LOGINShare
พัง 1
Last Updated:
2025-03-03 15:33:42เหตุการณ์วันนั้นฉันยังจำมันได้ดี... ฉันเตือนเขาแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจ ครั้งแรก... ที่มีอะไรกับเขา... เราก็เมากันทั้งคู่... เพราะเมาจริง ๆ ตอนนี้ฉันถึงตกอยู่สภาพนี้
"เมย์... บอกพี่มาตรง ๆ เถอะ" เขายังไม่เชื่อที่ฉันพูด...
"ลูกพี่ที... จริง ๆ ค่ะ ฮือ ๆ" น้ำตาฉันมันไหลออกมาไม่หยุด ความเจ็บปวดในใจไม่ได้กลั่นกรองให้เข้มแข็งขึ้นเลย ฉันอ่อนแอ อ่อนแอลงไปทุกวัน
"เห้อ เลิกร้องเถอะเมย์" เขาถอนหายใจ พิงโซฟา หน้าคมดูเครียดมาก
"ฮือ ๆ"
"โถ่เว้ย!"
อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปหัวเสีย ทิ้งฉันนั่งอยู่ที่โซฟา โง่ ๆ ตัวนี้ที่เดิม
ขายาว ๆ ของเขาเดินกลับมาหาฉัน... ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงฉันลุกขึ้น
"ไปกันเถอะ" ฉันลุกขึ้นโดยว่าง่าย ก่อนจะเดินตามเขาไปช้า ๆ
สายตาพนักงานโรงแรมหันมามองเราทุกคน... เขายาว ๆ เดินนำหน้าฉัน มือหนาจับฉันไว้แน่น
จนมาถึงรถ...
กลิ่นน้ำหอมของน้ำหวานยังฟุ้งไปทั่วรถ...
"เมย์ เราต้องตรวจ DNA" เขาเริ่มออกรถ และหันมาพูดกับฉัน ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้ม
"ค่ะ ถ้าไม่เชื่อพี่ทีก็ตรวจได้เลย" เขาถอนหายใจยาว ๆ ระหว่างทางเราเงียบ ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ
เขาพาฉันมาที่คอนโดเขา... คอนโดนี้เป็นที่ประจำของเรา...
"พี่ที ถ้าพี่ไม่รับผิดชอบ ก็ได้ค่ะ เมย์ไม่ได้บังคับ" ฉันกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ก่อนจะบอกสิ่งที่คิดอยู่ในใจมาตลอด
"พี่ต้องรับไหมล่ะ ในเมื่อเมย์บอกลูกพี่ แต่พี่ต้องการผล DNA เข้าใจไหม" ฉันมองเขาเดินไประเบียง ก่อนที่เขาจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"พี่ที สูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"
"พี่เครียดเมย์! อย่าถามมาก แค่นี้พี่ไม่รู้จะง้อหวานยังไงแล้ว..." ฉันเม้มปากแน่น ก่อนจะนั่งลงบนเตียงช้า ๆ
ฉันนั่งนิ่งไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้เขาพ่นควันบุหรี่อยู่ตรงระเบียงจนพอใจ
สักพักหน้าคมหันกลับมามองที่ท้องฉัน ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้น...
"เมย์... ต่อไปนี้ย้ายมาอยู่กับพี่" อะไร เขาจะให้ฉันเป็นเบอร์หนึ่งแล้วใช่ไหม...
"ทำไมคะ"
"อยากให้รับผิดชอบไม่ใช่เหรอ นี่ไง มาอยู่ที่นี่ อยากรู้เหมือนกันใช่ลูกพี่จริงหรือเปล่า" ฉันหันซ้ายขวา ที่นี่ ที่ฉันคิดว่าคงเป็นแค่ที่นอนกินกันชั่วคราว... เขาให้ฉันมาอยู่ถาวรแล้วเหรอ
"แล้วพี่ทีละคะ... อยู่กับเมย์ใช่ไหม" เขาหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
"พี่จะกลับไปอยู่บ้าน ค่อยมาหา" ฉันนิ่ง... ฉันไม่พูดอะไร ปล่อยเขา ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง
บางทีฉันก็คิดอยากจะไปจากเขาให้พ้น ๆ ฉันเจ็บ เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว... แต่พอฉันจะก้าวขาสักก้าวออกไป เขากลับดึงมือฉันไว้... 'ไม่ต้องไป อยู่กับพี่...' และฉันก็ยอมเขาทุกครั้ง เพราะให้ก้าวออกไปจากชีวิตคนที่ฉันรักมาก ปกติมันก็ยากพออยู่แล้ว
เขาเดินไปห้องน้ำ ก่อนจะเก็บของใช้ผู้หญิงมาใส่กล่องไว้... คงจะเป็นของน้ำหวาน หรือไม่ก็ของผู้หญิงคนอื่น ๆ ของเขา...
"เมย์ อย่าแตะต้องของพวกนี้นะ" เขาหันมากำชับฉัน ฉันมองกล่องนั้นทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
ได้สิ! ไม่แตะอยู่แล้ว แบบนี้ก็ดี ฉันมาอยู่ในห้องคนเดียว ได้เห็นของใช้ผู้หญิงคนอื่นทุกวัน ฉันอาจจะใจเเข็งกล้าเดินออกไปจากเขาก็ได้ ช่วยทำเลวกับฉันเสมอต้นเสมอปลายด้วยยิ่งดี... อย่าเที่ยวมาตบหัวและลูบหลังฉันบ่อย ๆ ฉันเบื่อ เบื่อที่จะใจอ่อนตาม
"พรุ่งนี้ไปหาหมอกับพี่ ถามเรื่อง DNA" ฉันพยักหน้า ให้เขาทำตามใจเขา เขาอยากได้มายืนยันก็ได้ ยังไงก็ลูกเขาอยู่แล้ว!
‘ครืน ครืน ครืน~’ เสียงมือถือเขาดัง
"เออไงมึง เออ! กูเครียด เออเดี๋ยวกูไป" เขาวางโทรศัพท์ก่อนจะดึงมือฉันลุกขึ้น
เขาขับรถมาหาเพื่อนเขาที่ตึก ZER คงจะมาหาคุณเซ็น เขาพาฉันขึ้นมาชั้นบนสุด ทุกคนนั่งรออยู่ คุณเซ็น พี่เอส และมีพี่ไวท์มาด้วย
เขาจับฉันนั่งลงข้าง ๆ ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว
"เมย์ น้องท้องจริงใช่ไหม" พี่เอสถามฉัน
"ค่ะ" ทุกคนมองจ้องจับผิดฉัน
"ลูกไอ้ทีจริงเหรอ..." คราวนี้เป็นคุณเซ็น ที่ถามมาเสียงเรียบ ๆ
"ค่ะ เมย์ไม่เคยมีคนอื่นนอกจากพี่ที" ฉันตอบชัดเจน เพราะฉันพูดความจริง
"เห้อ..." พี่ที ถอนหายใจพิงโซฟา
"มึงจะเอาไง" พี่เอสหันไปถามพี่ที
"กูไม่รู้ หวานบอกเลิกกูแล้ว กูไม่รู้จะง้อหวานยังไงแล้ว!" เขาสบถหัวเสีย ฉันได้แต่นั่งเม้มปาก สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ อดทน
"กูเตือนมึงแล้ว... มีแฟนให้หยุดเด็ดขาด" คุณเซ็นพูดเบา ๆ พลางยกไวน์ขึ้นมาจิบ
"กูไม่คิดว่าจะรักหวานขนาดนี้..." อดทนนะเมย์ลิน เขาบอกรักคนอื่นมาก ต่อหน้าเธอ... เขารักคนที่มาทีหลังเธอ มากกว่าเธอ
"เมียกูพาลด่ากูไปด้วย" คุณเซ็นบ่นหันมองไปทางอื่น
"เออ แล้วหวานเป็นไงบ้างวะ หวานโอเคไหม" ถามฉันบ้างสิ ว่าฉันโอเคไหม...
"แตงบอกหวานร้องไห้หนักมาก บอกว่าเข็ดแล้ว"
"เห้อ...!" เขาถอนหายใจอีกรอบ
"คนอื่นเขาเลิกหมดแล้ว เหลือแต่มึง" พี่ไวท์พูดลอย ๆ แต่กระแทกเสียงใส่พี่ที
"หวานยิ่งมีคนมาดามใจ... กูแพ้แน่" ทุกคนมองพี่ทีเป็นตาเดียว รวมถึงฉัน... ที่เจ็บจะตายอยู่แล้ว
"ใคร" ทุกคนถามพร้อมกัน
"เป็นหมอ... ชื่อนาย และกู ต้องไปปรึกษาเรื่องตรวจ DNA กับเขา" ทุกคนมองหน้ากัน
"กูเคยได้ยิน ณีเวียบอก..." คุณเซ็นพูดเรียบ ๆ
"ว่าอะไรวะ" พี่ทีหันไปถามทันที คงจะอยากรู้มาก
"ว่าน้ำหวานอยู่กับคนนั้น แล้วสบายใจ" พี่ทีเอามือกุมขมับ พิงโซฟาอย่างหัวเสีย
"กูว่า... มึงอาจจะต้องเสียเขาไปจริง ๆ แฟนมึงดูใจแข็ง" พี่เอส ตบบ่าพี่ที
ฉันไม่อยากฟังเรื่องนี้ มันเหมือนย้ำมีดกลางอกฉันซ้ำ ๆ
"กูควรทำไงวะ กูไม่อยากเสียหวานไป" ฉันหลับตา ฉันทนไม่ไหวแล้ว
"ขอตัวนะคะ" ฉันดีดตัวลุกขึ้น อยากจะเดินหนีไกล ๆ จากตรงนี้
"เมย์จะไปไหน" พี่ทีดึงข้อมือฉันไว้ทันที
"ไปข้างนอกค่ะ ไม่อยากฟัง"
Related chapters
พัง พัง 2
ฉันสะบัดมือเขาออก ก่อนจะรีบเดินเปิดประตูออกมา... ฉันปล่อยให้เขาพูดถึงคนอื่นให้สบายใจ ฉันคบกับเขามาเกือบสองปี ไม่มีหรอกเขาจะพร่ำเพ้อหาฉันขนาดนี้... หรือฉันควรตัดใจเดินออกไป เหมือนที่น้ำหวานทำจริง ๆ "เมย์ พี่จะกลับไปทางคอนโดไอ้ทีพอดี มันบอกให้พี่ไปส่งเมย์" พี่ไวท์เดินเปิดประตูถือกุญแจออกมา ฉันได้แต่พยักหน้าและเดิมตามหลังเขาไป พี่ไวท์มาส่งฉันเสร็จเขาก็รีบกลับเลย ฉันเดินเซ็ง ๆ ขึ้นคอนโด เวียนหัว เหมือนจะเป็นลมให้ได้... ฉันนอนเล่นบนเตียงจนดึกดื่น ทั้งอ้วก ทั้งเวียนหัว ตอนนี้ลุกไปไหนไม่ได้เลย ดึกแล้ว ทำไมเขาไม่กลับสักที อยู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พี่ทีเดินเข้ามากลิ่นเหล้าฟุ้งไปหมด เขาเดินเซมาที่เตียง ยืนจ้องหน้าฉัน "เมย์... ขยับหน่อยพี่นอนด้วย" ฉันดันตัวขึ้นขยับหลบเขา ก่อนที่เขาจะล้มลงมานอนบนเตียง มือหนาเอื้อมมาลูบท้องฉันเบา ๆ เขาเป็นอะไรของเขา... "พี่คุยกับหวานแล้ว... หวานยอมคุยกับพี่แล้ว" ฉันเอาหมอนพิงหลัง นั่งมองเขา... "ค่ะ..." เขายังลูบท้องฉันอยู่
Last Updated : 2025-03-03พัง พัง 3
ฉันเงียบ รีบเช็ดน้ำตา แล้วหันไปทางอื่น... มาถึงคอนโดไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ฉันไม่คุยกับเขา เขาเองก็ไม่คุยกับฉัน ‘กริ้ง กริ้ง~’ มีคนมากดกริ้งห้อง "ค่ะ..." ฉันเปิดประตู ก็เห็นพนักงานส่งอาหารถือถาดอาหารเข้ามาวางข้างใน ใครสั่ง? "กินสิเมย์ จะได้กินยา" เขาเดินล้วงกระเป๋ามาจากระเบียงห้อง ก่อนจะหยิบเงินให้พนักงานส่งอาหาร "ไม่กินเหรอคะ" ฉันถามพลางเลื่อนเก้าอี้นั่ง "เมย์กินก่อน พี่สั่งมาให้เมย์" ฉันมองอาหารในจานอย่าง งง ๆ นี่ล่ะคือเขา บางทีก็แคร์ บางทีก็เมิน ฉันตามเขาไม่ทันจริง ๆ เขาเดินมายืนข้าง ๆ ฉัน แกะยา และเทน้ำเปล่าเตรียมไว้ให้... "พี่ที... ทำไมทำแบบนี้ล่ะ?" เขาขมวดคิ้วสงสัย "ทำไม พี่อยากดูแลเมย์กับลูกไง" เขาตอบปกติ และเลื่อนยามาใกล้ ๆ ฉัน "พี่รักเมย์มั้ย..." ฉันครุ่นคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจถาม "รักสิ..." เขาตอบทันที ฉันอยากรู้จริง ๆ คำว่ารักของเขา เขาให้ใครได้อีกบ้าง... ดูมันออกมาจากปากเขาง่ายจริง ๆ หลังจากกินข้าวเสร็จ... ฉันก
Last Updated : 2025-03-03พัง พัง 4
สายฝนช่วยฉันหางานจริง ๆ หาในเน็ต ถามร้านกาแฟแถว ๆ มหาลัย รวมถึงถามเรื่องที่พักให้ด้วย... "ขอบคุณมากนะแก" ฉันยิ้มขอบคุณสายฝน ที่ตอนนี้ก็ยังทำหน้าเครียดอยู่ "เอาจริง ๆ ลำบากใจนะ พี่ทีก็เพื่อนแฟน เพื่อนพี่ชายฉัน" สายฝนถอนหายใจออกมาพร้อมกับฉัน "แก... แต่พี่ทีไม่ได้รักฉัน" ฉันจับมือสายฝนแน่น ไม่อยากให้สายฝนมาเครียดเรื่องไม่เป็นเรื่องของฉัน "ถ้าเขาไม่รักแก... คงเลิกกับแกนานแล้วเมย์" "ถ้าเขารักฉัน... เขาคงให้ฉันเป็นเบอร์หนึ่งแล้วล่ะ หรือไม่ เขาอาจจะรักคนอื่นมากกว่า" "แกยอมมาตลอดไงเมย์ จับได้แกก็ยอม พี่ทีเลยได้ใจ... จนมีคนอื่นเรื่อย ๆ แล้วแกก็ไม่ทักท้วง จนคนอื่นได้เป็นเบอร์หนึ่ง... เพราะแกยอม ๆ เขาแบบนี้นั่นล่ะ" ฉันหลับตาลง...จนน้ำตามันไหลออกมาด้วย จริงของสายฝน เพราะฉันยอมเขา... แต่ให้ฉันทำยังไง ฉันแก้ปัญหานิสัยตัวเองข้อนี้ไม่ได้จริง ๆ ฉันถึงอยากให้เขาทำเลวกับฉันเยอะ ๆ เผื่อวันนึง..ฉันจะเดินยิ้มออกไปจากชีวิตเขาได้ "ฉันพยายามอยู่ ถึงอยากจะหางานทำไง" สายฝนกรอกตามองบน "แก
Last Updated : 2025-03-03พัง พัง 5
เรานั่งกินข้าวกัน ไม่พูดอะไรสักคำ... บรรยากาศเริ่มเงียบขึ้นมาอีกแล้ว... พี่ทีกินข้าวเสร็จลุกขึ้นไปหยิบยา และน้ำเทเตรียมไว้ให้ฉัน "กินยาด้วยนะเมย์..." ร่างสูงเดินไปนอนเล่นมือถือดูทีวีที่เตียง "พี่ที... ไหนพี่บอกว่าเลิกกับทุกคนแล้วไงคะ..." เขาจ้องมือถือไม่มองฉัน และเหมือนไม่ฟังที่ฉันถามด้วย "..." "พี่ทีคะ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เมย์ เราอยู่กันดี ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ทำไมต้องเอาเรื่องปวดหัวมาให้พี่" ฉันวางช้อนกระแทกจาน "พี่กลัวแต่ตัวเองจะปวดหัว จะเครียด ทำไมไม่คิดว่าคนอื่นจะเครียด จะปวดหัวเพราะพี่บ้าง" สายตาคมหันมาจ้องฉัน ก่อนจะดันตัวลุกจากเตียง เดินไปหยิบกุญแจรถ "วันนี้พี่กลับไปนอนบ้าน" ฉันไม่ตอบ ไม่สิ ฉันตอบไม่ทัน เขาเดินตรงดิ่งออกจากห้องไปแล้ว เห้อ... ทดอีก 1 สะสมไว้ ฉันเก็บจานไปล้าง ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ตากผ้า รีดผ้าของเขา ชุดสูท เตรียมไว้ให้ทุกอย่าง... "อ้วก…" อยู่ ๆ ฉันก็พะอืดพะอมวิ่งไปอ้วกอีกแ
Last Updated : 2025-03-16พัง พัง 6
เรานั่งกันมาเงียบ ๆ ไม่คุยกันอีกแล้ว… จนมาถึงมหาลัย... เขามองรอบ ๆ มหาลัยนิดหน่อยก่อนจะหันมามองฉัน ไม่มองสำรวจได้ไง ก็เป็นมหาลัยเดียวกับน้ำหวานนี่ "ตั้งใจนะเมย์..." ฉันพยักหน้าให้เขา แล้วหยิบเอกสารลงจากรถ สายฝนยืนรอฉันอยู่ไกล ๆ ฉันเดินไปหาสายฝน ไม่ได้มองกลับมาหาพี่ที ไม่ได้สนใจว่าเขาขับรถออกไปรึยัง "แก ทำไมพี่ทีมาส่งล่ะ" ฉันรีบดึงมือสายฝนเข้าตึก "ตบหัวแล้วลูบหลัง สไตล์เดิม" "เห้อ เมื่อไหร่เส้นความอดทนแกจะขาด" ฉันถอนหายใจยาว ๆ "ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ฉันเริ่มงานวันแรกด้วย ฉันจะได้หาเงินไว้เลี้ยงลูก อยากมองผ่านเรื่องพี่ทีไปสักพัก" สายฝนพยักหน้า "มีอะไรขาดเหลือ บอกได้นะแก" ฉันยิ้มเบา ๆ ขอบคุณสายฝน ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบโปรเจค วันนี้คือรอบสุดท้าย... อีกไม่กี่ชั่วโมงถ้าฉันเดินออกไปจากห้องนี้เมื่อไหร่... คือฉันเรียนจบแล้ว... และมันก็จริง... ตอนนี้ฉันเดิมยิ้มออกมาจากห้องสีเหลี่ยมนั้นได้แล้ว! ฉันเรียนจบแล้ว! สายฝนกับฉันกอดกันกลม...
Last Updated : 2025-03-16พัง Rerun พลาด
พี่ทีลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า... ก่อนจะหยิบกุญแจรถ เดินออกไปจากห้อง "ฮือ ๆ ทำไมยังทนอ่ะเมย์ ทำไมเมย์ ทำไมมึงไม่ใจแข็งสักที ฮือ ๆ" ฉันกอดหมอนนอนร้องไห้ ฉันกลัว ฮือ ๆ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเจ็บจนขาดใจตายก่อนที่จะเดินออกมา... ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาน้ำตายังเปียกหมอน... "เมย์ ไปหาหมอ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เดินมาดึงแขนฉัน ฉันขยี้ตาเบา ๆ เพราะตาบวม จนเบลอไปหมด ฉันไม่ตอบ... ฉันพยายามดันตัวเองขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว... ก่อนที่เขาจะพาขับรถออกมา ไปโรงพยาบาล... เรานั่งรอหมอสักพัก... เพราะหมอยังไม่เข้าเวร... "พี่ตามใจเมย์แล้วนะ จะได้จบ" เขาพูดแล้วหันมองไปทางอื่น... ฉันไม่ตอบมองไปที่ห้องตรวจ... จนหมอนายเจ้าของไข้ฉันเดินมาคุยกับพยาบาลหน้าห้อง "แหมคุณหมอ รายงานแฟนตลอดเลยนะคะ คุณน้ำหวานนี่โชคดีจริง ๆ" แฟนเหรอ... "ยังครับ ไม่ยอมตกลงซักที" น้ำหวานเธอหลุดพ้นจากคนข้าง ๆ ฉันแล้ว ทำไมไม่เปิดใจล่ะ พี่ทีถอนหายใจยาว ๆ เหมือนกำลังโมโหยังไงอย่างงั้น... หมอยิ
Last Updated : 2025-03-16พัง เข้าบ้าน
ฉันยืนมองพี่ทีกับน้ำหวานคุยกัน... น้ำหวานดูมีความสุขปกติทุกอย่าง... แต่พี่ที เขายิ้ม... ยิ้มทั้งที่เขากำลังเสียใจ... "เห้อ..." ฉันเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก... "เมย์ บ้ายบาย!" อยู่ ๆ น้ำหวานก็โบกมือบายฉันไกล ๆ ฉันได้แต่โบกมือกลับ และส่งยิ้มให้เธอ พี่ทีกำลังเดินมาหาฉัน... และอยู่ ๆ ก็จับมือฉันเดินออกมาจากแผนกสูตินรีเวช... จับมือแบบนี้คืออะไรอีก... ฉันได้แต่คิดในใจกับท่าทีแปลกประหลาดของเขา... จนเรามาถึงรถ... "เมย์... พี่ขอโทษ" ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง เขาขอโทษฉันงั้นเหรอ ฉันชินกับคำนี้แล้วล่ะ "ขอโทษทำไมคะ" ฉันแกล้งถามกลับไป... แต่พี่ทีบีบมือฉันแน่น "พี่จะดูแลเมย์ และ ลูกเอง... พี่รู้แล้ว ว่าพี่ควรรักใคร" ฉันได้แต่มองเขาน้ำตาคลอ... ไม่กล้าคิดไปเองกับสิ่งที่เขาพูด... "..." "เมย์... พี่จะตัดใจจากหวานแล้ว... พี่จะสนใจ และดูแลแค่เมย์คนเดียว" ฉันจ้องเขาอีกรอบ... แต่ครั้งนี้ อยู่ ๆ มันก็มีน้ำไหลออกมาจากตาฉัน...
Last Updated : 2025-03-16พัง เริ่มต้นใหม่
พ่อพี่ทีพยักหน้าเบา ๆ "หนู บ้านหนูอยู่ไหนล่ะ" พ่อพี่ทีถามฉันเรียบ ๆ ท่านดูนิ่ง สุขุม น่าเกรงขาม... "อยู่ โคราชค่ะ" ท่านทำท่านึกคิด... ก่อนจะถอนหายใจออกมา "ฉันเคยไปนานแล้ว... จำไม่ได้ว่าเป็นยังไง" ฉันยิ้มเบา ๆ ไม่กล้าตอบอะไรต่อ "ผมคงต้องบอกยายเมย์เรื่องนี้..." ฉันหันไปมองพี่ทีทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับแขนเขาไว้แน่น ไม่บอกได้ไหม... ไม่บอกยายได้ไหม "พี่ที... อย่าบอกยายเมย์ได้ไหม... เมย์ไม่อยากให้ยายเครียด ยายเป็นโรคหัวใจ..." พี่ทีถอนหายใจออกมา "หนู... ยังไงก็ต้องบอก ที... ไปคุยกับแม่เอาแล้วกัน" อยู่ ๆ พ่อพี่ทีก็ลุกขึ้น... แล้วเดินหายไปอีกฝั่ง ฉันนั่งพิงโซฟา และถอนหายใจออก... เห้ออออ ชีวิต เมย์ลิน... ทำไมมันเครียดแบบนี้... "เมย์ ต่อไปนี้เมย์มาอยู่บ้านพี่นะ ที่นี่คนอยู่เยอะ เมย์จะได้ไม่เหงา พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ฉันจะอยู่ได้ไหมไม่รู้... ดูเหมือนแม่พี่ทีท่านโกรธอยู่... "เมย์..." พี่ทีจับมือฉันอีกครั้ง "พี่ก็
Last Updated : 2025-03-16
Latest chapter
พัง เกิดจากความรัก [จบ]
ฉันตื่นเช้าบิดขี้เกียจซ้ายขวา... จนเผลอโดนคนข้าง ๆ พี่ที เขินจัง เมื่อคืนมันเผ็ดร้อนมาก ทั้งฉัน และพี่ที ถึงจะเป็นสามีภรรยากันแล้ว... แต่ฉันยังเขิน ฉันนอนจ้องหน้าหล่อ ๆ ของเขา นอนมองจมูกโด่ง มองขนตายาว ๆ หล่อจัง พี่ทีของเมย์ "ว้าย~ พี่ที" อยู่ ๆ เขาก็ขยับตัว ดึงฉันไปกอดแนบอก ‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจเต้นแรงจัง... "อยากกินพี่อีกแล้วเหรอ พี่ไม่ไหวแล้ว น้ำหมดตัว" "บ้า!" ฉันตีแขนเขาเบา ๆ ก่อนที่เขา... จะพลิกตัวขึ้นคร่อมฉัน... เอ่อ เนื้อแนบเนื้อ... เรายังไม่ใส่เสื้อผ้ากันเลย... "พี่ทีคะ เช้าไป..." เขาจ้องฉันไม่ละสายตา... "ทำไมล่ะ ไงครับ... เมียพี่... นี่พี่มีเมียจริง ๆ แล้วเหรอเนี่ย แปลกแหะ ฮ่า ๆ" ฉันยกมือซ้ายโชว์แหวนให้เขาดู "ค่ะ พี่ทีเพิ่งได้เมียถูกต้องตามธรรมเนียมมาเมื่อคืน แต่วันนี้พี่ทีจะได้เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายค่ะ" เขายิ้มกว้าง ก่อนที่จะก้มลงมาหอมแก้มฉัน เอ่อ... แผงอกหนา ๆ ของเขามันแนบกับหน้าอกตูม ๆ ของฉันจนแบนเลย...
พัง ความสุขถาวร
ฉันบีบมือน้ำหวานแน่น ก่อนจะสวมกอดเธอ... "ขอบคุณมากน้ำหวาน" เธอยิ้มแล้วยื่นไมค์คืนให้พี่ที แล้วเดินลงไปนั่งข้าง ๆ สามีตัวเอง "เอาหล่ะค่ะ... ถึงเวลาแล้วที่เจ้าสาวจะโยนช่อดอกไม้ ใครโสดรอรับเลยนะคะ เจ้าสาวพร้อมไหม" ฉันรับช่อดอกไม้จากมือณีเวีย ก่อนจะพยักหน้ารัว ฉันมองไปรอบ ๆ งาน ทุกคนตื่นเต้น เดินออกมาหน้าเวทีกันใหญ่ "โยนเลย" เริ่มมีเสียงเชียร์ ฉันหันไปพยักหน้าให้กิ่ง ก่อนที่กิ่งจะเปิดเพลง เพลงนึงขึ้นมาเธอคือทุกสิ่ง ในความจริงในความฝัน... คือทุกอย่างเหมือนใจต้องการ... เธอเป็นนิทาน ที่ฉันอ่าน ก่อนหลับตาและนอนฝัน... เธอคือหัวใจ ไม่ว่าใครไม่อาจเทียมเทียบเท่าเธอ... ช่างโชคดีที่เจอ ได้ตกหลุมรักเธอ... ได้มีเธอ เคียงข้างกันคงจะมีเพียงเธอทำให้โลกนั้นหยุดหมุน เพียงเธอสบตาฉัน... คงจะมีเพียงเธอที่หยุดหัวใจของฉันไว้ตรงนี้... ตรงที่เธอเธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ... ฉันจะทำทุก ๆ ทางด้วยวิญญาณและหัวใจ... นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด... ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว...(คู่ชีวิต: Cocktail) ฉันกำช่อดอกไม้แน
พัง เซอร์ไพรส์ 3
"เมย์จริงเหรอ..." พี่ทีวิ่งมากอดฉัน "แต่เมย์เป็นมะเร็ง... ระยะสุดท้าย..." พี่ทีถอนกอดออกมา ก่อนจะจ้องตาฉัน "เมย์..." ทุกคนตกใจ เงียบกันหมด ฉันเม้มปากแน่น พยายามดึงน้ำตาทั้งหมดที่มีให้มันไหลออกมาอาบแก้ม "เมย์อยู่ได้ไม่นาน ฮือ ๆ ขอบคุณที่เซอร์ไพรส์เมย์ เมย์ดีใจมาก ฮือ ๆ" เพื่อน ๆ เริ่มร้องไห้ คุณแม่... ยาย และคุณพ่อ มองมาที่ฉัน ก่อนจะเดินเข้ามากอดฉันทุกคน "เมย์..." คุณพ่อเริ่มกุมขมับ... พี่ทีถอนหายใจยาวๆเขาพยายามกอดและหอมฉันไม่หยุด "ไม่เป็นไร พี่จะพาเมย์ไปรักษา ยังไงพี่ก็จะอยู่ข้าง ๆ เมย์นะ..." ฉันซุกหน้าลงแผงอกกว้าง พยายามส่งเสียงสะอื้นไห้ดัง ๆ "ฮือ ๆ เมย์แต่งงานไม่ได้หรอก พี่ทีจะดูแลภรรยาขี้โรคคนนี้ไหวเหรอคะ ฮือ ๆ คุณพ่อด้วย คุณพ่อไม่ต้องพิสูจน์คนรับธุรกิจพันล้านของคุณพ่อหรอก ไม่นานเมย์ก็จากโลกนี้ไปแล้ว..." คุณพ่อเริ่มเครียดอย่างเห็นได้ชัด "เมย์ พี่ดูแลเมย์เองไม่ต้องร้องแล้วนะ พอแล้ว วันนี้พี่ขอโทษที่ทำเมย์ร้องไห้ อย่าร้องนะ" "ไม่เป็นไรนะเมย์ ลูกต้องเข้มแข็งนะ" คุณพ่
พัง เซอร์ไพรส์ 2
(เมย์ ฮือ ๆ เธออย่าคิดมากนะ ฮือ ๆ) ฉันบีบมือถือแน่น หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฉันไม่ไหวแล้ว "อะไร!" (พี่ที... มีผู้หญิงคนอื่น ฮือ ๆ) ทุกอย่างรอบตัวนิ่งสงัด ฉันเหมือนล้มทั้งยืน... ฉันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว... ปล่อยมือถือในมือร่วงลงพื้นทั้งน้ำตา... "คุณเมย์ คุณเมย์" กิ่งวิ่งมาประคองฉัน ก่อนที่เธอจะบีบไหล่เตือนฉันให้ตั้งสติ... ฉันพยายามมองหน้ากิ่งทั้งน้ำตา ร่างกายตอนนี้มันหมดเรี่ยวแรงจะเดิน ชีวิตนี้ฉันเชื่อใจใครได้บ้าง... ตอบฉันหน่อย ใครก็ได้ตอบฉันที แม้กระทั่งพ่อของลูก... ผู้ชายที่ฉันรัก ผู้ชายที่ฉันจะแต่งงานด้วย เขายังหลอกลวงฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลย... พอเถอะเมย์ลิน กับผู้ชายคนนี้ พอได้แล้ว... เธอหยุดให้ผู้ชายคนนี้ทำร้ายเธอได้แล้ว "ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ" ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น ก้อนสะอื้นก้อนโตโถมใส่ฉัน ฉันได้แต่นั่งทุบกระจกหนา ทุบมันซ้ำ ๆ ทุบจนมือสองข้างมันปวดร้าวไปทั้งมือ... "คุณเมย์ พอเถอะค่ะ พอนะคะ ฮือ ๆ อย่าทำร้ายตัวเองนะคะ ฮือ ๆ" กิ่งกอดฉันแน่น จนร่างบาง ๆ ของเธอสั่นระริกตาม
พัง เซอร์ไพรส์
ฉันยืนมองผลงานตัวเองแล้วอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ ออแกไนซ์ที่จ้างมาไม่ทำฉันผิดหวังเลย ถึงเวลาแล้ว… ฉันวางแผนให้เขามาหาดีกว่า... Calling | T (ว่าไง) "พี่ที พรุ่งนี้มารับเมย์ได้ไหมคะ... เมย์เหมือนจะไม่สบายเลยค่ะ กลัวเดินทางคนเดียวไม่ไหว นะคะ" เขาเงียบไปสักพัก (อ๋อ ได้ ๆ พี่ไปไฟลต์เย็นนะ เมย์รอได้ไหม) ไฟลต์เย็น ดีจังเข้าแผนพระอาทิตย์ตกพอดีเลย! "ค่ะ รอ… ไทม์เป็นไงบ้างคะ" เขาเงียบไปสักพัก... อะไรของพี่ที เขาทำอะไรอยู่? (...) ไม่ตอบ… "พี่ทีทำอะไรอยู่คะ..." (เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะเมย์ พี่ยุ่ง ๆ) อยู่ ๆ เขาก็วางสายไป... อะไรกัน เขาเป็นอะไรของเขา ฉันเริ่มเครียดแล้วนะ... ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนพี่ทีไม่โทรมา ฉันโทรหา เขาก็ไม่รับ… ลูกก็คิดถึง เขาฉันก็คิดถึง ฉันจะทำยังไงดี... Calling | คุณพ่อ (ไงลูก…) ฉันเม้มปากแน่น ฉันควรถามคุณพ่อดีไหม… "เอ่อ… คุณพ่อทำอะไรอยู่คะ นอนรึยัง เมย์กวนไหม" คุณพ่อเงียบสักพัก เหมือนกำลังบิดขี้เ
พัง พ่ออาสาเลี้ยงลูกเอง!
หมดแรง... พี่ทีหยิบทิชชูมาเช็ดให้ เช็ดไปมองหน้าฉันไป... จากที่ไม่เหนียมอาย ตอนนี้หน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวแล้ว... "พอแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันรีบหุบขาและหันหน้าไปทางอื่น เมื่อหันไปเจอนาฬิกาที่แขวนอยู่... 20:32 น. พี่ทีไม่กลับกรุงเทพเหรอเนี่ย "พี่ทีกลับกี่โมงคะ..." "ไฟลต์ห้าทุ่ม เมย์ให้พี่พาไทม์กลับด้วยไหม... ดูสิเมย์เหนื่อยมาก ไม่ค่อยได้นอน" ฉันเหนื่อยจริง ๆ แต่ฉันคิดถึงลูกด้วยน่ะสิ... "เอ่อ..." ฉันลังเลใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่มีเหตุผลใดเลยนอกจากคิดถึงลูก... "พี่ไปอ่านมาเมย์ปั๊มนมส่งไปทางเครื่องบินได้นะ เนี่ยพี่เป็นห่วงเมย์ เดี๋ยวพี่เลี้ยงไทม์เอง คุณแม่ช่วย อยู่นี่เมย์ทั้งเลี้ยงลูกทั้งทำงาน ผอมหมดแล้ว" ฉันทำนึกคิด สองอาทิตย์เลยนะ... ฉันต้องห่างลูกตั้งสองอาทิตย์ เห้อ ว่าแต่... พี่ทีจะไม่ไปเที่ยวไหนเลยเหรอเนี่ยถึงได้อาสาเลี้ยงลูกขนาดนี้... "พี่ทีเลี้ยงได้เหรอคะ" เขายิ้มและพยักหน้ารัว "ได้ ลูกเดือนกว่าแล้วนะ... เมย์ค่อยปั๊มนมส่งมาทางเคร
พัง แอบลูกกินกัน
เราสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่คุณพ่อทีเขาจะดันตัวลุกจากอ่างอาบน้ำ เดินไปอุ้มลูกชายเดินมาหาฉัน... เอ่อ... พ่อช่วยใส่เสื้อผ้า หรือกางเกง ก่อนไหม... น้องชายพ่อ มันชี้หน้าฉันไม่หยุดเลย "ไปใส่เสื้อผ้าเลยไป" เขาหัวเราะ เมื่อเห็นฉันหน้าแดง ก่อนจะวางลูกบนเตียง แล้วรีบแต่งตัว วันนี้ฉันตั้งใจจะโดดงานทั้งวัน จึงขอพี่ทีเข้าไปเคลียร์เอกสารที่ห้องทำงานก่อน ระหว่างที่ฉันนั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะ ผู้บริหารใหญ่พ่อลูกอ่อนคนนี้ เขาก็ยืนอุ้มลูก จ้องหน้าฉันไม่หยุด "คุณชลธี คุณจะมองอีกนานไหมคะ ไม่มีสมาธิค่ะ" เขายิ้มเบา ๆ แล้วเดินมาหอมแก้มฉัน "มองคนเก่ง สอนแปปเดียวเอง เมย์ทำงานเก่งขึ้นเยอะนะ... แถมอย่างอื่นก็เก่งขึ้นด้วย" อย่างอื่น? ฉันไปทำอะไรตอนไหนอีกล่ะเนี่ย ฉันขมวดคิ้วสงสัย ในหัวก็พยายามนึกตามไปด้วย อะไรคืออย่างอื่น? "อะไรคืออย่างอื่นคะ..." พี่ทีอมยิ้ม หันซ้าย หันขวา ก่อนจะก้มลงมา... ประกบจูบ... จูบฉัน อื้ม~ เราบดจูบกันเนิ่นนาน จนเขาค่อย ๆ ถอนจูบออก
พัง พ่อแย่งลูกกินนม
ฉันยิ้มกว้าง... ฉันจะเซอร์ไพรส์พี่ทียังไงดี เรื่องนี้คงให้กิ่งช่วยอีกแรง "ว้าว เขินแทนเลยค่ะ เดี๋ยวกิ่งช่วยเอง" ฉันไม่ทันได้ร้องขอ นั่นไงกิ่งเสนอมาแล้ว... ฉันเดินเล่นหาโลเคชั่นเหมาะ ๆ ภูเก็ต ก็ต้องเป็นทะเลอยู่แล้ว ฉันอยากได้บรรยากาศสูง ๆ เห็นทะเลกว้าง ๆ ด้วยน่ะสิ... "คุณเมย์คะ ตรงนี้ไหม เป็นผาเล็ก ๆ เห็นทะเลกว้าง ๆ อยู่ปีกซ้ายของโรงแรมค่ะ ดูไปดูมาเหมือนแหลมพรหมเทพ เล็ก ๆเลยค่ะ" กิ่งเปิดไอแพดเลื่อนให้ฉันดู จริงด้วยสวยจัง... "สวยจัง เอาตรงนี้ล่ะ... กิ่งช่วยหารายชื่อออแกไนซ์พวกร้านดอกไม้ให้เมย์ด้วยนะ..." ฉันยิ้มไป เดินไป แค่นึกก็เขินแล้ว... ขอผู้ชายแต่งงาน แหะ ๆ เขินจัง เมื่อฉันดูโลเคชั่นเสร็จ ก็รีบกลับห้องนอน... วันนี้ฉันเหนื่อยมากนอนกอดลูกไป ให้นมไป แอบหลับไป... ตื่นมาฉันก็นอนคิดแผนขอแต่งงานต่อ ฉันตั้งใจขอพี่ทีแต่งงานวันสุดท้าย แต่จะหาเหตุผลให้เขามายังไงล่ะ ให้มันดูตื่นเต้น... อื้ม… ฉันป่วยก็ได้ หรืออะไรดี... ฉันเลื่อนมือถือดูชุดแต่งงานง่าย ๆ อยากใส่วัน
พัง จับโจร
กว่าไทม์จะหลับก็นั่นล่ะค่ะ ตีสามเหมือนเดิม... ฉันเดินรอบเตียง เดินรอบห้อง… ฉันอุ้มเขานอน คงไม่เหมือนที่พ่อเขาอุ้ม พ่อเขาอุ้มแปปเดียวก็หลับแล้ว ส่วนฉัน... ครึ่งชั่วโมง ไม่ก็หนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ฉันตื่นเช้ามาให้นมลูกเหมือนเดิม จะอาบน้ำแต่งตัวต้องเปิดประตูห้องน้ำไว้ ดูลูกไป อาบน้ำ แต่งหน้าไป ในใจได้แต่ภาวนา... อย่าเพิ่งร้องนะลูก รอแม่แป๊บนึง... T | Video Calling พี่ทีโทรมาพอดี ฉันรีบกดรับ ก่อนจะเดินไปหาลูก "พี่ที คุยกับลูกหน่อยค่ะ เมย์แต่งตัวแปป" ฉันเอามือถือพิงหมอนไกล ๆ ก่อนจะจับลูกนอนตะแคง... ไทม์เขาไม่ได้มองพ่อเขาหรอก แต่พ่อเขาอ่ะมองลูกชายแล้วยิ้มไม่หุบเลย... (สุดหล่อ ทำอะไรอยู่ลูก กวนแม่รึป่าวครับ) ไทม์ไม่ตอบ ตอบไม่ได้... ฉันได้แต่ยืนมองไกล ๆ หวีผม ทาลิปสติกมองพี่ทีคุยกับลูก (กวนใช่ไหม พ่อเห็นขอบตาแม่ พ่อก็รู้แล้ว... ซนจังลูกพ่อ... กินนมรึยัง) คุยเป็นตุเป็นตะจริง ๆ คุณพ่อคนนี้ (กินแล้วเหรอ นมแม่อร่อยมั้ย เบื่อรึยัง กลับมาค่อยมากินนมพ่อนะ) ฉันยืนกอดอก มองเขาไป ยิ้มไป..
