LOGINShare
บทที่ 131
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 132
หิมะนอกหน้าต่างยังคงโปรยปรายลงมาภายในห้องเปิดเครื่องทำความร้อนจนอบอุ่น ทำให้ซังหนี่ไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อยเธอถึงขนาดรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องอาจจะสูงเกินไปด้วยซ้ำจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่เพียงแค่เธอ ฟู่เซียวหานเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันทั้งที่เมื่อเดือนก่อนพวกเขายังคงทะเลาะกันอยู่เลย ซังหนี่ถึงขั้นเตรียมใจไว้แล้วว่าจะไม่พบเขาอีกในชีวิตนี้แต่เธอก็มักจะให้อภัยเขาอย่างง่ายดายเสมอเขาเหมือนกับโรคร้ายที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเธอเธอพยายามรักษามันนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งมันกลับฟื้นคืนมาอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในตอนนั้นบนดาดฟ้า เพียงแค่ก้าวเดียวที่เขาเดินมาหาเธอ ก็เพียงพอที่จะเติมเต็มความกล้าให้เธออย่างนับไม่ถ้วนเพราะเขาคือคนที่เธอชอบมานานหลายปีไม่มีใครที่ไม่เคยฝันถึงการได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักสิ่งที่ไม่อาจครอบครองได้...จะกลายเป็นความเสียใจตลอดไปไม่มีใครอยากเสียใจซังหนี่หันไปมอง เห็นหิมะที่โปรบปรายอย่างแผ่วเบาอยู่ข้างนอก พร้อมกับทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมือง S ทุกอย่างงดงามราวกับภาพลวงตาเหมือนจะอยู่ตรงหน้า แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพียงภาพลวงตาซังหนี่มองดู ดวงตาของเธอพลันแดงข
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 133
เมื่อเห็นว่าซังหนี่ยังไม่เชื่อ เจนนิเฟอร์นิ่งครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณไม่ลองมองจากมุมมองอื่นดูบ้างล่ะคะ?”“หมายความว่ายังไง?”“อย่างเช่น...ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของประธานฟู่ ส่วนฉันเป็นแค่คนลงมือทำตามแผนเท่านั้นเอง?”คำพูดของเจนนิเฟอร์นี้ทำให้ซังหนี่นิ่งอึ้งไป แต่เธอก็ตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “เป็นไปไม่ได้”“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? หรือว่าคุณยังสงสัยในความทุ่มเทของประธานฟู่ที่มีต่อคุณ? ประธานฟู่เป็นคนแบบไหน ถ้าเขาแค่ต้องการผู้หญิงสักคนจริง ๆ ทำไมต้องมาหาคุณด้วยล่ะ?”“ฉันพูดตามตรงนะ ตอนแรกฉันยังเคยคิดจะกระโดดขึ้นเตียงเขาด้วยซ้ำ”เจนนิเฟอร์พูดอย่างตรงไปตรงมา จนซังหนี่ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าในตอนนั้นเธอกำลังพูดเล่นหรือพูดจริง“แต่ฉันก็พอจะรู้ตัวอยู่บ้าง” เจนนิเฟอร์เล่าเรื่องคืนนั้นให้ซังหนี่ฟังอย่างหมดเปลือก “แค่สายตาที่ประธานฟู่มองมาที่ฉัน ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ได้สนใจฉันเลย”“ผู้ชายแบบเขา ที่ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ มีเพียงสองความเป็นไปได้เท่านั้น คือเขาไม่สนใจผู้หญิงเลย หรือไม่ก็...มีใครอยู่ในใจแล้ว”“แต่จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ชัดเจนว่ามันจะเป็นอย่างหลัง”ขณะที่พูดอย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 134
เมื่อคำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัว ซังหนี่ก็นึกถึงคู่สามีภรรยาของตระกูลซังขึ้นมาทันทีทุกครั้งที่เธอเผชิญหน้ากับพวกเขา ซังหนี่เคยถามคำถามนี้กับตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนแต่ความจริง เธอรู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไรเพียงแต่ว่าไม่ว่าจะผ่านความผิดหวังมากี่ครั้ง พอแผลเหล่านั้นสมานดีแล้ว เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีความหวังขึ้นมาใหม่จนกระทั่งพวกเขาทำลายหัวใจของเธอลงกับพื้นและบดขยี้จนแหลกละเอียดก็ใช่ เธอกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่?หวังว่าพวกเขาจะรักเธอ หรือหวังว่าฟู่เซียวหานจะมองเธอต่างออกไปจริง ๆ?ตลอดสองปีที่ผ่านมา เธอยังไม่อาจละลายหัวใจที่เย็นชานั้นได้ แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จู่ ๆ เขาจะเข้ามาใกล้ชิดเธอได้?เป็นเธอเองที่ประเมินตัวเองสูงเกินไป หรือบางที...คิดเพ้อเจ้อไปเองมันเหมือนกับตอนเด็ก ๆ ที่เธอเคยยืนมองคุณปู่คนหนึ่งตั้งแผงขายอยู่หน้าประตูโรงเรียนบนแผงขายของเขา มีขนมสายไหมหลากสีสันและหลายรสชาติตอนนั้นเธออยากกินมันมาก ๆแต่ว่าเธอไม่มีเงินดังนั้น เธอทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่าง ๆวันแล้ววันเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่าเธอรู้อยู่เต็มอกว่า ต่อให้ยืนรอจนฟ้ามืด ขนมสายไหมบนแผงนั้นก็ไม่มีวันเป็นของเธอ แ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 135
ถังเหยาไม่เปิดโอกาสให้ซังหนี่ปฏิเสธเลยซังหนี่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงร้านกาแฟ“คุณมาถึงเมือง S ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ถังเหยาถามเธอตรง ๆซังหนี่ถือถ้วยกาแฟไว้ ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “ไม่กี่วันก่อน”“อ้อ? มาคนเดียวเหรอ?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เงยตามองถังเหยาถังเหยาจ้องเธอสักพักก่อนจะยิ้ม แล้ววางรูปถ่ายสองสามใบลงตรงหน้าซังหนี่ “คนในรูปนี้ ใช่คุณหรือเปล่า?”——โชว์ดอกไม้ไฟ บนดาดฟ้าที่เต็มไปด้วยความคึกคัก มีคนสองคนที่กำลังกอดจูบกันในรูปนั้นใบหน้าของฟู่เซียวหานชัดเจนมากในตอนนั้นซังหนี่ถูกเขาโอบอยู่ในอ้อมแขน มือของเขากำลังประคองใบหน้าของเธออยู่พอดี ทำให้หน้าตาเธอในรูปดูไม่ชัดเจนแต่ในเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว การปฏิเสธ...คงจะไม่มีความหมายอะไรดังนั้นหลังจากกำมือแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ซังหนี่ก็พยักหน้าช้า ๆ “ใช่ค่ะ”“งั้นคุณหนูซังก็คงรู้ดีใช่ไหมว่า ตอนนี้ฟู่เซียวหานไม่ใช่สามีของคุณอีกแล้ว แต่เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน?”ถังเหยาพูดต่ออย่างช้า ๆ “ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอคุณสองครั้ง ก็คิดมาตลอดว่าคุณเป็นคนที่มีเหตุผล แต่ตอนนี้ดูเหมือนฉันจะคิดผิดไปแล้ว”“หรือว่าก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 136
“ประธานฟู่?”คนปลายสายยังรอคำตอบจากเขาอยู่ จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย“ผมเข้าใจแล้ว”เมื่อพูดจบ ฟู่เซียวหานก็วางสายทันที ก่อนหันมามองไปที่ซังหนี่แล้วถามว่า “คุณกำลังทำอะไร?”เสียงของเขาฟังดูนิ่ง ๆ แต่กลับแฝงความตึงเครียดเล็กน้อย“เก็บของกลับเมืองถง”ซังหนี่กลับดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร ตอบไปพร้อมกับก้มหน้าล็อกกระเป๋าเดินทางฟู่เซียวหานยังคงทำหน้าไร้อารมณ์ “หมายความว่ายังไง?”ซังหนี่จึงเงยหน้าขึ้นในที่สุด พร้อมส่งยิ้มให้เขา “ในเมื่อคุณถังมาแล้ว ถ้าฉันยังอยู่ต่อ...มันคงไม่เหมาะใช่ไหม?”คำพูดของเธอนี้ทำให้ฟู่เซียวหานหรี่ตาลงเล็กน้อย“เธอไม่ใช่คู่หมั้นของคุณเหรอ?” ซังหนี่ถามต่อหลังจากคำพูดเธอจบลง ฟู่เซียวหานจึงหัวเราะเบา ๆ “นี่คุณกำลังหึงอยู่เหรอ?”“เปล่า”ซังหนี่ก้มตาลง——เธอจะมีสิทธิ์อะไรแบบนั้นล่ะ?ฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงโยนเสื้อคลุมที่ถอดออกทิ้งไว้ข้าง ๆ ก่อนก้มจุดบุหรี่ในมือควันบุหรี่ถูกพ่นออก ลอยขึ้นกลางอากาศอย่างช้า ๆ ก่อนค่อย ๆ จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่กลิ่นเย็นสดชื่นของมิ้นต์คละคลุ้งในอากาศซังหนี่เพียงยืนมองเขาอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ฟู่เซียวหา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 137
“ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา...ต้องขอบคุณประธานฟู่สำหรับความช่วยเหลือ ฉันซาบซึ้งใจมาก แต่เพื่อไม่ให้คุณถังรับรู้และเข้าใจผิดในเรื่องนี้ พวกเรา...อย่าติดต่อกันอีกเลยดีกว่า”ฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบอะไรทันที เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้น มองซังหนี่ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า "ซังหนี่ คุณอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับผมใช่ไหม?"ซังหนี่ไม่ตอบอะไร เพียงเงียบแล้วลากกระเป๋าเดินทางขึ้นมา——ท่าทีนี้ ชัดเจนในตัวมันเองแล้วฟู่เซียวหานหัวเราะออกมา “ใช่ ที่คุณพูดเมื่อกี้มันถูกต้อง ถ้าผมต้องการ...ผมมีตัวเลือกอีกมากมาย ซังหนี่ อย่าคิดว่าคุณเป็นคนพิเศษอะไรนักเลย”“ฉันรู้ดีอยู่แล้ว” ซังหนี่ยิ้มตอบกลับ “ฉันก็รู้เหมือนกันว่า ในใจของคุณ...ฉันไม่เคยเป็นคนพิเศษคนนั้นเลย เพราะฉะนั้น เราอย่าเสียเวลากันอีกเลย”ฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรอีกซังหนี่ก็กล่าวลาตรง ๆ “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อน ขอให้คุณกับคุณถังโชคดีทุกอย่าง และขอให้คุณมีความสุขในชีวิตนะ”เมื่อพูดจบ ซังหนี่ก็ลากกระเป๋าเดินทางแล้วหันหลังเดินออกไปอย่างเงียบ ๆฟู่เซียวหานไม่ได้ห้ามเธอไว้ เพียงนั่งสูบบุหรี่ต่อไปด้วยสีหน้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 138
อีกสองเดือนต่อมาซังหนี่ได้พบกับฟู่เซียวหานอีกครั้งฉินเหยาพาเธอไปร่วมในงานประมูลแห่งหนึ่งด้วยตอนนั้น เธอกำลังอยู่ในสวนหลังบ้าน และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือเย่จื่อหลาน ซึ่งไม่ได้พบกันมาหลายเดือนเช่นกันเมื่อเทียบกับครั้งก่อนที่พบกัน เย่จื่อหลานดูเหมือนจะซึมเศร้าลงไปมาก ใบหน้าก็ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเผชิญหน้ากับซังหนี่ เขายังคงพยายามยิ้มออกมาและพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”ในใจซังหนี่บ่นฉินเหยาหลายครั้งที่พาตัวเองมาที่นี่แต่ภายนอกยังคงรักษารอยยิ้มไว้ “ใช่ค่ะ ไม่เจอกันนานเลย”“ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้างครับ?” เย่จื่อหลานถามต่อ“ก็ดีค่ะ”“คุณกับประธานฟู่...ไม่ได้กลับมาคืนดีกันเหรอครับ?”ทันทีที่เย่จื่อหลานพูดจบ ความทรงจำอันเลวร้ายในรถคืนนั้นก็พุ่งเข้ามาในหัวของซังหนี่ทันทีมือที่ห้อยอยู่ข้างตัวของเธอเผลอกำแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “ไม่ได้คืนดีค่ะ”เย่จื่อหลานไม่พูดอะไรอีกซังหนี่ทนไม่ได้กับบรรยากาศเงียบงันแบบนี้ จึงพูดออกมาตรง ๆ ว่า “ฉันกลับก่อนนะคะ”หลังจากพูดจบเธอกำลังจะเดินไปข้างหน้า แต่เย่จื่อหลานกลับยื่นมือมาจับข้อมือของเธอไว้“ถ้าอย่างนั้นคุณมาคบกับผมไหมค
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 139
เย่จื่อหลานชะงักนิ่งอยู่กับที่อยู่ตรงนั้นขณะที่มือของหญิงสาวก็ชี้ไปที่ซังหนี่ทันที“เพราะนังผู้หญิงไร้ค่าคนนี้ใช่ไหม? รู้ไหมว่าทำไมฟู่เซียวหานถึงหย่ากับมัน? ก็เพราะมันถูกผู้ชายทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี! ตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบก็ไปมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับพ่อเลี้ยงของมัน นายไม่กลัวติดโรคจากมันบ้างหรือยังไง!?"เสียงของหญิงสาวดังก้องไปทั่ว ทุกคนในห้องโถงด้านหน้าต่างพากันมารวมตัวที่นี่คำพูดที่รวดเร็วและหนักแน่นของเธอดังเข้าหูของทุกคนอย่างชัดเจนซังหนี่ชะงักค้างอยู่กับที่ ราวกับถูกแช่แข็งไว้ในทันทีรวมทั้งคำพูดที่เธอตั้งใจจะพูด ก็พลันหายวับไปในพริบตาสีหน้าของเย่จื่อหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ หันมามองซังหนี่แววตาอันเต็มไปด้วยความตกตะลึง และเสียงซุบซิบที่ดังระเบิดขึ้นรอบตัว ราวกับคลื่นยักษ์ที่โหมกระหน่ำโดยไม่ทันตั้งตัว กลืนกินซังหนี่จนจมดิ่งทั้งร่างซังหนี่เคยคิดว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วเพราะเมื่อหลายเดือนก่อน เธอได้เปิดเผยเรื่องราวในอดีตนี้ด้วยตัวเองต่อหน้าผู้คนมากมายในร้านอาหารแห่งนั้นแล้วตอนนั้นเธอก็พอจะคาดเดาได้ว่า เรื่องราวเหล่านี้เมื่อถูกเล่าต่อจากปากคนอื่น ย่อมถ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
