บทที่ 225 เซ็นใบหย่าที่สำนักงานเขต

คุณท่านลู่รู้สึกตกตะลึงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ เธอก้มหน้ามองหลานชายอันเป็นที่รักของเธอซึ่งกำลังนอนหนุนอยู่บนตักของเธอในตอนนี้ และพูดว่า “แต่ว่า หว่านหว่านไปแล้ว หลานจะทํายังไงล่ะ?”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางซีดเผือดขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “ผมก็แค่กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อน ผมเคยชินกับมันแล้วครับ”

น้ำเสียงของลู่หานถิงทั้งแหบแห้ง อิดโรย หมดอาลัยตายอยาก และเย้ยหยันในตัวเอง

คุณท่านลู่น้ำตาไหลพราก เธอลูบผมสั้นของลู่หานถิงด้วยความทุกข์ใจ ผู้ชายในตระกูลลู่ล้วนน่าหลงใหล ไม่ว่าจะเป็นพ่อของเขา หรือตัวเขาเอง

ในเวลานี้หญิงชราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองทําพลาดไปแล้วหรือเปล่า การสลับตัวแต่งงานในครั้งนี้จบลงอย่างรีบร้อน นอกจากรอยแผลเป็นในใจของลู่หานถิงที่หนักหนาสาหัสแล้ว เขายังได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัวอีกด้วย

“ได้จ้ะ ย่ารับปากหลานว่าจะไม่ไปหาหว่านหว่าน หว่านหว่านเป็นเด็กดี ในเมื่อพวกหลานเลือกที่จะปล่อยมือจากกันแล้ว ย่าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไปหลานต้องให้ความร่วมมือในการรักษาอย่างเคร่งครัด ไม่ว่าจะเป็นการรักษาอาการบาดเจ็บบนตัวหลาน หรืออาการผิดปกติของการนอนหลับและอา