บทที่ 6

บทที่ 6

“แต่ก็ไม่ผิดนะที่จะบอกใครบางคนว่าเราชอบเขา” ลักขณาพยายามเสนอ เพราะไม่อยากให้ภัทรานิษฐ์เก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวจนวันตาย 

“ก็ไม่ผิด แต่ติดที่เราไม่กล้าเอง จบไหมเพื่อน”

“เออ…จบประเด็น” พอได้ยินคำตอบของเพื่อนสาวก็ทำเอาคนฟังไปไม่เป็นเหมือนกัน แต่ยิ่งรู้แบบนี้พัฒน์ชนะก็ยิ่งอยากได้อยากจะเอาชนะภัทรานิษฐ์มากขึ้นเท่านั้น มันคือความท้าทายแบบผิดๆ ของชายหนุ่มที่จะเป็นโซ่ผูกเขาไปจนวันตาย 

“เออนี่เก๋…เห็นกระเป๋าเราไหม” พูดจบสายตาของภัทรานิษฐ์ก็มองหากระเป๋าตัวเอง 

“ไม่นี่…ลืมไว้บนโต๊ะที่ห้องจัดเลี้ยงหรือเปล่า”

“ท่าทางจะเป็นแบบนั้น เดี๋ยวเราลงไปเอาก่อนนะ ฝากยายฝนด้วย” คำพูดของภัทรานิษฐ์ทำให้พัฒน์ชนะรีบหลบออกไป 

“อืม” ลักขณาเอ่ยรับ ก่อนจะมองภัทรานิษฐ์ที่เดินออกจากห้องไป แล้วมองคนขี้เมาที่นอนอยู่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกไปโทรหาแฟนหนุ่มของเธอ และเลือกออกไปคุยที่ระเบียงห้องพักอย่างกระหนุง กระหนิงตามประสาคนรักเพื่อรอภัทรานิษฐ์

ส่วนคนขี้ลืมทั้งๆ ที่ไม่น่าลืมก็กดลิฟต์ลงไปยังห้องจัดเลี้ยง ซึ่งตอนนี้ภายในห้องจัดเลี้ยงค่อนข้างมืดเพราะปิดไฟเกือบหมดเพื่อให้ทุกคนที่มางานออกสเต็ปแดนซ์ตามจังหวะเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม พัฒน์ชนะนั้นตามภัทรานิษฐ์มาไม่ห่างเหมือนกัน ยิ่งได้ยินว่าเธอชอบเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแบบนี้ก็ยิ่งเข้าทาง อนุภพเองก็พยายามตามหาเพื่อนเพื่อจะยกเลิกในเรื่องที่วางเดิมพันกันไว้แต่ก็หาไม่พบ และเพราะความเป็นเพื่อนกันมานานหลายปี ทำให้อนุภพนั้นรู้นิสัยของ  พัฒน์ชนะเป็นอย่างดี หนุ่มหล่อรวยและเพลย์บอย ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ยังไม่มีคนรักจนถึงตอนนี้ก็เพราะรักชีวิตสนุก ไม่คิดผูกมัดกับใคร ชอบก็ฟันถ้าผู้หญิงยอม ซึ่งส่วนใหญ่ร้อยทั้งร้อยเป็นต้องยอมเพราะพัฒน์ชนะหน้าตาดี แต่เขาไม่อยากให้เพื่อนทำร้ายภัทรานิษฐ์แบบนั้น เพราะรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนดีคนหนึ่ง พัฒน์ชนะไม่ควรเอาความดีและน่ารักของเธอมาล้อเล่นเพียงเพราะต้องการเอาชนะด้วยการพนันที่เขาก็บ้าไปเล่นกับมันด้วย 

“หาอะไรอยู่ครับน้องยี่หวา” เสียงทุ้มๆ ของพัฒน์ชนะเอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาแทบกลบเสียงเพลงภายในห้องจัดเลี้ยงได้ด้วยซ้ำภัทรานิษฐ์ถึงกับสะดุ้ง เพราะไม่คิดว่าจะเจอกับชายหนุ่มในตอนนี้ 

“เอ๊ะ” 

“พี่ทำให้ตกใจเหรอครับ” รู้ทั้งรู้แต่พัฒน์ชนะก็ยังถาม ชายหนุ่มลอบยิ้มเจ้าเล่ห์กับท่าทางของภัทรานิษฐ์ที่แสดงออกว่าเธอกำลังตกใจที่ได้เจอเขาอยู่ 

“ไม่เป็นไรค่ะ” 

“ว่าแต่กำลังหาอะไรอยู่ครับ ให้พี่ช่วยไหม” 

“เอ่อ…กระเป๋าค่ะ” ภัทรานิษฐ์เอ่ยบอก ใจเธอสั่นมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกับพัฒน์ชนะ ไม่รู้มาก่อนว่าชายหนุ่มจะรู้จักชื่อของเธอ ตอนที่เขาเรียกว่าน้องยี่หวา เธอดีใจอย่างบอกไม่ถูก 

“ใบนี้หรือเปล่า” มือใหญ่ของพัฒน์ชนะส่งกระเป๋าถือใบสวยมาให้ภัทรานิษฐ์ หญิงสาวจึงรีบยื่นมือไปรับ 

“ใช่…ขอบคุณค่ะ” จังหวะที่คว้ากระเป๋ามาถือไว้ มือของภัทรานิษฐ์ที่สั่นเทาก็ทำให้กุญแจห้องที่ถืออยู่หล่นกับพื้น เธอรีบก้มเก็บทันที ซึ่งเข้าทางพัฒน์ชนะที่ใช้โอกาสนี้สลับกุญแจห้องให้เธอทันที  เพราะความมืดจึงทำให้หญิงสาวไม่ได้มองว่ากุญแจที่พัฒน์ชนะจงใจยัดเยียดให้นั้นถูกห้องหรือไม่เพียงแค่สัมผัสถูกมือชายหนุ่มหญิงสาวก็สะดุ้งแล้ว 

ภัทรานิษฐ์โค้งศีรษะให้พัฒน์ชนะนิดหน่อย เพราะไม่มีอะไรจะต้องพูดกับเขาอีก รู้สึกอายและเขินเขาไปหมด หญิงสาวรีบเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง ตรงไปยังลิฟต์ก่อนจะยืนงงว่าเมื่อครู่เธอลงมาจากชั้นไหน สงสัยจะประหม่ากับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นกับพัฒน์ชนะเพียงเล็กน้อยนั่นเกินไปจนสติหลุดไปแล้วก็เป็นได้ 

“บ้าไปแล้วเหรอยี่หวา แค่นี้ก็ประหม่าซะได้” ภัทรานิษฐ์เอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะนึกออกว่าเธอมีกุญแจห้องอยู่ในมือ หญิงสาวกดลิฟต์จากหมายเลขห้องที่โชว์อยู่ เพราะสองตัวหน้าคือหมายเลยชั้นที่พักนั่นเอง พัฒน์ชนะยืนยิ้มกริ่มกับแผนการที่เขาวางไว้ ชายหนุ่มกดลิฟต์ขึ้นไปบนห้องตามภัทรานิษฐ์ไปเหมือนกัน 

ความที่ไม่ได้คิดอะไร ทำให้หญิงสาวไขกุญแจเข้าไปในห้องที่ถูกพัฒน์ชนะเตรียมไว้รอ หญิงสาวออกอาการงง เพราะในห้องมันหรูหราต่างจากเมื่อครู่ตอนที่เธอเข้ามากับลักขณาและศิรดาลิบลับ แถมภายในยังไม่มีเพื่อนของเธออยู่สักคน ภัทรานิษฐ์จึงคิดว่ากุญแจนี่น่าจะสลับกับของใครสักคนที่ทำหล่นไว้ก่อนหน้า หญิงสาวกำลังจะก้าวไปยังประตู    แต่ประตูกลับถูกเปิดออกพร้อมคนที่เธอไม่คาดคิด

“พี่แพท”

“อ้าว…เจอกันอีกแล้วนะครับ” พัฒน์ชนะทำเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ 

“อะ…เอ่อ ยี่หวาคงเข้าผิดห้อง” คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างภัทรานิษฐ์ เริ่มทำตัวไม่ถูก หญิงสาวยืนหลบมุม สะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง เธอถึงกับหน้าซีดมองไปยังประตูที่มีชายหนุ่มยืนขวางอยู่ 

“อะไรครับ ไม่ดีเหรอที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้”

“เอ๊ะ…หมายความว่ายังไงคะ”คำพูดของพัฒน์ชนะเรียกสติของภัทรานิษฐ์กลับมา หญิงสาวชักสีหน้าให้คำพูดแบบนั้นทันที 

“พี่ได้ยินมาว่าน้องยี่หวา แอบชอบพี่มาตั้งหลายปี เรื่องนี้จริงหรือเปล่าครับ” สิ่งที่ได้ยินทำให้ภัทรานิษฐ์รู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัว พัฒน์ชนะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่ถึงเขาจะรู้เธอก็ไม่ยอมรับ 

“แค่เรื่องที่เขาอำกันเล่นๆ เท่านั้นเอง พี่แพทไม่ต้องไปซีเรียสหรอกค่ะ”

“ต้องซีเรียสสิ เพราะพี่ก็ชอบน้องยี่หวาเหมือนกัน” คำว่าชอบจอมปลอมดังออกมาจากปากของชายหนุ่ม ยิ่งทำให้คนฟังตกใจ แต่ลึกๆ คือดีใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้ 

“เอ๊ะ”