โรงแรม ไอเฟลสตาร์ แอดหัวหิน เสียงเคาะประตู ทำให้ต้นตาลเงยหน้ามอง แล้วพยักหน้าให้ เลขา ต้นตาลหันไปมองที่ประตูก่อนจะขมวดคิ้ว เมื่อมองเห็นพัชราเดินตามเลขาของตนเองพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่มักจะติดตัวตลอดเมื่อเดินทางต่างจังหวัด “หวัดดีค่ะพี่ตาล” พัชราอึ้งกับสายตา ของคนรักที่มองมาด้วยแววตา ที่ตนเอง
บ้านกรณ์วิภาค คุณหญิงแพรว ออกมายืนรอเมื่อรถของหลานชายฝาแฝด เลี้ยวเข้าสู่บริเวณบ้าน “มาแล้ว หลานชายสุดที่รักของฉัน ท่านค่ะหลานกลับมาแล้วค่ะ” คุณหญิงแพรวน้ำเสียงตื่นเต้น นายพลสวัสดิ์ เงยหน้าจากหนังสือธรรมมะ “คุณหญิง มานั่งตรงนี้เดี๋ยวหลานๆ ก็ขึ้นมาเอง” ท่านนายพลเอ่ยน้ำเสียงเรียบเย็น “โถ ก็ไม่ได้
ญี่ปุ่น เกาะฮอกไกโด กอหญ้าในชุดยูกาดะ กำลังนวดข้อเท้าเพราะรู้สึกปวดเมื่อยเพราะเดินเกือบตลอดทั้งวัน กริชชัยพาตะลอนทัวร์ตามที่ให้สัญญาอย่างน่ารัก หญิงสาวอมยิ้มเมื่อนึกถึงนักธุรกิจหนุ่มกำลังยืนทานไอศกรีมกับตนเองอยู่ข้างทางมันเป็นภาพที่น่ารักและยังติดตา ไอศกรีมรสลาเวนเดอร์หอมๆ กอหญ้าจำได้ว่าทานไปถึงสาม
หัวหิน ต้นตาลกลับเข้ามาในโรงแรมจนมืดแล้ว หญิงสาวถอนหายใจยาว งานนี้เป็นงานที่ท้าทาย แต่ก็เหนื่อย ปัญหาก็เยอะ มีให้ตามแก้ได้ทุกวัน หญิงสาวก้มมองนาฬิกา ก่อนถอนหายใจ ตาจ้องมองไปลานจอดรถ เมื่อมองไม่เห็นรถของคนรัก หญิงสาวถอนหายใจแล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงาน ต้นตาลถอนหายใจยาว เมื่อไม่มีใครนั่งรออย่างที่หวัง
หัวหิน พัชราลืมตาขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น หญิงสาวใช้มือลูบไปที่นอนข้างๆ ตัว ก่อนจะชะโงกขึ้นมอง เมื่อไม่มีร่างหญิงสาวคนรักที่นอนกอดกันทั้งคืน พัชราลุกขึ้นนั่งใช้มือเสยผม ก่อนจะมองเห็นกล่องสีขาวใบโต วางไว้สองชั้นซ้อนกันอยู่ หญิงสาวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอื้อมมือไปจับกล่องก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อมีกระดาษโน้ตแปะอย
บริษัทกรณ์วิภาค อดิสร อดิศวร กำลังฟังการพรีเซ็นต์งานของกลุ่มวางแผน ออกแบบ และการตลาด ในห้องโถง ที่ชั้นหนึ่ง โดยมีตัวแทนของฝ่ายตลาด ฝ่ายละสามคนกำลังพรีเซ้นต์งาน โดยนักบริหารทั้งสองหนุ่มยืนฟังอย่างตั้งใจ อดิสรยืนฟังการรายงานของฝ่ายวางแผนอย่างตั้งใจ ในขณะที่อดิศวรมองที่แบบจำลองอย่างสนใจ “บริษัทคุณกริ
“ทำไมนายเลือกไปจำแต่สิ่งที่ไม่น่าจะจำ เดี๋ยวนี้สังคมไทยเปลี่ยนไปมากแล้ว สาวประเภทสองแบบคุณเอลี่มันก็ไม่ต่างกับผู้หญิงทั่วๆไปเลยสักนิด” “ก็เพราะนายเป็นผู้ชายปกติ นายก็ไม่เคยรู้สึกเหมือนที่เรารู้สึก อีกอย่างตอนเด็กๆ นายไม่เคยปลอบใจแม่สักครั้ง จำไม่ได้เหรอเวลาแม่ไปงานสังคมกับพ่อ ทุกครั้งกลับมาบ้านแม่ต
ห้องพักแพทย์ นายแพทย์ภัทรและแพทย์หญิงนิภากำลังดื่มกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ แพทย์หญิงนิภามองผ่านกระจกเห็นนายแพทย์อนวินท์เดินมาก็ยิ้มกว้างแต่ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มจูงมือพยาบาลสาวด้วยท่าทางสนิทสนม แพทย์หญิงนิภาหน้างอก่อนจ้องมองที่ประตูอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นชายที่ตนเองหมายปองกำลังแสดงท่าทางสนิท
“ขอเวลา สี่ห้าวันให้พ่อกับแม่ฮันนีมูนกันหน่อยนะ แล้วจะกลับไปรบกับลูกต่อ” อดิศวรหันกลับมาจับที่ไหล่ภรรยาสาวให้มาเผชิญหน้า ส่งสายตาหวานฉ่ำ “อะไรคะเนี่ย ลูกห้าแล้วนะ ยังจะหวานอีก” ยาริกายิ้มเขิน “หวานแบบนี้ตลอดไปครับ จะรักยิ่งๆ ขึ้นไปเชื่อไหมแยม แต่ตอนนี้ผมขอเบรคสักห้าวัน ฝากลูกไว้กับปู่ยา และทวดๆ ก่
ภายในห้องรับประทานอาหาร อดิศวรกำลังสอนให้ อ้น อัคราวัฒน์ ตักอาหารกินเอง ในขณะที่ยาริกากำลังป้อนข้าวให้อั๋น อัคราวุธยาริกาหันไปมองสามีที่กำลังสอนแฝดพี่อย่างใจเย็น “อ้น หัดทานข้าวเองครับ ตักแบบนี้พ่อตักให้ดู” อดิศวรสอนอย่างใจเย็น “โถ คุณศวร ลูกยังเล็กอยู่เลย แยมอยากป้อนข้าวลูก” “ผมอยากให้ลูกช่วยต
สามปีต่อมา ยาริกามองภาพพ่อและลูกๆ ที่วิ่งเล่นกันที่สนามอย่างมีความสุข นึกย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา งานแต่งงานของเธอกับอดิศวรจัดอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีลูกแฝด ทั้งสอง อ้น และ อั๋น อัคราวัฒน์ และ อัคราวุธ กรณ์วิภาคและตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อีกหกสัปดาห์ จำได้ว่าหลังจากอดิศวรรู้ก็รีบจัดงานแต่งงาน แบ
“แยมแน่ใจนะว่าจะไม่อันตรายกับลูก ศวรกลัวว่า..” อดิศวรจ้องมองตาภรรยาสาว ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ยาริกาพยักหน้าเบาๆ ยิ้มเขิน พร้อมกับกอดชายหนุ่มกระชับ “ก็อย่ารุนแรงสิคะคุณพ่อ ทำเบาๆ หมอก็ไม่ห้ามหรอกค่ะ นอกจากจะหกอาทิตย์ก่อนคลอดหรือเปล่า แยมไม่แน่ใจ” ยาริกาใช้เล็บกรีดเบาๆ ที่หน้าอก “คุณเรียกผมว่า “คุณพ่อ
ยาริกาน้ำตาไหลตลอด ด้วยความตกใจ ซึ้งใจ ตื่นเต้น มีความสุข ไม่รู้ความรู้สึกไหนมาก่อนแต่มันผสมปนเปกันไปหมด หญิงสาวพยักหน้าๆ ยกมือปิดปาก รับดอกไม้แล้วสวมกอด ท่ามกลางเสียงเชียร์จากเพื่อนๆ ร่วมรุ่น และอีกหลายชั่วโมงต่อจากนั้น มิตติ้งร่วมรุ่นท่ามกลางทะเลแสนสวย และเพื่อนสนิท ทำให้ปาร์ตี้เต็มไปด้วยความสนุกส
สามวันผ่านไป หลังจากประชุมผู้แทนประกอบการโรงแรมที่มิลานสามวัน ยาริกาเพิ่งเห็นมาดบอสของอดิศวรเป็นครั้งแรกเวลาเค้าจริงจังกับการทำงานทำให้เค้าดูมีเสน่ห์ หญิงสาวมองสามีอย่างภาคภูมิใจ ตลอดสามวันที่มีนัดตลอดทั้งวัน ตารางแน่นมากๆ ทำให้แทบจะไม่มีส่วนตัวกันเลย วันนี้ยาริกามีความหวังว่าคงได้ไปเดินเล่นในเมือง
ยาริกาตกใจแทบสิ้นสติ เมื่ออดิศวรทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น แถมจับมือเธอไว้แน่น ยาริกาพยายามบิดมือหนีพร้อมหันไปซ้ายขวาว่ามีใครมองอยู่ไหม มีคนมองอยู่สองสามคน หญิงสาวใบหน้าร้อนด้วยความอายรีบกระตุกมือหนี แต่ชายหนุ่มจับไว้จนแน่น “นี่ คุณศวร ทำบ้าอะไร คุกเข่าทำไม...บ้าหรือเปล่า” ยาริกากัดฟันพูดเบาๆ “แยม ..
ระหว่างขับรถกลับบ้าน ยาริกาเงียบมาตลอดทาง พอๆ กับอดิศวร ก็เงียบเช่นเดียวกัน ตั้งแต่รถออกจากโรงพยาบาล เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่บ้าน เมื่อรถจอดนิ่งสนิทที่โรงจอดรถ อดิศวรนั่งรวบรวมสมาธิก่อนพูดกับภรรยาสาวอย่างใจเย็น “สรุป ยังไงคุณก็จะไปประชุมกับคุณกริชที่อิตาลีแน่ๆ ไม่เปลี่ยนใจ รู้ไหมการเดินทางไกลอาจเป็นอัน
ท่านผู้หญิงแพรวมองดูหลานสะใภ้กับหลานชาย สายตาเต็มไปด้วยความสุข คิดวาดฝันว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หลานคนเล็กของตระกูลจะลืมตาดูโลก แค่นี้ท่านก็ยิ้มออกแล้ว ถึงแม้จะมีอาการเจ็บไข้อย่างผู้ป่วยสูงอายุ พอนึกถึงหลานที่จะเกิดขึ้นมาทำให้ท่านผู้หญิงไม่ยอมแพ้กับโรคภัย หมั่นไปหาหมอและกินยาตามที่หมอสั่งทุกประการ