พี่ปลัด 5

ปลัดรวินอุ้มคนตัวสั่นเทาไว้แนบอก เขาอุ้มเธอตรงเข้ามายังห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน ตอนนี้ธิดาเปียกปอนไปทั้งตัว สิ่งแรกที่ควรต้องทำคือ ให้เธออาบน้ำสระผมก่อน แต่พอเขาวางเธอให้ยืนลงบนพื้นใต้ฝักบัว เด็กสาวกลับกอดเขาเอาไว้แน่น เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างคนขวัญเสีย

“หนูดา...หนูดาต้องอาบน้ำสระผม เปลี่ยนชุดก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกัน” ปลัดรวินบอกอย่างใจเย็น แต่คนขวัญเสียเอาแต่ร้องไห้ส่ายหน้ากับอกกำยำเปล่าเปลือยของเขา

“หนูดา...อาบน้ำก่อนนะครับ” ปลัดรวินบอกอีกครั้ง เขาพยายามแกะมือเธอออกจากเอวสอบ แต่พอเขาแกะออกได้ ธิดาก็เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาชุ่มน้ำตา ใบหน้าที่มีรอยแดงช้ำทั้งสองข้าง กับรอยปูดที่หน้าผากทำให้ปลัดหนุ่มเบิกตากว้าง

“หนูดา...ใครทำ ไอ้คมสันเหรอ”

ธิดาพยักหน้าทั้งน้ำตา ในตอนนี้เองที่ปลัดรวินตั้งใจมองสำรวจเด็กสาวใหม่ ตาคมปลาบฉาบฉายไปด้วยความกรุ่นโกรธ เมื่อเห็นสาบเสื้อนักเรียนที่กระดุมหายไปทั้งแถบ เปิดแยกให้เห็นทรวงอกอวบ และผิวเนื้อนวลของเด็กสาว

“มันจะข่มขืนหนู ฮึก ๆ หนูเอาไม้บรรทัดเหล็กแทงหัวมัน ฮึก ๆ แล้วหนีมา พี่ปลัด...หนูกลัว ฮือ…” เสียงสั่นเจือสะอื้น และดวงตาแดงก่ำฉ่ำน้ำตาทำให้ปลัดรวินรีบดึงตัวเด็กสาวเข้ามาปลอบ เขาลูบศีรษะเธอเบา ๆ

“ชู่ว์...นิ่งซะ ไม่เป็นไรแล้วนะครับ อยู่กับพี่ ไม่มีใครจะมาทำร้ายหนูดาได้หรอก” ปลัดรวินทั้งกอดทั้งพูดปลอบ จนคนในอ้อมกอดคลายอาการหวาดหวั่นตัวสั่น เขาจึงค่อย ๆ ดันบ่าบอบบางออกแล้วบอกเธอว่า

“หนูดาต้องอาบน้ำ สระผมก่อนนะครับ ไม่งั้นจะไม่สบาย”

ธิดาส่ายหน้า เธอโผเข้ากอดเขาไว้แน่น

“ไม่เอา...หนูกลัวมันเข้ามาหา หนูกลัว...ฮือ…”

ปลัดรวินถอนหายใจอย่างหนักใจ ถ้าขืนเธอยังยืนกอดเขาอยู่แบบนี้ คืนนี้คงไม่ได้อาบน้ำแน่ “พี่จะอยู่เป็นเพื่อนในห้องน้ำ พี่จะยืนหันหลังให้ รอหนูดาอาบน้ำอยู่ในนี้ แบบนี้ไม่มีใครเข้ามาทำอะไรหนูดาได้แน่นอน ดีไหมครับ”

ธิดาเงยหน้าสบตาคม เด็กสาวพยักหน้ายอมรับข้อเสนอของเขา

ปลัดรวินยืนกอดอกหันหน้าไปทางประตู หันหลังให้คนที่กำลังอาบน้ำอุ่นใต้ฝักบัว ด้วยความเป็นห่วงธิดา คนที่เคยมีอารมณ์ทางเพศได้ทุกที่ทุกเวลา กลับไม่มีอารมณ์อย่างว่าเลย ตอนนี้ในหัวเขากำลังคิดว่าจะช่วยเหลือเธออย่างไรดี พรุ่งนี้จะทำอย่างไรไม่ให้เธอต้องตกเป็นเหยื่อไอ้ชาติชั่วนั่นอีก จะทำอย่างไรให้เธอได้ไปเรียนต่ออย่างที่เธอต้องการ

“ฮึก ๆ ฮือ…” เสียงสะอื้นของธิดาทำให้คนที่กำลังคิดหาทางช่วยเหลือเธอตกใจ แต่เขาก็ไม่กล้าหันไปมองเธอ

“หนูดาเป็นอะไร อย่าร้อง พี่อยู่ตรงนี้ ไม่มีใครทำอะไรหนูดาได้แน่นอน”

“มันจูบคอหนู มันจูบนมหนู หนูขยะแขยง ฮือ ๆ” ธิดาใช้เล็บเกาลำคอและเต้านมสองข้าง ทั้งถูแรง ๆ ราวกับต้องการจะล้างรอยที่คนชั่วทำไว้บนตัวเธอ เด็กสาวเกาจนผิวเนียนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด ทั้งถูจนผิวเนื้อแสบร้อน

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มว่าใจจะขาดทำให้ปลัดรวินตัดสินใจหันไปมองเธอด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าธิดาทั้งเกาทั้งถูลำคอและเต้านมจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด เขาก็รีบขยับเข้าไปหา คว้าตัวเธอมากอดไว้

“หนูดา...อย่าทำแบบนี้ ผิวเป็นรอยหมดแล้ว”

“หนูขยะแขยง ฮือ ๆ หนูขยะแขยง !” ธิดาร้องไห้จนตัวสั่นในอ้อมกอดแข็งแรง คนตัวโตสงสารเธอจับใจ ปลัดรวินกอดเธอไว้แน่น เขาไม่อาจปล่อยเธอออกจากอ้อมอกได้ แต่ธิดาอาบน้ำนานเกินไปแล้ว เขากลัวเธอจะเป็นไข้หวัด ชายหนุ่มจึงปิดก๊อกน้ำ คว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่ง ดึงกางเกงขาสั้นที่เปียกของตัวเองออกก่อน แล้วจึงคว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาห่อร่างเล็ก ก่อนอุ้มเธอออกจากห้องน้ำ

ปลัดรวินรีบเช็ดตัว แล้วสวมเสื้อยืดกับกางเกงบอลของเขาให้เธอ ธิดายอมให้เขาทำให้ทุกอย่าง เธอทำตัวราวกับไม่มีจิตวิญญาณ กระทั่งปลัดหนุ่มอุ้มเธอไปนั่งบนเตียง เขาจัดการเช็ดผมและหวีให้เธอจนเรียบร้อย ธิดาก็ยังคงนั่งนิ่งราวตุ๊กตา เธอไม่ร้องไห้แล้ว แต่เธอนิ่งเงียบจนปลัดรวินหนักใจ

ปลัดหนุ่มนั่งลงข้าง ๆ คนตัวเล็ก เขายื่นมือไปลูบศีรษะเธอเบา ๆ

“คืนนี้นอนที่นี่ก่อนนะครับ”

ธิดาหันมองสบตาคม “ให้หนูอยู่กับพี่ปลัดได้ไหม หนูไม่อยากกลับบ้าน”

“พี่จะพยายามหาทางออกที่ดีที่สุดให้นะครับ”

พอเขาไม่ตอบรับคำขอ คนขวัญเสียก็เริ่มสะอื้น ใบหน้าบิดเบ้

“พี่ปลัดรังเกียจหนูใช่ไหม รังเกียจที่หนูถูกมันจูบคอ จูบนม ฮึก ฮือ!!!” ธิดาร้องไห้โฮ แล้วใช้สองมือทั้งเกาทั้งถูลำคอและเนินหน้าอก

“หนูดา !” ปลัดรวินรีบจับสองมือเธอไว้ ไม่ให้เธอทำร้ายตัวเอง

ธิดาเงยหน้ามองเขาด้วยนัยน์ตาที่ชุ่มน้ำตา เธอสะอื้น น้ำตาไหลพราก

“หนูดา...ฟังพี่นะ คุณค่าของคนเราไม่ได้วัดกันที่เรื่องพวกนี้ และพี่ไม่ได้รังเกียจหนูดาสักนิด ไม่ว่าอย่างไร หนูดาก็ยังเป็นน้องสาวน่ารักคนเดิมของพี่”

“ถ้างั้น พี่ปลัดลบรอยมันให้หนูหน่อยได้ไหมคะ ทำให้หนูรู้สึกว่าเป็นพี่”

“หนูดา...พี่ทำแบบนั้นไม่ได้”

“พี่ปลัดรังเกียจหนู” ใบหน้าเด็กสาวบิดเบ้ และนั่นทำให้ปลัดรวินร้อนรน