เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 229
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 230
เสียงไซเรนตำรวจยิ่งใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ ผีพนันที่ยังติดลมกับการเล่นพนันอยู่ดูเหมือนจะได้ยินเสียงแล้วจึงรีบวิ่งออกมาจากตู้คอนเทนเนอร์ เมื่อเห็นเจียงเย่าเทียนจึงรีบวิ่งกรูกันเข้ามาและเอ่ยถาม “ทำไมตำรวจถึงมาได้ล่ะ?”สิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้รับการอนุญาตจึงกลัวจะโดนจับจนตื่นตระหนกกันไปหมดเจียงเย่าเทียนเอ่ยด้วยความโมโห “ถ้าไม่อยากโดนจับก็เงียบก่อน”ในขณะที่พูดอยู่เขาก็ผลักฝูงชนออกไปและตรงไปหาเจียงเย่าจิ่ง “ถ้าเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปมันจะไม่ดีกับตัวนายแน่ อย่าลืมว่าฉันก็เป็นคนของตระกูลเจียง นายไม่กลัวจะทำลายชื่อเสียงของตระกูลเจียงหรือไง?”การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่เขาก็ยังเปิดบ่อนพนันสถานะของเขาเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้ว!ถ้าหากเรื่องนี้โดนแพร่งพรายออกไป เขาก็ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการฟ้องร้อง เจียงเย่าจิ่งในฐานะคนของตระกูลเจียงจะได้ประโยชน์จากตรงไหน?“นายทำแบบนี้ได้นึกถึงผลที่ตามมาบ้างไหม?” เจียงเย่าเทียนเอ่ยถามสีหน้าของเจียงเย่าจิ่งดูจืดชืด ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยามและเย็นชา “ตระกูลเจียงเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?”เขาแค่แซ่เจียงเท่านั้นตั้งแต่ที่เขาเห็นว่านายท่านเจียงรู้
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 231
หมอตกใจกับสายตาของเจียงเย่าจิ่งที่มอง ก่อนจะเอ่ยอย่างระมัดระวัง “ที่แผนกกุมารเวชมีนมผงอยู่ เดี๋ยวผมพาพวกคุณไปให้นมเขานะครับ”ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้าแต่สุดท้ายซวงซวงก็ไม่ยอมกินนมผงของในโรงพยาบาลเลย เอาแต่ร้องไห้จนเสียงแหบแห้งซ่งอวิ้นอวิ้นจึงนึกได้ว่าปัญหาอาจจะเป็นเพราะนมผง เธอจึงทำได้แค่อุ้มกลับไปที่บ้านตระกูลซ่งเท่านั้นเจียงเย่าจิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างหนักตลอดทาง “เขาไม่สบายหรือเปล่า?”เจียงเย่าจิ่งไม่วางใจเลยหัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกังวลใจเขารู้สึกร้อนใจจนต้องเร่งให้คนขับรถขับให้เร็วขึ้นหน่อยคนขับก็พยายามอย่างถึงที่สุดด้วยความตัวสั่นงันงกเวลานี้รถค่อนข้างเยอะจึงต้องระวังเรื่องของความปลอดภัยด้วยผ่านไปไม่นานรถก็ขับมาถึงบ้านตระกูลซ่งไม่มีใครอยู่บ้าน หานซินก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหนซ่งรุ่ยเจี๋ยก็ไปบริษัทหลังจากที่เข้าไปด้านใน ซ่งอวิ้นอวิ้นก็ส่งเด็กไปที่อ้อมแขนของเจียงเย่าจิ่ง “ฉันจะไปชงนมนะ”แน่นอนว่าซวงซวงหิวมากจนร้องไห้หนักขนาดนี้เธอร้อนใจจนลืมนึกไปว่าเจียงเย่าจิ่งจะอุ้มเด็กทารกเป็นไหมเจียงเย่าจิ่งไม่เคยอุ้มเด็กมาก่อนเลยนี่เป็นครั้งแรก!ร่างกายเขาแข็งทื่อไป
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 232
เจียงเย่าจิ่งยืนตรงก่อนจะเอ่ยอย่างปัด ๆ ไปว่า “ใช่ครับ”สีหน้าของนายท่านเจียงบอกบุญไม่รับทันทีแก่มาจนอายุปูนนี้เขายังคงใส่ใจคนในครอบครัว แต่สิ่งที่เขาใส่ใจที่สุดก็คือชื่อเสียงของตระกูลเจียงเขามอบตระกูลเจียงให้แก่เจียงเย่าจิ่งเพื่อเป็นการบำรุงขวัญให้กับเขา อย่างไรเรื่องอื้อฉาวของครอบครัวก็ไม่ควรเปิดเผยต่อภายนอกสิ เขาให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์มากที่สุด เขากลัวว่าเจียงเย่าจิ่งจะทำให้เรื่องราวในบ้านแย่ลงโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามทีหลัง“แกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป?” นายท่านเจียงไม่ได้วางมาดผู้อาวุโสต่อหน้าเจียงเย่าจิ่ง ซึ่งเป็นอะไรที่เห็นได้น้อยมาก และนี่ก็เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งเช่นกันเจียงเย่าจิ่งยกริมฝีปากขึ้นด้วยความเยือกเย็นและแข็งทื่อ ราวกับว่าความไม่พอใจกำลังแผ่ออกมาจากอกของเขา “ปู่รู้ว่าเย่าเทียนจับลูกและผู้หญิงของผมไป แต่กลับไม่ห้ามหรือทำอะไรเลย แถมยังไม่บอกผมด้วยซ้ำ ผมสิต้องถามปู่ว่าปู่คิดอะไรอยู่? ปู่สนับสนุนสิ่งที่เย่าเทียนทำลงไปหรือว่าปู่ก็ร่วมมือกับมันด้วยล่ะ”นายท่านเจียงตกใจ “แก แกรู้ได้ไงว่าฉันรู้?”เขาคิดว่าตัวเองไปโดยปิดบังตัวเองดีแล้วแท้ ๆ และมีแค่พ่อบ้านเฉียนคนเดียวท
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 233
ซ่งอวิ้นอวิ้นเลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วทำไมโทรศัพท์ถึงได้ดังติดกันสองครั้งล่ะเธอไม่อยากพูดเธอก็ไม่อยากถามต่อ“ถ้าคุณไม่ไปบริษัท…”“ไม่ไป” เขาก้าวไปข้างหน้าก่อนจะกอดซ่งอวิ้นอวิ้นไว้ พอเธอคิดจะดิ้น เจียงเย่าจิ่งก็กอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมและกระซิบ “อย่าเพิ่งขยับ ขอฉันกอดสักหน่อยนะ”ซ่งอวิ้นอวิ้นตกใจเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ขยับอะไรเพราะเธอนั่งตรงขอบเตียงและเจียงเย่าจิ่งก็ยืนอยู่ ดังนั้นใบหน้าของซ่งอวิ้นอวิ้นจึงแนบไปกับหน้าท้องของเขาไม่รู้ทำไมแต่เธอรู้สึกได้ถึงความหดหู่บางอย่างของเจียงเย่าจิ่งเธออดไม่ได้ที่จะเอาแขนโอบรอบเอวของเขาไว้และถามด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”เจียงเย่าจิ่งไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เอานิ้วลูบผมของเธอไปเรื่อย ๆ การกอดเธอไว้ทำให้ใจเขารู้สึกอบอุ่นและสงบลงมากขึ้นหน่อย“ฉันดีใจนะที่เป็นเธอในคืนนั้น” จู่ ๆ เจียงเย่าจิ่งก็กระซิบออกมาแต่ร่างกายของซ่งอวิ้นกลับแข็งทื่อหลังจากที่รู้แล้วว่าคืนนั้นเป็นเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ทั้งสองคนพูดกันถึงเรื่องนี้เธอเขินเล็กน้อยและรู้สึกลำบากใจในเวลาเดียวกัน…“เอ่อ…”“ไม่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 234
“นี่รูปของเธอเหรอ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้ารัว ๆ “ใช่ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นตอนที่ฉันอายุ 6 ขวบ”เจียงเย่าจิ่งอดหัวเราะออกมาไม่ได้ซ่งอวิ้นอวิ้นจึงชักสีหน้า “คุณขำอะไร?” ทำไมรู้สึกเหมือนเขากำลังขำตัวเธอล่ะ?เจียงเย่าจิ่งส่งรูปให้เธอ “เธอแน่ใจหรอว่านี่คือรูปของเธอ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นเห็นว่านี่ไม่ใช่รูปถ่ายตัวเองแต่เป็นรูปถ่ายของซวงซวงเธอ “...”“แม่ต้องเปลี่ยนรูปของฉันเป็นของซวงซวงแน่เลย” ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยไม่ใช่แม่ที่ทำแบบนี้แล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ!ซ่งอวิ้นอวิ้นนำรูปภาพไปจัดวางให้เรียบร้อยสายตาของเจียงเย่าจิ่งกลับมองตามรูปถ่าย “อวิ้นอวิ้น ย้ายกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์กันเถอะ”ซ่งอวิ้นอวิ้นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบรับ “ได้สิ”“อวิ้นอวิ้น ลูกกลับมาแล้วเหรอ?” เสียงของหานซินดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าซ่งอวิ้นอวิ้นรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจียงเย่าจิ่งอยู่หรือเปล่าเธอจึงรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อยร้อนตัวอะไรกัน?อันที่จริงมันไม่มีอะไรต้องร้อนตัวเลย“แม่” ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยตอบเมื่อได้ยินเสียงว่าลูกสาวกลับมาแล้วจริง ๆ ตัวเธอยังไม่ทันจะถึงเลยเสียงก็นำมาก่อนแ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 235
เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรเลยเธอต้องนั่งรถไปบริษัทเป็นเพื่อนเขาเหรอ?“คือคุณเหงาขนาดนั้นเลย?” เธอยิ้มออกมาอย่างจนปัญญาคนที่แสนจะหยิ่งยโสอย่างเจียงเย่าจิ่งก็มีมุมน่ารักเหมือนกันกับเขาด้วยเหรอนี่?ระหว่างทางไปบริษัท ภายในรถก็เงียบมาก ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอีกแต่บรรยากาศกลับมีดูผ่อนคลายเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่เพิ่งจะคบกัน จนทำให้ผู้คนสัมผัสได้ถึงความหวานจนมดขึ้นก็๋ไม่ปานเมื่อมาถึงหน้าบริษัท เจียงเย่าจิ่งก็จอดรถแล้วเอ่ย “ไหน ๆ เธอก็มาแล้ว ขึ้นไปดื่มน้ำสักแก้วสิ” ซ่งอวิ้นอวิ้น “...”หลังจากนั้นเขาก็คงจะพูดว่า ‘ดื่มน้ำแล้วก็อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยสิ รอเลิกงานด้วยกันไปเลยไหม?’จริง ๆ เลย ยังมีอะไรบ้าบอมากกว่านี้อีกไหมแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร อย่างไรลึก ๆ ในใจเธอก็แอบรู้สึกดีใจที่เขาติดเธอแจขนาดนี้เมื่อเข้ามาถึงในล็อบบี้ พวกเขาก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดขณะที่เดินผ่านโต๊ะเลขา เจียงเย่าจิ่งก็สั่งเลขา “ชงกาแฟมาให้หน่อย 2 แก้ว” “เดี๋ยวฉันทำเอง” ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้ม “คุณชอบรสชาติแบบไหนเหรอ?”เลขาก็ได้พูดแทรกขึ้นมา “ประธานเจียงชอบรสชาติดั้งเดิมแบบที่ไม่เติมอะไรค่ะ”เจียงเย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 236
หยางเชี่ยนเชี่ยนตกตะลึง ที่มาวันนี้ก็เพื่อหาเรื่องมาเจอเขา แต่เธอไม่นึกเลยว่าจะมาเจอซ่งอวิ้นอวิ้นแทนแถมเธอยังไม่ทันได้ตบซ่งอวิ้นอวิ้นเลยด้วย“ฉัน…”เธออยากจะอธิบายต่อแต่เจียงเย่าจิ่งก็ไม่มีเวลาฟัง “เลขา พาเธอออกไปที”“ค่ะ”เลขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหยางเชี่ยนเชี่ยนในทันที ก่อนจะผายมือเชิญเธอออกไป “เชิญค่ะ”หยางเชี่ยนเชี่ยนยังคงพยายามอธิบาย “ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ”เจียงเย่าจิ่งไม่สนใจในสิ่งที่เธออยากจะบอก เขาหันไปโอบซ่งอวิ้นอวิ้น แต่สักพักเขาก็หยุดแล้วหันกลับมาพูด “ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก ฉันไล่เธอออกแน่”หยางเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกหน้าชาเธอขยันทำงานขนาดนี้ เจียงเย่าจิ่งยังไม่เห็นเธอในสายตาอีกเหรอ? หรือว่าเป็นเพราะคำยุยงของซ่งอวิ้นอวิ้น? เธอโดนไล่ออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว แล้วทำไมยังกลับมาเกาะเจียงเย่าจิ่งได้อยู่ล่ะ ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ?ใช้วิธีมอมยาเสน่ห์อะไรถึงทำให้เจียงเย่าจิ่งเข้าข้างเธอได้มากขนาดนี้?เธอนี่มันสมควรตายจริง ๆ !!หยางเชี่ยนเชี่ยนโมโหถึงขีดสุด!อีกด้านหนึ่งเจียงเย่าจิ่งเดินเข้าห้องทำงานไปและหยิบกระดาษทิชชูเช็ดคราบกาแฟที่อยู่บนตัวให้เธอ “เธอไม่ชอบเขาก็บอกฉันตรง ๆ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 237
ซ่งอวิ้นอวิ้นเขินจนแทบมุดดินหนี “ใช่ ฉันชอบคุณ”เธอพูดพร้อมกับบิดตัวไปมา “จะปล่อยฉันไปได้หรือยัง?”เจียงเย่าจิ่งยิ้ม “ไม่ปล่อย”ซ่งอวิ้นอวิ้นบ่น “ถ้าคุณยังกอดฉันไว้แบบนี้ ฉันอาจจะจะโดนคุณรัดตายได้นะ”“ฉันไม่รัดเธอจนตายหรอกน่า” เจียงเย่าจิ่งก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอเบา ๆจูบของเขาเบาและอ่อนโยนราวกับสายลมที่อ่อนโยนที่พัดผ่านหัวใจในฤดูใบไม้ผลิซ่งอวิ้นอวิ้นใจสั่นแล้วใจสั่นอีก จากนั้นเธอก็โน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเจียงเย่าจิ่งเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่ทำให้เธอใจเต้นเดิมทีทั้งสองไม่สามารถที่จะอยู่ด้วยกันได้ แต่กลับโดนบังคับให้ต้องมาอยู่ด้วยกันบางทีนี่อาจจะเป็นพรหมลิขิตระหว่างพวกเขาก็เป็นได้ใช่ไหม?ครืด ครืดทันใดนั้นโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะของเจียงเย่าจิ่งก็ดังขึ้นซ่งอวิ้นอวิ้นดันตัวจากอ้อมแขนเขาก่อนจะเอ่ย “โทรศัพท์คุณดังน่ะ”เจียงเย่าจิ่งได้ยินแล้วแต่ก็ไม่ได้ไปรับสายซ่งอวิ้นอวิ้นจึงยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มาให้เขา บนหน้าจอปรากฏให้เห็นชื่อของฮั่วซุนเธอเอ่ย “ ฮั่วซุนโทรมาหาคุณ ต้องมีธุระอะไรแน่ ๆ”เจียงเย่าจิ่งหยิบโทรศัพท์มารับสายไม่นานเสียงฮั่วซุนก็ลอดผ่านสายโทรศัพท์เข้ามา “ค
บทล่าสุด
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 270
เจียงเย่าจิ่งรีบเดินออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด! เบื้องหลังของเขาคือเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฮั่วซุนรู้สึกสับสน เจียงเย่าจิ่งไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้น โดยเฉพาะคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก "คุณเจียงครับ?" เจียงเย่าจิ่งชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ไปบอกมู่ฉินว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายเธออีก" เมื่อสักครู่นี้เขาไม่แยแส เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการแสดงละครตบตาของมู่ฉินกับหยางเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นการแสดงละครตบตากันชัด ๆ เพียงแต่มู่ฉินให้สัญญากับหยางเชี่ยนเชี่ยนว่าเธอจะไม่ถูกข่มขืน นั่นเป็นแค่คำหวานของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าการจะทำให้เจียงเย่าจิ่งเชื่อนั้น ลำพังแค่การแสดงละครตบตาย่อมหลอกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบตกลงที่จะเล่นละครฉากนี้กับมู่ฉิน เธอก็ถูกลิขิตให้ต้องเสียความบริสุทธิ์แล้ว! ฮั่วซุนพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ จากนั้นเขาก็รีบกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะมาช้าเกินไปเสียแล้ว น้ำเสียงของหยางเชี่ยนเชี่ยนฟังดูน่าสลดใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องนำความมาบอกกล่าว มู่ฉินยิ้มราวกับคาดเอาไว้แล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 269
ฮั่วซุนไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเจียงเย่าจิ่ง เจียงเย่าจิ่งชะงักแล้วหันมามองฮั่วซุน "นายว่ายังไงนะ?" ฮั่วซุนทวนคำอีกครั้งแล้วพูดว่า "เขาคิดจะจับตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ทำยังไงดีครับ?" เจียงเย่าจิ่งยื่น "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" มู่ฉินพูดตรงเข้าประเด็น "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอตกน้ำ หยางเชี่ยนเชี่ยนช่วยเธอไว้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าตอนนั้นเธอจมน้ำไปซะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของลูกชายฉันแล้ว เป็นหล่อนที่ทำลายเรื่องดี ๆ ของฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยหล่อนไปงั้นเหรอ?" "ต้องการอะไรก็ว่ามา" เจียงเย่าจิ่งพูดตามตรง "เอาล่ะ ในเมื่อเธอตรงไปตรงมาขนาดนั้น ฉันก็จะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับเธออีก หยางเชี่ยนเชี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของเธอใช่ไหมล่ะ? ฉันขอแลกเธอกับลูกชายของฉันว่ายังไงล่ะ?" มู่ฉินเอ่ยขึ้น หลังจากได้พบหยางเชี่ยนเชี่ยน เธอก็รู้ว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนชอบเจียงเย่าจิ่ง ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ตอนที่กำลังดำเนินแผนการครั้งนี้ มู่ฉินคิดว่าเธอสามารถใช้เหตุการณ์ครั้งนี้มาแลกเปลี่ยนเพื่อให้เจียงเย่าจิ่งยอมปล่อยลูกชายของเธอไป "ลูกชายของคุณไม่ไ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 268
เมื่อซ่งรุ่ยเจี๋ยได้ยินเสียง เขาก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใต้ผ้าห่ม เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนทั้งซ่งอวิ้นอวิ้นหรือหานซินก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา! หานซินวางอาหารเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง "เธอหิวหรือยัง? รีบมากินอาหารเช้าเถอะ" เมื่อหานซินพูดจบ เธอก็ค่อย ๆ หยิบอาหารที่เตรียมไว้ออกมา "ผมไม่อยากกิน ผมอยากอยู่คนเดียว" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของซ่งรุ่ยเจี๋ยฉายแววเย็นชา ไม่ได้แสดงความเสียใจออกมานัก หานซินคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขัดจังหวะหานซินได้ทันเวลา "แม่คะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ" หานซินกล้ำกลืนคำพูดเกลี้ยกล่อมกลับลงไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "อาหารอยู่ตรงนี้นะ เธอหิวเมื่อไหร่ก็มากินล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่พูดอะไร หานซินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "เฮ้อ" "พอเถอะค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นดึงตตัวหานซินออกไป "รุ่ยเจี๋ย นายก็พักผ่อนด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วบอกหานซินวว่า "รุ่ยเจี๋ยต้องการเวลาทำใจ เขากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ อย่าไปเกลี้ยกล่อมเขาเลย ไป๋ซิ่วฮุ่ยเป็นแม่ของเขา เขาคงรับไม่ได้ไปสักพัก นี่เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้" หานซินเข้าใจแล้ว "แม่รู้ แม่เป็น
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 267
ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "พี่มาแต่เช้าขนาดนั้น คงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ปิดบัง "ใช่" แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซ่งรุ่ยเจี๋ย มองไปทางอื่นโดยไร้จุดมุ่งหมาย "ตำรวจมาถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วถามว่าผมได้เจอแม่หรือเปล่า" ซ่งอวิ้นอวิ้นฟังอยู่เงียบ ๆ ที่จริงเขารู้แก่ใจว่าเมื่อไป๋ซิ่วฮุ่ยถูกใครสักคนพาตัวออกไปก็หมดทางรอดแล้ว "นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไรดี ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้น "แม่ผมตายเมื่อคืนนี้ พี่รู้เรื่องเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ฉัน..." พอนึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งพูด เธอก็เปลี่ยนเปลี่ยนคำพูดเป็น "ฉันเพิ่งจะได้ยินตำรวจพูดถึงรู้น่ะสิ" "อ้อ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่ชัด ๆ เธอกำลังปิดบังอะไรสักอย่างใช่ไหม? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า? เพราะเธอรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาคือเจียงเย่าจิ่งอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ตั้งใจที่จะปิดบังไม่ให้เขารู้ใช่ไหม? เขากำหมัดที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น พลางรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ "ผมเสียใจด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยเสียงเบา ซ่งรุ่ยเจี๋ยยิ้มเหยีย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 266
พ่อบ้านเฉียนรวบรวมคำพูดแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้นายน้อยไม่มีอะไรต้องกังวล ดังนั้นเขาจึงประชันหน้ากับพวกเราได้เต็มที่ แต่ถ้าหลังบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เขาก็จะเสียสมาธิแล้วพวกเราก็จะมีโอกาสขึ้นมา" "โอ้ พ่อบ้านเฉียนพูดถูก" มู่ฉินเห็นด้วยยิ่งนัก เธอถองข้อศอกใส่สามีตัวเอง "พูดอะไรบ้างสิ" เจียงอวี้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่… พวกเราจะจุดไฟหลังบ้านเจียงเย่าจิ่งได้ยังไงล่ะ นั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญไม่ใช่รึไง?" นายท่านเจียงยังคงเงียบ เพราะเหตุผลเดียวกันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงเย่าจิ่งกับซ่งอวิ้นอวิ้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ประกอบกับมีลูกเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนแนบแน่นขึ้นไปอีก "ไม่เห็นจะยากเลย พวกเราก็แค่หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งลงไปท่ามกลางความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนเสียก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้ว่ามู่ฉินจะย่างเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่เสน่ห์ของเธอก็ยังคงอยู่ ประกอบกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ยากจะมองอายุที่แท้จริงของเธอออก เธอกลอกตาดำขลับ "ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มือที่สามถือว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุดเลยเชียวล่ะ ถ้ามีมือที
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 265
ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้รีบเข้านอนทันที แต่กลับไปหาซวงซวง ป้าหวู่พาซวงซวงเข้านอนแล้ว แต่เธอก็ยังอยากตรวจสอบดูให้แน่ใจ ตอนนี้ซวงซวงหลับลึกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย่องเบาออกมา เมื่อกลับมาที่ห้องนอน เธอก็นั่งตรงขอบเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอกุมศีรษะแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นอกจากหลินหรุ่ยกับตระกูลเจียงแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร หลังจากเจียงเย่าจิ่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามากอดเธอแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอยู่เหนือร่างของเธอ จูบที่พร่างพรมลงมาทั้งดูดดื่มและเร่าร้อน ขณะที่บรรยากาศกำลังเป็นไปได้สวย ซวงซวงก็ร้องไห้ขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนต่างตะลึงงัน ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายที่มีท่าทีตอบสนองก่อนแล้วผลักเขาออกไป "ซวงซวงอาจจะหิวก็ได้" "ป้าหวู่จะป้อนเขาเอง" "แต่…" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค เธอก็โดนจูบ สกัดกั้นคำพูดของเธอจนหมดสิ้น! ทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพรูออกมา! ราตีช่างแสนยาวนาน ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรักใคร่เร่าร้อน! …… คฤหาสน์ต้นตระกูลเจียงเปิดไฟสว่างจ้า คราวนี้แผนใส่ร้ายเจียงเย่าจิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 264
"ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ?" เจียงเย่าจิ่งเดินเข้ามา "ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า?" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขึ้นมาว่า "เปล่าหรอก ฉันกำลังรอคุณอยู่น่ะ" เมื่อเธอพูดจบก็ลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามากอดเขาไว้ จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขา การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกประหลาดใจเสียจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางถามว่า "เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันก็แค่อยากจะกอดคุณ" เจียงเย่าจิ่งก้มมองเธอ "ปล่อยก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเธอค่อยมากอดก็ได้ ตอนนี้ฉันสกปรกจะแย่" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ยอมปล่อยแล้วกอดเขาให้แน่นขึ้น ร่างกายของทั้งสองคนบดเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น เจียงเย่าจิ่งถามเสียงเบาว่า "เธอเป็นอะไรไป?" ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ปกติเลยล่ะ? ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าอกของเขา "นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็จะเป็นบ้านให้คุณเอง ฉันจะรักคุณให้มาก ๆ" เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลง ท่ามกลางแสงสลัวรางเลือน เขายังมองเห็นประกายในดวงตาของเธอและเนื้อตัวที่สั่นระริกอยู่บ้าง น้ำเสียงทุ้มของเขาปะปนความแหบพร่าเล็กน้อย "ซ่งอวิ้นอวิ้น วันนี้เธอเป็นอะไรไปกันแน
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 263
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างมือแล้วไปหาซวงซวง เห็นเพียงป้าหวู่ที่กำลังอุ้มเขาอยู่ "ป้าหวู่" เธอรู้สึกประหลาดใจนัก ป้าหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายบอกให้ป้ามาที่นี่ เพราะไม่มีใครคอยจัดการเรื่องต่าง ๆ เลยค่ะ" เจียงเย่าจิ่งเป็นห่วงเรื่องตามหาตัวคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึงเรียกป้าหวู่ให้มาที่นี่ ซ่งอวิ้นอวิ้นดีใจที่ได้ยินว่าป้าหวู่มาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ ป้าหวู่ดีกับเธอมากทีเดียว เธอเป็นคนจิตใจดี "มีป้าหวู่อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้มให้ เธอรับซวงซวงมาจากอ้อมแขนของป้าหวู่ จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพอดี ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยับย่น ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าเขาคงจะอึเป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงบีบจมูกน้อย ๆ ของเขา "เหม็นหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าหวู่จึงพูดว่า "เดี๋ยวป้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เองค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นอยากจะทำเอง เธอรู้สึกว่าตนเองติดค้างลูกชายมาโดยตลอด เพราะเธอไม่มีเวลาดูแลเขานัก ตอนนี้เธอมีเวลาแล้ว "งั้นป้าจะเอาน้ำมาให้นะคะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงแล้ววางซวงซวงลงไป เธอทิ้งผ้าอ้อมที่ใช้แล้วลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบกระดาษมาเช็ดก้นของ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 262
ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบกลบเกลื่อนว่า "ไม่มีอะไรหรอก..." "จริงเหรอ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยื่นน้ำที่รินแล้วให้เขา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าไม่เชื่ออยู่ชัด ๆ ซ่งรุ่ยเจี๋ยหลบสายตาแล้วรีบหาข้ออ้างขึ้นมาว่า "เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ ส่วนเรื่องเมื่อคราวก่อนก็แก้ปัญหาได้แล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า "นายรับมือได้ดี" "แต่วิธีการก็เป็นความคิดของพี่อยู่ดี" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น เขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง เขาต้องยอมรับว่าซ่งลี่เฉิงช่างมีสายตาแหลมคม ถึงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นมาดูแลบริษัท ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัด แต่เธอก็เรียนรู้หลาย ๆ สิ่งได้รวดเร็ว! "ฉันแก่กว่านายไม่กี่ปี ฉันถึงต้องใคร่ครวญให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีนายน่าจะล้ำหน้าฉันไปแล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดให้กำลังใจ อันที่จริงแล้ว นับตั้งแต่ซ่งลี่เฉิงตายไป ซ่งรุ่ยเจี๋ยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซ่งรุ่ยเจี๋ยแทบไม่เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า "ผมไม่เป็นไรหรอก พี่น่าจะกลับไปดูแลซวงซวงก่อนนะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น "ได้ ถ้านายมีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นลุกขึ้น "อย่าลืมดื่มน้ำล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมายกถ้วยชาขึ้นมา "ผมไม่ลื
