Mag-log inShare
บทที่ 20
Kaugnay na kabanata
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 21
แน่นอนว่าซังหนี่เข้าใจถึงความหมายที่สื่อในแววตาของเขามันคือการกล่าวเตือน ในทางเดียวกันก็เป็นการดูหมิ่นเธอทราบดีว่าภายใต้เปลือกนอกที่ถ่อมตนและอ่อนโยนของฟู่เซียวหานนั้นมีหัวใจที่แข็งกร้าวและด้านชามากเสียยิ่งกว่าใครซังหนี่ค่อย ๆ หลุบตาลง จากนั้นสิ่งที่เธอเห็นคือเอกสารข้อตกลงที่ฟู่เซียวหานฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและโยนโครมลงถังขยะเธอต้องใช้ความกล้าหาญและความมุ่งมั่นในการตัดสินใจอย่างยิ่งยวดถึงจะมอบเอกสารข้อตกลงนี้ออกไป แต่เขากลับไม่เต็มใจแม้แต่จะชายตามองเพราะเขาไม่สนใจเขาไม่สนใจความรู้สึกภายในใจของเธอ และแน่นอนว่าจะไม่สนใจการตัดสินใจของเธอโดยธรรมชาติสองวันต่อจากนั้น ซังหนี่ไม่ได้พบฟู่เซียวหานอีกเลยครั้งล่าสุดที่ได้ยินข่าวคราวของเขา คือเขาปรากฏตัวในที่ประชุมแบบเปิดเผยต่อสาธารณะในภาพ ฟู่เซียวหานสวมชุดสูทสีเข้ม แม้จะเป็นการถ่ายภาพระยะใกล้ก็ไม่สามารถหาร่องรอยตำหนิบนใบหน้าที่แสนหล่อเหลานั้นได้เลย เมื่อบวกเข้ากับรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปาก ก็กลายเป็นความสมบูรณ์แบบที่แม้แต่เหล่าดาราภาพยนตร์ก็ไม่อาจเทียบเคียงได้จากข่าวนี้ ซังหนี่ถึงได้รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองหลวงซังหนี่ไม่ได้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 22
ซังหนี่ลดสายตาลงจ้องมองรูปภาพบนหนังสือพิมพ์ตัวเธอในภาพนั้น ช่างน่าขายหน้านักแต่ในขณะนี้ จู่ ๆ อารมณ์ของเธอก็เริ่มสงบลงหลังจากก้มลงไปหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา เธอก็ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาก่อนจะยกมือขึ้นโยนหนังสือพิมพ์ทิ้งลงในถังขยะด้านข้างแล้วจึงเปิดประตูรถด้วยความนิ่งเฉยอีกครั้ง“พวกเราไปกันเถอะ” เธอกล่าวกับคนขับรถด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ระลอกอารมณ์ใด ๆ แต่คนขับรถไม่กล้าแล่นรถออกไป และมองสีหน้าของฟู่เซียวหานอย่างระมัดระวังเธอไม่แม้แต่จะเหลือบตามองเขาเลยด้วยซ้ำ พร้อมกดเลื่อนกระจกรถขึ้นโดยตรงและในเวลานั้นเองที่ฟู่เซียวหานหันหลังกลับไปโดยไม่ลังเลใจเขามองไม่เห็นซังหนี่ แต่ซังหนี่กลับมองเห็นแผ่นหลังของเขาได้ชัดเจนเธอรู้ด้วยว่านั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการบอกกับตนว่า —เขาจะไม่มีทางไปกับเธอแน่นอนดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะถูกหัวเราะเยาะเสียดสี ก็จะเป็นแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องรับมันทว่าเมื่อกล่าวถึงเรื่องราวพวกนั้น ซังหนี่ก็คุ้นชินกับมันเข้าแล้วเพราะท้ายที่สุดในช่วงเวลาตลอดมานี้…เธอเองก็อยู่คนเดียวมาตลอดสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองครึกครื้นมากกว่าที่ซังหนี่จินตนาการไว้หลายปีที่ผ่านมา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 23
ท่าทางของเธอดูจริงจัง ไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่นเลยแม้แต่น้อยแต่ฉินม่อกลับหัวเราะออกมา“ไปกันเถอะ กลับมาคราวนี้ผมตั้งใจพาพ่อครัวขนมหวานกลับมาด้วยนะ ขนมเค้กที่เขาทำต้องถูกปากเธอแน่นอน”ขณะที่กล่าว ฉินม่อก็พาซังหนี่เดินไปข้างหน้าเขาคือตัวเอกประจำค่ำคืนนี้ในเวลานี้สายตาของผู้คนครึ่งค่อนงานล้วนจับจ้องอยู่ที่เขาแต่ราวกับฉินม่อไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขาเพียงเดินไปข้างหน้าพร้อมซังหนี่ก่อนจะยื่นขนมเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะให้กับเธอท่าทางที่เขาแสดงออกมาเหมือนกับว่าเขาเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งอดทนไม่ไหวที่จะแบ่งปันสิ่งที่ตนคิดว่าดีให้กับเพื่อนของตนเขาสามารถไม่สนใจได้ แต่นั่นไม่ใช่กับซังหนี่หลังจากมองเค้กที่อยู่ตรงหน้าสักพัก ในที่สุดซังหนี่ก็รับมันมาแต่ก็ยังแสดงความคิดเห็นต่อเขาว่า “จุดประสงค์ของนายดูจะชัดเจนเกินไปหน่อยนะ”เรียวคิ้วของฉินม่อเลิกขึ้น “โอ้?”“นายคิดอยากใช้ฉันเป็นโล่ให้นายไม่ใช่หรือ?” ซังหนี่ตักเค้กขึ้นมาคำเล็ก ๆ และส่งเข้าปากตนกล่าวตามตรง เธอไม่ได้ทานเค้กมานานแล้วจริง ๆ เถาหรานจวีที่เธอกับฟู่เซียวหานอาศัยอยู่มีพ่อครัวที่ทางนั้นเตรียมมาให้ แต่พวกเขาไม่เคยทำเค้กเลยขนมห
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 24
มือของซังฉิงควงบนแขนของฟู่เซียวหานหลวม ๆ ทั้งคู่ล้วนสวมเสื้อผ้าโทนสีน้ำเงิน เมื่อมองดูแวบแรกก็ราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างที่ใครอื่นมิอาจเทียบเคียงครู่หนึ่ง ซังหนี่รู้สึกราวกับว่าไม่ใช่แค่ม่านที่ใช้ปิดกั้นเรื่องราวชีวิตของเธอที่ถูกดึงลงมา แต่ยังมีคนตบหน้าเธอเข้าตรง ๆหนึ่งฉาดอีกด้วยและคนที่มอบฝ่ามือนี้ให้เธอก็เป็นสามีของเธออย่างไม่ต้องสงสัยในชั่วขณะนั้น ซังหนี่รู้สึกเพียงรสชาติขมปร่าในปากของเธอเป็นสิ่งที่ไม่ว่าเมื่อกี้เธอจะทานเค้กไปมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจกลบทับได้เธอไม่ได้กล่าวอะไรกับฉินม่ออีก และวางเค้กในมือลงเงียบ ๆ เธอกำลังเตรียมตัวจะหันหลังจากไป แต่ซังฉิงกลับเห็นเธอเข้าเสียก่อน“พี่สาวคะ!”เสียงนั้นแจ่มชัดก้องกังวานซังหนี่ไม่มีทางไม่ได้ยินได้เลยและยิ่งไปกว่านั้นคือฉินม่อที่ยืนอยู่ข้างเธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลบหนี เพียงก้าวเดียวเท่านั้น เขาก็ขวางทางที่เธอจะไปไว้ได้ทันทีซังหนี่มองเขาพร้อมขมวดคิ้วฉินม่อกลับมองไปข้างหน้า ก่อนจะยิ้มและยื่นมือออกมา “ประธานฟู่ ผมรอโอกาสที่จะได้พบคนที่มีชื่อเสียงเช่นคุณมานานแล้วครับ”ฟู่เซียวหานเมินเฉยต่อร่างที่หันหลังให้เข
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 25
และในขณะที่เธอพยายามอย่างหนักในการแงะนิ้วออก ฟู่เซียวหานก็ใช้มืออีกข้างโอบรอบเอวของเธอไว้เพราะการโอบกระชับนี้ ทำให้ซังหนี่เซถลาไปข้างหน้าสองสามก้าว เมื่อมองจากด้านข้างก็ราวกับว่าเธอกำลังพุ่งตัวเข้าหาอ้อมอกของเขาโดยตรงสีหน้าของซังหนี่ย่ำแย่ยิ่งขึ้นไปอีกระดับในเวลานั้นเอง จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็ยื่นมือมาเช็ดขอบริมฝีปากเธอเบา ๆแม้ว่าซังหนี่จะเพิ่งทานเค้กไป แต่ก็ไม่ได้ถึงกับว่าจะมีสิ่งใดเลอะติดอยู่ตรงนั้นแต่การกระทำของฟู่เซียวหานกลับทำให้เธอใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูกคิ้วของเธอขมวดแน่นยิ่งขึ้น ขณะที่เธอกำลังจะบอกให้ฟู่เซียวหานปล่อยมือ เขาก็พลันเอ่ยปากว่า “เค้กอร่อยไหม?”คำถามที่เข้ามากะทันหันนี้ทำให้ซังหนี่ตกตะลึงไปเล็กน้อยและในครู่ต่อมา จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็โน้มตัวลงมา ก้มศีรษะลงพร้อมจุมพิตริมฝีปากของเธอจุมพิตที่จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวนี้กลับเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและความบังคับเล็ก ๆ ตามสไตล์ของเขาริมฝีปากและเรียวลิ้นที่แลกสลับกันราวกับได้สัมผัสถึงรสชาติของเค้กที่ฟุ้งกระจายจริง ๆแต่ดูเหมือนรสชาตินี้ไม่ได้ทำให้ฟู่เซียวหานพอใจเท่าไหร่นักการรุกรานของเขาค่อย ๆ ทวีความรุนแรงมาก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 26
ตอนแรกซังหนี่คิดว่าตัวเองนั้นมองผิดไปในเมื่ออัลบั้มภาพวาดของเธออัลบั้มนี้ เธอหามันไม่เจอมานานตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้วเดิมทีเธอคิดว่าเธออาจจะเธอลืมไว้ที่อื่นจนกระทั่งเมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ถึงพบว่านั่นเป็นของเธอจริง ๆ เพราะบนปกอัลบั้มมีชื่อของเธอเขียนอยู่“อ๊ะ ซังหนี่!”เดิมทีหยวนโหรวกำลังแย้มยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเธอจึงกล่าวทักทายทันที “เธอรีบมาดูสิ นี่เป็นของของเธอนี่นา?”“ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยได้ยินฉิงฉิงพูดอยู่ว่าเธอกำลังวาดภาพ ยังคิดอยู่แล้วเชียวว่ามันจะเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเธอจะวาดอะไรพรรค์นี้?”“เดือนโรงเรียนสุดโหดตกหลุมรักฉัน?”ทันทีที่หยวนโหรวกล่าวจบ ผู้คนโดยรอบก็พลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา!ซังหนี่ไม่ตอบ และก้าวไปข้างหน้าเพื่อแย่งอัลบั้มภาพกลับคืนมาในเวลานั้น เธอไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะถามว่าทำไมสิ่งนี้ถึงอยู่ที่นี่แต่หยวนโหรวกลับล่วงรู้ถึงความคิดของเธอ ทันทีที่ซังหนี่ก้าวเท้าเข้ามา เธอก็โยนอัลบั้มภาพให้คนที่อยู่ข้างเธอทันทีจากคนที่สองก็ผ่านไปถึงมือคนที่อยู่อีกฝั่งอย่างรวดเร็วพวกเธอล้อมตัวเป็นวง ราวกับกำลังเล่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 27
จึงไม่ได้รู้เกี่ยวกับเขามากนักแต่สายตาของฟู่เซียวหานในตอนนี้นั้นกลับกำลังบอกกล่าวและเอ่ยเตือนเขาอย่างชัดเจนฉินม่อเพียงหัวเราะเบา ๆ ออกมาหนึ่งเสียงฟู่เซียวหานไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป หลังจากเพียงเหลือบตามองก็โอบไหล่ซังหนี่เดินจากไปทันที“ปัง!” เป็นเสียงที่เขาปิดประตูรถซังหนี่สัมผัสได้ถึงความโกรธของเขาผ่านการกระทำนี้เธอไม่อยากโชคร้ายจึงกอดอัลบั้มภาพวาดไว้ด้วยความคิดอยากจะอยู่ห่างจากเขาให้มากขึ้นอีกสักนิดแต่เพียงครู่ต่อมา ฟู่เซียวหานก็เอื้อมมือออกมาดึงของสิ่งนั้นในอ้อมแขนของเธอไปม่านตาของซังหนี่หดตัวลงทันที!“คืนมาให้ฉัน!”เธอรีบกล่าวหลังจากแต่งงานกันมาได้สองปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เซียวหานเห็นเธอตื่นตระหนกขนาดนี้ในเวลานี้เธอเหมือนดั่งแมวที่พองขนขู่ แยกเขี้ยวกางกรงเล็บถลาเข้าไปแย่งสิ่งของในมือเขาโดยไม่สนใจสิ่งใดเดิมทีฟู่เซียวหานคิดแค่อยากจะกวาดสายตามองผ่าน ๆ เท่านั้นแต่ท่าทีเช่นนี้ของเธอในเวลานี้ ทำให้เขาขมวดคิ้วเขาไม่เปิดโอกาสให้ซังหนี่แย่งของกลับไป และคว้าข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ทันที“ปล่อยฉันนะคะ นั่นมันเป็นของของฉัน!”ฟู่เซียวหานไม่แม้จะมองเธอ เขาเพียงแ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 28
ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าเธอหลับไปได้ยังไงวันรุ่งขึ้น เธอถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอ“ลูกอยู่ที่เถาหรานจวี?”น้ำเสียงของคุณนายฟู่สงบดั่งเช่นเคยซังหนี่ได้สติแจ่มชัดในทันที “ใช่ค่ะ”“ตอนนี้แม่กำลังเตรียมตัวจะไปที่นั่น คุณย่าไม่สบาย ลูกไปโรงพยาบาลพร้อมแม่เลยก็แล้วกัน”เดิมทีซังหนี่อยากจะปฏิเสธจากโมเมนต์ไลน์ที่ซังฉิงลงเมื่อคืนนี้ทำให้เธอรู้ว่า เมื่อคืนฟู่เซียวหานกับซังฉิงไปยังสถานที่ที่เดียวกันแต่เพราะเมื่อวานเขาไม่ได้แจ้งให้เธอทราบ นั่นหมายความว่า…เธอไม่จำเป็นต้องไปแต่เมื่อเผชิญหน้ากับคุณนายฟู่ คำพูดปฏิเสธนั้นในที่สุดก็ไม่ได้กล่าวออกไปหลังจากชะงักไปชั่วครู่ เธอก็ตอบเพียงว่า “หนูทราบแล้วค่ะ”นิสัยของคุณนายฟู่เหมือนกับฟู่เซียวหานแทบทุกกระเบียดนิ้ว การโทรมาในตอนนี้เป็นเพียงการแจ้งให้เธอทราบเท่านั้นทันทีที่ซังหนี่ตอบกลับไป เธอก็กดวางสายทันทีสิบนาทีต่อมา รถก็มาตึกชั้นล่างของเถาหรานจวีคุณนายฟู่เหลือบมองเสื้อผ้าของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา แค่ยื่นของในมือให้ซังหนี่ “นี่คือโจ๊กเนื้อปลาที่แม่สั่งให้คนทำไว้เป็นพิเศษ อีกเดี๋ย
Pinakabagong kabanata
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
