2 - ZINN | ซินน์-เด็กนั่งดริ้งค์...

“ไทม์!” ปลายฟ้าหันขวับไปมอง ก่อนจะกระโดดกอดไทม์แน่น...

              ฉันกับไออุ่นมองเป็นตาเดียว สองคนนี้เป็นพี่น้องกัน แต่ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ หรอก ปลายฟ้าเป็นลูกบุญธรรมพ่อแม่ไทม์ สองคนนี้สนิทกันมาก... ฉันยังแอบคิด ว่ามันมีซัมติงจิงกาเบลอะไรกันรึป่าว

              “โหย ๆ กอดกันแน่นเชียว ไม่ใช่แค่พี่น้องมั้ง” ไออุ่นเริ่มชงเหล้าให้ไทม์ ไทม์ยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นพลักหัวพวกเราทีละคน

              ส่วนปลายฟ้าหน้าแดง... ไม่รู้เมาหรือเขิน!

              “พูดไปเรื่อย กินเหล้ากันเข้มจริง ๆ ผู้หญิงพวกนี้” ไทม์ยกเหล้าที่ไออุ่นชงให้ ดื่มพรวดเดียวจนหมด

              “ไปแล้ว ๆ เพื่อนรออยู่ บาย” เรารีบโบกมือบ้ายบายไทม์ ที่เดินไปโต๊ะโซฟาในมุมมืดอีกฝั่ง

              “อุ้ย ที่ฉันบอกว่าเห็นคนหล่อ... เขาเดินไปทางนั้นเหมือนกัน” ปลายฟ้าชี้ตามหลังไทม์ไป ฉันพยายามเพ่งดู คือมันมืดมาก แต่ยังพอเห็นอะไรลาง ๆ อยู่ เห็น... ออร่านั่น

              ‘ตึก ตึก ตึก ตึก’ ทำไมใจสั่นแบบนี้ ใจสั่นทั้งที่ยังเห็นอะไรไม่ชัด

              “เฮ้ย! ซินน์ไปไหน” อยู่ ๆ ขาฉันมันก็ก้าวออกมาโดยไม่รู้ตัว... ฉันอยากเดินไปมองโต๊ะโซฟานี้ชัด ๆ อีก

              มาถึงฉันก็เห็นไทม์นั่งอยู่ และคนนั้น… คนที่ทำให้ใจฉันเต้นรัว

              ฉันหยุดมองไม่ได้เลย ให้ตาย เขาหล่อมาก ขาวมาก จมูกโด่งมาก หน้าเขาคือเป๊ะ เป๊ะทุกอย่างเหมือนถูกวาดออกมาให้ลงตัว สมส่วนไปหมด

              และฉัน ต้องหลุดออกจากภวังค์ความหล่อทันที เมื่อมีสาว ๆ เดินมานั่งข้าง ๆ เขา แล้วควงแขนเขาซ้ายขวา

              “ซินน์ มาทำอะไร” ไทม์ลุกขึ้น เดินมาถามฉันใกล้ ๆ จนผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง

              “เอ่อ ป่าว ๆ เราจะมาบอกไทม์ ว่าเราจะกลับแล้ว”

              “ไทม์ เด็กนั่งดริ้งค์เหรอวะ” เด็กนั่งดริ้งค์! ฉันหันไปมองเขาทันที ความหล่อที่ฉันชื่นชมเมื่อกี้ มันหายไปกับตา!

              “ไม่ใช่!” เขายกเหล้าขึ้นมาจิบ ก่อนจะขมวดคิ้วมองฉันอีกรอบ

              “โทษที เห็นแต่งตัวคล้าย ๆ” ตรงไหน! ชุดฉันตัวละสามหมื่น ตาบ้านี่เป็นใครกัน ไม่มีรสนิยม!

              ฉันจ้องเขาไม่ละสายตา จนไทม์บีบไหล่เบา ๆ ให้ฉันใจเย็นลง

              “ใจเย็น ๆ เพื่อนฉันเอง เพิ่งกลับจากเรียนเฉพาะทางมาที่อังกฤษ ไอ้หมอนี่ซินน์เพื่อนกู ซินน์นี่ไอ้นาวิน รู้จักกันไว้ดิ”

              ฉันไม่สนใจที่ไทม์แนะนำให้รู้จัก รีบหันหลังเดินกลับโต๊ะเซ็ง ๆ ฉันหมดความมั่นใจลงไปในพริบตา บ้าจริง! หมอเหรอ? เหอะ ปากปีจอชะมัด อยากล้างสมองและความคิดตัวเองที่ เผลอไปชมว่ามันหล่อ!

              “อะไรของมึงซินน์” ฉันยกเหล้าดื่มพรวดเดียว ก่อนจะยื่นแก้วให้ไออุ่นชงใหม่

              “เพื่อนไทม์ ทักกู ว่ากูเป็นเด็กนั่งดริ้งค์!” ฉันกระแทกแก้วที่หมดลงโต๊ะ จนไออุ่นรีบชงให้อีกรอบ

              “เฮ้ยมึง เนี่ยนะ บ้า มันมืดมั้งเลยไม่เห็นความออร่าของคุณหนูซินน์” ปลายฟ้ารีบปลอบใจฉัน ส่วนไออุ่นหัวเราะลั่น

              “บอกพ่อมึงยิงทิ้งเลย พ่อมาด้วยนิ ฮ่า ๆ”

              “อย่าท้ากูนะ ไปหาคุณพ่อแป๊บ” ฉันยกเหล้าซดอีกรอบ ก่อนจะเดินหน้ามุ่ย ไปหาคุณพ่อบนห้องวีไอพีชั้นสอง

              เปิดประตูมาก็เห็นลุงเอส พ่อของไออุ่นนั่งอยู่ด้วย

              “สวัสดีค่ะคุณลุง” ฉันรีบยกมือไหว้ จนคุณพ่อเงยหน้ามอง

              “อย่าให้เห็นว่าแต่งตัวแบบนี้อีก...” คุณพ่อมองฉันนิ่งเหมือนเดิม ดุตลอด!

              ฉันเดินก้มหน้าไปนั่งข้าง ๆ คุณพ่อ แล้วเอาหัวไปชนไหล่ท่าน

              “ลูกมึงขี้อ้อนนะเซ็น ฮ่า ๆ” จนลุงเอสแซวเบา ๆ แต่คุณพ่อไม่ตอบ หันมามองฉันแทน

              “ต้องการอะไร…” ใครจะกล้าขอล่ะ ถ้าคุณพ่อทำเสียงเย็นแบบนี้ ฉันทำหน้ามุ่ยเหมือนจะร้อง จนคุณพ่อเริ่มถอนหายใจรำคาญ

              พูดก็ได้

              “มีคนว่าซินน์เป็นเด็กนั่งดริ้งค์ค่ะ คุณพ่อจัดการให้ซินน์หน่อยสิคะ” คุณพ่อมองฉันหัวจรดเท้า ลุงเอสนั่งหัวเราะเราไม่หยุด

              “สมควร... กูกลับแล้วเอส ลูกกูเหมือนณีเวียไม่มีผิด” อยู่ ๆ คุณพ่อก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ทิ้งฉันอีกแล้ว!

              ฉันรีบยกมือไหว้คุณลุงก่อนจะวิ่งตามคุณพ่อออกไป คุณพ่อเดินล้วงกระเป๋าก้าวยาว ๆ เดินนำฉัน

              “คุณพ่อ รอซินน์ด้วยค่ะ คุณพ่อ...” คุณพ่อเดินออกจากผับไปแล้ว ฉันจึงรีบวิ่งไปบอกเพื่อน ๆ ที่โต๊ะทันที

              “ไออุ่น ปลายฟ้ากลับแล้วนะ อุ้ย อีกสักแก้ว! อึก...” ฉันรีบคว้าเหล้าเต็มแก้วของปลายฟ้ามาซด จนสองคนนั้นมันงง เป็นไก่ตาแตก ก่อนจะพยักหน้าโบกมือไล่ฉัน

              “เออ ๆ กลับดี ๆ ไว้นัดกันอีกนะ บาย” ฉันรีบกลืนหล้า แล้วรีบวิ่งออกมาหาคุณพ่อ ซึ่งนั่งรออยู่บนรถแล้ว...

              คุณพ่อขับรถกลับเงียบๆ ไม่คุยกับฉันสักคำ ลางสังหรณ์ฉันมันเริ่มมาแล้วล่ะ คุณพ่อต้องมีอะไรแน่...

              จนมาถึงบ้าน และฉันกำลังจะเดินเข้าห้องตัวเอง

              “พรุ่งนี้ 8 โมงเช้า เจอพ่อที่ห้องทำงาน...” 8 โมง! ใครจะตื่นทัน นี่คุณพ่อนัดฉันไปยืนเข้าแถวเคารพธงชาติรึไง!

              “คุณพ่อคะมัน ชะ...” คุณพ่อมองหน้าฉันทันที

              “พ่อสั่ง!” ฉันถึงกลับยืนนิ่ง เมื่อได้ยินเสียงเย็น ๆ พูดขึ้นมาเสียงดัง ตายแน่นางซินน์ นี่คือพ่อของเธอที่แท้ทรู พาไปให้หนำใจ แล้วก็เชือดเธอตายช้า ๆ

              “ค่ะ...” คุณพ่อมองฉันด้วยหางตาก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ฉันยืนนิ่งคนเดียว ทั้งถอนหายใจ ทั้งกระทืบเท้าระบาย ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองและรีบนอน

              ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ อะไรเนี่ย! ฉันนอนไม่กี่ชั่วโมงเอง ใครปลุก!

              ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ แอด แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตู เดินเข้ามา

              “ซินน์ตื่นลูก ซินน์” คุณแม่เหรอเนี่ย ฉันว่าแล้วเชียว… ปลุกฉันทำไม!

              “คุณแม่ ซินน์ง่วง… ขอสิบนาทีค่ะ นะ” ฉันดึงหมอนมาปิดหน้า จนคุณแม่กระชากมันออก

              “นี่ลูกไม่อาบน้ำนอนเหรอซินน์!” หืม ฉันลูบหน้าตัวเองทันที เฮ้ย ขนตาปลอมยังติดอยู่เลย ชุดก็ยังชุดเดิม ฉันเผลอหลับไปตอนไหน!

              “เอ่อ ลืมค่ะ แหะ ๆ เมื่อคืนกลับดึก” ฉันทำตาปริบ ๆ มองคุณแม่ ที่หายใจฟึดฟัดใส่ฉันอยู่

              “วันนี้นัดคุณพ่อไว้รึเปล่า คุณพ่อรอที่ห้องทำงานนานแล้ว” หะ! ใช่แล้ว นัดคุณพ่อ นัด นัด โอ้ยทำอะไรก่อนดี ฉันรีบหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง

              9:50 กรี๊ด… เลทสองชั่วโมง หน้าก็ยังไม่ล้าง ชุดก็ชุดเดิม ฉันลุกลี้ลุกลนบนเตียง จนอยู่ ๆ มีเสียงประหารชีวิต… ดังขึ้นมาหน้าประตู

              “ลูกเธอชักจะเอาใหญ่...” เฮือกกกกก คุณพ่อ!

              ฉันกับคุณแม่มองหน้ากัน ก่อนที่คุณแม่จะรีบขึ้นมานั่งบังฉันไว้ ไม่ทันแล้วค่ะคุณแม่ ขอบคุณที่ปกป้องหนู เมื่อกี้คุณพ่อเห็นแล้ว… ว่าหนูนอนทั้งสภาพนี้!

              “คุณ อย่าว่าลูกเลย เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ” ฉันจับแขนคุณแม่แน่น คุณแม่ช่วยซินน์ด้วย

              “ซินน์จัดการตัวเองซะ!”

              ปัง! ปิดประตูเสียงดังใส่ฉันกับคุณแม่... คุณแม่นิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันเบา ๆ

              “แม่ช่วยอะไรลูกไม่ได้แล้ว...”

              “อะไรคะคุณแม่ ไม่เห็นคุณพ่อจะคุมพี่เวียร์แบบนี้เลย อะไรก็ซินน์ ซินน์ ฮือ…”

              “แล้วพี่เวียร์กับลูกเหมือนกันรึป่าวล่ะ พี่เวียร์ทำอะไร...?”

              “ทำงานไม่ใช่เหรอคะ? ซินน์ไม่รู้หรอก ตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว” คุณแม่ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

              “แล้วลูกล่ะ เป็นยังไงตอนนี้ จะเที่ยวเตร่ไปถึงไหน ตื่นก็สาย สงสัยถึงเวลาแล้วล่ะ ที่คุณพ่อจะจัดการลูกเอง แม่เตือนซินน์แล้ว ไม่เคยฟัง โชคดีนะลูก”

              คุณแม่ยิ้มกว้าง ก่อนจะโบกมือบ้ายบายฉัน แล้วเปิดประตูเดินออกไป

              เมื่อประตูถูกปิดลง...

              อ๊าก! ฉันซัดหมอน ซัดผ้าห่มลงพื้นเซ็ง ๆ อะไรนักหนา โอ้ย… ฉันเพิ่งเรียนจบเอง ขอเที่ยวก่อนไม่ได้รึไง!

              ฉันเดินอ้อยอิ่งไปอาบน้ำ กว่าจะทำอะไรเสร็จ มันก็เกือบเที่ยง แน่นอน… คุณพ่อควันออกหูใส่ฉันอีกรอบ

              “ซินน์ พ่อทนไม่ไหวแล้ว!” นั่นล่ะ เปิดประตูห้องออกมา ก็เห็นคุณพ่อยืนกอดอก มองฉันอยู่

              รีบที่สุดได้แค่นี้จริง ๆ นี่หน่า!

              “ซินน์รีบแล้วค่ะ คุณพ่อ แหะ ๆ”

              “ต่อไปบริหารใครได้ซินน์!” ฉันเม้มปากแน่น คอตก ก้มมองนิ้วตัวเอง เฮ้อ…

              “ใจเย็น ๆ ค่ะคุณ” คุณแม่รีบเดินมาจับแขนคุณพ่อทันที ใครช่วยฉันได้บ้างตอนนี้ ได้โปรด ช่วยฉันด้วย!

              “เรียนจบมา เที่ยวทุกวัน… ตื่นเที่ยง ไม่เคยเข้าไปศึกษางานที่บริษัท คิดจะอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนซินน์!” ฉันกลืนน้ำลายลงคอฝืด ๆ คุณพ่อดุน่ากลัวมาก ฉันจะร้องแล้วให้ตาย... สำนึกผิดไม่ทัน มันจริงทุกอย่างเลย

              “ฮือ ๆ คุณพ่อง่ะ ซินน์ขอเที่ยวนิดหน่อยเอง”

              “ตอนเรียนก็เที่ยว? หรือจะเถียง”

              “เถียง เอ้ย… ไม่ใช่ค่ะคุณพ่อ ฮือ ๆ” ฉันรีบยกมือไหว้ขอโทษ จนคุณพ่อเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา...