ตอนที่ 13 ช่วยฉันหน่อยนะ

 

          เช้านี้มีนาไม่ได้ทานอาหารในครัวเหมือนกับเมื่อวานเย็นคุณดวงกมลมองเธอเป็นเหมือนกับลูกหลานคนหนึ่ง ถึงแม้มีนาอยากจะนั่งทานในครัวมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่กล้าขัดใจเจ้าของบ้าน

          “มีนาเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนหลับสบายไหม”

          “สบายค่ะพี่ฤดี เตียงที่นี่นุ่มกว่าโรงพยาบาลตั้งเยอะค่ะ”

          “แล้วดลล่ะเป็นไงบ้างได้กลับมานอนบ้านในรอบหลายเดือนเลยนะ” เพราะก่อนที่จะเกิดเรื่องนฤดลก็ขอย้ายออกไปอยู่ที่คอนโดเพราะที่นั่นอยู่กึ่งกลางระหว่างบริษัทกับโรงเรียนที่ครอบครัวเป็นเจ้าของ

          “ก็ดีครับแม่ผมหลับยาวถึงเช้าเลย”

          “พ่อว่าดลรีบไปทำงานเกินไปหรือเปล่าเดินยังไม่คล่องเลยนะลูก” คุณประพันธ์พูดด้วยความเป็นห่วง

          “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ไปประชุมและดูเอกสารนิดหน่อย”

          “มีนา ป้าฝากด้วยนะ”

          “ค่ะคุณป้า มีนาจะจับตาดูไม่ให้คลาดสายตาเลยค่ะ”

          “ดีมากจ้ะมีนา”

          หลังทานอาหารเช้ามีนาก็นั่งรถตู้คันหรูออกจากบ้านโดยมีสมพงษ์สามีของชบาเป็นคนขับ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะฝ่าการจราจรที่ติดขัดมาถึงโรงเรียน

          “คุณดลให้ผมรอรับกลับหรือให้ผมกลับไปรอที่บ้านครับ”

          “กลับไปรอที่บ้านก็ได้ สักบ่ายสองค่อยออกมารับ แต่ถ้าฉันจะกลับก่อนจะให้มีนาโทรไปบอก”

          “ครับคุณดล”

          ตลอดทั้งวันมีนาตามติดนฤดลยิ่งกว่าเงาตามตัว แต่เขากลับไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด ชายหนุ่มรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่หันมาเห็นว่าเธอยังอยู่ข้างเขา

          “มีนา เหนื่อยไหม”

          “ไม่ค่ะ มีนาไม่ได้อะไรเลย แค่ตามคุณดลเท่านั้นเอง คุณดลล่ะเหนื่อยไหม มีนาว่าวันนี้คุณเดินเยอะไปแล้วนะคะ”

          “แต่ฉันก็ใช้ไม้เท้าเก่งขึ้นแล้วนะ”

          “มีนาเห็นค่ะ แต่เท้าอีกข้างของคุณดลน่าจะทำงานหนักเกินไป เดี๋ยวเย็นคุณดลต้องแช่เท้าในน้ำอุ่นแล้วตอนนอนก็ต้องยกขาสูงนะคะ”

          “หมอสั่งมาเหรอมีนา”

          “เปล่าค่ะ แต่มีนาเคยเห็นแม่ทำ วันไหนที่เดินเยอะๆ แม่ก็จะทำแบบนี้ บางครั้งก่อนนอนก็ให้มีนานวดให้”

          “แล้วมีนาจะนวดให้ฉันไหมล่ะ”

          “ได้ค่ะ เดี๋ยวคืนนี้มีนาจะนวดให้”

          “ถ้านวดดีฉันมีรางวัลให้นะสนใจไหม”

          “มีนาไม่ได้นวดเพราะอยากได้รางวัล มีนาก็แค่เห็นใจที่คุณดลทำงานหนักทั้งที่ยังเดินไม่คล่องเลย”

          “เรื่องรางวัลถือว่าฉันติดมีนาไว้ก่อนนะ ถ้ามีนาอยากได้อะไรก็มาขอทีหลังได้ตกลงไหมล่ะ”

         

          พอถึงบ่ายสองโมงครึ่งสมพงษ์ก็มารับทั้งสองคนกลับบ้าน ที่เข้าให้มาเวลานี้เพราะหลังบ่ายสามโมงที่หน้าโรงเรียนรถจะติดมาก

          กลับมาถึงบ้านนฤดลก็นั่งทำงานต่อส่วนมีนาไปช่วยงานที่บ้านหลังใหญ่เพราะงานทำความสะอาดที่บ้านหลังเล็กมีคนมาทำให้แล้ว พอถึงเวลาอาหารเย็นมีนาก็เดินไปตามนฤดลให้มาทานอาหารกับครอบครัว

          หลังทานอาหารเขาก็นั่งคุยกับครอบครัวก่อนจะกลับมาที่บ้านหลักเล็กและนั่งดูทีวีระหว่างที่มีนาเดินไปยืมกะละมังสำหรับแช่เท้าที่บ้านใหญ่

          “อ้าว คุณดลทำไมยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะคะ”

          “รอมีนามาช่วยเปลี่ยนให้ วันนี้เหนื่อยมากแทบไม่มีแรงทำอะไรเลย มีนาช่วยแกะกระดุมแล้วก็ปลดไทให้ด้วยนะ”

          “ให้ช่วยถอดกางเกงด้วยไหมล่ะคะ”

          “ได้สิ”

          “คุณดล มีนาประชดค่ะ” หญิงสาวปลดเนกไทให้เขาจากนั้นก็เริ่มแกะกระดุมทีละเม็ด มือเล็กสั่นนั่นก็ยิ่งทำให้ใช้เวลามามากขึ้นกว่าจะแกะครบทุกเม็ดหญิงสาวก็แทบจะลืมหายใจ

          “ขอบใจจะ”

          “ไปอาบน้ำได้แล้วนะคะ”

          “ยังไม่อยากไปอาบเลย มีนามานั่งตรงนี้หน่อยสิ”

          มีนานั่งลงข้างๆ เขามันยังไม่ใกล้พอนฤดลจึงใช้แขนแกร่งรั้งเอวคอดให้ขยับมาแนบชิดก่อนจะพิงศีรษะลงบนไหล่

          “ขออยู่แบบนี้อีกแป๊บนะมีนา วันนี้ฉันเหนื่อยมาก”

          เพราะน้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนคนหมดแรงมีนาจึงนั่งนิ่งให้เขาพิงอยู่แบบนั้น จนเวลาผ่านไปเกือบสิบนาที

          “คุณดล มีนาเมื่อย เดี๋ยวคุณดลไปอาบน้ำนะคะจะได้มาแช่เท้าต่อ”

          “ไม่อยากแช่แล้ว อยากนอนมากกว่า”

          “ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนานวดให้ทั้งตัวเลยนะคะ”   

         

          หลังอาบน้ำเสร็จนฤดลก็ขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงรอคนที่บอกว่าจะมานวดให้ ระหว่างรอก็นั่งอ่านข่าวธุรกิจเพื่อฆ่าเวลา พอได้ยินเสียงเคาะประตูก็ยิ้มออก

          “ฉันนึกว่าเธอจะไม่มาแล้วนะมีนา”

          “ขอโทษค่ะ มีนาคุยกับเพื่อเพลินไปหน่อยค่ะ”

          “ยังไม่ง่วงใช่ไหม”

          “ยังค่ะ”

          มีนาเริ่มนวดเบาๆ ไปบนขาข้างที่ไม่ได้ได้รับบาดเจ็บ ไล่ตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นถึงต้นขา ทำวนไปวนมาก่อนจะย้ายมาอีกข้างแต่ครั้งนี้เธอนวดแค่ขาเพราะไม่กล้านวดบริเวณหน้าแข้งและข้อเท้าเนื่องจากกลัวว่าตนเองจะทำให้เขาหายช้า

          นฤดลมองคนที่นวดให้เขาอย่างตั้งใจสายตาเขาจับจ้องไปตามเรือนร่างและก็เพิ่งสังเกตว่าเธอไม่ได้สวมกางเกงวอร์มขายาวเหมือนตอนที่อยู่โรงพยาบาล นฤดลร้อนวูบวาบเมื่อเห็นขาเรียวยาว ชายหนุ่มรีบหันไปมองทางอื่น เขามองไปยังมือเล็กที่นวดอยู่บนต้นขายิ่งเธอนวดสูงขึ้นขาทั้งสองข้างก็เริ่มกางออกทีละนิด มีนาเข้าใจว่าเขาอยากให้นวดที่ต้นขาด้านใน เธอจึงขยับมือเล็กสูงขึ้นและสอดเข้าทางด้านในเพราะความไม่ระวังเท่าที่ควรหลังมือของเธอจึงไปโดนแก่นกายชายของเขาอย่างไม่ตั้งใจ

          “ขอโทษค่ะ มีนาไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวรีบดึงมือออก

          “นวดต่อสิมีนา”

          มีนานวดไปหน้าแดงไปและเธอก็รู้สึกว่าตอนนี้ความเป็นชายของเขามันกำลังขยายใหญ่และตั้งขึ้นมาจนเห็นได้อย่างชัดเจน

          หญิงสาวปล่อยมือที่นวดและมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ

          “ขอโทษนะมีนา ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่ฉันนอนโรงพยาบาลฉันก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ มันคงน่าสมเพชมากใช่ไหม เธอรีบกลับไปที่ห้องเธอไม่ต้องนวดแล้ว”

“แต่...”

“หรือเธออาจจะช่วยฉัน ได้ไหม มีนาช่วยฉันได้ไหม” น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนเขากำลังทรมาน ใบหน้าชายหนุ่มแดงก่ำเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

“ให้มีนาช่วยยังไง”

นฤดลรีบดึงกางเกงของตนออกแล้วความเป็นชายก็ผงาดง้ำอวดสายตา มีนาต้องรีบหันหน้าไปทางอื่น ใจเธอเต้นแรงเพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นของจริง ขนาดของมันพอกับของฝรั่งที่เธอเห็นในคลิป ซึ่งเธอเข้าใจมาตลอดว่าขนาดของคนไทยจะน้อยกว่านั้นมาก

“ช่วยทำให้มันสงบทีนะมีนา ถ้าเป็นแบบนี้ฉันทรมาน”

นฤดลเธอมือมาจับมือของมีนาไว้ จากนั้นนำมือของหญิงสาวไปจับรอบลำกายแกร่ง สองมือประคองให้หญิงสาวขยับขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ

“แบบนี้ใช่ไหมคะ” มีนามองหน้าเขาสลับกับมือของตนเอง

“อ่าห์..แบบนั้นมีนา ดีมาก มือนุ่มที่สุด”

นฤดลหลับตาพริ้มจินตนาการไปไกลว่าตนเองกำลังร่วมรักอยู่กับหญิงสาว

“มีนาเร็วอีกนิด จะแตกแล้วมีนา แบบนั้น อื้มม...อ้าส์....”

ชายหนุ่มเกร็งสะโพกขึ้นสูงก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเปื้อนไปทั่วทั้งสองมือของมีนาอย่างสุขสม