บทที่ 100

หมิงซีชี้คนรับใช้ที่อยู่บนพื้นแล้วพูดว่า “เพราะเธอเตะขาของฉัน ขาฉันจึงงอ...”

หมิงซีไม่ทันพูดจบ มีคนหันใบหน้าของเธอ

ฟู่ซือเยี่ยนหรี่ตาลง บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามของหญิงสาว หน้าผากของเธอมีรอยฟกช้ำและรอยนิ้วมือของเธอเป็นสีแดงพราว

ฟู่ซือเยี่ยนเห็นรอยเหล่านี้ เขาโกรธ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ใครทำ"

หมิงซีไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำถามนี้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอรู้สึกฟู่ซือเยี่ยนกำลังเป็นห่วงเธอ

เธอรู้สึกเธอเป็นโรคโลหิตจางอีกครั้ง เธอเข้าใจผิดอีกครั้ง

หมิงซีไม่ได้คิดอะไร เธอยื่นมือออก และชี้ซ่งซิน

ฟู่ซือเยี่ยนเหลือบมองซ่งวินอย่างเย็นชา ซ่งซินตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เธอรีบแก้ตัว"พี่ซือเยี่ยน เธอเป็นคนแรกที่ไม่เคารพผู้ใหญ่ และไร้ยางอาย หนูแค่ช่วยพี่สั่งสอนเธอ"

หลังจากซ่งซินพูดจบ เธอชิดใกล้คุณย่าของเธอมากขึ้นโดยเธอไม่รู้ตัว

“เหรอ?” ฟู่ซือเยี่ยนพูดอย่างไร้อารมณ์ เขาจ้องซ่งซิน ไม่มีใครรู้ตอนนี้ฟู่ซือเยี่ยนอยากทำอะไรต่อ "ผมต้องขอบคุณหนูเรื่องที่ช่วยพี่สั่งสนพี่สะใภ้ของหนูเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความเครียดของซ่งซินผ่อนคลายลง และเธอมั่นใจว่า พี่ซือเยี่ยนจะไม่มีวันเอาเรื่องกับเธอเพราะผู้หญิงนั้น