ตอนที่ 12 ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว

 

          มีนารีบขึ้นไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้หญิงสาวนอนไม่หลับถึงแม่ว่าเตียงนอนจะนุ่มและน่านอนกว่าโซฟาที่โรงพยาบาลหลายเท่า แต่เพราะเธอไม่ชินที่ต้องนอนคนเดียว เนื่องจากที่ผ่านมาสองเดือนเธอมีอีกคนหนึ่งนอนอยู่ด้วยในห้อง

          หญิงสาวจึงออกมาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องของนฤดล พอเขาโทรหาเธอจึงรีบเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

          “ฝันดีนะมีนา”

          “ฝันดีค่ะคุณดล”

          ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีทั้งสองคนก็หลับลงอย่างง่ายดาย พอนอนได้สักพักมีนาก็ขยับเข้าหาความอบอุ่น จากที่นอนคนละด้านของเตียง ก็กลายเป็นว่าตอนนี้มีนาขยับมานอนซุกอยู่บนอกของเขา นฤดลรู้สึกตัวตื่นแต่เขาก็ไม่คิดจะปลุกให้เธอกลับไปนอนที่เดิม ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่อยากรบกวนคนที่กำลังนอน

มีนารู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เช้า เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้ตนเองนั้นนอนอยู่บนหน้าอกของนฤดล แต่ยังโชคดีที่ไม่ใช่ข้างที่เขามีแผล หญิงสาวรีบขยับตัวออกอย่างเบาที่สุดเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นมาเห็นว่าเธอกำลังกอดเขาอยู่

หญิงสาวลงมาจากเตียงก่อนจะห่มผ้าให้เขา ส่วนตัวเองก็รีบกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่บ้านหลังใหญ่เพื่อจะดูว่ามีงานอะไรให้เธอทำบ้าง

“อ้าวมีนา ทำไม่มาแต่เช้าล่ะ กับข้าวยังไม่เสร็จเลยนะ”

“มีนาอยากมาดูว่าในครัวมีอะไรให้ช่วยไหม”

“ไม่ต้องช่วยป้าแขหรอกมีนา ป้าแกไม่ชอบให้ใครไปยุ่งน่ะ แล้วมีนามาในครัวอย่างนี้คุณดลล่ะ”

“คุณดลยังไม่ตื่นเลยค่ะ”

“เดี๋ยวมีนาช่วยกลับไปถามคุณดลให้หน่อยนะว่าจะขึ้นมาทานข้าวที่ตึกใหญ่หรือให้เอาไปส่งที่บ้าน”

“ได้ค่ะ ป้าแข”

“ไม่ต้องรีบมากก็ได้นะมีนา คุณๆ บ้านนี้ทานอาหารเช้าเจ็ดโมงครึ่งจ้ะ”

“ค่ะ ป้าแข เดี๋ยวมีนาไปถามคุณดลก่อนนะคะ”

มีนาเดินกลับทาถึงบ้านแต่ยังไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปเพราะกำลังจัดการกับความคิดของตัวเองที่ตอนนี้กำลังรู้สึกแอบรักเจ้านายตัวเองไปทีละนิด หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าและเป่าออกทำซ้ำอยู่แบบนั้นหลายรอบก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอีกครั้ง

เธอเดินตรงไปยังห้องนอนของนฤดล เคาะประตูเบาๆ ก่อนจะแง้มออกทีละนิด

“คุณดลอาบน้ำเหรอคะ”

“อือ” มีเสียงตะโกนตอบมาจากในห้อง

“ป้าแขให้มาถามว่าคุณดลจะไปกินข้าวกับคุณท่านที่บ้านหรือจะให้ป้าแขเอามาให้ที่นี่คะ”

“ไปกินที่บ้านใหญ่ก็ได้”

“ค่ะ เดี๋ยวมีนาไปบอกป้าแขก่อนแล้วจะกลับมาทำแผลให้นะคะ”

“อือ”

พอได้คำตอบมีนาก็กลับมาบอกป้าแขและวิ่งกลับมาที่บ้านอีกครั้งเพื่อรอทำแผลให้กับชายหนุ่ม

นฤดลสวมแค่กางเกงผ้าออกมาจากห้องนอนส่วนท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า เพราะเขาต้องให้มีนาทำแผลที่ไหล่ก่อนจะกลับไปสวมเสื้อ

"มีนาทำไมวันนี้มือสั่น” ชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่าวันนี้นอกจากมีนาจะมือสั่นแล้วเธอยังมีท่าทีแปลกและไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกับเขาเหมือนกับทุกครั้ง

“เมื่อกี้มีนาวิ่งมาเหนื่อยๆ ค่ะก็เลยมือสั่น”

“อ๋อ แล้วไป นึกว่าเธอเห็นกล้ามท้องฉันแล้วมือสั่น”

“หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าคะคุณดล กล้ามท้องของคุณดลน่ะ มีนาเห็นมาสองเดือนแล้วนะคะ ไม่ใช่เพิ่งเห็น”

“ก็จริงนะ เธอเห็นเกือบทั้งตัวของฉันแล้วยกเว้นก็แต่..”

“ไม่ต้องพูดต่อ มีนารู้หรอกค่ะว่าคุณดลหมายถึงอะไร สมัยนี้โลกมันเปิดกว้างแล้วค่ะ ของแบบนั้นเปิดอินเตอร์เน็ตก็เห็นหมด เลือกได้เลยว่าอยากดูของชาติไหน มีทั้งภาพนิ่งมีทั้งคลิป” มีนาตอบราวกับตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญทั้งที่เคยดูอยู่ไม่กี่ครั้งเพราะเพื่อนส่งต่อกันมาเป็นทอดๆ

“ดูในจอมันไม่เหมือนของจริงหรอกนะมีนา”

“มีนารู้ว่ามันไม่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีนาอยากเห็นของคุณดลนี่คะ”

“ไม่อยากเห็นก็ไม่อยากเห็น ฉันขี้เกียจเถียงกับเธอแล้วล่ะ” เขารู้ว่าเถียงยังไงก็ไม่ชนะ เพราะมีนามักจะหาเหตุผลมาหักล้างความคิดของเขาได้ชนิดที่ว่าเขาคาดไม่ถึง

พอทำแผลเสร็จมีนาก็ช่วยเขาสวมเสื้อและติดกระดุม ทั้งที่เขาทำเองได้ แต่ก็อยากให้เธอเป็นคนทำ

“ผูกไทให้ด้วยสิมีนา”

“มีนาผูกไม่เป็นค่ะ”

“ไม่เป็นก็ต้องฝึกไว้นะ เผื่อจะต้องผูกให้แฟนไง มานี่สิเดี๋ยวฉันสอน”

คำว่าผูกให้แฟนทำให้มีนามีความกระตือรือร้นที่จะฝึก แต่ใช่จะไปผูกให้ใครที่ไหนนะ เธออยากฝึกเพื่อผูกให้เขาต่างหาก ถึงแม้เขาจะไม่ใช่แฟนแต่ตอนนี้เธอก็ขอมโนไปก่อนว่าเขาคือแฟน

ทั้งคนสอนและคนฝึกต่างก็ใจเต้นแรงด้วยกันทั้งคู่ ทั้งที่ก็เคยใกล้ชิดกันมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แต่เพราะก่อนหน้าที่อยู่นี้อยู่ในโรงพยาบาลความรู้สึกมันก็เลยแตกต่างกันออกไป

“แบบนี้ใช่ไหมคะ”

“อือ”

“แต่มีนาว่ามันยังไม่สวยเท่าไหร่”

“ฝึกอีกหน่อยก็จะเก่งขึ้นเองแหละ มีนาผูกให้ฉันทุกวันได้ไหมล่ะ”

“ได้ค่ะ”

“ขอบใจนะ”

“คุณดลทานข้าวเสร็จแล้วจะกลับมาที่นี่อีกไหมคะ”

“ไม่ล่ะ ไม่อยากเดินไปเดินมา”

“คุณดลเดินล่วงหน้าไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวมีนาปิดบ้านแล้วเอากระเป๋าตามไปค่ะ”

“มีนา วันนี้ฉันต้องทำงานที่โรงเรียนทั้งวัน มีนาเอาไอแพดที่คุณนุชซื้อมาเมื่อวานไปด้วยนะ จะได้เอาไว้ดูซีรีส์แก้เบื่อ”

“มีนาดูในโทรศัพท์ก็ได้ค่ะ”

“จอเล็กนิดเดียวดูยังไงรู้เรื่องล่ะ ไหนๆ คุณนุชก็ซื้อมาแล้วมีนาเอาไปใช้เถอะ”

“มีนานึกว่าคุณดลจะซื้อมาใช้เอง”

“เธอเห็นไหมว่าเคสมันเป็นสีม่วงสีโปรดของเธอ”

“คุณดลตั้งใจซื้อมาให้มีนาเหรอคะ”

“อือ เป็นรางวัลที่เธออดทนดูแลฉันนานถึงสองเดือน”

“แต่คุณดลก็ให้เงินมีนาใช้ตลอด มีนาไม่เอาหรอกค่ะ เกรงใจ มีนาแค่ยืมใช้ชั่วคราวได้ไหมคะ”

“ตามใจละกัน” นฤดลขี้เกียจจะเถียงกับมีนาเรื่องความเกรงใจ ซื้ออะไรให้ก็ไม่เอาให้เงินใช้ก็บ่น ผิดกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยเจอ เพราะเขาไม่ต้องให้แต่พวกเธอจะส่งรูปมาให้เขาดู จากนั้นเลขาของเขาก็ต้องไปหาของเหล่านั้นมาให้กับพวกเธอ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาต่างก็นิสัยคล้ายๆ กันหมด จนเขาเริ่มเบื่อและเลิกสนใจสาวๆ มานานเป็นปี

แต่พอเจอกับมีนามุมมองที่เขามองผู้หญิงก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่เพราะเธอสวยหรือเพราะเธอหุ่นดีแต่เพราะเธอสดใส เป็นตัวของตัวเองและมองโลกในแง่ดีตลอดเวลา มันทำให้คนที่อยู่ใกล้ได้เปลี่ยนมุมมองไปด้วย