1

“ชอบคนนี้ อยากได้คนนี้” เสียงเข้มบอกลูกน้องที่เลิกคิ้วขึ้นถาม

“ครับ... คนไหนครับ?”

“หน้าโต๊ะนั้นไง แกมองไม่เห็นรึ? อัฟซา”

“อ้อ...” ลูกน้องพยักหน้าเออออตาม ก่อนยกมือป้องปากกระซิบ “เห็นแล้วครับนาย เซลล์สาวร้านเราใช่ไหม?”

“อื้ม... คนนั้นแหละ” ในน้ำเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาสีอำพันของหนุ่มลูกครึ่งฉายแววคาดหวังว่าสาวในดวงใจจะหันมองกันบ้าง

เจ้าของร่างอ้อนแอ้นในสูทกระโปรงสีดำเข้ารูปสมส่วนเอวคอดบาง ชายเสื้อเชิ้ตถูกเก็บซ่อนไว้ใต้กระโปรงเอวสูง เรือนผมดำสนิทความยาวประสะโพกถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย หางม้าแกว่งไปมาในท่วงท่าการเดินสง่างามโดยไม่ต้องลากส้นสูงแหลมปรี๊ด เหมือนกับว่าเธอรู้จักสรีระของตัวเองเป็นอย่างดีในทุกองศา ถึงทรวดทรงองค์เอวของเธอจะไม่ใช่สาวผอมหุ่นนางแบบ แต่ดูดีอย่างมีน้ำมีนวล เห็นสัดส่วนร่างกายได้ชัดเจน เธอมีหุ่นในอุดมคติของหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย รวมถึงเจ้านายที่กำลังทำตัวเป็นพวกถ้ำมอง

พันวารู้สึกขัดใจด้วยเล็กน้อย เมื่อลูกค้าหนุ่มใหญ่ดูจะสนใจพนักงานขายมากกว่าสินค้าในห้องเสื้อสุดหรูแห่งนี้เสียอีก อย่าว่าแต่ขายสูทสักตัวเลย หล่อนขายอะไรไอ้หมอนั่นก็คงจะซื้อ!

‘ได้ค่ะคุณชาย พรุ่งนี้เช้าดาวจะให้น้องเอาสูทไปส่งถึงหน้าห้องพร้อมซักรีดเรียบร้อยเลยนะคะ’

เสียงหวานรื่นหูดังมาถึงสองหนุ่ม ที่ยังคงสนใจเจ้าของร่างบางในคอฟฟี่ช็อปกว้างขวาง บริเวณหน้าร้านขายสูทแบรนด์ดัง ถัดจากโต๊ะกาแฟของพวกเขาไปสองโต๊ะ คาดการณ์จากสายตา หญิงสาวคงอายุราวสักยี่สิบกว่า น่าจะเป็นนักศึกษาจบใหม่บรรจุเป็นพนักงานห้องเสื้อใหญ่สาขานี้ได้ไม่นาน

Arachné Tailors

‘เพราะบุคลิกภาพที่ดีเริ่มต้นจากเสื้อผ้า’

เป้าหมายสายตาเสื้อผ้าหน้าผมโดนใจ เข้าสโลแกนหน้าร้านบนป้ายตัวเบ้อเริ่ม หลายคนได้ยิน ‘ตรึงใจ’ ถูกหัวหน้างานเรียกกลับไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ก่อนที่เธอจะถือถุงกระดาษของร้าน มีโลโก้ลายแมงมุมถักผ้า ฉีกยิ้มหวานเดินมาส่งลูกค้าถึงโต๊ะกาแฟสำหรับบริการลูกค้าที่มาเลือกซื้อผ้าตัดสูท ซึ่งนั่นก็เป็นบริการหลังการขายที่ดี

“ตรึงใจ... ชื่อก็เพราะ หน้าก็สวย เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ้มสวยมาก พูดจาฉะฉาน ท่าทางเอาการเอางาน ตั้งใจทำงานเลยล่ะ”

พนักงานสาวท่านนี้จึงควรค่าแก่การทำงาน ไม่ได้มีไว้ให้เจ้านายกิน! ความคิดของลูกน้องส่งตรงถึงนายที่ส่ายหน้าไปมาลูกเดียว บอกว่าอย่างไรเสียก็อยากได้คนนี้ ถึงไม่รู้ความหมายว่าเป็นไปในทิศทางใด อยากพาหล่อนไปเป็นคู่ควงแก้เหงา ชวนขึ้นเตียงเล่นจ้ำจี้สักพักจนกว่าจะเบื่อ มือขวาอย่างอัฟซารู้จักนิสัยของนายดีหากว่าอยากได้สาวคนไหนแล้วละก็... ต้องหาทางพากลับบ้านจนได้นั่นแหละ

“ดูนายสนใจเธอมากเลยนะครับ จะให้ผมทำยังไงดี?”

“แกคิดว่าฉันควรทำยังไง?”

“ผมไม่รู้ครับนาย” ในน้ำเสียงนิ่งเรียบ อัฟซาทำให้นายกลับมาสนใจเขาอีกครั้ง ด้วยท่าทีอึกอักไม่แน่ใจ “คือผมว่าเธอดูเป็นเด็กดีนะครับ ต่อให้นายเข้าไปล่อลวงเธอไม่น่าไปกับนายง่าย ๆ น่าจะเกรงใจเพื่อนรวมงานด้วย ผมคิดว่าถ้าเป็นเวลาเลิกงานพบกันนอกร้าน นายอาจมีโอกาสมากกว่า”

“แต่ฉันเบื่อสาวนอกร้านแล้ว ชอบคนนี้ สวย... 34-24-35 ตัวเล็กเอวบางนมโตสะโพกใหญ่...” คนพูดไม่เลิกรางานมอง ทว่าจู่ ๆ คิ้วเข้มหนาก็เลิกขึ้น “ไม่รู้สินะ ฉันว่าเธอคงไม่ใจร้ายเกินไปถ้าได้เห็นเงินก้อนโตล่ะมั้ง”

ระดับคุณพันวาอยากได้อะไรก็ใช้เงินซื้อแม้แต่ผู้หญิง ต่อให้ร้อยทั้งร้อยจะเข้ามาเสนอตัวให้เขาเอง

‘พันวา ยาซาคอฟ’ ทายาทเพียงคนเดียวของมาดามโคลอี้ ‘Chloe’ ช่างตัดเสื้อชื่อดังชาวอาหรับเอมิเรตส์ เจ้าของห้องเสื้อแบรนด์เนมที่มีสาขานับพันสาขาทั่วทั้งภูมิภาคเอเชียอาคเนย์ ไม่รวมอีกร้อยสาขาในประเทศไทย สูทคุณภาพส่วนใหญ่มาจากช่างชำนาญงานของบริษัทซึ่งการันตีคุณภาพ คว้ายอดรางวัลงานแฟชั่นโชว์มาแล้วทั่วโลก และแน่นอนว่าสถานที่แห่งนี้นอกจากจะเป็นห้องเสื้อแล้วยังเป็นโรงเรียนสอนตัดเสื้อที่ผลิตช่างคุณภาพมามากมาย แม้แต่ลูกชายคนเดียวของบ้าน ยังได้รับประกาศนียบัตรจากโรงเรียนสอนตัดเสื้อ ‘Madame Chloe’ ก่อนไปต่อมหาวิทยาลัยสายแฟชั่นดีไซน์ในลอนดอนทั้งปริญญาตรี ปริญญาโท สั่งสมประสบการณ์งานผ้าจนได้เป็นนักออกแบบฝีมือหาตัวจับยาก

คฤหาสน์บ้านหรูที่เป็นมรดก ไม่รวมทรัพย์สินเงินทอง อสังหาริมทรัพย์ ถูกสะสมมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ยังมีในส่วนของชายหนุ่มที่หามาได้เองด้วยความรู้ความสามารถ ใช้สุรุ่ยสุร่ายทั้งชาติคงไม่หมด เป็นเรื่องที่หลายคนรู้กระทั่งตัวเขาเอง ไม่ควรต้องมาปวดหัวหากถูกใจสาวสักคน

“ใคร ๆ ก็ชอบเงินครับ ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ สาวประเภทรักอุดมการณ์น่ะมีน้อย แล้วผมว่า... ระดับคุณพันวาเล็งคนไหนไม่มีพลาด เรื่องจีบไม่น่าใช่ปัญหาใหญ่ เรื่องบอกให้พวกเธอไปน่ะสิครับ เป็นเรื่องน่าปวดหัวกว่า” ลูกน้องทำหน้าแหวเพราะเคยไล่มาหลายคน เมื่อได้รับคำสั่งจากนายว่า ‘พอ’ นั่นก็คือจะต้องหาคนใหม่

ถึงแม้ว่าเจ้าของห้องเสื้อใหญ่คงไม่มีเวลามากมาย ยิ่งมาดามโคลอี้ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ลูกชายต้องมาแบกรับภาระทั้งหมด ในแต่ละวันนอกเหนือจากงานสังสรรค์ปาร์ตี้ ชายหนุ่มก็ทำแต่งานไม่เคยมีวันหยุด เรื่องผู้หญิงกลายเป็นเรื่องรองที่กลายมาเป็นเรื่องหลักตลอดอาทิตย์มานี้

ลูกน้องต้องคอยขับรถพานายเข้า ๆ ออก ๆ ร้านกาแฟหน้าห้องเสื้อตัวเอง ขณะมือหนายกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก ดื่มมันหมดแล้วสั่งแก้วใหม่มาอีกเหมือนพวกเสพติดคาเฟอีน อัฟซาหลุบตามองกาแฟแก้วที่สี่ของนายอย่างเป็นห่วง

“ระวังตาค้างนะนาย กินกาแฟเกินสองแก้วไม่ค่อยดีนะครับ”

“แกก็รู้ว่าฉันไม่นอน อื้ม... นาน ๆ ที” ท้ายคำยกมุมปากขึ้นอย่างมีลับลมคมใน แววตาคู่คมยังคอยเหลือบมองเจ้าของร่างอ้อนแอ้นอรชรแทบทุกอากัปกิริยา ขนาดว่าเธอส่งยิ้มหวานโบกมือลาลูกค้า เป็นโชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับของร้านที่ถูกบดบังด้วยต้นไม้ มันก็คงไม่น่าเกลียด แต่ใช่ว่าเจ้าตัวจะไม่เห็น ซึ่งเขาดันอยากให้เธอเห็น