LOGINShare
บทที่ 179
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 180
หลังจากฟู่เซียวหานพูดจบ ซังหนี่ก็นิ่งเงียบอยู่นานประตูด้านหลังยังไม่ได้ปิดสนิท ลมหนาวที่พัดเข้ามากับความอบอุ่นภายในห้องช่างแตกต่างกันอย่างชัดเจนจนซังหนี่เองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าตกลงตอนนี้ร่างกายของเธอเย็น หรือว่าร้อนเธอรู้สึกเพียงว่าในสมองมันว่างเปล่าหลังจากเวลาผ่านไปสักพัก ในที่สุดเธอก็พูดขึ้นว่า “แสดงว่า คุณไม่อยากฟังคำอธิบายจากฉันใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานมองเธอและพูดว่า “ซังหนี่ หลายๆ เรื่องบนโลกนี้ มันดูแค่ผลลัพธ์เท่านั้น”หลังจากพูดจบ ซังหนี่ก็ก้มหัวลงแล้วหัวเราะออกมาผลลัพธ์?อะไรคือผลลัพธ์?ผลลัพธ์คือตอนนี้แม่ของเขานอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาล ผลลัพธ์จดหมายลาตายฉบับนั้น ถูกส่งจากมือของเธอ ให้กับมือของเขาผลลัพธ์ก็คือ เขาบอกว่าพวกเขาตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันอีกแล้วแม้กระทั่งคำบอกเลิก ก็ยังไม่ยอมพูดกับเธอซังหนี่มองดูคนตรงหน้า จู่ๆ ก็นึกถึงช่วงเวลาที่อบอุ่นที่พวกเขาเคยใช้เวลาร่วมกันมาคำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอ สายตาที่เขามองเธอ รวมถึงภาพที่พวกเขาคลอเคลียอยู่บนเตียงด้วยกันภาพของฟู่เซียวหานในตอนนั้น ค่อยๆ ซ้อนทับกับภาพของเขาที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้แต่ในตอนนี้ สายตาของเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 181
มันย่ำแย่ยิ่งกว่าจิบแรกเมื่อกี้นี้เสียอีกเรียวคิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้จากนั้น เขาก็มองเห็นเงาร่างสีขาวร่างนั้นเพราะยืนอยู่บนตึกชั้นสูง ดังนั้นแท้จริงแล้วทุกสิ่งทุกอย่างด้านล่างจึงล้วนหลงเหลือเพียงจุดที่แสนเลือนรางแต่ในเวลานี้ ฟู่เซียวหานยังคงจำเธอได้ในทันทีเขายังเห็นแม้กระทั่งว่าเธอยืนอยู่ข้างถังขยะ และนำอะไรบางอย่างทิ้งขว้างลงไปมือของฟู่เซียวหานจับแก้วเหล้าในมือแน่นขึ้นโดยพลันผ่านไปสักพัก เขาถึงจะค่อย ๆ ผ่อนแรงมือลงฟู่เซียวหานรู้ดีว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ใช่คนที่ลึกล้ำในห้วงอารมณ์มากนักส่วนนี้เป็นเพราะการสอนที่คุณแม่สอนเขามาตั้งแต่เด็กในเวลานี้เมื่อคิดถึงเธอ สิ่งแรกที่ฟู่เซียวหานนึกถึงคือน้ำเสียงราบเรียบและรอยยิ้มที่ผิวเผินแต่ไปไม่ถึงดวงตาของเธอฟู่เซียวหานเคยคิดว่า เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอเลยสักนิดจนกระทั่งวินาทีที่เกิดเรื่องขึ้นกับเธอฟู่เซียวตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่งทันที ——เธอคือคนที่มีสายเลือดใกล้ชิดกับเขามากที่สุดในโลกใบนี้แล้วเขาเคยอยู่ในกายของเธอด้วยซ้ำสายสะดือเส้นน้อย ที่คอยเชื่อมต่อพวกเขาเอาไว้ด้วยกันและความรู้สึกนี้ ก็พลันพุ่ง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 182
แน่นอนว่าฟู่เซียวหานรู้ดีว่านางแพศยาที่พวกเขาเอ่ยถึงคือใครนี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลขับไล่พวกเขาออกไปโดยตรงผู้เฒ่าทั้งสองคนที่มองดูแล้วอ่อนแรงไม่มีพิษภัยอะไร แต่เมื่อพวกเขาโดนลากออกไปกลับพ่นถ้อยคำด่าทอที่แสนก้าวร้าวออกมาเสียงดังสนั่น และยังกล่าวอีกว่าพวกเขาจะไปหานักข่าว จะให้ทุกคนรับรู้ว่าลูกชายของพวกเขานั้นเสียชีวิตลงเพราะตระกูลฟู่ในเวลานั้นฟู่เซียวหานเพียงตอบรับด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า “ไปหาสิ”ท่าทางที่ไม่มีแม้แต่จะหวั่นเกรงนั้นพวกเขารู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาในใจ!ทว่าฟู่เซียวหานไม่ได้เหลือบมองมายังพวกเขาอีกหลังจากนั้นไม่นาน สวีเหยียนก็รีบเร่งมาที่นี่ พร้อมบอกกับเขาว่าข้าวของจากถนนหมินเหอไปถูกส่งกลับไปที่บ้านพักป๋อซีหยวนเรียบร้อยแล้วฟู่เซียวหานเพียงตอบรับในลำคอ เป็นเชิงว่ารับรู้สวีเหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสริมว่า “วันนี้ผมเห็นสีหน้าของคุณนาย…คุณหนูซังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูเหมือนจะป่วยเอาเสียแล้วล่ะครับ”ฟู่เซียวหานไม่ปริปากกล่าวอะไรออกมา“ประธานฟู่ครับ ที่จริงแล้วเรื่องนี้คุณหนูซังเองก็ไม่ได้ผิด คุณไประบายอารมณ์โกรธใส่เ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 183
ซังหนี่พูดอะไรไม่ออกเธออยากจะบอกไปเหลือเกินว่า ตัวเองแค่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดออกไปยังไงก็เท่านั้นแต่เมื่อคำพูดใกล้จะหลุดออกมาริมฝีปาก เธอยังคงไม่พูดอะไรออกมา และกลืนเสียงของตนลงไปเงียบ ๆ เรื่องราวเหล่านี้…ฟู่เซียวหานคงลืมไปหมดแล้วไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้เขาคงไม่เสนอให้มาพักผ่อนยังที่แห่งนี้ดังนั้นซังหนี่จึงรู้ว่า ความสัมพันธ์ที่แสน ‘ร้อนแรง’ ระหว่างเขากับเธอนั้นก็เป็นความสัมพันธ์ที่แสนจอมปลอมมากเช่นกันเพราะหากเขาชอบเธอจริง ไม่มีทางที่เขาจะจำเรื่องนี้ไม่ได้ก็เหมือนกับตอนที่เธอชอบเขา เธออยากจะจดจำทุกเรื่องราว ทุกรายละเอียดที่มีต่อกันและกันสลักลึกเอาไว้ในสมองแต่เขากลับไม่แม้แต่จะคิดเลยสักนิดดังนั้น เขาไม่ได้ชอบเธอเลยแม้แต่น้อยที่เขากล่าวว่าเลือกเธอ ก็เป็นเพียงเพราะ…ความเข้ากันได้ระหว่างร่างกายของพวกเขาก็เท่านั้นเองครั้งนี้ซังหนี่มาประเทศ D ตามลำพัง แต่เธอได้วางแผนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เธอยังหามัคคุเทศก์ท้องถิ่นมืออาชีพจากอินเทอร์เน็ตมาด้วยอีกฝ่ายเป็นนักศึกษาที่กำลังศึกษาอยู่ที่นี่ เป็นหญิงสาวผมสั้นที่มีนิสัยร่าเริงสดใส“พี่ซังหนี่ใช่ไหมคะ?”ซังหนี่เพิ่งหยิบกระเป๋าเดิ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 184
“เมื่อกี้คือแฟนเก่าของพี่หรือคะ?”ทันทีที่เข้ามาในห้องส่วนตัว เซี่ยเข่อก็โพล่งถามซังหนี่ทันทีซังหนี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายศีรษะ“ไม่ใช่หรือคะ? แต่ฉันรู้สึกว่าพวกพี่…”“คนนั้นเป็นอดีตสามีของฉัน”ซังหนี่ตอบเสียงของเซี่ยเข่อโดนขัดไปทันทีหลังจากผ่านไปสักพัก เธอถึงจะปรบมือขึ้นมาครั้งหนึ่ง “ฉันจำได้แล้วค่ะ เขาคือคนจากถงเฉิงจื้อเหอกรุ๊ปใช่ไหมคะ?”“เธอรู้จักหรือ?”“อืม…นับว่ารู้จักแล้วกันค่ะ ยังไงเสียฉันก็เคยติดตามข่าวในประเทศมาบ้าง เมื่อเทียบกับผู้ชายปล่อยตัวที่พุงโตหัวโล้นพวกนั้นของบริษัทอื่นแล้ว เขาถือว่าโดดเด่นมากเลยล่ะค่ะ”ซังหนี่เพียงยิ้ม ๆ“ถ้าอย่างนั้นคนที่ยืนข้างเขาเมื่อกี้เป็นใครคะ? ทำไมเธอถึงเรียกพี่ว่าพี่สาวล่ะ?”“เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมที่พ่อแม่ฉันรับเลี้ยงน่ะ”ประโยคนี้ของซังหนี่แฝงไปด้วยข้อมูลมากมายริมฝีปากของเซี่ยเข่อค่อย ๆ อ้ากว้าง ความกว้างนั้นกว้างมากจนแทบจะยัดไข่ไก่ทั้งใบลงไปได้ซังหนี่หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะชูแก้วเหล้าขึ้น “แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรที่เกี่ยวข้องกับฉันแล้วล่ะ ช่วงสองสามวันมานี้…ฉันเที่ยวเล่นอย่างมีความสุขมากจริง ๆ ขอ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 185
เธอดื่มเหล้าเข้าไปทำให้ตอนนี้แก้มของเธอเจือสีแดงระเรื่อ แต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับคลอไปด้วยน้ำตาราวกับสงสัยในภาพที่เห็นตรงหน้า ซังหนี่ส่ายศีรษะไปมาด้วยความไม่เชื่อ หลังจากยืนยันแล้วว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง เธอถึงจะขานชื่อเขาออกมา “ฟู่เซียวหาน”เขาไม่ตอบ ขณะที่มองเธออยู่นั้นแววตาของเขาไม่มีอารมณ์ใดเจือปนอยู่เลยแววตานั้นเหมือนกับตอนที่เขายืนมองเธอในร้านเหล้าสาเกเมื่อกี้ทุกประการ“หิมะตกล่ะ” ซังหนี่ราวกับไม่มีความสนใจในอารมณ์ของเขา เธอแค่ชี้ไปบนท้องฟ้าพร้อมกล่าวว่า “คุณดูสิคะ หิมะตกหนักมากเลย”“คุณพูดถูก หิมะของที่นี่สวยกว่าหิมะในเมืองถงมาก”“แต่ฉันก็ยังชอบหิมะในเมืองถงมากกว่าอยู่ดี”ซังหนี่พูดพร่ำกับตัวเองด้วยร่างกายที่ยังคงโซซัดโซเซไปมา หากฟู่เซียวหานไม่จับแขนเธอไว้แน่นแล้วล่ะก็ ตอนนี้เธอคงจะล้มลงไปตั้งนานแล้ว“แต่ว่าเมืองถงก็หนาวเกินไปเหมือนกัน” ซังหนี่ก้มหน้าลงแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ “แน่นอนว่าที่นี่เองก็หนาว”“ฤดูหนาวนี้…ช่างแสนยาวนานนัก”เสียงของเธอค่อย ๆ เลือนรางหายไป ดวงตาคู่นั้นก็ปิดลงอย่างช้า ๆ หลังจากที่ฟู่เซียวหานเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง เขาก็ก้มตัวลงก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาทั้งตัว!
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 186
ซังหนี่ยังคงไม่ชอบประเทศ D อยู่ดีถึงแม้ว่าที่นี่จะมีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลเข้ามามากมายนับไม่ถ้วน แม้ว่าที่นี่จะมีทิวทัศน์สวยงามตระการตา แต่ซังหนี่ก็ยังคงไม่ชอบในตอนนี้เวลานี้ เธอแค่อยากกลับไปเมืองถงโดยเร็วที่สุด กลับไปยังห้องเช่าที่มีเพียงเธออยู่แค่คนเดียวแต่ทันทีที่เครื่องบินลงจอด คนจากตระกูลซังก็ประดาหน้าเข้ามา—— อาการของคุณนายซังอยู่ในขั้นวิกฤติแม้ว่าก่อนหน้านี้ซังหลินจะพยายามอย่างหนักในการช่วยเธอหาไตที่สามารถปลูกถ่ายเข้าคู่กันได้ แต่จนกระทั่งวันนี้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะสำเร็จยิ่งไปกว่านั้นคือซังหนี่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ หากมองในมุมของการรักษา แน่นอนว่าเธอเป็นตัวเลือกในการปลูกถ่ายที่ดีที่สุดซังหนี่แทบจะโดนผลักและบังคับให้ขึ้นรถหลังจากที่เห็นซังหลิน เธอก็ยิ้มเยาะออกมาทันที “ทำไมล่ะคะ หรือว่าพวกคุณคิดอยากจะผลักให้ฉันขึ้นเตียงผ่าตัดงั้นหรือคะ?”ซังหลินมองเธอ ก่อนจะโบกมือให้คนอื่นถอยออกไปจากนั้นเขาก็หันมามองซังหนี่ “แกอยากได้อะไร?”ซังหนี่สบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่ง “ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกภรรยาของคุณไปชัดเจนแล้วนะคะ ยกบริษัทของคุณให้ฉันแล้วฉันจะทำ”“บริษัทคือเลือดเนื้อของฉัน”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 187
ทันทีที่ซังฉิงกล่าวจบ สีหน้าของซังหลินก็เปลี่ยนไปทันใด ดวงตาของเขาถลึงมองซังฉิงราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าความคิดที่เลวร้ายเช่นนี้จะหลุดออกมาจากปากเธอซังฉิงเองก็ตระหนักได้ถึงจุดนี้ จึงรีบร้อนกล่าวว่า “หนู…หนูก็แค่อยากให้หม่ามี๊มีชีวิตอยู่ต่อไป แด๊ดดี้ก็เห็นแล้วนี่คะว่าหม่ามี๊ถูกโรคนี้ทรมานจนถึงขนาดไหน หนู…ทนดูไม่ไหวแล้วจริง ๆ”ซังหลินเงียบแม้ว่าเขาจะคับแค้นใจที่ซังหนี่เห็นวี่แววของความตายแล้วยังทำเฉยเมย และเคยสาปแช่งให้เธอตายไปเสียให้พ้นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่คำพูดของซังฉิงก็ทำให้เขาตะลึงเป็นอย่างมาก!ซังฉิงที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขาเองก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก เธอแค่ช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยความกระวนกระวายใจทันใดนั้น น้ำเสียงรีบร้อนของนางพยาบาลก็ดังขึ้นพอดี “ทำไมญาติคนไข้ถึงได้มาอยู่ที่นี่กันหมด? รีบไปเถอะค่ะ อาการของผู้ป่วยไม่ค่อยสู้ดีแล้ว!”ทันทีได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของซังหลินพลันเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะพุ่งตัววิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ!คุณนายซังถูกเข็นเข้าห้องไอซียูไปแล้วขณะที่ซังหลินมาถึง เขาก็ได้รับเพียงเอกสารแจ้งอาการป่วยขั้นวิกฤติจากแพทย์เท่านั้นซังหลินทำได้เพียงลงนามของตนด้วยมือสั่นเ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 302
ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าเธอออกจากโรงพยาบาลมาได้อย่างไรตอนนี้เมืองถงยังคงอยู่ในฤดูร้อนแต่เมื่อแสงอาทิตย์ตกกระทบลงบนร่างกายของเธอ ซังหนี่ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย มีเพียงเหงื่อเย็นจำนวนนับไม่ถ้วนที่ไหลท่วมแผ่นหลังของเธอ จนทำให้ฟันของเธอสั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้!รถแท็กซี่ขับมาถึงเถาหรานจวีอย่างรวดเร็วเมื่อเหม่อมองไปยังสถานที่ที่คุ้นชินแต่ไม่คุ้นเคยตรงหน้า จู่ ๆ ซังหนี่ก็นึกถึงถ้อยคำที่ซังหลินเพิ่งกล่าวกับเธอ —— นี่เป็นโอกาสเดียวของพวกเขาบางทีซังหลินอาจแค่ต้องการหลักฐานชิ้นนั้นมาเพื่อข่มขู่ฟู่เซียวหาน และบังคับให้เขาประนีประนอมต่อกันแต่สิ่งที่ซังหนี่คิดมีมากกว่านั้นเพราะเธอรู้ว่าหากตามความคิดของฟู่เซียวหาน แม้ว่าจะเป็นการประนีประนอมเพียงชั่วคราว แต่เขาก็จะหาโอกาสชดเชยสิ่งที่ตนได้สูญเสียไปในอนาคตอย่างแน่นอนสำหรับคนอย่างเขา ไม่สามารถใจอ่อนด้วยได้เช่นเดียวกับการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายบนทุ่งหญ้า บาดแผลธรรมดาทั่วไปอาจแค่ทำได้เพียงให้เขารู้สึกหงุดหงิด หากต้องการเอาชนะ ต้องเฝ้ามองหาโอกาสที่เหมาะสม —— โจมตีให้สิ้นถึงชีวิต!ซังหนี่ลงจากรถไม่ว่าอย่างไร เธอเองก็อาศัยอยู่ที่นี่มา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 301
กล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่า…...ก่อนที่การเจรจาของพวกเขาจะพังทลายลง ฟู่เซียวหานนั้นได้วางแผนที่จะทำเช่นนี้ไว้ก่อนแล้วและยังคิดใช้โอกาสนี้…กลืนกินซังอวี๋กรุ๊ปทั้งหมดทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับซังหนี่เลยแม้แต่น้อย การที่สั่งให้เธอก้มศีรษะขอร้องเขาในตอนนี้ก็เป็นเพียงเรื่องที่เขาถือโอกาสทำไปพร้อม ๆ กันเลยก็เท่านั้นกระบวนความคิดของซังหนี่มีสติชัดเจนและเป็นเหตุเป็นผลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอันที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจเลย เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็…เป็นคนเช่นนี้มาโดยตลอดแต่ในขณะนี้ ซังหนี่อดคิดถึงช่วงเวลานั้นที่เขานอบน้อมประจบสอพลอต่อหน้าตนไม่ได้และเป็นเพราะท่าทีเช่นนั้นของเขาทำให้ซังหนี่เกิดภาพลวงตาว่าเธอสามารถแก้แค้นและปฏิบัติต่อเขาได้อย่างสบาย ๆทว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นการเสแสร้งของเขาเท่านั้นการขาดความตระหนักรู้นี้ทำให้ซังหนี่ประหลาดใจ สิ่งที่น่าขำก็คือ ในเวลานี้เธอก็ยังคงรู้สึก…เศร้าแต่หากจะพูดว่าเจ็บ ก็ไม่ได้เจ็บปวดมากขนาดนั้นเพียงรู้สึกว่าผิวหนังโดนกรีดไปหนึ่งแผลเท่านั้นบาดแผลไม่ได้ลึก แต่รอยกรีดนั้นกลับกรีดซ้ำลงไปบนแผลที่เคยสมานตัวมาก่อน จึงทำ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 300
เห็นได้ชัดว่าพยาบาลพิเศษไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนที่สำคัญกว่านั้นคือซังหลินเพิ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน ซึ่งนับว่าเข้าเป็นคนที่เพิ่งรอดตายกลับมา ทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรกระตุ้นเขารุนแรงแต่เมื่อพยาบาลเห็นท่าทีของเขาในตอนนี้ กลับไม่กล้าแม้แต่จะพูดโน้มน้าวอะไรซังหนี่กลับดูนิ่งมากหลังจากอดทนกับความแสบร้อนที่ขาของตัวเองได้แล้ว เธอก็ค่อยๆ เดินเข้าไปทีละก้าวซังหลินไม่คิดว่าเธอจะยังกล้ามีหน้าเดินเข้ามาอีก ขณะที่เขาคว้าแก้วน้ำขึ้นมาเตรียมขว้างใส่เธอ ซังหนี่กลับกดมือของเขาลงไปจากนั้น เธอก็หันไปมองพยาบาลพิเศษข้างๆ “คุณออกไปก่อนเถอะ”พยาบาลที่เดิมทีก็รู้สึกว่าการอยู่ตรงนี้ไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก พอได้ยินซังหนี่พูดแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที และรีบเดินออกไปซังหนี่มองไปที่ซังหลิน “เรื่องของบริษัทคุณรู้หมดแล้วสินะ?”“แกคิดว่ายังไงล่ะ!? ฉันว่าแล้ว......ฉันรู้อยู่แล้ว! ฟู่เซียวหานเป็นคนยังไง? ตอนนั้นที่ยอมให้แกดูแลโครงการรู่โจว มันก็เป็นแค่กับดัก! นี่เป็นแผนที่พวกแกสองคนรวมหัวกันวางแผนไว้ใช่ไหม เพื่อวันนี้......”“ที่ซังอวี๋ตกอยู่ในสภาพนี้ในวันนี้ ไม่ได้เป็นเพราะโครงการรู่โจวทำให้ล่มจมหรอ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 299
ท้ายทอยของฟู่เซียวหานไม่ได้มีตา คราวนี้หมอนขว้างมาโดนเขาเต็มๆ แต่ฝีเท้าของเขากลับไม่หยุดชะงักเลยแม้แต่น้อย และก็ไม่ได้หันกลับมามองเธอเลย เพียงเดินจากไปอย่างนั้นซังหนี่รู้สึก......น่าเบื่อขึ้นมาทันทีแม้ว่าเธอจะอยู่ต่อหน้าเขา ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลยเหมือนกับหมอนที่ขว้างใส่ฟู่เซียวหาน ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยแรง แต่แท้จริงแล้วกลับไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย—— มีแต่ทำให้ตัวเองยิ่งดูน่าขำเท่านั้น……ซังหนี่สุดท้ายก็ไปโรงพยาบาลระหว่างที่เธอเดินทางอยู่นั้นก็เห็นแถลงการณ์ที่จี้อวี้หยวนโพสต์ออกมาเขาไม่ได้พูดตรงๆ ว่ายกเลิกงานแต่งงานกับเธอ เพียงแค่บอกว่าเลื่อนออกไป ส่วนจะเลื่อนออกไปถึงเมื่อไหร่นั้น ในแถลงการณ์ไม่ได้ระบุไว้แต่หลายคนรู้ดีว่า การเลื่อนออกไปเป็นเพียงคำพูดให้ดูดีเท่านั้น พอเวลาผ่านไปนานเข้า แม้แต่เรื่องการเลื่อนออกไปก็จะถูกลืมไปเอง แล้วสุดท้ายงานแต่งงานนี้ก็จะถูกยกเลิกไปอย่างเงียบ ๆซังหนี่อ่านแถลงการณ์นั้นอยู่หลายนาที จากนั้นก็ดูความคิดเห็นข้างล่างอีกสักพัก ก่อนจะปิดโทรศัพท์ไปอย่างเงียบๆพอดี กับที่มาถึงโรงพยาบาลหลังจากข่าวเมื่อวานแพร่ออกไป บริเวณรอบๆ โรงพยาบาลก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 298
ซังหนี่ตบไปเต็มแรงโดยสัญชาตญาณเพราะฟู่เซียวหานอยู่ใกล้เธอมากเกินไปแต่ความจริงแล้วซังหนี่รู้สึกว่าปฏิกิริยาของเขา ถ้าเขาต้องการหยุดการกระทำนั้น เขาสามารถจับมือของเธอไว้ได้แน่นอนแต่เขากลับไม่ทำรอยฝ่ามือจากเมื่อคืนยังไม่ทันจาง ตอนนี้กลับมีอีกรอยใหม่เพิ่มมาอีกพูดเรื่องน่าขำที่ไม่ขำคือ —— ตอนนี้หน้าของเขาดูสมดุลกันแล้ว“ฝันร้ายเหรอ?” ฟู่เซียวหานถาม ราวกับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดซังหนี่ไม่ได้ตอบ“ไม่เป็นไร แค่ฝันไปเท่านั้น” ฟู่เซียวหานพูดเองเออเอง พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย “วันนี้ผมยุ่งมาก คงไม่ได้กินข้าวด้วยนะ คุณไปเยี่ยมพ่อคุณที่โรงพยาบาลได้ อ้อ แล้วก็ บอกเรื่องยกเลิกงานแต่งงานของคุณกับจี้อวี้หยวนกับเขาด้วย”“ส่วนเรื่องบริษัททางนั้น รอให้ผมจัดการให้เรียบร้อยก่อน แล้วผมจะไปอธิบายกับเขาด้วยตัวเอง”เสียงของฟู่เซียวหานสั้นกระชับมาก ทำให้มีไม่ข้อสงสัยในคำพูดของเขา“แล้วคุณคิดจะทำยังไง?” ซังหนี่ถามฟู่เซียวหานที่กำลังติดกระดุมข้อมือชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเธอ “แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ซังอวี๋ก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมไปอีกแล้ว เรื่องในครั้งนี้ ปฏิกิริยาของพวกผู้ถือหุ้นค
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 297
แต่ตอนนี้ดอกไม้ได้เหี่ยวเฉาและตายไปแล้ว แสงแดดและการดูแลที่มาถึงช้าเกินไป จะมีความหมายอะไรอีก?ซังหนี่เตรียมจะหลับตาลงอีกครั้งแต่ในวินาทีต่อมา ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งอีกฝั่งชุดผลิตภัณฑ์บำรุงผิวนั้นถ้าเธอจำไม่ผิด มันเป็นยี่ห้อที่เธอใช้เป็นประจำจากนั้นก็เป็นสายรัดม่านที่หน้าต่าง ถัดมาเป็นห้องเสื้อฝั่งตรงข้าม ในประตูกระจกใสบานนั้น มีเสื้อผ้าที่ดูคุ้นตาแขวนอยู่และตอนนี้เองซังหนี่ถึงได้เข้าใจว่า เขาขนของที่เธอเคยทิ้งไว้ที่นี่ย้ายกลับมาทั้งหมดจริงๆ แล้วของพวกนี้ไม่ใช่ของเธอเลยเสื้อผ้าพวกนั้นคุณนายฟู่เป็นคนจัดหาให้เธอ เพื่อให้เวลาออกไปข้างนอกจะดูคู่ควรกับตำแหน่ง “คุณนายฟู่” ไม่ได้ใช้เงินของเธอซื้อเอง ดังนั้นตอนนั้นซังหนี่จึงไม่ได้เอามันไปด้วยส่วนชุดผลิตภัณฑ์บำรุงผิวนั้น......บางทีอาจจะหมดอายุไปแล้วก็ได้?ขณะที่ซังหนี่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงน้ำจากในห้องน้ำก็หยุดลงซังหนี่ไม่ได้คิดอะไรต่อ เพียงแค่พยายามหลับตาลงเท่านั้นในความมืด เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของฟู่เซียวหานค่อยๆ เดินใกล้เข้ามาใกล้ จากนั้นเขาก็นอนลงข้างๆ เธอร่างกายของเขามีกลิ่นสะอาดสดช
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 296
ซังหนี่ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะกลับมาที่เถาหรานจวีจะเป็นภาพแบบนี้หรือจะพูดอีกอย่างคือ ในวันที่เธอจากไป เธอก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้กลับมาอีกดูเหมือนว่าคนรับใช้ในคฤหาสน์จะถูกฟู่เซียวหานไล่ออกไปหมดแล้ว ตอนที่พวกเขาเข้าไปข้างใน ภายในบ้านมืดสนิทฟู่เซียวหานพาซังหนี่ขึ้นไปที่ชั้นบนประตูห้องนอนใหญ่ถูกผลักเปิดไว้แล้วดูเหมือนว่าข้าวของข้างในจะมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ซังหนี่ยังไม่ทันจะได้สังเกตว่าอะไรเปลี่ยนไป ฟู่เซียวหานก็กดเธอลงบนเตียงแล้วตลอดทางเขาไม่ได้พูดอะไรเลย มีเพียงใบหน้าที่เคร่งขรึมและในตอนนี้การกระทำของเขาก็ไม่ได้มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อยแต่ซังหนี่ก็คาดเดาเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเธอเองก็ไม่ได้คิดจะขัดขืน เพียงแค่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเป็นเพราะท่าทีตอบกลับที่เฉยเมยของเธอนั้นทำให้ฟู่เซียวหานไม่พอใจอย่างมาก เขาก้มหน้าลง แล้วกัดเข้าที่คอของเธอทันที!—— เขากัดจริงๆซังหนี่รู้สึกได้เลยว่าปลายฟันของเขาทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อของเธอ จนเลือดไหลซึมออกมา!ซังหนี่เผลอร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะยกมือขึ้น แล้วต
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 295
“ซัง......”ซังหนี่ไม่มองเขาเลยแม้แต่น้อย เพียงเดินไปตรงหน้าของฟู่เซียวหานแล้วพูดว่า “เราไปกันเถอะ”เสียงของเธอแหบพร่าฟู่เซียวหานหรี่ตาลงเล็กน้อยแต่ซังหนี่ไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น จึงเอื้อมมือไปดึงเขาโดยตรงฟู่เซียวหานเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะเดินไป จู่ๆ จี้อวี้หยวนที่ดูเหมือนเพิ่งได้สติกลับมา ก็คว้ามืออีกข้างของซังหนี่เอาไว้!การกระทำนั้นทำให้สีหน้าของฟู่เซียวหานเคร่งขรึมทันที เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายหันไปมองจี้อวี้หยวนก่อน แล้วพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องลำบากใจ”“เพราะ......ฉันก็ไม่ได้เลือกคุณเหมือนกัน” เธอพูดอีกว่า “ด้วยสถานการณ์ของซังอวี๋ในตอนนี้ ฉันต้องเลือกเส้นทางที่เป็นประโยชน์กับบริษัทมากที่สุด”“เดิมทีฉันยังคิดอยู่ว่าจะพูดกับคุณยังไงดี แต่ตอนนี้ก็ดีแล้วล่ะ พวกเรา......คงไม่ต้องรู้สึกผิดต่อกัน งานแต่งงาน......ก็ยกเลิกไปเถอะ”เมื่อพูดจบ ซังหนี่ก็สะบัดมือของจี้อวี้หยวนที่จับตัวเองออกจากนั้น เธอก็จับมือฟู่เซียวหานแล้วเดินจากไปคลับแห่งนี้บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความคึกคักเสียงหัวเราะพูดคุยดังไม่หยุด หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มสุ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 294
ฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่โยนซองเอกสารในมือไปให้จี้อวี้หยวนอีกฝ่ายก้มลงมองซองเอกสารนั้นครู่หนึ่ง ดวงตาเหมือนมีบางอย่างวูบผ่านไป แต่สุดท้ายก็ยื่นมือรับเอกสารมาแค่ดูเนื้อหาในสองสามหน้าแรก สีหน้าของจี้อวี้หยวนก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือดลงทันที!มือที่ถือเอกสารนั้นก็กำแน่นขึ้นมาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงมองไปที่ฟู่เซียวหาน “นี่คุณหมายความว่ายังไง?”ฟู่เซียวหานหัวเราะเบาๆ “คุณคิดว่าไงล่ะ?”“คุณไปเอาของพวกนี้มาจากไหน?” จี้อวี้หยวนดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แล้วถามต่อ“นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องสนใจ”“แล้วยังไง? คุณต้องการอะไร?”ฟู่เซียวหานนั่งอยู่บนโซฟา ค่อยๆ เอื้อมมือมารินเหล้าให้ตัวเอง แล้วก้มลงจิบไปหนึ่งครั้งตลอดทั้งกระบวนการ เขายังคงรักษาความสง่าและความสูงส่งตามแบบฉบับของเขาแต่สีหน้าของจี้อวี้หยวนกลับยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิมฟู่เซียวหานเอ่ยขึ้น “ผมต้องการอะไร……ผมคิดว่ามันชัดเจนอยู่แล้ว”“ประธานฟู่ เราต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน คุณใช้วิธีแบบนี้ ไม่คิดว่ามันขี้ขลาดไปหน่อยเหรอ?” จี้อวี้หยวนพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “รวมถึงเรื่องของซังอวี๋ก็เช่นกัน คุณก็แค่พึ่งพาตำแหน่งสูงของคุณใน
