ด้านอรัณร่างสูงเดินออกมาจากห้องพักของมิริณด้วยท่าทีปกติราวกับว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ภายในหัวยังคิดไม่ตกอาชีพเด็กN แต่ยังซิงนี้สิมันเป็นอะไรที่เขื่อยากมาก ร่างสูงคุ้นคิดก่อนที่จะเดินไปยังลานจอดรถ แต่สายตากับเหลือบไปเห็นไบรท์ที่กำลังเดินมายังลานจอดรถเข้าพอดี"อ้าว อรัณนายยังไม่กลับอีกเหรอ พี่คิดว่านาย กลับไปนานแล้วเสียอีก" ไบร์ทเอ่ยถามน้องชายของเพื่อนสนิท เนื่องจากเห็นอรัณนั้นหายออกจากงานตั้งแต่ช่วงห้าทุ่ม"อ่อ เปล่าครับ กำลังจะกลับหนะ แล้วนี้พี่ไบร์ทไม่นั่งต่ออีกหน่อยเหรอครับ""ไม่แล้ว เหลือนั่งดื่มกันต่อไม่กี่คน พี่ก็จะกลับแล้ว" ไบร์ทเอ่ยกับรุ่นน้องมา"แล้วเจ้าของวันเกิดละครับ ยังอยู่ในงานไหมครับ" เมื่อเห็นไบร์ทออกมา อรัณก็ถามถึงอคิณทันที"ไอ้คิณก็ออกไปพร้อมๆ กับนายนั้นแหละ " ไบร์ทยังเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับตบเข้าที่บ่าไหลแต่กระชิบลงที่ข้างใบหูของอรัณมาเบาๆ"คืนนี้ไอ้คิณมีของเด็ด น้องคนนั่นไงเด็กNสวยๆ ที่ชื่อน้องมิวาไง ที่พี่บอกกับนายอะ" อรัณได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงักหน้านิ่ง เด็กของคิณไม่ใช่มิริณอย่างที่เขาคิดหรอกหรือ อรัณมีสีหน้าคุ้นคิดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา"ไว้เจอกันนะไอ้น้อง พี่ไปละ
ร่างบางเอวเล็กของมิริณเดินถือจานข้าว เข้ามาภายในโต๊ะที่มีบีนานั่งอยู่ ในจังหวะที่ร่างบางกำลังจะตักข้าวเข้าปากนั้นสายตากับสะดุดเข้ากับคนใจร้ายที่หันจ้องมองมาทางเธอ ฉันเผลอสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มที่จ้องมาไม่หยุด"ให้ตายเหอะทำไมเขาถึงได้มองฉันอย่างน่าเกลียดเช่นนี้ แต่นั้นใช่ว่ามิริณจะสนใจ ร่างบางเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ และหันไปสนใจข้าวในจานมากกว่าสายตาคมคู่ดุที่จ้องมองมาที่เธอ"อ๊าย...แก ยัยริณ บีนา พวกแกเห็นนั้นไหม...กลุ่มพวกพี่อรัณมานั่งทานที่นี่ด้วย มิน่าละวันนี้โรงอาหารของนิเทศ ถึงได้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษ กลุ่มคนดังมานั่งนี่เอง" ยัยขวัญข้าวที่ถือชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาทีหลัง พึ่งจะสังเกตุเห็นหนุ่มสุดฮอตของวิศวะที่นั่งถัดจากโต๊ะพวกฉัน พอเห็นหนุ่มๆ ยัยขวัญข้าวถึงกับตาลุกเปล่งประกายออกมา ไม่แปลกที่เพื่อนฉันจะเอ่ยถึงพวกเขาอยู่บ่อยๆ เพราะยัยขวัญข้าวนางเป็นแฟนคลับตัวยงของพวกพี่เขา แต่สำหรับฉันพวกพี่เขาทุกคนก็ดูนิสัยดีกันหมดแหละ แต่ขอยกเว้นไว้คนนึงก็แล้วกัน ที่นิสัยเสียเอาสุดๆ และในจังหวะนั้นร่างบางก็มองอรัณกับเช่นกัน มิริณมองอรัณด้วยสีหน้าอันโกรธจัด ทั้งโกรธและเกลียดในเหตุการณ์ของค่ำคืนนั้น เกลียดจนไ
ด้านมิริณหลังจากที่ออกมาจากโรงอาหารของคณะนิเทศ ฉันก็มานั่งเรียนตามปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่คุ้นชินตอนนี้คือต้าเพื่อนสนิทในห้องที่เอาแต่ลากเกาอี้ของเขามาและมานั่งข้างๆ ฉัน ซึ่งปกติจะเป็นที่ของยัยบีนา"ต้านี่นายถอยไปหน่อยได้ไหม นายนั่งใกล้ฉันแบบนี้ฉันจะออกไปได้ยังไง" มิริณเอ่ยกับเพื่อนที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอ"ขอนั่งใกล้คนสวยๆ หน่อยไม่ได้หรือไงริณ ฉันพูดจริงนะว่าฉันกำลังสนใจเธอ" หลังจากออกมาจากโรงอาหารต้าก็เอาแต่พูดเรื่องนี้กับฉันมาและเข้าใกล้ฉันอย่างที่เห็นนี่แหละ"ไม่ได้ตรงนี้เป็นที่ของยัยบีนา นายขยับไปหน่อยสิ" ฉันบอกกับต้าด้วยความอึดอัด ที่ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันทำหน้าจริงจังต้าเลยยอมถอยเก้าอี้ออกที่มันติดกับเก้าอี้ของฉันและลากเก้าอี้หันไปหาเพื่อนกลุ่มของเขาแทน และตอนนี้เพื่อนๆ ในห้องต่างแซวฉันและเชียร์ต้ากันยกใหญ่ให้นายนั้นมาจีบฉัน บ้า กันไปแล้วหรือไง แต่ละคน โดยเฉพาะกลุ่มพวกยัยโมเดลที่พูดเรื่องฉันกับต้าไม่หยุด เพื่อนคนอื่นๆ ได้เข้าใจฉันผิดหมด เป็นไงเปลี่ยนทรงผมมาวันเดียว ทำเอาชีวิตฉันเปลี่ยนไปเลย จากแต่ก่อนไม่เคยมีใครคิดจะสนใจฉัน นอกเสียจากเพื่อนสนิทของฉันทั้ง
ด้านมิริณเมื่อพี่ด้าประธานชมรมปล่อยให้พวกเราไปเข้ากลุ่มประเภทกีฬาของใครของมัน ร่างบางก็ไม่รอช้ามิริณลุกขึ้นยืนและตามพวกเพื่อน ที่เหลืออยู่ตอนนี้ประมาณยี่สิบกว่าคนซึ่งเป็นกลุ่มที่มีเหลือน้อยมากเมื่อเทียบกับกีฬาประเภทอื่น ร่างบางเดินไปยังชั้นสองของโรงยิมที่เป็นสนามและอุปกรณ์ที่เล่นโบว์ลิ่ง จริงๆ ฉันก็เล่นไม่เป็นเลยแหละ ก็อย่างที่รู้กันว่าฉันตามยัยขวัญข้าวและยัยบีนามา"น้องๆ มากันครบแล้วนะคะ" จากนั้นพี่มาวินและพี่จี๊ดที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพวกฉันก็แจกอุปกรณ์ และให้พวกเราลองสนามเล่นกันจริงๆ"วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะครับ ให้น้องๆ ทุกคนลองฝึกเล่นเองกันไปก่อนนะครับ สัปดาห์หน้าเราจะมีทีมจากข้างนอกมาฝึกและสอนวิธีการเล่นที่ถูกต้อง ส่วนวันนี้พวกพี่จะให้ น้องๆ นั้นแบ่งเป็นทีมๆ ละ สามคน ชอบเพื่อนคนไหนก็เลือกทีมกันได้เลยนะครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ลงแข่งนะครับ เราจะได้ลงแข่งกันครบทุกคน เพราะคนของเราตอนนี้มี 28 คน พี่จะมาคัดเลือกเป็นทีมๆอยู่สาย A สาย B นะครับ" พี่มาวินหัวหน้าทีม บอกกับพวกฉันมาจาก นั้นยัยบีนาและยัยขวัญข้าวก็ทำหน้าที่หยิบกระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์ลูกโบว์ลิ่งมาทันที มิริณฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะ
"มิริณ ยัยริณ" เสียงเรียกของขวัญข้าวที่ทำเอามิริณนั้นหลุดออกจากภวังค์"ห๊ะ...ว่าไงแก" มิริณหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับขวัญข้าวที่เดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าสวยถึงกับรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ"คนอื่นเขาไปเปลี่ยนชุดกันหมดแล้ว แกมัวทำอะไรอยู่" ขวัญข้าวเอ่ยถามเพื่อนสนิท"เอ่อ...ฉันออกมาหาอะไรดื่มนะ" มิริณเอ่ยพร้อมกับโชว์กระป๋องโค้กที่อยู่ในมือ จากนั้นร่างบางก็เดินไปกับขวัญข้าวและกลับเข้าห้องโบว์ลิ่ง แต่ในจังหวะที่เดินเข้ามานั้น ร่างบางก็สบตาเข้ากับอรัณและริวที่นั่งอยู่กับพวกมาวินและจี๊ด ร่างบางเหลือบมองอรัณเล็กน้อย จากนั้นมิริณเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่โต๊ะตรงที่อรัณนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาจากนั้นร่างบางก็เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคน"ยัยริณนั้นคอแกไปโดนอะไรมาหนะ" บีนาที่สังเกตเห็นรอยแดงที่ปรากฏชัดบนลำคอขาวๆ ของเพื่อนสนิทถึงกับอดสงสัย ไม่ได้ ทำเอาคนโดนทักถึงกับหน้าซีดขึ้นมา ด้านอรัณที่นั่งอยู่แถวนั้นต่างก็ได้ยินเพื่อนของมิริณถามเธอมาเช่นกัน หึหึ! เขาเองก็อยากรู้เช่นกันรอยชัดขนาดนี้ มิริณจะตอบเพื่อนเธอยังไงว่ายังไง อรัณถึงกับเสมองมิริณอยู่ในระยะสายตาร่างบางลูบเข้าที่รอยแด
อรัณ อักษรรุ่งโรจน์สกุล ทายาทคนที่สองของนักการเมือง ชื่อดัง เบ้าหน้าฟ้าประทานของที่สาม ของหนุ่มสุดฮอตมหาวิทยาลัย B หล่อ รวย เย็นชานิ่งและนิ่ง ร้ายลึก และที่สำคัญเอาแต่ใจมาก ผิดแต่ไม่เคยโทษตัวเอง เป็นคนรักเพื่อนมาก [เจ้าชู้ไหม...ไม่รู้ดูกันไปยาวๆ ละกัน] นิสัยก็คงไม่ต่างจากแก๊งค์เพื่อนๆ มากนัก นิสัยไม่เหมือนกันก็คงอยู่แก๊งค์เดียวกันไม่ได้ ใจดีกับสาวๆ ทุกคนเกลียดที่สุดคือผู้หญิงขายตัวที่ชื่อมิวาแต่เธอดันเป็นน้องสาวของคนที่เขาเกลียด ยิ่งเกลียดมากเท่าไหร่แต่กับพาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอมากขึ้น เขาจะจัดการกับความรู้สึก ที่มันตรงกันข้ามการกระทำได้นี้ได้อย่างไร เมื่อเขาดันแพ้ให้กับ ความสดใส ดื้อรื้นของเธอ จนยากที่จะถอนตัวมิริน มิรินดา ชัยชาญกุลปี 3 คณะอักษรศาสตร์ มอ.Bหน้าตาน่ารัก สดใสร่าเริง ดื้อรั้น นิสัยดี ไม่ชอบการเอาเปรียบ เข้ากับทุกคนได้ดี ความสวยของฉันเมื่อใส่แว่นอยู่ที่ เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เมื่อถอดแว่นใส่คอนแทคเลนส์ ฉันก็ได้ขึ้นชื่อเรื่องความสวยที่ไม่เป็นสองรองใคร วัดจากความมั่นหน้ามั่นใจของตัวฉันเองล้วนๆ คะ"เธอมันก็แค่น้องสาวของผู้หญิงขายตัว ที่หาวิธีทำให้ฉันสนใจไม่ได้ เธ
@มหาวิทยาลัย B งานกีฬาประจำปีเจ้าของร่างสูงโปร่งส่วนสูง 183 เซ็นติเมตร หุ่นราวกับนายแบบระดับแถวหน้าของเมื่องไทยผมอันดกดำ เบ้าหน้าฟ้าประทาน อย่าง อรัณ หนึ่งหนุ่มกลุ่มสุดฮอตคณะวิศวะ ของรั่ว ม.B มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ที่ได้ขึ้นชื่อเรื่องความหรูหราสะดวกสบายและค่าเทอมที่แพงที่สุด ยืนแผ่ออร่าความหล่อเหลาภายในสนามบาสของ มหาวิทยาลัย ทำเอาสาวๆ ในรั่ว มอ B นั้นถึงกับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดส่งกำลังใจเชียร์อรัณ จนพื้นที่ของของสนามและบนสแตนเชียร์ไม่เหลือพื้นที่ว่างเว้นเนื่องจากหนุ่มหล่อเนื้อหอม รุ่นพี่ปี 4 ที่ หมายปองของเหล่าสาวๆ อย่างอรัณลงสนามวอมร่างกายที่จะลงแข่งขันบาสในครั้งนี้ เลยทำให้สาวๆ ขอบ สนามนั้นมารวมตัวกันเยอะมากเป็นพิเศษ ถึงกับล้นขอบสนามกันเลยทีเดียว เพราะดีกรีความหล่อและความฮอต ของหนุ่มหน้าใสอย่าง อรัณ ไม่ว่าจะฐานะทางครอบครัว ด้วยความที่มีใบหน้าหล่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนั้น บวกกับความสามารถและเก่งรอบด้าน ทำให้สาวๆ พากันถวายตัวเข้าหา เจ้าของฉายาหนุ่มเจ้าแผนการประจำกลุ่ม เรื่องความรวยก็ไม่เป็นสองรองใคร เพราะได้ขึ้นชื่อเป็นทายาทของที่สองของนักการเมืองชื่อดัง และยังมีธุริกิจเกี่ยวกับโรงงา
มิริณหยิบแว่นตาที่แตกละเอียดมาปัดๆ ก่อนที่จะเก็บมันเข้ากระเป๋า และรีบเดินไปนั่งกับขวัญข้าว และบีนา จะให้ฉันมานั่งดูเขาแข่งบาสได้ยังไงกันในเมื่อไม่ใส่แว่นฉันก็เหมือนคนตาปอดดีๆ นี่เองที่มองอะไรในระยะไกลก็เป็นภาพที่เบลอไปหมด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉันเองก็ตกใจมาก เช่นกัน อรัณ หนุ่มสุดฮอต คณะวิศวะปีสี่ หึ! เขาเป็นผู้ชายที่ปากร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอมา เขาต่างหากที่วิ่งออกนอกสนามมาชนฉันจนเลนส์แว่นตาฉันหล่นแตก แต่ไม่คิดจะขอโทษซักคำ และยังมาโทษคนอื่นอีกร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานใสได้แต่นั่งกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด ที่โดนหนุ่มรุ่นพี่นั้นโยนความผิดให้เธอส่วนอีกด้านของฝั่งสนาม ใบหน้าอันหล่อเหล่าได้แต่ชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิด!! ปริ๊ดๆ !! จากนั้นเสียงลูกหวีดของกรรมการก็ดังขึ้น"หมดเวลาพัก ลงสนามได้แล้ว" ริวเอ่ยกับอรัณมาพร้อมกับยกนิ้วให้เพื่อน"เมื่อกี่กูจะซู๊ดลูกบาสเข้าอยู่แล้วเชียว เป็นเพราะยัยนั่นที่เดินไม่ระวัง ทำให้พวกกูต้องเสียเวลาเนี้ย" อรัณบ่นให้กับเจ้าของร่างบางมาอย่างหงุดหงิด ทำเขาทั้งสามหนุ่มถึงกับหันมองหน้ากัน พออรัณลงสนามไปแล้วนั้น"แต่เมื่อกี้ไม่ใช่มันหรือวะที่ออกจากนอกส
"มิริณ ยัยริณ" เสียงเรียกของขวัญข้าวที่ทำเอามิริณนั้นหลุดออกจากภวังค์"ห๊ะ...ว่าไงแก" มิริณหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับขวัญข้าวที่เดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าสวยถึงกับรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ"คนอื่นเขาไปเปลี่ยนชุดกันหมดแล้ว แกมัวทำอะไรอยู่" ขวัญข้าวเอ่ยถามเพื่อนสนิท"เอ่อ...ฉันออกมาหาอะไรดื่มนะ" มิริณเอ่ยพร้อมกับโชว์กระป๋องโค้กที่อยู่ในมือ จากนั้นร่างบางก็เดินไปกับขวัญข้าวและกลับเข้าห้องโบว์ลิ่ง แต่ในจังหวะที่เดินเข้ามานั้น ร่างบางก็สบตาเข้ากับอรัณและริวที่นั่งอยู่กับพวกมาวินและจี๊ด ร่างบางเหลือบมองอรัณเล็กน้อย จากนั้นมิริณเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่โต๊ะตรงที่อรัณนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาจากนั้นร่างบางก็เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคน"ยัยริณนั้นคอแกไปโดนอะไรมาหนะ" บีนาที่สังเกตเห็นรอยแดงที่ปรากฏชัดบนลำคอขาวๆ ของเพื่อนสนิทถึงกับอดสงสัย ไม่ได้ ทำเอาคนโดนทักถึงกับหน้าซีดขึ้นมา ด้านอรัณที่นั่งอยู่แถวนั้นต่างก็ได้ยินเพื่อนของมิริณถามเธอมาเช่นกัน หึหึ! เขาเองก็อยากรู้เช่นกันรอยชัดขนาดนี้ มิริณจะตอบเพื่อนเธอยังไงว่ายังไง อรัณถึงกับเสมองมิริณอยู่ในระยะสายตาร่างบางลูบเข้าที่รอยแด
ด้านมิริณเมื่อพี่ด้าประธานชมรมปล่อยให้พวกเราไปเข้ากลุ่มประเภทกีฬาของใครของมัน ร่างบางก็ไม่รอช้ามิริณลุกขึ้นยืนและตามพวกเพื่อน ที่เหลืออยู่ตอนนี้ประมาณยี่สิบกว่าคนซึ่งเป็นกลุ่มที่มีเหลือน้อยมากเมื่อเทียบกับกีฬาประเภทอื่น ร่างบางเดินไปยังชั้นสองของโรงยิมที่เป็นสนามและอุปกรณ์ที่เล่นโบว์ลิ่ง จริงๆ ฉันก็เล่นไม่เป็นเลยแหละ ก็อย่างที่รู้กันว่าฉันตามยัยขวัญข้าวและยัยบีนามา"น้องๆ มากันครบแล้วนะคะ" จากนั้นพี่มาวินและพี่จี๊ดที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพวกฉันก็แจกอุปกรณ์ และให้พวกเราลองสนามเล่นกันจริงๆ"วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะครับ ให้น้องๆ ทุกคนลองฝึกเล่นเองกันไปก่อนนะครับ สัปดาห์หน้าเราจะมีทีมจากข้างนอกมาฝึกและสอนวิธีการเล่นที่ถูกต้อง ส่วนวันนี้พวกพี่จะให้ น้องๆ นั้นแบ่งเป็นทีมๆ ละ สามคน ชอบเพื่อนคนไหนก็เลือกทีมกันได้เลยนะครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ลงแข่งนะครับ เราจะได้ลงแข่งกันครบทุกคน เพราะคนของเราตอนนี้มี 28 คน พี่จะมาคัดเลือกเป็นทีมๆอยู่สาย A สาย B นะครับ" พี่มาวินหัวหน้าทีม บอกกับพวกฉันมาจาก นั้นยัยบีนาและยัยขวัญข้าวก็ทำหน้าที่หยิบกระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์ลูกโบว์ลิ่งมาทันที มิริณฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะ
ด้านมิริณหลังจากที่ออกมาจากโรงอาหารของคณะนิเทศ ฉันก็มานั่งเรียนตามปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่คุ้นชินตอนนี้คือต้าเพื่อนสนิทในห้องที่เอาแต่ลากเกาอี้ของเขามาและมานั่งข้างๆ ฉัน ซึ่งปกติจะเป็นที่ของยัยบีนา"ต้านี่นายถอยไปหน่อยได้ไหม นายนั่งใกล้ฉันแบบนี้ฉันจะออกไปได้ยังไง" มิริณเอ่ยกับเพื่อนที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอ"ขอนั่งใกล้คนสวยๆ หน่อยไม่ได้หรือไงริณ ฉันพูดจริงนะว่าฉันกำลังสนใจเธอ" หลังจากออกมาจากโรงอาหารต้าก็เอาแต่พูดเรื่องนี้กับฉันมาและเข้าใกล้ฉันอย่างที่เห็นนี่แหละ"ไม่ได้ตรงนี้เป็นที่ของยัยบีนา นายขยับไปหน่อยสิ" ฉันบอกกับต้าด้วยความอึดอัด ที่ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันทำหน้าจริงจังต้าเลยยอมถอยเก้าอี้ออกที่มันติดกับเก้าอี้ของฉันและลากเก้าอี้หันไปหาเพื่อนกลุ่มของเขาแทน และตอนนี้เพื่อนๆ ในห้องต่างแซวฉันและเชียร์ต้ากันยกใหญ่ให้นายนั้นมาจีบฉัน บ้า กันไปแล้วหรือไง แต่ละคน โดยเฉพาะกลุ่มพวกยัยโมเดลที่พูดเรื่องฉันกับต้าไม่หยุด เพื่อนคนอื่นๆ ได้เข้าใจฉันผิดหมด เป็นไงเปลี่ยนทรงผมมาวันเดียว ทำเอาชีวิตฉันเปลี่ยนไปเลย จากแต่ก่อนไม่เคยมีใครคิดจะสนใจฉัน นอกเสียจากเพื่อนสนิทของฉันทั้ง
ร่างบางเอวเล็กของมิริณเดินถือจานข้าว เข้ามาภายในโต๊ะที่มีบีนานั่งอยู่ ในจังหวะที่ร่างบางกำลังจะตักข้าวเข้าปากนั้นสายตากับสะดุดเข้ากับคนใจร้ายที่หันจ้องมองมาทางเธอ ฉันเผลอสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มที่จ้องมาไม่หยุด"ให้ตายเหอะทำไมเขาถึงได้มองฉันอย่างน่าเกลียดเช่นนี้ แต่นั้นใช่ว่ามิริณจะสนใจ ร่างบางเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ และหันไปสนใจข้าวในจานมากกว่าสายตาคมคู่ดุที่จ้องมองมาที่เธอ"อ๊าย...แก ยัยริณ บีนา พวกแกเห็นนั้นไหม...กลุ่มพวกพี่อรัณมานั่งทานที่นี่ด้วย มิน่าละวันนี้โรงอาหารของนิเทศ ถึงได้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษ กลุ่มคนดังมานั่งนี่เอง" ยัยขวัญข้าวที่ถือชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาทีหลัง พึ่งจะสังเกตุเห็นหนุ่มสุดฮอตของวิศวะที่นั่งถัดจากโต๊ะพวกฉัน พอเห็นหนุ่มๆ ยัยขวัญข้าวถึงกับตาลุกเปล่งประกายออกมา ไม่แปลกที่เพื่อนฉันจะเอ่ยถึงพวกเขาอยู่บ่อยๆ เพราะยัยขวัญข้าวนางเป็นแฟนคลับตัวยงของพวกพี่เขา แต่สำหรับฉันพวกพี่เขาทุกคนก็ดูนิสัยดีกันหมดแหละ แต่ขอยกเว้นไว้คนนึงก็แล้วกัน ที่นิสัยเสียเอาสุดๆ และในจังหวะนั้นร่างบางก็มองอรัณกับเช่นกัน มิริณมองอรัณด้วยสีหน้าอันโกรธจัด ทั้งโกรธและเกลียดในเหตุการณ์ของค่ำคืนนั้น เกลียดจนไ
ด้านอรัณร่างสูงเดินออกมาจากห้องพักของมิริณด้วยท่าทีปกติราวกับว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ภายในหัวยังคิดไม่ตกอาชีพเด็กN แต่ยังซิงนี้สิมันเป็นอะไรที่เขื่อยากมาก ร่างสูงคุ้นคิดก่อนที่จะเดินไปยังลานจอดรถ แต่สายตากับเหลือบไปเห็นไบรท์ที่กำลังเดินมายังลานจอดรถเข้าพอดี"อ้าว อรัณนายยังไม่กลับอีกเหรอ พี่คิดว่านาย กลับไปนานแล้วเสียอีก" ไบร์ทเอ่ยถามน้องชายของเพื่อนสนิท เนื่องจากเห็นอรัณนั้นหายออกจากงานตั้งแต่ช่วงห้าทุ่ม"อ่อ เปล่าครับ กำลังจะกลับหนะ แล้วนี้พี่ไบร์ทไม่นั่งต่ออีกหน่อยเหรอครับ""ไม่แล้ว เหลือนั่งดื่มกันต่อไม่กี่คน พี่ก็จะกลับแล้ว" ไบร์ทเอ่ยกับรุ่นน้องมา"แล้วเจ้าของวันเกิดละครับ ยังอยู่ในงานไหมครับ" เมื่อเห็นไบร์ทออกมา อรัณก็ถามถึงอคิณทันที"ไอ้คิณก็ออกไปพร้อมๆ กับนายนั้นแหละ " ไบร์ทยังเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับตบเข้าที่บ่าไหลแต่กระชิบลงที่ข้างใบหูของอรัณมาเบาๆ"คืนนี้ไอ้คิณมีของเด็ด น้องคนนั่นไงเด็กNสวยๆ ที่ชื่อน้องมิวาไง ที่พี่บอกกับนายอะ" อรัณได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงักหน้านิ่ง เด็กของคิณไม่ใช่มิริณอย่างที่เขาคิดหรอกหรือ อรัณมีสีหน้าคุ้นคิดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา"ไว้เจอกันนะไอ้น้อง พี่ไปละ
แต่เรื่องที่เขาย้ำยี่เด็กN ที่ยังบริสุทธิ์อย่างเธอ เรื่องนี้ขอเอาไว้ก่อนละกัน เมื่ออารมณ์ความต้องการมันมีมากเหนือกว่าทุกสิ่ง ร่างสูงมองส่วนนั้นของเขาและเธอที่ยังเชื่อมต่อกันมีเลือดที่ไหลซึมออกมาจากกลีบดอกไม้งามของคนตัวเล็กจะขยับต่อก็ขยับไม่ไหว เมื่อส่วนนั้นของเธอมันทั้งบีบท่อนเอ็นของเขาตนจนรู้สึกปวดหนึบๆ เข้าที่ส่วนหัว ยากที่จะขยับต่อ เข้าไปได้แค่สวนหัว ตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนอยู่กลางทะเลที่ไปได้เพียงครึ่งทาง เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หยุด อรัณก็ทำไม่ได้เช่นกันใคร ถ้าคิดจะปล่อยเธอไปตอนนี้ก็คงจะไม่ได้ อกอวบอิ่มชี้เด้งชี้ตรงหน้า ให้ตายเถอะตรงหน้านั้นสวยหวานเซ็กซี่จับใจ สวยไปหมดสวยซะทุกตารางนิ้วถ้ารู้ว่าเธอยังคงบริสุทธิ์ไม่มีประสบการณ์แบบนี้เขาก็คงจะไม่ยุ่งให้เสียเวลา ไหนๆ ก็เลวจนเข้ามาครึ่งทางขนาดนี้แล้ว ก็ไปต่อให้สุดละกัน ร่างสูงได้แต่คิดในใจ อรัณตันสินใจดันท่อนเอ็นขนาดใหญ่เข้าหาร่องแคบของมิริณต่อจนสุดกำลัง"อดทนหน่อยละกัน มันเจ็บไม่นานหรอก พอฉันขยับถี่ๆ หน่อยร่องฟิตเธอก็จะค่อยๆ ขยายเอง จากนั้นก็ไม่เจ็บแล้ว" อรัณเองก็มืดแปดด้าน ให้ตายเถอะเกิดก็ไม่เคยร่วมเตียงกับสาวบริสุทธิ์เลยซักค
ร่างสูงของอรัณที่แอบมองมิริณและอคิณอยู่อีกมุมของโรงแรม เมื่อเห็นอคิณเดินออกไปอรัณก็ไม่รอช้าร่างสูงจากที่คิดจะกลับคอนโดของตน กับเลือกเดินตามมิริณไปแทน ทำไมเพียงแค่คิดว่ามิริณเป็นเด็กของอคิณเขาถึงได้รู้สึกโกรธและหงุดหงิดมากถึงเพียงนี้ อรัณเดินตามหลังบางโดยที่คนตัวเล็กนั้นไม่รู้ตัว ร่างบางเดินมาหยุดที่หน้าห้องและเปิดเข้ามาในจังหวะที่กำลังจะปิดประตูลง!! ปรึก !! อรัณใช้แขนทั้งสองข้างเข้าดันประตูที่มิริณนั้นกำลังจะปิด ร่างบางที่เห็นเช่นนั้นถึงกับชะงักตากลมเปิดกว้างเปิดออกมาด้วยความตกใจ ที่เห็นอรัณนั้นยืนอยู่หน้าของเธอ และเขายังอยู่ในอาการเมากลิ่นเหล้าฟุ้งมาทั้งตัว สีหน้าและแววตาที่สื่อมาถึงเธอร่างบางรู้สึกถึงกับแปลก"พี่มีอะไรกับฉันหรือเปล่า" เสียงหวานเอ่ยถามหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความสงสัยที่่จู่ๆ อรัณก็เข้ามาหาเธอ ทั้งทีี่เขาเป็นคนไล่เธอออกมาเสียเอง หรือเขาจะมาตามเธอไปชงเหล้าอีกน๊า เพราะนี้มันยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเธอ เพียงแต่เขานั่นเธอไล่ออกมาเท่านั้นเอง ร่างบางได้แต่คิดในใจร่างสูงจ้องมองคนตรงหน้า พร้อมกับผุดรอยยิ้มอันร้ายกาจออกมา แขนดันประตูให้เปิดกว้างออกมา จนร่างบางถอยหลังเข้าไปภายในห้อง
ร่างบางไม่ตอบ แต่กับดิ้นให้ตัวเธอนั้นหลุดพ้นจากอ้อมกอดของอรัณ มิริณพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล"นี้ปล่อยฉันนะ""ฉันไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง" คนใจร้ายยังคงเอาคืนมิริณด้วยวิธีลวนลามเธอ ฝ่ามือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง มือหนาของอรัณลูบเข้าที่หน้าท้องแบนราบของเธออย่างจงใจ จนร่างบางถึงกับรู้สึกขนลุก"นี้พี่อรัณ พี่อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ" มิริณเอ่ยชื่อเขามาครั้งแรกและมองหน้าอรัณด้วยสีหน้าอันโกรธจัด"ทำไมกลัวเหรอ เป็นเด็กเอ็นจะกลัวไปทำไม ฉันคิดว่าเธอจะชินแล้วซะอีก เป็นเด็กเอ็นไม่ใช่เหรอ เด็กเอ็นมีหน้าที่ทำอะไร หน้าที่แบบที่ฉันกำลังทำอยู่หรือเปล่า""ฉันมีหน้าที่ชงเหล้า นอกเหนื่อยจากงานชงเหล้า กอดแบบนี้ ฉันไม่รับ ปล่อยฉันคะ" ยิ่งมิริณบอกให้ปล่อยอรัณยิ่งกระชับกอดแน่นขึ้น"หึ หึ! ทำไมกลัวเหรอ" เมื่อเห็นมิริณปฎิเสธ คนตัวโตยิ่งอยากเอาชนะ มือหนาของอรัณจับเข้าที่เรียวแขนเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ ไม่ให้ร่างบางนั้นหลุดหนี พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ คนตัวเล็กยังคงนิ่งและสบตาคนตรงหน้ามาเช่นกัน"ทำไมถึงไม่รับ กลัว หรือว่ายังไง" อรัณยังเอ่ยถามคนตัวเล็กมาเช่นนั้น"ไม่ได้กลัว ฉันแค่เลือกรับ แต่กับลูกค้าบางคนแค่เห็นหน้าฉันก็
อรัณในจังหวะที่เขาหันมองเด็กเอ็นที่เธอเดินเข้ามานั่งข้างผม ใบหน้าอันหล่อเหล่าถึงกับชะงักและนิ่งและตกใจ ไม่ต่างอะไรจากมิริณนัก อ่าผมคิดไม่ถึงว่าตนตรงหน้าตอนนี้จะเป็นยัยนั้น ให้ตายเถอะทำไมเด็กเอ็นโต๊ะผมถึงได้กลายเป็นเธอไปได้ ร่างสูงได้แต่สบตาคนที่หันมามองหน้าตนอย่างใกล้ชิด ยอมรับว่าตอนนี้ยัยนี้สวยและเสน่ห์ของเธอโครตดึงดูดผมเลย อรัณจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างไม่ยอมละสายตาของจากมิริณเอาเสียเลย เขายอมรับอย่างไม่อายปากบาง ใบหน้าจิ้มลิ้ม ยิ่งได้มองใกล้ๆ ยิ่งรู้สึกหลงไหลอรัณถึงกับชะงักไปชั่วขณะจากนั้นน้ำเสียงหวานๆ ของมิริณก็เอ่ยขึ้นถามหนุ่มๆ"พวกคุณจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ" มิริณเอ่ยพร้อมกับทำหน้าที่ชงเหล้าให้กับหนุ่มๆ โดยที่ไม่นึกจะสนใจคนที่จ้องมองหน้าของเธอเลยด้วยซ้ำ จนกระทั้งร่างบางยื่นแก้วบรั่นดีให้เรียวตะ ริก และริว ครบแต่เหลือเพียงอรัณเท่านั้นที่โดนเสน่ห์ของคนที่ตนเกลียดชัง ตกเข้าอย่างเต็ม จนถึงกับนั่งหน้านิ่งอยู่เช่นเดิม"ไอ้เชี่ยรัณ ไอ้อรัณ""ฮือ...ว่าไง" เสียงของริกทำเอาอรัณนั้นรู้สึกตัวทั้งสามหนุ่มถึงกับเหลือบมองหน้าเพื่อน และผุดยิ้มออกมา เมื่ออรัณนั้นมองสาวสวยคนตรงหน้าไม่เก็บอาการเ