พิพัฒนพงค์ กริชชัยเดินวนไปมา ในห้องพักด้วยความหงุดหงิด จำได้ว่าเมื่อชั่วโมงที่แล้ว กลับจากประชุม กว่าจะเสร็จก็เย็นมากๆแล้วมาเจอรถติดอีกร่วมสองชั่วโมง กริชชัยกลับมาบ้านด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อกลับมาหวังว่าจะเจอคู่หมั้นสาว แต่กลับเจอแต่บิดา มารดากำลังนั่งรับประทานอาหารกันสองคน “อ้าว กริช วันนี้กลับซ
นายแพทย์หนุ่ม ถอดแว่นใสไว้ข้างๆ หัวเตียง ก่อนจะจูบไซร้ซอกคอขาว ไล่เรื่อยลงมา ถึงหน้าอกขาวนวล ที่เต่งตึงยึดหยุ่นมือแถมลื่นนิดๆ ราวกลับอาบน้ำแร่แช่น้ำนมเสมอ อนวินท์ถอนหายใจเฮือกก่อนจะใช้ลิ้นไล้เลียราวกลับเป็นของหวาน “หมอ อย่าแกล้งน้ำ..ช่วยน้ำด้วย” เสียงพยาบาลสาวอ้อนวอนเมื่อรู้สึกเหมือนถูกดึงลงในเพลิง
บ้านพิพัฒนพงค์ ในสายๆ วันเดียวกัน กริชชัยตื่นขึ้นมา มองหาร่างบางของหญิงสาว ชายหนุ่มมองไปที่ประตูห้องน้ำ แต่ไม่ได้ยืนเสียงอะไร ชายหนุ่มยันตนเองให้นั่งพิงพนัก ก่อนจะตะโกนเบาๆ “ญ่า...ญ่า...” ไม่มีเสียงตอบรับ กว่าชั่วโมงที่เดินหาหญิงสาวทั้งชั้นสาม ชั้นของตนเองและหญิงสาว ลงมาที่ชั้นสอง ก็ไม่มีวี่แววขอ
ระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน ตรีรินทร์และธมกานต์ ต่างลอบมองซึ่งกันและกัน เพราะรู้สึกถึงบรรยากาศ ที่อึมครึมระหว่าง ลูกสาวและนายแพทย์หนุ่ม ซึ่งนิ่งเงียบรับประทานอาหารทั้งสองฝ่ายแต่ทางบุตรสาว นานๆจะยกช้อนขึ้นตักข้าวเขี่ยนานก่อนจะตักข้าว ตรีรินทร์มองเห็นสภาพเหตุการณ์ที่ชวนอึดอัด ก็เลยพยายามช่วยคุย “ป้า
พัทยา นายแพทย์อนวินท์จอดรถหน้าบ้านหลังหนึ่ง ต้นน้ำจำได้ว่าเป็นบ้านพักตากอากาศของครอบครัวนายแพทย์เอกชัย และพยาบาลอรวสา ตอนเด็กๆ ครอบครัวของเธอได้มีโอกาสมาพักผ่อนบ้านนี้เป็นครั้งคราว ต้นน้ำเหม่อมองบ้านที่เก่าแก่ไปตามกาลเวลา แต่ก็ถูกดูแลอย่างดี หญิงสาวตกใจเมื่อถูกมือของชายหนุ่มกระชาก ต้นน้ำเผลอกรี๊ดอ
จังหวัดเชียงราย ณ รีสอร์ตชื่อดัง ที่ใช้เป็นทั้งสถานที่พัก และเป็นโลเกชั่นถ่ายทำ ในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังจัดฉากไฟ และอุปกรณ์ต่างๆ กอหญ้ากำลังถูกแต่งหน้าและทำผม โดยช่างแต่งหน้าก็หาใช่คนอื่น เพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง กอหญ้าจึงรู้สึกสนุกสนานในการทำงานครั้งนี้มาก สาวประเภทสองใบหน้าเศร้าแต่ฝืนทำเป็นร่าเริ
นายแพทย์อนวินท์ พลิกตัวเพื่อจะกอดหญิงสาวที่นอนอยู่ด้วยทั้งคืน แต่พบความว่างเปล่า ชายหนุ่มมองหาหญิงสาว แต่ปราศจากร่างของหญิงสาว อนวินท์ลุกขึ้นแล้วเดินหารอบห้องเมื่อไม่เจอก็เดินออกไปด้านนอก “ต้นน้ำ ...คุณอยู่ไหน” “คุณ....” พยาบาลสาว คนข้าวต้มบนเตาช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียก หญิงสาวขานตอบเสียงใ
เมื่อเดินไปสักพัก ก็เริ่มเห็นบรรยากาศที่หน้าชายหาดพัทยา ที่เริ่มมีผู้คนมาเดินเล่น ถึงแม้ชายหาดแถวนี้จะไม่พลุกพล่านเท่าชายหาด ในเมือง แต่ก็มีคนประปรายให้เห็น ต้นน้ำหยิบเปลือยหอย แล้วเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็น เหมือนชาวต่างประเทศเดินตรงเข้ามา “ขอโทษครับ คุณช่วยอะไรผมได้ไหม คือผมอยากเช่าห่วงยา
“ขอเวลา สี่ห้าวันให้พ่อกับแม่ฮันนีมูนกันหน่อยนะ แล้วจะกลับไปรบกับลูกต่อ” อดิศวรหันกลับมาจับที่ไหล่ภรรยาสาวให้มาเผชิญหน้า ส่งสายตาหวานฉ่ำ “อะไรคะเนี่ย ลูกห้าแล้วนะ ยังจะหวานอีก” ยาริกายิ้มเขิน “หวานแบบนี้ตลอดไปครับ จะรักยิ่งๆ ขึ้นไปเชื่อไหมแยม แต่ตอนนี้ผมขอเบรคสักห้าวัน ฝากลูกไว้กับปู่ยา และทวดๆ ก่
ภายในห้องรับประทานอาหาร อดิศวรกำลังสอนให้ อ้น อัคราวัฒน์ ตักอาหารกินเอง ในขณะที่ยาริกากำลังป้อนข้าวให้อั๋น อัคราวุธยาริกาหันไปมองสามีที่กำลังสอนแฝดพี่อย่างใจเย็น “อ้น หัดทานข้าวเองครับ ตักแบบนี้พ่อตักให้ดู” อดิศวรสอนอย่างใจเย็น “โถ คุณศวร ลูกยังเล็กอยู่เลย แยมอยากป้อนข้าวลูก” “ผมอยากให้ลูกช่วยต
สามปีต่อมา ยาริกามองภาพพ่อและลูกๆ ที่วิ่งเล่นกันที่สนามอย่างมีความสุข นึกย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา งานแต่งงานของเธอกับอดิศวรจัดอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีลูกแฝด ทั้งสอง อ้น และ อั๋น อัคราวัฒน์ และ อัคราวุธ กรณ์วิภาคและตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อีกหกสัปดาห์ จำได้ว่าหลังจากอดิศวรรู้ก็รีบจัดงานแต่งงาน แบ
“แยมแน่ใจนะว่าจะไม่อันตรายกับลูก ศวรกลัวว่า..” อดิศวรจ้องมองตาภรรยาสาว ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ยาริกาพยักหน้าเบาๆ ยิ้มเขิน พร้อมกับกอดชายหนุ่มกระชับ “ก็อย่ารุนแรงสิคะคุณพ่อ ทำเบาๆ หมอก็ไม่ห้ามหรอกค่ะ นอกจากจะหกอาทิตย์ก่อนคลอดหรือเปล่า แยมไม่แน่ใจ” ยาริกาใช้เล็บกรีดเบาๆ ที่หน้าอก “คุณเรียกผมว่า “คุณพ่อ
ยาริกาน้ำตาไหลตลอด ด้วยความตกใจ ซึ้งใจ ตื่นเต้น มีความสุข ไม่รู้ความรู้สึกไหนมาก่อนแต่มันผสมปนเปกันไปหมด หญิงสาวพยักหน้าๆ ยกมือปิดปาก รับดอกไม้แล้วสวมกอด ท่ามกลางเสียงเชียร์จากเพื่อนๆ ร่วมรุ่น และอีกหลายชั่วโมงต่อจากนั้น มิตติ้งร่วมรุ่นท่ามกลางทะเลแสนสวย และเพื่อนสนิท ทำให้ปาร์ตี้เต็มไปด้วยความสนุกส
สามวันผ่านไป หลังจากประชุมผู้แทนประกอบการโรงแรมที่มิลานสามวัน ยาริกาเพิ่งเห็นมาดบอสของอดิศวรเป็นครั้งแรกเวลาเค้าจริงจังกับการทำงานทำให้เค้าดูมีเสน่ห์ หญิงสาวมองสามีอย่างภาคภูมิใจ ตลอดสามวันที่มีนัดตลอดทั้งวัน ตารางแน่นมากๆ ทำให้แทบจะไม่มีส่วนตัวกันเลย วันนี้ยาริกามีความหวังว่าคงได้ไปเดินเล่นในเมือง
ยาริกาตกใจแทบสิ้นสติ เมื่ออดิศวรทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น แถมจับมือเธอไว้แน่น ยาริกาพยายามบิดมือหนีพร้อมหันไปซ้ายขวาว่ามีใครมองอยู่ไหม มีคนมองอยู่สองสามคน หญิงสาวใบหน้าร้อนด้วยความอายรีบกระตุกมือหนี แต่ชายหนุ่มจับไว้จนแน่น “นี่ คุณศวร ทำบ้าอะไร คุกเข่าทำไม...บ้าหรือเปล่า” ยาริกากัดฟันพูดเบาๆ “แยม ..
ระหว่างขับรถกลับบ้าน ยาริกาเงียบมาตลอดทาง พอๆ กับอดิศวร ก็เงียบเช่นเดียวกัน ตั้งแต่รถออกจากโรงพยาบาล เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่บ้าน เมื่อรถจอดนิ่งสนิทที่โรงจอดรถ อดิศวรนั่งรวบรวมสมาธิก่อนพูดกับภรรยาสาวอย่างใจเย็น “สรุป ยังไงคุณก็จะไปประชุมกับคุณกริชที่อิตาลีแน่ๆ ไม่เปลี่ยนใจ รู้ไหมการเดินทางไกลอาจเป็นอัน
ท่านผู้หญิงแพรวมองดูหลานสะใภ้กับหลานชาย สายตาเต็มไปด้วยความสุข คิดวาดฝันว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หลานคนเล็กของตระกูลจะลืมตาดูโลก แค่นี้ท่านก็ยิ้มออกแล้ว ถึงแม้จะมีอาการเจ็บไข้อย่างผู้ป่วยสูงอายุ พอนึกถึงหลานที่จะเกิดขึ้นมาทำให้ท่านผู้หญิงไม่ยอมแพ้กับโรคภัย หมั่นไปหาหมอและกินยาตามที่หมอสั่งทุกประการ