้สึกว่าคำถามนี้ไม่มีความจำเป็นต้องตอบเขาจึงเดินถือสัมภาระออกไปทั้งอย่างนั้นเสียงปิดประตูไม่ดังไม่เบา ไม่เจือไปด้วยอารมณ์ใด ๆ ซังหนี่เองก็ไม่ได้เหลือบมองไปฝั่งนั้นเลยด้วยซ้ำกล่าวตามตรง เดิมทีเธอไม่คิดจะพูดถ้อยคำเมื่อกี้ไปสักนิดเพราะมัน…ไม่มีความหมายอะไรอย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็จบลงแล้ว การที่จะไปขุดคุ้ยอารมณ์จากเรื่องราวในอดีตขึ้นมาอีกครั้งช่างเป็นเรื่องที่ไม่มีความจำเป็นมันก็เหมือนกับผลไม้เน่าเสียที่แค่ต้องโยนทิ้งลงถังขยะไปก็เท่านั้น ทำไมต้องปอกเปลือกออกทีละชั้นเพื่อหาว่าตรงไหนกันที่เน่าเป็นจุดแรก?ท้ายที่สุดแล้ว บนมือก็หลงเหลือเพียงแกนกลางผลไม้ที่เน่าเปื่อยถึงจะยอมรับได้ในที่สุดว่า ——มันผิดมาตั้งแต่แรกแต่ซังหนี่เองที่อดใจไม่ไหวคำถามต่าง ๆ วนเวียนอยู่ในสมองของเธอ นับตั้งแต่เจิ้งชวนบอกกล่าวให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องของจื้อเหอกรุ๊ป นับตั้งแต่เธอรู้เรื่องว่าคุณนายฟู่ได้ฟื้นคืนสติขึ้นมาแล้วไม
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 273
เขาก็อาจมีความรู้สึกต่อเธออย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่รีบร้อนขนาดนั้นเวลาที่เธอมีเรื่องแต่ความรู้สึกนี้มีอยู่เท่าไหร่กันนะ?เป็นสิ่งที่ต่อท้ายจากผลประโยชน์ของเขา เป็นสิ่งที่หากมีเรื่องใดเกิดขึ้น เขาก็พร้อมจะใช้เธอเป็นไพ่ที่สามารถนำมาใช้งานได้อย่างไม่ลังเลและการเหนี่ยวรั้งเธอไว้ตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่ตรงตามจังหวะขั้นตอนเพราะอย่างไรเสียเรื่องของจื้อเหอกรุ๊ปก็ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการมาแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงหันมองย้อนกลับมานึกถึงไพ่ที่เขาทิ้งไปด้วยตัวเองตั้งแต่แรก?ถึงตอนนี้เขาจะเหนี่ยวรั้งไว้แล้วอย่างไร?ท้ายที่สุดก็โดนเขา…ทิ้งไปอยู่ดีซังหนี่ไม่คิดกล่าวโทษเขาเพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นนักธุรกิจคนหนึ่งอีกอย่างเธอรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนอื่น ๆ ต่างเห็นความรุ่งโรจน์ของเขา ทว่าจริง ๆ แล้วการจะมาถึงจุดนี้นั้นช่างแสนลำบาก ตอนนั้นคุณพ่อของเขาเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เขาเองก็ยังอายุน้อยอยู่มาก ลับหลังล้วนมีแต่คนจับจ้องผลประโยชน์ตาเป็นมันดังนั้นการที่เขาจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์มาเป็นอันดับแรกจึงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ซังหนี่เกลียดภาพที่เขาแสดงออกมาว่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 272
“คุณหมายความว่าอะไร?”ฟู่เซียวหานถามเสียงต่ำซังหนี่ดึงเค้กก้อนนั้นกลับมาอีกครั้ง ในมือถือส้อมไว้แต่ไม่ได้ขยับ เธอเพียงเอ่ยถามเสียงเบาว่า “ปัญหาของทางจื้อเหอกรุ๊ปคุณจัดการแล้วหรือคะ?”ฟู่เซียวหานคาดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เธอจะถามถึงเรื่องนี้ก่อนที่จะคิดได้ว่าควรตอบไปอย่างไร ซังหนี่ก็กล่าวเสริมขึ้นมา “วิกฤตการณ์ทางธุรกิจของจื้อเหอกรุ๊ปในปีที่แล้ว จริง ๆ แล้วเป็นเพียงระเบิดควันที่คุณวางไว้ใช่ไหมคะ?”“ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกฉันว่าจื้อเหอกรุ๊ปก่อตั้งมานานหลายสิบปี ซึ่งนั่นมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เป็นที่รู้จักกันดีทั่วประเทศ มีทั้งชื่อเสียงทั้งรากฐานที่ยึดแน่น”“ข้อเสียคือในช่วงไม่กี่สิบปีที่ผ่านมา ความกระตือรือร้นของพนักงานมากหน้าหลายตาล้วนถูกขัดเกลาจนแทบไม่หลงเหลือความรู้สึกนั้นอยู่ โดยเฉพาะเหล่าญาติสนิทมิตรสหายของผู้ถือหุ้นหลายราย แต่คุณรู้อยู่แก่ใจถึงการกระทำที่ไม่เอาการเอางานของพวกเขาดี ทว่ากลับไม่สามารถกำจัดทั้งหมดออกไปได้ เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นผู้ถือหุ้นเก่าแก่ที่ร่วมทำงานหนักตรากตรำกันมากับคุณพ่อของคุณ หรือแม้แต่กับคุณปู่คุณด้วยซ้ำ หากคุณจะลงมือ มันก็คง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 271
ไม่จำเป็นจะต้องเปิดโอกาสให้เธอหัวเราะเยาะเขาไปมากกว่านี้แต่ในเวลานี้ ฟู่เซียวหานยังคงควบคุมมันไม่ได้หลังจากสบตาเขาสักพัก ซังหนี่ก็ตอบว่า “เรื่องการแต่งงานเราได้ตัดสินใจกันไปเรียบร้อยในเมื่อสองวันก่อนหน้านี้ค่ะ”“สำหรับเมื่อกี้…ประธานฟู่ที่มีประสบการณ์และความรู้กว้างขวางถึงเพียงนี้ หรือว่าคุณจะไม่รู้ว่าบนโลกนี้มีคำศัพท์อย่างคำว่าทำรักครั้งสุดท้ายเพื่อสิ้นสุดความสัมพันธ์งั้นหรือคะ? อีกอย่างไม่ว่าจะควรพูดหรือไม่ แต่ในช่วงที่ผ่านมานี้คุณได้ช่วยเหลือฉันไว้เยอะมากจริง ๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมควรที่ฉันจะตอบแทนคุณเพียงเพื่อให้คุณมีความสุขขึ้นมาบ้าง”ซังหนี่อธิบายเปี่ยมด้วยความจริงจังและจริงใจฟู่เซียวหานมองเธอพร้อมอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ดังนั้นเมื่อกี้คุณ…ก็แค่อยากให้ผมมีความสุข?”“ใช่สิคะ ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแล้วคุณคิดว่าอะไรล่ะ?”มือของฟู่เซียวหานที่จับเธอไว้ปล่อยออกแทบจะในทันที แม้แต่ดวงตาที่จับจ้องมาราวกับจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เมื่อกี้นี้เองก็ลดสายตาลงเช่นกันสภาพเช่นนั้น ราวกับเขาอ่อนแรงไปอย่างกะทันหันอย่างไรอย่างนั้นเดิมทีซังหนี่คิดว่าเขายอมรับเรื่องนี้ได้แล้ว แต่วินาทีถัดมา ฟู่เ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 270
ฟู่เซียวหานไม่อยากจะเชื่อเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน พวกเขาสองคนยังแนบชิดกันอยู่เลย แต่ตอนนี้ ซังหนี่กลับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งว่าให้เขาออกฟู่เซียวหานนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะหัวเราะออกมา “คุณล้อผมเล่นใช่ไหม? ซังหนี่ คุณ……”“คุณกับโจวหลินทำข้อตกลงอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานเดิมทีถอดถุงมือออกแล้วกำลังจะไปกอดเธอ แต่ซังหนี่กลับหลบเลี่ยงการกระทำของเขา แล้วถามเขาต่อสีหน้าจริงจังนั้น ทำให้มือของฟู่เซียวหานชะงักค้างกลางอากาศ สุดท้าย ก็ต้องค่อยๆ เก็บกลับไปแม้จะไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เธอพูดกับตัวเองตอนนี้ แต่ฟู่เซียวหานก็ตอบกลับไปว่า “เขามีปัญหาบางอย่างเรื่องการเงินที่ต่างประเทศ และผมเป็นคนช่วยจัดการให้เขา”“อืม ไม่น่าล่ะ”ซังหนี่พยักหน้าฟู่เซียวหานขมวดคิ้ว “ทำไมเหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”“เปล่าค่ะ ตรงกันข้าม เพราะคุณช่วยเอาไว้ โครงการของเราถึงดำเนินไปอย่างราบรื่น เงินทุนก็ถูกโอนเข้ามาวันนี้แล้ว ไม่อย่างนั้น อาจต้องรอเป็นเดือนกว่าจะได้ข้อสรุป”ฟู่เซียวหานฟังแล้วกลับยิ่งไม่เข้าใจในเมื่อทุกอย่างราบรื่น แล้วทำไม…ราวกับรู้ว่าเขากำลังสงสัยอะไร ซังหนี่จึงพูดขึ้นทันทีว่า “เพราะฉะนั้นฟู่เ
