“เปล่านะ ปกติมาก”นีรนารารีบส่ายหน้าปฏิเสธ อย่างเธอกับบอสจะเรียกว่าทะเลาะกันได้ยังไงในเมื่อแทบไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ วันๆก็พูดกันแต่เรื่องงานเท่าที่จำเป็นเท่านั้น“ปกติก็แย่แล้วค่ะพี่ คุยกันแต่เรื่องงานแทบไม่ยิ้มให้กันเลยนี่คือเป็นแฟนกันแบบไหนคะ”เป็นฝ้ายที่สมทบต่ออย่างไม่เห็นด้วย ก็ตั้งแต่รู้ว่าสองคนค
“นีน”“คะพี่เหนือ”นีรนาราหันกลับไปหาขุนเขาที่เรียกอยู่ข้างหลัง หลังจากที่ไปคุยเรื่องงานด้วยกันเสร็จก็ตรงดิ่งมาที่คอนโดทันทีเพราะนัดน้องๆเอาไว้ว่าจะทำอาหารทานด้วยกันมื้อเย็น ท่าทางอ้ำอึ้งของขุนเขาบ่งบอกว่ามีอะไรอยากพูดแต่คงเกรงใจเธอ“พี่ขอคุยด้วยก่อนได้มั้ยครับ นีนรีบไปทำอะไรมั้ย”“ไม่รีบค่ะ เราไปนั
“อย่าร้องไห้นะเด็กขี้แย พี่ปลอบเราเหมือนตอนเด็กไม่ได้นะครับ พี่ไม่ได้อยากเห็นน้ำตาเราหรอกนะ”“นีนขอโทษนะคะ นีนไม่ควรเป็นคนที่พี่เหนือมารักเลย พี่เหนือดีเกินกว่าจะมารักนีนจริงๆนะ”“นีน ชู่ว…ไม่พูดแบบนั้นครับ นีนมีค่ามากสำหรับพี่และทุกคนที่รักนีนนะ อย่าพูดเหมือนตัวเองไม่ควรถูกรักแบบนั้นสิครับ อย่าร้อง
“นีน อยู่ไหนครับ”เสียงจากปลายสายอ้อแอ้ฟังแทบไม่รู้เรื่อง นีรนาราที่ตื่นขึ้นหลังหลับไปไม่นานตั้งสติก่อนจะถามออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก“พี่กร…เมาเหรอคะ”“นีน”“พี่กร อยู่ที่ไหนคะเนี่ย”นีรนาราถามย้ำเพราะอีกฝ่ายเอาแต่เรียกชื่อเธอเหมือนไม่ได้ฟังเธอเลย ขยับตัวลุกพิงหัวเตียงอย่างงัวเงียเปิดโคมไฟข้างๆแล้วหยิบ
“รำคาญเหรอคะ”“เปล่าครับ…มาบ่นทุกวันได้มั้ย”“พี่กร…อย่าดึงสิคะนีนเปียกหมดแล้วเห็นมั้ย”นีรนาราดุเมื่อคนพี่เริ่มซนดึงแขนเธอเข้าไปหาจนน้ำเริ่มมาเปียกตัวเธอไปด้วย งานนี้ได้เปลี่ยนชุดนอนใหม่อีกแน่นอน เธอรีบออกมาหาวิกรเลยใส่แค่เสื้อคลุมทับชุดนอนออกมาเพราะขับรถมาเอง ตอนนี้ชุดนอนที่เป็นเสื้อกับกางเกงบางๆก
“พี่กร…”นีรนาราเรียกคนที่นอนลืมตาอยู่ข้างๆ ใบหน้าหล่อยามนี้ติดจะเคร่งขรึมดูไม่สดใสเหมือนเคย วิกรสะดุ้งเมื่อเธอเรียกก่อนจะมาหาแล้วตอบรับด้วยดวงตาที่ดูหม่นแสง“ครับ”“ตื่นนานแล้วเหรอคะ”“ไม่นานครับ อยากนอนต่อมั้ย”“ไม่แล้วค่ะ พี่กร…โอเคแล้วใช่มั้ยคะ”นีรนาราลองหยั่งเชิงถามเพราะไม่แน่ใจว่าวิกรจำอะไรได
“กอดแน่นไปแล้วค่ะ นีนจะหายใจไม่ออกแล้วนะ”นีรนาราประท้วงเมื่อคนพี่กอดรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เธอลูบแผ่นหลังกว้างอย่างปลอบประโลม รู้สึกผิดมากๆที่ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาปล่อยให้คนที่แสนดีแบบนี้ต้องทนเจ็บปวดเพราะเธอ “ขอกอดนานๆนะครับ พี่อยากแน่ใจ”“ไม่เห็นต้องดีใจขนาดนั้นเลยค่ะ นีนต่างหากที่ดีใจมากๆ อ
“แล้วดูดาวกลางวันไม่ได้เหรอวะ มึงไม่รู้จักท้องฟ้าจำลองเหรอกร”พีรวิชญ์ประชดกลับมาอย่างเหลืออด ที่อยู่ดีๆเพื่อนแสนฉลาดก็กลายเป็นคนโง่เพราะมีความรัก วิกรหัวเราะแห้งก่อนจะเกาหัวกับความไร้สติของตัวเองพลางขอบคุณเพื่อนออกมา“เออว่ะ ขอบใจนะเพื่อน”“อือ เรื่องของมึงเถอะ”—------------------“แปลกใจเหรอครับ”
“เลิกเล่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ จะได้มาทานข้าวเย็นกัน”“โอเคครับ”—-------------------------------“ไหน ลูกชายพ่อทำไมยังไม่หลับอีกครับเนี่ย”วิกรที่เพิ่งเข้ามาในห้องนอนชะโงกดูลูกชายที่นอนอยู่ในเปลข้างๆเตียง นีรนาราที่นั่งกล่อมลูกอยู่หันมายิ้มก่อนจะบอกให้สามีรีบนอน“วันนี้ตาใสมากเลยค่ะ พี่กรนอนก่อนได
วิกรอธิบายเพิ่ม เพราะคนอื่นๆที่ไม่รู้จักเค้ามักจะเข้าใจผิดกันตลอดว่าที่บ้านจะต้องเข้มงวดและบังคับให้สืบทอดธุรกิจแน่ๆ แต่ที่จริงทั้งพ่อและแม่ไม่เคยมีใครมากำหนดชีวิตลูกๆเลยสักคน แค่ทำสิ่งที่ชอบก็พร้อมสนับสนุนทุกอย่างอยู่แล้ว ถือว่าเป็นโชคดีก็ได้ที่ได้ต้นทุนชีวิตที่ดีพร้อมแบบนี้ การได้ทำทุกอย่างจนรู้ว
“ไม่ไปยุโรปกันแน่นะคะลูก”วิภาดาถามย้ำอีกครั้งแม้ลูกจะยืนยันว่าจะเปลี่ยนที่เที่ยวก็ตาม วันครบรอบแต่งงานที่เคยวางแผนกันไว้ว่าจะไปแถวๆยุโรปกลายเป็นต้องเปลี่ยนแผนใหม่เพราะว่านีรนาราท้องขึ้นมาซะก่อน “ไม่ไปครับ ผมกลัวนีนจะลำบากถ้าเดินทางไกลมากเราเลยตกลงจะไปแค่ที่ภูเก็ตครับ”“นั่นสิเนอะกำลังท้องอยู่ด้วย
“รวมผมด้วยเหรอครับ”วิกรที่ได้ยินว่าตัวแสบรีบหันไปถามแม่อย่างไม่เชื่อว่าตัวเองจะถูกเหมารวมกับน้องๆด้วย“เราตอนเด็กก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะตากร ให้แม่แฉเลยดีมั้ยคะ”“อย่าเลยครับ วันนี้คุณแม่คงเหนื่อยรีบพักผ่อนนะครับ”วิกรยิ้มเอาใจก่อนจะรีบห้ามไม่ให้แม่แฉความดื้อต่อหน้าภรรยาสุดที่รัก วิภาดามองค้อนก่อนจะยอมไ
“มีแต่ของโปรดทั้งนั้นเลย ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเตรียมให้นะครับ”วิกรบอกก่อนจะนั่งลงใกล้ๆกับนีรนารา เพราะมีกันอยู่สามคนเลยทำให้อาหารวันนี้เยอะเป็นพิเศษจนเจ้าของวันเกิดตาเป็นประกายและยิ้มไม่หุบกับความใส่ใจของทั้งแม่และภรรยาตัวเอง“เดี๋ยวมีพิเศษกว่านี้อีกค่ะลูก ยังไม่ต้องรีบดีใจไป”“โห คุณแม่ทำผมตื่นเต้นนะ
“ไม่ไปโรงพยาบาลแน่นะครับ”วิกรถามด้วยความเป็นห่วงเพราะหลายวันมานี้นีรนารามีอาการป่วยบ่อยๆจนวันนี้ถึงกับลุกไปทำงานไม่ไหว แต่เจ้าตัวก็ยังยืนยันว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลอยู่ดี“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อยนอนพักไม่นานก็หาย”“ตามใจครับ แต่ว่าถ้าไม่โอเครีบโทรหาพี่เลยนะครับรู้มั้ย”“รู้แล้วค่า พี่กรไม่ต้อ
“ค่ะ”นีรนารารับคำพลางมองตามหลังคนพี่ไปด้วยความอ่อนใจ มาไม้นี้มีหรือจะเดาไม่ออกว่าคืนนี้สามีต้องการอะไร การดื่มมันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละเธอรู้ดี“ดื่มได้มั้ยครับ”วิกรถามเมื่อนีรนาราจิบไวน์ที่เอามาให้ไปแล้ว“ได้ค่ะ แต่ว่าเหมือนมันจะแรงไปหน่อย”นีรนาราตอบพลางมองขวดไวน์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างสนใจ“
“หนาวมั้ยครับ”วิกรหันมาถามภรรยาที่เดินข้างๆด้วยความเป็นห่วง ช่วงเทศกาลปีใหม่ที่ญี่ปุ่นนั้นอากาศหนาวมากๆ มือหนาเอื้อมไปกระชับผ้าพันคอให้นีรนาราอีกครั้งแล้วจับมือเล็กมากุมไว้เหมือนเดิม“นิดหน่อยค่ะ พี่กรล่ะคะ”“เหมือนกันครับ แต่ว่าอากาศดีมากเลยไม่ได้เดินสูดอากาศแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ”วิกรบอกพลางยิ้
“งั้นก็ได้ครับ แต่ว่าต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับที่นั่นอากาศหนาวแถมยังฝนตกบ่อยมาก คุณแม่ไม่สบายง่ายด้วย”“แหม่ คุณพี่ชายครับผมกับยัยกชก็อยู่ด้วยจะห่วงอะไรครับพี่ อยู่นี่รีบมีหลานตัวน้อยให้พวกเราไวๆก็พอครับ”วิศวะมองค้อนพี่ชายที่ทำเหมือนว่าแม่จะไม่มีใครดูแลทั้งที่มีพวกเค้าอยู่ด้วยตั้งสองคน แต่ท้ายประโยคด