...หลังจากที่หลิง อี้หราน ล้างตัวเสร็จ อี้ จิ่นหลี ก็อุ้มเธอกลับไปที่เตียงและเธอก็เห็นว่าอาหารของเธอถูกเสิร์ฟแล้วแม้ว่ามันจะเป็นอาหารง่าย ๆ ที่ประกอบด้วยโจ๊กและอาหารอื่น ๆ แต่ก็ดูน่ารับประทาน ทันใดนั้นเสียงร้องจากท้องเธอก็ดังขึ้น“หมอแนะนำให้พี่กินอาหารที่ย่อยง่าย” อี้ จิ่นหลี กล่าวจากนั้นเขาก็เริ่มวางจานบนโต๊ะเหนือเตียงให้เธอถ้าใครได้เห็นฉากนี้ ตาของพวกเขาจะต้องถลนออกมาจากเบ้าแน่นอน นายน้อยอี้ ชายที่ถูกเรียกว่าเป็นเมืองเฉิน กำลังอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งหลิง อี้หราน หยิบช้อนส้อมและเริ่มกินอาหารของเธอ เมื่อเธอก้มศีรษะลงเพื่อรับประทานอาหารผมยาวของเธอก็ร่วงลงใบหน้าของเธอเกือบจะเข้าโจ๊กขณะที่เธอกำลังจะมองหาที่มัดผม อี้ จิ่นหลี ก็แสดงให้เห็นว่าเขานำหน้าเธอไปหนึ่งก้าวและพูดว่า "ให้ผมทำเถอะ" ในขณะที่เขาพูดเขาหยิบที่มัดผมและหวีเมื่อหลิง อี้หราน เห็นโลโก้บนที่มัดผมเธอก็รู้ว่ามันเป็นตราสินค้า ก่อนที่เธอจะถูกคุมขังเธอเคยซื้อเครื่องประดับผมยี่ห้อนี้มาสองสามชิ้นเนื่องจากรายได้ของเธอทำให้เธอสามารถซื้อได้ในตอนนั้นเธอไม่ได้คาดหวังว่า อี้ จิ่นหลี จะใส่ใจในการเตรียมสิ่งที่ไม่สำคัญเช่นนี้“น
”ดูเหมือนว่านักข่าวคนนี้จะไม่รู้ว่า คุณหลิงเคยถูกจำคุกมาก่อนครับ เขารู้แค่ชื่อของเธอและคิดว่าเขาสามารถเขียนบทความเกี่ยวกับคุณได้" เกา ฉงหมิง กล่าวอี้ จิ่นหลี พูดอย่างเย็นชาว่า "สอบปากคำเขาต่อไป ปล่อยเขาต่อเมื่อคุณได้ข้อมูลทั้งหมดที่ต้องการจากเขาแล้ว เขาบอกว่าเขาเห็นใครบางคนโพสต์เกี่ยวกับเรื่องนี้บนโซเชียลมีเดีย ไปหาให้พบว่าใครเห็นมันและใครเอ่ยถึงมันบ้าง!"“เข้าใจแล้วครับ" เกา ฉงหมิง ตอบเมื่อ อี้ จิ่นหลี ผลักเปิดประตูเข้าไปในวอร์ดและเห็นหลิง อี้หราน กำลังกินโจ๊กของเธอ เขาก็สงสัยว่านักข่าวได้แจ้งข่าวเกี่ยวกับพวกเขาสองคนหรือไม่“มันบังเอิญหรือเปล่าที่เราถูกค้นพบเมื่อคืนก่อน หรือว่า... มีอย่างอื่นอีก?"หลิง อี้หราน เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าใบหน้าของอี้ จิ่นหลี มืดลง เขาดูไม่มีความสุขดังนั้นเธอจึงจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นออร่าที่ไม่มีความสุขรอบตัวเขาก็หายไป รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาและเขาก็เริ่มทำตัวตามปกติ“พี่จ้องผมทำไมเหรอ?" อี้ จิ่นหลี ถามด้วยความยากลำบากเธอส่ายหัวและตอบว่า "โอ้ ไม่มีอะไรหรอก"ในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นหลิง อี้หรานรู้สึกราวกับว่าเธอจำเขาไม่
เซียว จื่ออี้ เม้มริมฝีปากของเธอและยิ้มขณะที่เธอมองผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มจากหางตาของเธอ เธอจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นไปซื้อของกับหลิง อี้หราน ดังนั้นเธอจึงต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถระบายความผิดหวังที่มีต่อหลิง อี้หราน ได้ แต่เธอก็สามารถทำเช่นนั้นกับเพื่อนของเธอได้!เมื่อสายตาของชิน เหลียนอี พบกับเซียว จื่ออี้ เธอก็รู้สึกแย่ตามที่คาดไว้ไม่นานหลังจากทานอาหารเย็น เซียว จื่ออี้ ก็ดื่มอวยพรกับทุกคน เนื่องจากเธอไม่สะดวกเนื่องจากขาที่บาดเจ็บทุกคนจึงผลัดกันไปดื่มอวยพรเธอเมื่อ ชิน เหลียนอี กำลังไปดื่มอวยพรเธอ เซียว จื่ออี้ จงใจจับมือของเธอและทิ้งแก้วไวน์ลงกับพื้น ไวน์กระเด็นไปโดนเท้าที่เธอใส่รองเท้าอย่างไรก็ตาม เซียว จื่ออี้ กล่าวว่า "แม้ว่าคุณจะไม่อยากจะดื่มอวรพรกับฉัน แต่คุณก็ไม่ควรทำให้ฉันทำแก้วไวน์หล่น คุณบอกฉันก็ได้ว่า ฉันไม่ได้รับการต้อนรับให้มาร่วมทานอาหารค่ำกับคุณและฉันก็จะจากไป"ชิน เหลียนอี จ้องไปที่เซียว จื่ออี้ หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด ผู้อำนวยการยืนอยู่ตรงหน้าเซียว จื่ออี้ ทันทีและยืนยันให้ ชิน เหลียนอี ขอโทษเธอโดยไม่ทราบว่ามันเป็นความผิดของเธอหรือไม่"เหลียนอ
ชิน เหลียนอียืนขึ้น เธอยกมือของเธอ เซียว จื่ออี้ ถูกจับได้โดยไม่รู้ตัวและเธอก็ล้มลงกับพื้น เก้าอี้ที่เธอเคยนั่งล้มทับเธอและกระแทกขาของเธอที่กำลังจะฟื้นตัวเซียว จื่ออี้ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อพวกเขาที่เหลือเห็นเธอพวกเขาก็ไปหาเธอทันทีเพื่อช่วยเธอขึ้นมา“ชิน เหลียนอี คุณไม่ต้องการงานนี้อีกต่อไปแล้วใช่ไหม? คุณปฏิบัติต่อคุณหนูเซียวแบบนี้ได้อย่างไร?!" ผู้อำนวยการตำหนิ ชิน เหลียนอี ด้วยความโกรธชิน เหลียนอี หัวเราะเยาะ “คุณพูดถูก ดิฉันไม่ต้องการงานนี้อีกต่อไปแล้ว ดิฉันเพียงพอแล้ว ดิฉันแค่ได้รับเงินเดือนเท่านั้นไม่ได้ขายตัวเองให้สถาบันวิจัยการออกแบบอย่างทาส ทำไมดิฉันต้องยอมให้ตัวเองถูกกระทำแบบนี้ด้วยล่ะ?!”เซียว จื่ออี้ พูดด้วยความโกรธ "เธอคิดว่า เธอจะลอยนวลไปได้โดยการลาออกอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะฟ้องเธอเพราะทำให้ฉันบาดเจ็บ!""เอาเลย ฉันจะฟ้องคุณว่าจงใจทำร้ายฉันด้วย! ฉันจะไปโรงพยาบาลเพื่อรับรายงานการประเมินการบาดเจ็บทันที!" ชิน เหลียนอี กล่าวขณะที่เธอโบกมือที่บาดเจ็บต่อหน้าเซียว จื่ออี้เซียว จื่ออี้ อวดดี แต่ชิน เหลียนอี อุกอาจมากกว่าเธอชิน เหลียนอี โมโหด้วยความโกรธ เนื่องจาก เซีย
เธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่เคยเป็นในวันแรก โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเป็นครั้งคราวพร้อมกับสายจากญาติทางฝั่งแม่ของเธอสำหรับวัตถุประสงค์ของพวกเขามีทุกประเภท บางคนขอให้เธอให้อภัยกับลุงของพวกเขาและหวังว่าเธอจะสามารถถอนคดีได้ บางคนถามว่าคนใหญ่โตที่ไหนกันที่ช่วยเธอไปจากตระกูลเฟิงในวันนั้นท้ายที่สุดมีรถตำรวจจำนวนมากล้อมรอบตระกูลเฟิงอย่างแน่นหนาจนเพื่อนบ้านทุกคนรอบข้างได้เห็นจากนั้นมีบางคนขอยืมเงินจาก หลิง อี้หราน พวกเขาบอกว่า เนื่องจากเธอรู้จักคนใหญ่คนโต เธอน่าจะมีเงินมากและคาดว่าเธอจะช่วยญาติของเธอหลิง อี้หราน พูดไม่ออก เกี่ยวกับ "คนใหญ่คนโต" แม้เธอจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของ "จิน" ก็ตามอย่างไรก็ตาม จากสิ่งที่คนเหล่านี้พูด เธอค่อย ๆ จัดการกับบางสิ่งที่จินไม่ได้พูด เธอคิดว่าเธอได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลเฟิงในคืนนั้นอย่างไรหลิง อี้หราน ออกจากวอร์ดและเดินไปตามทางเดินช้า ๆ เธอพูดกับพยาบาลที่ดูแลเธอว่า "ไม่ต้องตามฉัน ฉันอยากเดินไปเอง" การมีคนอื่นติดตามเธอทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจพยาบาลยินยอมบอดี้การ์ดที่เฝ้าประตูวอร์ดไม่ได้พูดอะไรเมื่อเห็นฉากนี้ หลังจากเมื่อเช้านี้ หลิง อี้หรานก็เดินไปตามทา
“อันที่จริงฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน" ชิน เหลียนอี กล่าว "ฉันเพิ่งเจอกับเซียว จื่ออี้ เธอพูดถึงบางสิ่งเกี่ยวกับ อี้ จิ่นหลี ที่สนับสนุนเธอ ดูเหมือนว่าหล่อนจะคิดว่า เธออยู่ด้วยกันกับอี้ จิ่นหลี อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนเดียวที่โผล่มาข้าง ๆ เธอ คือ จิน ฉันก็เลยสงสัยว่า จิน ที่จริงแล้วเรียกว่า อี้ จิ่นหลี หรือเปล่า? "ท้ายที่สุดแล้วจากลักษณะของจินมันไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนจรจัด ในทางกลับกันไม่มีทางที่จะค้นหารูปถ่ายของอี้ จิ่นหลี บนอินเทอร์เน็ตได้เลย เธอค้นหามาสักพักแล้วและพบเพียงภาพระยะไกลที่ถ่ายจากระยะไกลหรือบางภาพของเขาที่ถ่ายจากด้านหลัง ไม่มีภาพใบหน้าของเขาที่ชัดเจนเลยหลิง อี้หราน รู้สึกเพียงว่าเสียงของกชิน เหลียนอี ดังขึ้นเรื่อย ๆ และแผ่วเบาในหูของเธอเธอรู้ว่าจินไม่ใช่คนธรรมดาและบางทีเขาอาจร่ำรวยและมีเกียรติมากเธอรู้ว่าเธอและจินเป็นคนอีกโลกที่แตกต่างกับเธออย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจินจะเป็น อี้ จิ่นหลีถูกต้องแล้วจิน... ทั้งคู่มีตัวจิน ทำไมเธอถึงไม่คิดแบบนั้นมาก่อน!จิน... คือ อี้ จิ่นหลี เมื่อเทียบกับห่าว เหมยยวี่ ผู้หญิงที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทา
“..." ซุบซิบอะไรกัน"ทำไมนายไม่พาผู้หญิงคนนั้นมาและให้เราไปพบเธอล่ะ? ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไรกันนะ" เย่ ฉงเว่ย แนะนำท้ายที่สุด ในหมู่ของพวกเขา อี้ จิ่นหลี มักจะเย็นชาต่อผู้หญิง แม้แต่ ห่าว เหมยยวี่ ที่หมั้นกับอี้ จิ่นหลี ในปีนั้น ก็ยังได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชา เป็นประวัติการณ์ที่เขารีบเข้าไปปิดล้อมบ้านหลังหนึ่งพร้อมรถตำรวจกลางดึกเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อ เย่ ฉงเว่ย ได้ยินเรื่องนี้เขาก็ตะลึง หลังเกิดเหตุ เขาได้โทรมาถามเป็นพิเศษอย่างไรก็ตาม ความอยากรู้อยากเห็นของเย่ ฉงเว่ย ทำให้ อี้ จิ่นหลี ไม่มีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้ เขาไม่ต้องการให้ผู้ชายคนอื่นอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเธอและไม่ต้องการให้เธอพบกับคนเหล่านั้น เขาแค่อยากมีเธอในสถานที่ที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่มองเห็นเธอถ้า เย่ ฉงเว่ย และคนอื่น ๆ พบเธอและถ้าเธอกลายเป็นหนึ่งในพวกเขา ...อี้ จิ่นหลี รู้ว่ากลุ่มของเย่ ฉงเว่ย ค่อนข้างเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงโดยเฉพาะ กู้ ลี่เฉิน ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนไหนที่ กู้ ลี่เฉิน ชอบก็จะกลายมาเป็นแฟนของเขาในที่สุด แม้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะรู้ว่าความสัมพันธ์จะสั้น แต่พวกเธอก็ยังคงไ
นั้นเป็นเพราะ... มันเป็นแค่เกมระหว่างคนรวยกับคนจนเขากำลังจะบอกตัวตนที่แท้จริงของเขากับเธอและประกาศยุติเกมนี้เมื่อเธอถูกออกจากโรงพยาบาลหรือไม่?อย่างไรก็ตาม ความเงียบของเธอทำให้ความกลัวในใจของ อี้ จิ่นหลี รุนแรงขึ้น เห็นได้ชัดว่าเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขารู้สึกว่าทั้งสองคนอยู่ห่างกันมาก“นายคือ อี้ จิ่นหลี ใช่ไหม?” เธอถามเขาเป็นครั้งที่สอง เธอนิ่งเงียบในขณะที่เธอกำลังหาคำตอบริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์อันลึกซึ้งของเขาได้พบกับดวงตาสีอัลมอนด์ที่ชัดเจนของเธอ หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเขาก็เปิดปากและพูดออกมาคำเดียวว่า "ใช่"หัวใจของหลิง อี้หราน เต็มไปด้วยความขมขื่น แท้จริงแล้วชายคนนี้คือ อี้ จิ่นหลี จริง ๆ อันที่จริงเธอเคยค่อนข้างมั่นใจมาก่อน แต่... เธอยังไม่ยอมแพ้ เธอยังอยากได้ยินเขาพูดด้วยตัวเอง“โอเค ฉันเข้าใจ" เธอค่อย ๆ ลดตาลงก้มไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกลงมาแล้วหันไปดึงประตูกระจกเพื่อออกไปทันใดนั้นมือก็คว้าแขนของเธอเอาไว้ มืออีกข้างของเขากดกับประตูกระจกดักเธอไว้ระหว่างเขากับมัน"คุณรู้อะไร?" เขาถามขณะก้มศีรษะลงมองเธอ“ฉันรู้ว่า คุณคืออี้ จิ่นหลี และฉันรู้ว่า
หลิงอี้หรานลุกขึ้นและกอดชินเหลียนอีเบา ๆ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจ”“เธอพูดเรื่องอะไรกัน? ฉันก็แค่อยากให้เธอโอเคแล้วก็ไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องในอดีต ยังไงซะ เธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปใช่ไหมล่ะ?” ชินเหลียนอีพูดพร้อมสูดจมูกและฝืนยิ้มให้หลิงอี้หรานแต่หลิงอี้หรานรู้สึกแสบจมูกเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก เหลียนอีนั้นยังเจ็บช้ำจากอาการอกหัก แต่ว่าเลือกทึ่จะกลบฝังความเจ็บปวด และเผชิญหน้ากับคนอื่นด้วยรอยยิ้ม“ฉันจะไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก เธอสิเป็นคนที่ต้องไม่เป็นอะไร รีบ ๆ หายดีไว ๆ เธอต้องมาเล่นกับลูก ๆ ของฉันตอนที่พวกเขาเกิดมาแล้ว” หลิงอี้หรานบอก“พวกเราทุกคนจะต้องไม่เป็นอะไร” ชินเหลียนอีกอดเพื่อนรักเธอแน่นและก็พูดกับตัวเองอีกครั้ง “ฉันจะลืมไป๋ถิงซิน ฉันทำได้แน่ ๆ ฉันก็แค่ต้องมองว่า ความสัมพันธ์ของฉันและไป๋ถิงซินก็เป็นความทรงจำเรื่องหนึ่ง จากนี้ไปมันจะเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น”อาการเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้ก็ใกล้วันตรุษจีนเข้ามาทุกที หลิงอี้หรานเอามือลูบท้อง เธอไม่เห็นจินมาหลายวันแล้ว ทุกวันนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องที่เหลียนอีพูด ‘เดินไปข้างหน้า’ เธอถามตัวเองว่า เธอรัก
”นายน้อยอี้แค่ต้องการปกป้องคุณให้ดีขึ้นแค่นั้นครับคุณผู้หญิง” เกาฉงหมิงบอก “เขาจะปกป้องฉัน หรือว่าคอยจับตาดูฉันกันแน่?” อี้หรานถาม เกาฉงหมิงเงียบไปทันที เพราะอย่างไรนายน้อยอี้ก็สั่งไม่ให้บอกอี้หรานเรื่องเลขาหวังเพื่อไม่ให้เธอต้องเป็นกังวลโดยเฉพาะตอนนี้เธอใกล้คลอดแล้ว หลิงอี้หรานเองก็ไม่ได้คาดคั้นเธอแค่ก้มหน้ามองหน้าท้องที่พองนูน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหลิงอี้หรานก็เจอชินเหลียนอี เธอดูท่าทางสดใสตอนนี้เธอดูแลตัวเองได้แล้ว เมื่อออกจากโรงพยาบาลและได้พักผ่อนสักหน่อย เธอก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ชินเหลียนอี้ทักหลิงอี้หราน “อี้หราน เธอมาแล้ว มาสิมา มานั่งเร็ว เธอเป็นคนท้องแล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงต้องระวัง” หลังจากที่อี้หรานนั่ง เธอก็ถามว่า “เป็นยังไงบ้าง? หมอบอกไหมว่า เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน?”“หมอบอกว่า ฉันออกได้อาทิตย์หน้าน่ะ” ชินเหลียนอี้ยิ้มกริ่มพร้อมเอามือลูบหัวที่โล้นเลี่ยน หลังจากที่เธอผ่าตัดสมองผมของเธอก็โดนโกนออกจนเกลี้ยงและเธอก็อาจจะต้องใส่วิกไปสักพักหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล “เมื่อวานพี่โจวมาหาฉันแล้วบอกว่าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันว่าเธอเหมือนรอดตายหวุดหวิดเลยห
อี้จิ่นหลีเกือบจะวิ่งออกจากห้องตรวจของหมอด้วยอาการตื่นตระหนก เขาสั่งหวงเซียนบอดี้การ์ดของหลิงอี้หรานแล้วหมอคนใหม่ให้กลับมาที่ห้องตรวจ หมอที่เคยตรวจหลิงอี้หรานนั้นโดนคนของกู้ลี่เฉินทำให้สลบ“นายน้อยอี้ คุณเป็นอะไรไหมครับ?” เกาฉงหมิงถาม เพราะว่าตอนนี้นายน้อยอี้ดูหน้าซีดมาก“ฉันไม่เป็นอะไร” อี้จิ่นหลีหายใจอย่างยากลำบาก เขาไม่คาดคิดว่า ตัวเองจะยังหวาดกลัวอยู่ เขานั้นกลัวว่า เธอจะตอบว่าเสียใจ แม้เธอจะยังไม่ได้คิดถึงเรื่องการหย่า เขาก็กลัวว่าสักวันเธอจะคิดขึ้นมา เขานั้นกลัวว่า เธออาจจะรักเขาไม่มากพอ.. เขากลัวหลายอย่างมาก“นายเจอเลขาหวังหรือยัง?” อี้จิ่นหลียกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากและถามเกาฉงหมิง“ยังครับ” เกาฉงหมิงตอบ ตั้งแต่งานศพของนายท่านอี้ เลขาหวังที่เคยทำงานให้นายท่านอี้ก็หายตัวไป แม้ว่าพวกเขาจะสั่งคนเพิ่มไปตามหาเลขาหวังก็ยังหาไม่เจอ“ตามหาต่อไป ตราบใดที่เขายังไม่ออกจากเมืองเฉินไป ถึงต้องพลิกแผ่นดินก็ต้องหาเขาให้ได้” อี้จิ่นหลีสั่ง สีหน้าเขามืดครึ้ม เลขาหวังนั้นเป็นคนเก็บความลับของปู่ ปู่ของเขาน่าจะทำมากกว่าแค่ส่งอีเมลข้อมูลความจริงไปหากู้ลี่เฉิน มันจะต้องมีอย่างอื่นอีก ไม่อย่า
ขณะที่พูดเขาก็เดินมาหาหลิงอี้หรานและจ้องเธอ “เธอเคยบอกว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันตราบใดที่ฉันไม่ทิ้งเธอใช่ไหม? ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ทิ้งฉันไปตราบที่เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?” หลิงอี้หรานอึ้งไป สิ่งที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ยังดังกังวาลในหูเธอ มือของเธอจับหน้าท้องซึ่งตอนนี้ใหญ่เท่าอายุครรภ์พร้อมคลอด เธอสูดหายใจลึกก่อนบอกว่า “ใช่ ฉันพูดแบบนั้น” จากนั้นเธอก็หันไปมองกู้ลี่เฉินและพูดว่า “กู้ลี่เฉิน คุณก็ได้ยินเขาแล้ว ฉัน… จะไม่ทิ้งจินไป” เมื่อเธอพูดคำว่า ‘จิน’ ออกมา ดวงตาของอี้จิ่นหลีก็เป็นประกายขณะที่เขายืนอยู่ข้างเธอ ความตื่นเต้นยินดีฉายผ่านใบหน้าเขาอย่างห้ามไม่อยู่ ‘เธอเรียกฉันว่าจินอีกครั้งแล้ว นี่หมายความว่าเธอยอมอภัยให้แล้วลืมเรื่องในอดีตใช่ไหม?’สีหน้ากู้ลี่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สีกแปลกใจมากนัก บางทีเขาก็อาจจะคาดคำตอบนี้ไว้แล้ว เขาแค่อยากรู้ว่า เธอจะยังอยู่กับอี้จิ่นหลีไหมหลังจากที่ได้รู้ความจริง “โอเค เข้าใจแล้ว ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ” กู้ลี่เฉินพูดก่อนที่จะออกจากห้องตรวจของหมอไปพร้อมคนของเขา อี้จิ่นหลียังสั่งให้คนอื่นออกไปจากห้อง จู่ ๆ ก็เหลือ
”จิ่นหลีขังคุณไว้เหรอ?” กู้ลี่เฉินถาม หลิงอี้หรานอึ้งไป ‘ขังฉันเหรอ? เขาเอาความคิดนี้มาจากไหนกัน?’เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเธอ กู้ลี่เฉินก็บอกว่า “จำนวนของยามในคฤหาสน์อี้ทุกวันนี้เพิ่มขึ้นมาสามเท่า และผมก็ได้ยินว่าระบบรักษาความปลอดภัยก็เปลี่ยนเป็นตัวที่ดีขึ้น อีกอย่างผมไปหาคุณสองครั้งแล้ว แต่ว่าอี้จิ่นหลีก็หยุดผมไว้ทั้งสองครั้ง ผมเจอคุณไม่ได้เลย พอผมโทรเข้ามือถือของคุณ สัญญาณก็โดนตัดไปอัตโนมัติ” หลิงอี้หรานตกใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ กลายเป็นที่เธอรู้สึกว่าจำนวนของบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นนั้นเธอไม่ได้คิดไปเอง แสดงว่าจินส่งคนมากขึ้นให้มาคอยตามเธอ มีครั้งหนึ่งที่เธออยากไปเดินแถวบ้านแต่ว่าย่านนั้นก็มีการจัดการเก็บกวาดจนหมด และเธอก็มีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งคอยห้อมล้อม ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่ออกไปเดินเตร่อีกเลย เธอเดินอยู่แต่ในคฤหาสน์เท่านั้น แต่ก็ดูเหมือนมีกล้องวงจรปิดในบ้านเพิ่มขึ้นด้วย 'นีจินกลัว… ว่าฉันจะหนีเหรอ? เขาเลยขังฉันไว้ด้วยวิธีนี้’ หลิงอี้หรานครุ่นคิดขณะที่กู้ลี่เฉินพูดอย่างวิตก “ระหว่างคุณกับเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าเขา…” เขานั้นกลัวว่าหลังจากที่อี้หรานรู้ความจริง ความสัมพันธ์ร
”แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังเป็นทายาทลำดับที่สองของตระกูลห่าว ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่ได้อะไรเลย คุณก็ยังได้สิ่งที่พ่อแม่ของคุณจะให้อยู่ดี”“ได้มาไม่เท่าไหร่แล้วจะมีประโยชน์อะไร?” ห่าวอี้เหมิงแค่นเสียง “ถ้าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่แล้วฉันเป็นทายาทลำดับสองของตระกูลห่าว พ่อแม่ของคุณคงไม่ให้ค่าฉันแบบนี้แล้วก็ต้องบอกให้คุณระวังตอนที่คบกับฉัน” เซียวจื่อฉีหน้าแดงก่ำทันที เขารู้ว่าห่าวอี้เหมิงพูดถูก พ่อแม่ของเขาเลือกเธอเพราะว่าเธอจะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลห่าว “แต่หลิงอี้หรานบริสุทธิ์ ทำไมคุณถึงทำกับเธอแบบนั้นตอนที่อยู่ในคุก ทั้ง ๆ ที่คุณก็ป้ายความผิดให้เธอแล้ว?” เซียวจื่อฉีถาม เซียวจื่อฉีตัวสั่นเมื่อคิดถึงว่า ห่าวอี้เหมิงทำกับอี้หรานอย่างไรในตอนนั้น แล้วที่แท้ตัวเธอเองกลับเป็นฆาตกรตัวจริง ผู้หญิงคนนี้เสแสร้งแกล้งแสดงใส่เขามากแค่ไหนนะ?“เธอเป็นแฟนคุณ มีเพียงแต่ต้องกำจัดหล่อนเท่านั้นฉันถึงจะมีโอกาสได้เป็นแฟนคุณ” ห่าวอี้เหมิงยิ้มเย้ย “ ฉันก็แค่อยากเห็นว่า หลิงอี้หรานสำคัญกับคุณมากแค่ไหน แต่… ฮ่าฮ่า… กลายเป็นว่าเธอไม่มีค่าอะไรเลย” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ห่าวอี้เหมิงก็บอกอีกว่า “เซียวจื่อฉี คุณเขี่ยหลิง
แต่ด้านนอกช่วงนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เครือข่ายของตระกูลห่าวล้มและไม่สามารถจ่ายหนี้ธนาคารได้ ดังนั้นธนาคารจึงยื่นเรื่องให้ห้ามมีการเคลื่อนไหวใด ๆ เกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลห่าว ขณะเดียวกัน ข่าวก็แพร่ไปว่า ตำรวจได้ไปจับกุมห่าวอี้เหมิงในงานแฟนมีตติ้ง แม้ว่าห่าวอี้เหมิงจะออกจากวงการบันเทิงมาแล้ว แต่เธอก็ยังมีแฟนคลับเหนียวแน่นจำนวนมาก เธอนั้นแต่งตัวเพื่อไปงานแฟนมีตติ้งโดยใส่สร้อยคอมูลค่า 300 ล้านบาท เธอถึงขั้นเชิญนักข่าวมาร่วมงาน เจตนาของห่าวอี้เหมิงที่จัดงานแฟนมีตติ้งก็คือเพื่อแสดงให้เห็นว่า ตระกูลห่าวไม่ได้เจอปัญหาทางด้านการเงิน และเพื่อให้ชื่อของเธอติดกระแสในโลกออนไลน์ แต่ตำรวจกลับโผล่มาในงานแฟนมีตติ้งของเธอเธอนั้นโดนใส่กุญแจมือต่อหน้าแฟนคลับกลุ่มใหญ่โดยตำรวจที่บอกว่า มาจับเธอในข้อหาต้องสงสัยการฆาตกรรม บรรดาแฟนต่างก็ตกตะลึง ‘ฆาตกรรมเหรอ? ฆาตกรรมอะไรกัน? เทพธิดาห่าวของเราเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเหรอ?’ ด้วยสถานการณ์เช่นนี้จึงไม่มีโอกาสที่จะปกปิดข่าวไว้ได้ แม้ห่าวอี้เหมิงและตระกูลห่าวจะอยากทำแค่ไหนก็ตาม เพราะอย่างไรก็มีแฟน ๆ อยู่มากเกินไป จากนั้นเหตุการณ์นี้ก็กลายเป็นหัวข้
เขานั้นจะทำทุกอย่างให้เธอยอมอภัยทุกอย่างยกเว้นไปจากเขา เขาไม่สนใจว่าเธอต้องการจะไปจากคฤหาสน์อี้ หรือไปจากเขา แต่ว่าเขายังอยากจะกักขังเธอไว้ในคฤหาสน์อี้ มันเหมือนกับเขาเชื่อว่า เธอจะไม่มีทางทิ้งไปแบบนั้นแน่ เมื่อพูดจบแล้วจิ่นหลีก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ไม่นานพยาบาลก็เข้ามาซึ่งเป็นคนเดียวกับที่คอยดูแลอี้หรานตอนกลางคืนตลอดหลายวันมานี่ “คุณผู้หญิงอี้คะ คุณผู้ชายอี้บอกว่าให้คุณพักผ่อน เขาจะไม่เข้ามาในห้องอีกแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องอะไรแล้วค่ะ” พยาบาลผู้ดูแลบอกหลิงอี้หรานเงียบ เธอนอนลงและหลับตาช้า ๆ แต่มือของเธอยังคงลูบท้องอยู่ เธอนั้นพยายามสงบสติอารมณ์ลง เธอต้องทำใจให้สงบเพื่อเด็ก ๆ ‘ฉันควรทำยังไงดี? ฉันไม่สามารถลืมความเจ็บปวดและการที่เขามองดูอยู่ข้าง ๆ เพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ได้? ใช่ไหม?’จู่ ๆ เธอก็คิดถึงสิ่งที่เขามักบอกเธอเสมอว่า หากเขารู้จักเธอเร็วกว่านี้ เขาก็จะไม่ปล่อยให้เธอต้องทรมานแบบนี้น ตอนนั้นเธอเพียงคิดว่า เขาหมายถึงช่วงเวลาที่เธอต้องทรมานอยู่ในคุก แต่มันมีความหมายอื่นที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา หากว่าเขารู้จักและตกหลุมรักเธอเร็วกว่านี้ เขาก็คงไม่นั่งดูอยู่เฉย ๆ เขาจะต้อ
เมื่อหมอและพยาบาลออกไป หลิงอี้หรานก็มองอี้จิ่นหลีที่ยังคงยืนอยู่ในห้อง เขายืนไม่ไกลจากเตียงนักและเหมือนห้อมล้อมไปด้วยความเปล่าเปลี่ยวสิ้นหวัง อี้หรานเม้มปากและบอกว่า “พอลูกคลอดแล้ว ฉันอยากจะย้ายออกจากบ้านตระกูลอี้”อี้จิ่นหลีเงยหน้ามองเธอทันทีด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ “เธออยากจะ… ออกจากคฤหาสน์อี้เหรอ?”เธอตอบ “ใช่ เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าจะมองหน้าคุณยังไง บางทีการย้ายออกจากคฤหาสน์อี้อาจจะดีกับเราทั้งคู่”เธออาจจะหาข้อแก้ตัวมาช่วยแก้ตัวให้การกระทำของเขาได้ อย่างเช่น เธออาจจะบอกว่าเพราะตอนนั้นเขายังไม่รู้จักเธอและเธอก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาเขา แล้วเขาจะมาเห็นอกเห็นใจคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรได้อยางไร ในเมื่อเขานั้นมักจะไร้ความรู้สึกอยู่เสมอ? มันก็จะอธิบายได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ทำเพียงแค่ดูแต่ไม่เข้ามามีส่วนร่วมอะไร เธออาจจะหาข้ออ้างได้มากกว่าหนึ่งข้อเพื่อที่จะใช้เกลี้ยกล่อมตัวเอง เธอนั้นถูกเลี้ยงดูมาให้เชื่อมั่นในความยุติธรรม นั่นเลยเป็นสาเหตุที่เธอเลือกเป็นทนายซึ่งจะต่อสู้เพื่อความถูกต้องและความยุติธรรมด้วยการใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ แต่คนที่เธอรักที่สุดกลับไม่แยแสและปล่อยให้เธอต้องติดคุกโดยไร้ค