EPISODE 1 ความรู้สึกของคนถูกบอกเลิก

“เราเลิกกันเถอะ”

หนุ่มหน้าตาดีวัยยี่สิบแปดปีพูดน้ำเสียงราบเรียบ นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ราวกับสิ่งที่เปล่งออกมาจากปากเป็นแค่เพียงคำพูดปกติ ทว่าคนที่ได้ยินกลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้า

“ยุ กำลังจะแต่งงานเดือนหน้า”

วายุ ชายหนุ่มที่คบหาดูใจกับหญิงสาวมาเป็นเวลาเกือบห้าปี วางการ์ดแต่งงานสีครีมเรียบหรูที่มีชื่อของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งตรงหน้าเธอ

หญิงสาวมองไปที่การ์ดใบนั้น การออกแบบเหมือนที่เขาและเธอเคยเลือกกันไว้เล่นๆ ว่าอยากจะใช้ในงานแต่งของทั้งสอง แต่เขากลับใช้มันในงานของเขากับผู้หญิงคนอื่น

มิลิน แอร์โฮสเตสสาวของสายการบินชื่อดังวัยยี่สิบแปดปี นั่งมองการ์ดใบนั้นนิ่ง ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมาจากปากเธอ ตั้งแต่โดนชายหนุ่มบอกเลิก

หญิงสาวคิดว่าวันนี้เขานัดเธอมาดินเนอร์ปกติอย่างที่เคยทำ แต่เธอคิดผิด ‘ไม่สิ ไม่คาดคิดต่างหาก ว่าคนที่เธอรักจะกล้าทำเรื่องใหญ่แบบนี้ ’ มือเล็กกุมเข้าหากันแน่นจนอุ้งมือเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

ที่เธอนั่งเงียบไม่ใช่ว่าไม่มีคำพูด แต่มันกลับพูดไม่ออก เธอรู้สึกว่าสิ่งต่างๆ รอบกายหยุดนิ่งราวกับกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเหน็บ หนาวไปถึงขั้วหัวใจ เธอพยายามประมวลทุกอย่างในสมองแล้วกลืนน้ำลายหนืดลงคอ พลางเงยหน้ามองชายหนุ่มที่กลายเป็นอดีตคนรักของเธอไปเมื่อหลายนาทีก่อน

“ทำแบบนี้ได้ยังไง” ประโยคที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเปล่งออกมาจากริมฝีปากบาง เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะบังคับเสียงให้สั่นน้อยที่สุด

เธอมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขา แต่แค่ประโยคแรกที่เปล่งออกมามันช่างยากลำบากและเจ็บปวดเหลือเกิน เธอกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาไม่ให้ไหลลงมา มิลินไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายเลวๆ คนนี้

ชายหนุ่มได้ยินคำถามของเธอก็เป็นฝ่ายเงียบบ้าง กระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เขาแล้วมองไปที่มิลินด้วยแววตาเยาะเย้ย

มิลินมองชายหนุ่มที่นั่งนิ่งกับหญิงสาวที่ยืนอยู่สลับกัน วายุตัดสินใจยืนขึ้นแล้วแนะนำผู้หญิงข้างกาย

“นี่ไลลา คนที่ยุกำลังจะแต่งงานด้วย”

“สวัสดีค่ะ คุณมิลิน อย่าลืมไปแสดงความยินดีกับเราทั้งสองนะคะ”

ไลลาเอ่ยเสียงหวาน แต่สายตาที่มองมิลินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนมิลินยังสงสัยว่าเธอไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนี้

หลังจากเห็นสายตาที่เหนือกว่าของไลลา ทำให้หญิงสาวรวบรวมความกล้าลุกขึ้นประจันหน้ากับคนทั้งสองบ้าง

แอร์โฮสเตสสาวยืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมแสยะยิ้มร้ายแล้วเดินเข้าไปใกล้ว่าที่เจ้าสาวของวายุ

“ทำไม จะตบฉันเหรอ” ไลลาถามเสียงดังอย่างท้าทาย

ผู้คนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ปกติแล้วหันมามองพวกเขาทั้งสามคนเป็นสายตาเดียวกัน

“ไม่หรอก เดี๋ยวอะไรสกปรกๆ จะติดมือ” มิลินส่งยิ้มหวานหลังจากพูดจบ

“แก!” ไลลาชี้หน้ามิลินอย่างโกรธจัด

“ทำไมเหรอ ฉันพูดผิดตรงไหน” มิลินมองคนทั้งสองแล้วทำสีหน้ารังเกียจ

“ถ้าฉันสกปรก แกก็สกปรกไม่ต่างกัน ก็เรามีผัวคนเดียวกันนี่” ไลลาพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

“ไลลา พอได้แล้ว” วายุหันไปปรามว่าที่เจ้าสาวของตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจนะ ที่เอาของสกปรกออกไปไกลๆ ฉันจะได้ไม่ต้องกินมันร่วมกับแกอีก”

“กรี๊ด” ไลลากรีดร้องดังสนั่นอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้

“จุ๊ๆ อย่าพึ่งอกแตกตายสิ ยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ” มิลินเห็นท่าทางของไลลาก็รู้สึกสะใจไม่น้อย

“ลิน พอเถอะ” วายุหันมาปรามเธอบ้าง

“คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน เคยสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำหรือเปล่า แม้แต่คำขอโทษสักคำฉันยังไม่ได้ยิน”

มิลินหันไปเล่นงานชายหนุ่มบ้าง แววตาที่เธอมองเขามันเต็มไปด้วยความขยะแขยงและสะอิดสะเอียนเต็มที

“ส่วนวันงานศพ ไม่ใช่สิ! งานแต่งของพวกแก ฉันคงไม่ว่างไป งั้นขอแสดงความยินดีตรงนี้เลยแล้วกัน”

หญิงสาวหันไปเห็นขวดแชมเปญจากโต๊ะข้างๆ เธอหยิบมันมาเขย่า จากนั้นเปิดฝาฉีดไปยังคนทั้งสองที่ยืนอยู่จนเปียกปอน

“ลิน!"

"แก!”

ทั้งสองตะโกนใส่มิลินอย่างพร้อมเพรียง แต่มาถึงขั้นนี้แล้วมีหรือที่เธอจะสนใจ หันไปกรีดยิ้มร้ายพร้อมพูดอวยพรคนทั้งสอง

“ฉันขอให้ชีวิตพวกแก หาความสุขไม่เจอ ไปลงนรกซะ!!”

หญิงสาวพูดจบรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้น เสียงปรบมือชอบใจดังสนั่น ตามด้วยเสียงกรีดร้องของไลลาไล่ตามหลังเธอมา

มิลินเปิดประตูเข้าไปยังบันไดหนีไฟแล้วนั่งลงชิดกับผนังอย่างหมดแรง น้ำตามากมายไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่และเธอสุดจะห้ามมันแล้ว

หญิงสาวนั่งหันหน้าเข้าหาผนังแล้วใช้หน้าผากพิงมันอย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยว มืออีกข้างกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับทุบผนังอย่างแรงเพื่อระบายความเจ็บปวดที่อยู่ภายในจิตใจ เผื่อว่าความเจ็บปวดนอกกายจะทำให้ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจทุเลาลงบ้าง แต่มันกลับไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อย

ข้อนิ้วเล็กๆ ของเธอมีเลือดซึมออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำ จนมารู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าผนังที่เธอทุบมันนิ่มขึ้นจนน่าแปลกใจ จึงเงยหน้าแดงก่ำที่เปรอะไปด้วยน้ำมูกน้ำตามองมือตนเอง เห็นมือใหญ่ของใครบางคนมารองรับไว้

หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาทว่าดูเจ้าชู้อย่างมึงงง

ชายคนนั้นเห็นสายตาของเธอก็พูดขึ้น

“เดี๋ยวกระดูกก็แตกหรอก”

“คุณเป็นใคร อย่ามายุ่งกับฉัน”

“ผมเป็นหมอ ผมสามารถรักษาแผลที่มือคุณได้นะ แต่แผลที่ใจคุณต้องรักษาเอง”

“ฉันไม่รักษาอะไรทั้งนั้น อย่ามายุ่ง! ฮึก” มิลินยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น

“แต่คุณทำให้ผมไม่ได้ดื่มแชมเปญขวดนั้น” หญิงสาวนึกถึงแชมเปญที่เธอใช้สาดสองคนนั้น ก็รู้ว่าเป็นของชายหนุ่ม

“หยิบเงินไปสิ” เธอโยนกระเป๋าใส่เขาแล้วพูดต่อด้วยเสียงกลั้นสะอื้น

“คุณก็ไปโทษพวกมันสองตัวด้วยสิ ฮึก”

“แต่คุณเป็นคนเอาไปสาดพวกเขาเองนะ” เขามองหน้าเธอนิ่ง

“ก็พวกมันทำฉันก่อนนี่” เธอใช้มือเล็กปาดน้ำตาลวกๆ มองคนตรงหน้า

“ในเมื่อพวกเขาทำร้ายหัวใจคุณ คุณยังจะมาซ้ำเติมตัวเองแบบนี้อีกเหรอ”

เขาปรายตามองนิ้วเรียวที่มีเลือดซึมออกมาของเธอ

“ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง!” เธอตวาดเสียงดังด้วยความรำคาญใจ

ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาเองก็ไม่ได้อยากยุ่ง แต่เธอดันทำสร้อยข้อมือหล่นข้างเก้าอี้เขา จึงเก็บมาคืนก็เท่านั้น

ครืด ครืด ~

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนของเขาสั่นอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มรีบกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป

“ไปรอที่ร้านก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”

“เออๆ ไม่นาน”ชายหนุ่มวางสายแล้วหันไปมองเธอ เขาหยิบสร้อยข้อมือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออกมาแล้วใส่มันลงไปในกระเป๋าสะพายของหญิงสาว แต่ก่อนออกไปเขาไม่ลืมที่จะถามเธออีกครั้ง

“จะให้ผมพาไปส่งที่รถหรือเปล่า”

“ฉันไม่มีรถ รถคันนั้นฉันซื้อให้เขา”เธอพึมพำอย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง

มิลิน ซื้อรถยนต์คันนั้นให้วายุเป็นของขวัญวันเกิดของเขาเมื่อสองปีก่อน ส่วนบ้านที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเป็นชื่อของวายุ เพราะเขาเป็นคนซื้อและบอกว่าจะยกให้เป็นชื่อเธอในวันครบรอบห้าปีที่คบกัน แต่ดันเกิดเรื่องเสียก่อน

หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกจากตรงนั้นแล้วไปขึ้นแท็กซี่ โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินตามหลังมา สายตาของเขามองตามรถคันนั้นไปจนพ้นสายตาโดยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของเธอคือที่ไหนกัน