3 ไม่มีทางซะหรอก

Chapter3

ดาริกา…

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการระบมไปทั้งร่าง ฉันเปิดเปลือกขึ้นมอง สิ่งที่เห็นในตอนแรกคือเพดานฝ้าขาว ๆ ฉันนอนนิ่งอยู่นาน พยายามประมวลลำดับเหตุการณ์ ว่าเพราะอะไร ถึงได้มานอนอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเลยแม้แต่น้อย

ฉันกวาดสายตามองไปมาก่อนจะไปสะดุดกับคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เขาหลับตาพริ้ม ในขณะที่ฉันมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความฝัน

แต่คือความจริง….

ฉันรีบลุกจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าลวก ๆ รีบพาตัวเองออกจากห้องนั้น แต่ก่อนไปจากห้อง ก็ไม่วายหันกลับไปมอง ผู้ชายคนนั้นยังคงนอนอยู่ที่เตียง

ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดให้กับชายคนนั้นไปแล้ว ผู้ชายที่ฉันไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ที่แน่ ๆ ฉันต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับที่สุด

ฉันก็ได้แต่หวังว่าเขาจะลืมเลือนฉันไป เหมือนที่ฉันจะพยายามทำใจให้ลืม

มันจะเป็นแค่วันไนท์สแตนด์ ทุกอย่างจบแล้ว ฉันจะไม่ฟูมฟาย แต่จะปล่อยทุกอย่างผ่านพ้นไป มันก็แค่ความผิดพลาด ฉันจะไม่เอาความผิดพลาดนี้ มามีผลต่อการดำรงชีวิต ฉันต้องก้าวต่อไป และฝังกลบเรื่องแย่ ๆ เอาไว้ให้ลึกสุดใจ

*****

“ไอ้เหี้ยไนท์” เสียงตะโกนโหวกเวกดังอยู่หน้าห้อง พร้อมกับทุบประตูรัว ๆ ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงต้องลุกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “ไอ้ไนท์”

“ไอ้พี่เหี้ยนี่” เขาสบถอย่างไม่สบอารมณ์ ลุกขึ้นไปเปิดประตู “มีอะไร?”

“มึงมาเที่ยวอังกฤษทั้งที กูก็ต้องมาหาสิวะ!”

“แค่นั้นใช่ไหม?” เขาพรูลมหายใจ สีหน้าเก็บความหงุดหงิดไว้ไม่มิด

“แหม่ พี่ชายมาหาก็ทำหน้าให้มันดีหน่อย แล้วนี่ห้องมึงทำไมถึง…” น้ำเหนือมองเข้าไปในห้อง เพียงแค่เห็นข้าวของกระจัดกระจาย เขาดูก็รู้แล้วว่าน้องใช้ตัวดีเอาสาวมากกในห้อง

“เฮ้อ มีอะไร ถึงถ่อมาถึงที่นี่”

“หลานคิดถึง ตอนแรกก็กะว่าจะไปเจอมึงที่เมืองไทย แต่พอรู้ว่ามึงมาอังกฤษ หลาน ๆ ก็รบเร้าให้กูพามาหาแกนี่แหละ”

“แค่นั้น!”

“เออ!”

“กูก็คิดถึงหลานเหมือนกัน”

“คิดถึงก็รีบออกไปหาสิ”

“อืม” น้ำไนท์พยักหน้า

“แต่ก่อนไปอย่าลืมแต่งตัวให้เรียบร้อย มึงนี่มันร่าน จะแต่งกับชาลิสาวันสองวันอยู่แล้ว ยังมั่วตีหรี่อยู่ได้”

“กูไม่ได้ตีหรี่สักหน่อย”

“สภาพห้องก็นึกว่าเจอสงครามโลก กูเชื่อมึงไม่ลงว่ะ รีบแต่งตัว หลานรออยู่”

“เออ” น้ำไนท์ปิดประตูอาบน้ำชำระร่างกาย เพียงไม่นานก็ออกไปหาหลานชายหลานสาวที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก

“อาไนท์” เด็กชายเด็กหญิงวัยห้าขวบวิ่งเข้ากอดชายหนุ่ม

“มาร์ตินกับมินตรา อาคิดถึงพวกหนูจังเลย” น้ำไนท์จุมพิตแก้มนุ่มของหลานทั้งสองคนล่ะฟอด

“คิดถึงก็ไม่มาหาเลย” เด็กหญิงหน้ามุ่ย แก้มกลม ๆ เหมือนซาลาเปายิ่งทำให้ชายหนุ่มเอ็นดู อยากจะดึงแก้มนุ่ม ๆ ให้หลุดติดมือ

“ใช่ คิดถึงก็ไม่มาหาเลย” มาร์ตินเอ่ยเสริม หลานชายหลานสาวมาอยู่ที่อังกฤษกับพ่อแม่ พี่ชายของเขามาบริหารงานของตระกูลดำรงค์พงษ์เมธาซึ่งเป็นตระกูลของภรรยา กลับไทยไม่บ่อยมาก ด้วยหน้าที่การงานที่รัดตัว

“อาติดงานนิ่ครับ”

“เห็นงานสำคัญกว่าเราสองคนตลอด”

“อาเห็นหลานสองคนเสมอ แต่ที่อาไม่ค่อยมาก็เพราะงานที่ไทยก็สำคัญเหมือนกัน อาต้องทำงานหาเงินให้ได้เยอะ ๆ อาจะได้มาหาหลาน ๆ ไงครับ”

“อ๋อ”

“มาร์ตินมินตรา อย่ากวนอาไนท์สิคะ” เวนารีบเข้ามาห้ามปราม

“ค่ะคุณแม่”

“แม่ว่าเราเข้าครัวไปแกะขนมให้คุณอาดีกว่าเนาะ”

“ค่ะ”

“มาร์ตินด้วยนะ”

“ครับ” เด็กชายเดินตามมารดาเข้าไปในครัว น้ำไนท์เดินไปนั่งลงโซฟาข้าง ๆ พี่ชายแล้วถอนใจแรง ๆ

“เป็นเหี้ยไร ทำท่าทางเหมือนหนักใจ อีกไม่กี่วันก็แต่งงานแล้ว ทำหน้าทำตา ใช้ชีวิตให้มีความสุขสิวะ”

“เฮ้อ ช่างเถอะ หาเหล้าแดกกัน”

“ยังแดกไม่ได้ ลูกกูอยู่ จะทำอะไรไม่ดีก็อย่าให้เด็กเห็น”

“ตอนยังไม่มีลูกมีเมียไม่เห็นมึงสนเหี้ยอะไร”

“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ความคิดกูเปลี่ยนไปแล้ว วันไหนมึงมีลูกมีเมีย ความรักจะทำให้มึงเปลี่ยนแปลงตัวเอง”

“ไม่มีทางซะหรอก” น้ำไนท์แค่นหัวเราะแล้วเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางที่โต๊ะ

“กูบอกว่าอย่าทำให้ลูกกูเห็น”

“กูไม่สน”

“ไอ้เลว!”

“พี่เหนือ เดี๋ยวเวพาลูกไปดูการ์ตูนห้องโน้นก็ได้ พี่จะได้มีเวลาคุยกับน้ำไนท์” เวนาเดินถือจานขนมมาวางบนโต๊ะ ผู้เป็นสามีรีบคว้าขวดไวน์ซ่อนเอาไว้ด้านหลัง ด้วยเกรงว่าเจ้าแฝดจอมป่วนจะสนใจเจ้าขวดนี้

“ไม่เอาค่ะคุณแม่ มินตราอยากอยู่กับอาไนท์”

“แต่การ์ตูนในห้องนั้นก็น่าดูนะ” เวนารีบเบี่ยงเบนความสนใจลูกสาว “เราไปดูก่อน ให้อาไนท์คุยกับพ่อเหนือก่อน หนูสองคนค่อยมาเล่นกับอาเหนือนะคะ”

“ได้ค่ะ” เด็กน้อยพยักหน้า “พี่มาร์ติน ไปดูการ์ตูนกัน”

“อืม” มาร์ตินพยักหน้าแล้วเดินตามน้องสาวไปอีกห้อง

“เอามาดื่มได้แล้ว”

“เออ!”