บทที่ 72

เขารู้สึกขยะแขยงด้วยซ้ำเมื่อผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้เขามากขึ้น

อันที่จริงความรู้สึกของการกอดผู้หญิงอีกคนไว้ในอ้อมแขนนั้นแตกต่างจากความรู้สึกที่ได้โอบ "เธอ"

เมื่อมาถึงหน้าห้องเช่าเขาก็นั่งยอง ๆ แล้วหยิบกุญแจสำรองใต้เสื่อหน้าประตูออกมา เขารู้ว่าเธอชอบวางกุญแจสำรองไว้ที่นั่นเสมอ โดยกล่าวได้ว่าไว้สำหรับในกรณีที่เธอลืมเอากุญแจตอนออกไปทำงาน

เขาผลักประตูเปิดออกไป ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่และร่างเพรียวของเธอก็นั่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะ ร่างกายส่วนบนครึ่งหนึ่งของเธอนอนอยู่บนโต๊ะและศีรษะของเธอเอียงไปด้านข้างขณะที่เธอนอนหลับ

เขามองใบหน้าที่หลับใหลของเธอภายใต้แสงไฟซึ่งเงียบสงบราวกับดอกเก๊กฮวย มันสงบมากจนหัวใจของเขาดูเหมือนจะสงบสุขทันทีที่ได้เจอเธอ

เขายกมือขึ้นและลูบผมที่อยู่ข้างแก้มของเธออย่างอ่อนโยน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เบื่อที่จะมองเธอแม้ว่าจะใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ก็ตาม

ครู่ต่อมาเขาก้มตัวลงแล้วค่อย ๆ พยุงเธอขึ้นจากเก้าอี้

แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่การเคลื่อนไหวก็ยังปลุกเธอให้ตื่น

“จิน ... ” เธอลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย ดวงตาสีอัลมอนด์ที่ขุ่นมัวของเธอดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้ว