พัง 2

ฉันสะบัดมือเขาออก ก่อนจะรีบเดินเปิดประตูออกมา... ฉันปล่อยให้เขาพูดถึงคนอื่นให้สบายใจ ฉันคบกับเขามาเกือบสองปี ไม่มีหรอกเขาจะพร่ำเพ้อหาฉันขนาดนี้...

              หรือฉันควรตัดใจเดินออกไป เหมือนที่น้ำหวานทำจริง ๆ

              "เมย์ พี่จะกลับไปทางคอนโดไอ้ทีพอดี มันบอกให้พี่ไปส่งเมย์" พี่ไวท์เดินเปิดประตูถือกุญแจออกมา ฉันได้แต่พยักหน้าและเดิมตามหลังเขาไป

              พี่ไวท์มาส่งฉันเสร็จเขาก็รีบกลับเลย ฉันเดินเซ็ง ๆ ขึ้นคอนโด เวียนหัว เหมือนจะเป็นลมให้ได้...

              ฉันนอนเล่นบนเตียงจนดึกดื่น ทั้งอ้วก ทั้งเวียนหัว ตอนนี้ลุกไปไหนไม่ได้เลย ดึกแล้ว ทำไมเขาไม่กลับสักที

              อยู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พี่ทีเดินเข้ามากลิ่นเหล้าฟุ้งไปหมด เขาเดินเซมาที่เตียง ยืนจ้องหน้าฉัน

              "เมย์... ขยับหน่อยพี่นอนด้วย" ฉันดันตัวขึ้นขยับหลบเขา ก่อนที่เขาจะล้มลงมานอนบนเตียง

              มือหนาเอื้อมมาลูบท้องฉันเบา ๆ

              เขาเป็นอะไรของเขา...

              "พี่คุยกับหวานแล้ว... หวานยอมคุยกับพี่แล้ว" ฉันเอาหมอนพิงหลัง นั่งมองเขา...

              "ค่ะ..." เขายังลูบท้องฉันอยู่

              "หวานไม่โกรธ... หวานให้รับผิดชอบเมย์และลูก" ฉันตกใจนิดหน่อยกับสิ่งที่พี่ทีพูดออกมา น้ำหวานหน่ะเหรอ... ทำไมเธอถึงได้จิตใจดีแบบนี้

              "เหรอคะ... พี่ทียังไม่เลิกกับน้ำหวานเหรอคะ... ถ้ายังไม่เลิก เมย์ไปก็ได้ค่ะ..." นิสัยยอมคนง่าย ๆ ของฉันมันผุดขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมฉันถึงอยากเห็นเขามีความสุข ทั้งที่เขาเองทำฉันทุกข์มากขนาดนี้

              "เลิกแล้ว... หวานบอกให้เป็นพี่น้องกัน พี่เหลือแค่เมย์แล้วตอนนี้" ฉันกัดปากแน่น รู้สึกแปลกใจกับคำพูดเขา

              "ไม่เป็นไรนะคะ" ฉันเอื้อมมือไปบีบไหล่เขา

              "อย่าทิ้งพี่ไปอีกคนนะ..." อีกแล้วเหรอ... ฉันเกือบจะเข้มแข็งขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมเขาชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย

              "..."

              "พี่จะดูแลเมย์ กับลูกจนกว่าจะคลอด" ฉันไม่พูดอะไร ได้แต่เลื่อนตัวลงนอนข้าง ๆ เขา

              ลูบหลังเขาเบา ๆ จนเขาหลับ...

              ฉันสะดุ้งตื่นแต่เช้า อยู่ ๆ คลื่นไส้ขึ้นมาอีกแล้ว

              "อ้วก..." ฉันวิ่งปิดปากไปอ้วก แต่มันออกมาแค่ลมเท่านั้น

              "เมย์ ไหวไหม" อยู่ ๆ พี่ทีก็วิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ลูบหลังฉัน

              "เวียนหัว ไม่ไหวค่ะพี่ที อ้วก..." ฉันอยากจะอ้วกให้ได้ มันจะอ้วกทั้งที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง

              พี่ทีพยุงฉันลุกขึ้น... ก่อนจะพาไปนั่งที่เตียง และหยิบน้ำมาให้

              "เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ... ไปถามเรื่อง DNA ด้วย พี่นัดไว้แล้วที่โรงพยาบาล" เขาคงอยากได้ผล DNA มาก ฉันได้แต่พยักหน้า... ตามใจเขาทุกอย่าง

              เขาขอเข้าไปที่โรงแรมสักพัก ก่อนจะกลับมารับฉันไปโรงพยาบาล

              เรานั่งรอตรวจสักพัก

              "หมอคนนี้รู้จักกับหวาน... จะพูดอะไรก็ระวังด้วย" ระวังงั้นเหรอไหนว่าเลิกกับน้ำหวานไปแล้ว เขาเป็นอะไรของเขากันแน่... บางทีก็ทำเหมือนรักฉัน บางทีก็ทำเป็นแคร์น้ำหวานรักน้ำหวานมาก ฉันงง ไปหมดแล้ว

              "เชิญ คุณวรัญญา ค่ะ" พยาบาลออกมาเรียกแล้ว

              ฉันไม่ตอบพี่ที รีบเดินนำเข้าไปพบคุณหมอข้างใน หมอหล่อมาก หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ตามจริงไม่ใช่อารมณ์ที่ฉันจะบรรยายหน้าตาเขาหรอก ถ้ามันไม่โดดเด่นขนาดนี้...

              "สวัสดีครับ คุณวรัญญา"

              "สวัสดีค่ะ" พี่ทีเดินเข้ามาตามหลัง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน คุณหมอดูแปลกใจชั่วครู่แต่ไม่สนใจอะไร ก้มดูแฟ้มประวัติฉันต่อ

              "เดี๋ยวผมต้องตรวจเลือด คุณพ่อ และคุณแม่เด็กนะครับ ตรวจพาหะธาลัสซีเมีย อายุครรภ์ตอนนี้สามารตรวจความผิดปกติโคโมโซมจากแม่ และเพศทารกได้แล้ว ไม่ทราบว่าคุณพ่อกับคุณแม่ สนใจตรวจไหม?" ฉันหันไปมองหน้าพี่ที ที่นั่งหน้านิ่ง

              "ตรวจมันทั้งหมดนั่นล่ะหมอ..." คุณหมอพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเขียนอะไรสักอย่างลงแฟ้มประวัติ

              พยาบาลพาฉันขึ้นมานอนที่เตียง ก่อนจะเปิดท้องทาเจลให้ คุณหมอจับเครื่องมืออัลตราซาวด์มาวางบนท้องฉัน

              "เด็กเกาะผนังมดลูกนะครับ... หัวใจเต้นปกติ อื้ม... กำลังจะมีนิ้วแล้ว" ฉันเผลอยิ้มออกมา... เขาก็ด้วย

              "ปกติใช่ไหมคะหมอ" ฉันหันไปถามบ้าง

              "ครับ อย่าเครียด ทานอาหารให้ครบห้าหมู่ เดี๋ยวผมเขียนใบสั่งยาให้..." พยาบาลเช็ดเจลที่หน้าท้องฉันก่อนจะพาฉันกลับมานั่งที่เดิม และเดินออกไปข้างนอก

              "ผมจะถามเรื่อง DNA ตรวจได้เลยมั้ย" พี่ทีรีบถามหมอทันทีที่มีโอกาส เขาอยากจะตรวจอยากจะบริสุทธิ์ใจ... อยากให้แฟนเขากลับมา

              ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ อยู่ ๆ มีคนมาเคาะห้อง

              "เชิญครับ"

              คนที่เปิดประตูมาไม่ใช่ใคร น้ำหวาน เธอเปิดประตูยิ้มเขามา เมื่อเห็นฉันกับพี่ทีเธอก็หุบยิ้มทันที...

              เธอสวยมาก สวยจริง ๆ ฉันเทียบน้ำหวานไม่ติดเลยสักนิด เสื้อผ้ากระเป๋าแบรนด์เนม บ่งบอกว่าเธอเป็นคุณหนูไฮโซสุด ๆ

              "อ้าวมาเร็วจัง..." คุณหมอหันไปถามน้ำหวาน

              "ว่างค่ะไม่รู้จะทำอะไร... ใกล้เสร็จยังคะ" เธอถามพลางเอากาแฟแก้วนึงไปวางให้คุณหมอ

              "ใกล้แล้ว…" คุณหมอยิ้มกลับไปให้เธอ... พี่ทีนั่งนิ่ง สีหน้าเขาเริ่มไม่พอใจ คงหึง ไม่ก็หวง

              น้ำหวานเธอโชคดีจัง ที่หลุดพ้นจากผู้ชายคนนี้ได้…

              "หวาน นี่แฟลชไดร์ฟหวาน" พี่ทีล้วงกระเป๋าเสื้อยื่นแฟลชไดร์ฟไปให้น้ำหวาน

              "ขอบคุณค่ะพี่ที... มาปรึกษาหมอเหรอคะ" เธอกล่าวขอบคุณพี่ที ที่ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ พี่ทีเริ่มตาแดงเหมือนจะร้องไห้... ทำไมเขาถึงได้รักน้ำหวานขนาดนี้นะ

              "สรุปตรวจได้ไหมหมอ..." อยู่ ๆ พี่ทีหันไปถามหมอต่อ

              "ตอนนี้อายุครรถ์ 10 สัปดาห์ หากตรวจ DNA ทารกในครรภ์ทำได้ครับ แต่อันตรายมาก ผมไม่แนะนำ เพราะต้องเจาะเลือดจากสายสะดือ และ น้ำคล่ำไปตรวจ มันเสี่ยงต่อการแท้งถึง 0.5-1% โดยที่เด็กไม่มีความจำเป็นต้องมารับความเสี่ยงนี้ ยังไงมันก็เสี่ยง และอันตราย รอคลอดดีกว่าครับ"

              เสี่ยงงั้นะเหรอ

              น้ำหวานยิ้ม ก่อนจะรีบเดินออกไป ฉันจึงรีบตา ไปคุยกับเธอ ฉันอยากให้เธออภัยให้พี่ที เพราะหากเป็นแบบนี้ ฉันก็เจ็บเหมือนเดิม... แถมมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

              "น้ำหวาน..." เธอกำลังล้างมืออยู่ในห้องน้ำ

              "มีอะไรเหรอ... ร้องทำไม?" น้ำหวานถาม... สายตาเธอดูเป็นห่วง ฉันเห็นฉันอดไม่ได้ ไม่น่าเลย ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ น้ำหวานกับพี่ทีจะได้ไม่ต้องมาเลิกกัน

              "ขอโทษนะ... ที่เรา... พลาด ฮือ ๆ ทำให้เธอต้องเลิกกับพี่ที... เราไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เขาอยากจะตรวจเพื่อเธอ... ถ้าสมใจเขา เธอก็ให้อภัยเขาหน่อยนะ" น้ำหวานมองฉันแปลก ๆ คงแปลกใจกับสิ่งที่ฉันพูด

              "สมใจคืออะไร... อย่าคิดมากสิ เราไม่ได้ว่าอะไร" น้ำหวานปลอบฉันเบา ๆ ไม่ได้ว่าอะไรงั้นเหรอ... ทำไมเธอจิตใจแบบนี้ ที่ฉันพอรู้ น้ำหวานโมโหร้ายมาก

              "ฮือ ๆ เขาคิดว่าไม่ใช่ลูกเขา..." อยู่ ๆ ฉันก็อึดอัด เอามือปิดปากสะอื้นให้...

              "ทำไมล่ะ เมย์ก็มีแค่เขาใช่มั้ย" น้ำหวานเอามือจับบ่าฉัน...

              "ใช่ แค่เขา เรายอมเขาหมดเลย แต่พี่ทีเขารักเธอ... เขาหาวิธีให้เธอกลับมา... เราไม่รู้จะตกอยู่ในสภาพนี้ได้นานแค่ไหน เขาไม่ได้รักเรา... เขารักแต่เธอ... ถ้าเขาขอโอกาส เธอก็ช่วยให้เขาหน่อย ฮือ เราอยู่แบบนี้เราไม่มีความสุขเลย... เราสงสารลูก" ฉันสงสารลูกจริง ๆ ให้อยู่ทั้งที่พ่อเขาไม่รัก ไม่สนใจ มันคงทรมานเป็นไหน ๆ

              " เมย์... เราไม่ได้รักเขาแล้ว พอเราไม่มีเขาเราสบายใจขึ้นเยอะ เมย์ให้พ่อเขาอยู่กับลูกเถอะ บางทีลูกคลอด เขาอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้..."

              ฉันคบเขามาตั้งนาน... เขาไม่เห็นจะเปลี่ยนเลย

              "เราพยายามคิดแบบนั้นเหมือนกัน... แต่เรากลัวว่าเราเองจะทนไม่ได้ซะก่อน" ฉันสะอื้นให้อยู่นาน จนอยู่ ๆ พี่ทีมาตามฉันออกไป

              "เมย์ เมย์ไปคุยอะไรกับหวาน" ฉันหันไปมองน้ำหวานอีกครั้ง อยากให้เธอคิดทบทวนเรื่องนี้

              "ป่าวค่ะ" ฉันปฏิเสธเบา ๆ และรีบเดินออกมา พี่ทียื่นสมุดฝากครรภ์ให้ฉันดู พาไปตรวจเลือด พอเสร็จทุกอย่าง ฉันก็เดินออกมากับเขาเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร จนถึงรถ...

              "หายเวียนหัวยัง... มียามาด้วยนะ ยาบำรุง" ฉันพยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้ตอบอะไร

              "เมย์คุยอะไรกับหวาน" ฉันเดาไว้ไม่มีผิด ว่าเขาต้องถาม ที่ถามคงเป็นห่วงความรู้สึกน้ำหวาน ไม่ใช่ฉัน

              "บอกให้เขา... ให้อภัยพี่ทีไง" พี่ทีมองฉันตกใจ ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม

              "เขาไม่กลับมาแล้ว เห็นอยู่เขามีความสุขขนาดไหน" เขาพูดเสียงเศร้า

              "ฮือ ๆ ถ้าเขาไม่กลับ พี่ทีจะไปรอเขาทำไมคะ... ทำไมไม่นึกถึงคนที่อยู่ข้าง ๆ พี่คนนี้บ้างไหม เราคบกันเกือบสองปีแล้วนะ เอาเสร็จพี่ทีก็ถีบหัวส่ง พอเหงาอีกก็มาเอา แฟนเผลออีกก็มาเอา ทำไมเมย์ไม่ได้เป็นตัวจริงบ้าง ทั้งที่พี่ทีเป็นตัวจริงของเมย์มาตลอด"

              เขาเอามือกุมหัว ถอนหายใจ

              "พอเถอะเมย์ แล้วก็หยุดร้องได้แล้ว"