LOGINShare
บทที่ 668
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 669
ฉู่จวินสิงกล่าวจบ จึงปล่อยมือเจี่ยนอันอันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเจี่ยนอันอันเอนกายนอนลงบนเตียงเช่นเดิม มือกุมที่หน้าท้องแบนราบลูกคนนี้มาเร็วเกินไป จนนางไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแต่มาหวนคิดอีกที เมื่อเด็กเลือกที่จะมาอยู่กับพวกเขา นางจึงมีหน้าที่ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอให้ลูกลืมตาดูโลกเมื่อใด นางจะเลี้ยงดูให้ใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนตนเองเจี่ยนอันอันนำยาบำรุงจากห้วงมิติออกมาแล้วกินเข้าไป พลันอาการหน้ามืดวิงเวียนค่อยบรรเทาลงบ้างนางลงจากเตียง เดินมาถึงนอกประตู จึงเห็นฉู่จวินสิงยืนอยู่ด้านนอกผู้เดียว คล้ายรับลมเย็นอยู่เจี่ยนอันอันเดินมาข้างกาย พลางเรียกเบาๆ “ท่านพี่”ฉู่จวินสิงกำลังใช้ความคิดบางอย่างอยู่ แม้กระทั่งเจี่ยนอันอันเดินออกมา เขาก็ยังไม่รู้ตัวเมื่อถูกนางเรียกเข้า จึงได้ตั้งสติกลับมาโชคดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย มิเช่นนั้นหากให้ใครได้ยินเข้า ชายหนุ่มผู้หนึ่งเรียกหนุ่มอีกคนว่าท่านพี่ คงได้ตกใจจนตาถลนออกนอกเบ้าเป็นแน่แท้ ฉู่จวินสิงมองไปยังชั้นล่าง ยังไม่เห็นวี่แววลูกน้องสองคนจะมาถึงเขาจึงดึงตัวเจี่ยนอันอันกลับเข้าห้องไป“เหตุใดเจ้าจึงไม่นอนพักอี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 670
พวกเขาไม่ยอมลงมาเสียที คงกลัวจะถูกคนของทางการพบเห็นว่ามาพักอยู่ที่นี่ไม่นานก็มีเสี่ยวเอ้อยกอาหารออกมา แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเขาเคาะประตู ครู่หนึ่งจึงมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา พร้อมรับเอาถาดอาหารเข้าไปคนในห้องยังได้พูดจาบางอย่างกับเสี่ยวเอ้อ เห็นเพียงเสี่ยวเอ้อพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากรับเงินมาแล้วจึงเดินลงชั้นล่างไปเมื่อมั่นใจว่าพวกเขายังอยู่ในห้อง เพียงไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้นฉู่จวินสิงจึงค่อยๆ กินข้าวช้าลงด้วยรอจนกระทั่งทั้งคู่กินข้าวเสร็จ ผู้คนในโถงกินข้าวก็ได้ออกไปกว่าครึ่งแล้วเจี่ยนอันอันซับคราบน้ำมันที่มุมปาก พลางกล่าวด้วยความพึงพอใจ “อาหารโรงเตี๊ยมนี้ช่างถูกปากข้านัก”ฉู่จวินสิงยิ้มๆ มิได้พูดจาทั้งคู่เดินขึ้นชั้นบนไป แต่มิได้กลับเข้าห้องของตน กลับเดินมาหยุดที่หน้าห้องหม่าลู่และเฉินเช่อแทนฉู่จวินสิงยกมือขึ้นเคาะประตู ไม่นานในห้องก็มีเสียงคล้ายหวาดระแวงของเฉินเช่อ“ใคร?”ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงต่ำ “เฉินเช่อ เปิดประตู เป็นข้าเองฉู่จวินสิง”ขาดคำมิทันไร จึงได้ยินในห้องมีเสียงฝีเท้าคนเดินและไม่นานประตูก็ถูกแง้มออกเป็นซอกเล็กเมื่อเฉินเช่อเห็นผู้ที่มายืนอยู่ด้านนอก มิใช
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 671
“ข้ากับเฉินเช่อยังคิดว่าหลังหลบหนีทหารที่ไล่ล่าตามมาได้แล้วจะไปหาท่านที่เมืองอินเป่ย คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอท่านที่นี่”หม่าลู่กับเฉินเช่อทั้งตื่นเต้นและประหลาดใจพวกเขาถูกทหารตามไล่ล่าสังหารมาตลอดทาง ต้องหลบหนีอย่างหลบๆ ซ่อนๆ มาจนถึงเมืองหลี่จงคิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอเจ้านายของพวกเขาที่นี่ฉู่จวินสิงสวมหน้ากากหนังมนุษย์ลงบนใบหน้าอีกครั้ง หลังแปลงโฉมตัวเองเสร็จแล้ว เขาจึงกล่าวว่า “เรื่องนี้ถ้าจะพูดก็ยาว พวกเรานั่งลงคุยกันดีกว่า”ฉู่จวินสิงจูงมือเจี่ยนอันอันมานั่งลงบนเตียงแล้วพยักพเยิดบอกให้เฉินเช่อกับหม่าลู่นั่งลงฝั่งตรงข้ามฉู่จวินสิงถาม “เหตุใดจึงมีพวกเจ้าแค่สองคน พวกเจียงหลิวเล่า ไยจึงไม่ได้มาด้วยกันกับพวกเจ้า?”หม่าลู่ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงแล้วก้มหน้าเอ่ยว่า “พวกข้าถูกทหารที่ฮ่องเต้ส่งมาตามไล่ล่าสังหารจึงต้องหลบๆ ซ่อนๆ มาตลอดทาง”“ต่อมา เจียงหลิวเสนอให้ทุกคนแยกย้ายกันหลบหนี แล้วไปรวมตัวกันอีกทีที่เมืองอินเป่ยในภายหลัง จากนั้นค่อยไปหาท่านพร้อมกัน”ฉู่จวินสิงฟังแล้วก็พยักหน้าน้อยๆข้อเสนอของเจียงหลิวนั้นมีเหตุผลพอสมควร ถ้าพวกเขาห้าคนหนีมาด้วยกัน คนมากย่อมดึงดูดความสนใจถ้าพวกเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 672
ฉู่จวินสิงตวาดด้วยสีหน้าเย็นชา “พูดจากับฮูหยินของข้าแบบนี้ได้อย่างไรกัน ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงสิ้นดี ตบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้!”เฉินเช่อรู้ตัวว่าเมื่อครู่พูดผิดไปจึงตบหน้าตัวเองเพียะๆ สองทีโดยพลันเมื่อหม่าลู่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าเย็นชาของฉู่จวินสิงก็คิดจะห้ามปรามเฉินเช่อแต่สายเกินไปแล้วใบหน้าของเฉินเช่อถูกตัวเขาเองตบจนบวมขึ้นมาแม้เขาจะตบหน้าตัวเองสองทีอย่างเชื่อฟัง แต่ในใจกลับไม่พอใจอย่างมากเขาคิดว่าสตรีอ่อนแอที่แม้แต่ปักผ้าก็ยังทำไม่เป็นแบบเจี่ยนอันอันติดตามท่านอ๋องของเขาเดินทางไกลมาจนถึงที่นี่ หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องแปลงโฉมเป็น เกรงว่าทั้งคู่คงถูกพวกทหารจับได้ไปนานแล้วถึงเวลานั้นขณะที่ท่านอ๋องของพวกเขาถูกตามล่าสังหารก็ยังต้องปกป้องนางอีกถ้านางไม่ใช่ตัวถ่วงของท่านอ๋องแล้วจะเป็นอะไรได้เจี่ยนอันอันเห็นเฉินเช่อมีสีหน้าไม่พอใจ นางแค่นหัวเราะ กริชเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือนางโผล่พรวดมาถึงเบื้องหน้าเฉินเช่ออย่างรวดเร็ว กริชในมือจ่ออยู่เหนือลำคอเขาเฉินเช่ออึ้งไปอย่างอดไม่ได้ เมื่อครู่นี้เจี่ยนอันอันเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไปจนทำให้เขาที่มีประสบการณ์โชกโชนไม่ทันได้รู้สึกตัวด้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 673
หลังจากฉู่จวินสิงกำชับเรื่องราวบางอย่างเสร็จแล้วก็พาเจี่ยนอันอันจากไปพร้อมกันรอจนคนทั้งสองจากไป ในที่สุดเฉินเช่อก็ระบายลมหายใจออกมาเขากุมใบหน้าที่ถูกตัวเองตบจนบวมพลางครุ่นคิดในใจสายตาที่ท่านอ๋องมองเขาเมื่อครู่นี้ช่างน่ากลัวนัก เขายังมองออกว่าท่านอ๋องรักเจี่ยนอันอันมากเพียงใดหากเป็นสตรีอื่น ท่านอ๋องไม่มีทางปกป้องอีกฝ่ายถึงเพียงนี้เฉินเช่อกลับไปนั่งลงบนเตียงของตัวเองก็เห็นว่าหม่าลู่ยังคงก้มหน้าด้วยท่าทางเหมือนมีเรื่องหนักอึ้งในใจเขารู้ว่าหม่าลู่กำลังละอายใจที่ไม่สามารถแสดงความกตัญญูต่อบุพการีเฉินเช่อพูดโน้มน้าว “เรื่องก็เกิดไปแล้ว เจ้าอย่าคิดมากเลย”“พวกเราทำใจให้สงบรอให้นายท่านจัดการธุระที่นี่เสร็จก็สามารถไปหาหม่าจั๋วที่บ้านเกิดของเจ้าได้แล้ว”“ถึงตอนนั้นเจ้าก็สามารถไปโขกศีรษะขอขมาหน้าหลุมศพพ่อแม่ได้แล้ว”หม่าลู่ฟังแล้วก็พยักหน้าเบาๆเขานอนลงบนเตียงหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรสักประโยคเฉินเช่อก็ไม่ได้พูดอะไรอีก กุมใบหน้าที่เจ็บระบมนอนลงไปเช่นกัน……เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงไม่ได้กลับไปพักผ่อนที่ห้องทั้งคู่เดินออกจากโรงเตี๊ยมแล้วจูงม้าของตนเองมุ่งหน้าไปทางจวนเป่าเซวียน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 674
เพียงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในจวนในช่วงหลายวันนี้ สาวใช้ก็ตกใจจนหน้าเผือดสีฮูหยินน้อยรองเห็นว่าในมือสาวใช้ไม่มีขวดยา นางก็เข้าใจว่าสาวใช้คงซ่อนขวดยาเอาไว้ทันใดนั้นจึงเดือดดาลขึ้นมา“นังเด็กน่าตายคนนี้นี่ ถึงตอนนี้แล้วยังไม่รีบส่งยามาให้ข้าอีก”“ใครก็ได้ ลากนางออกไปโบยหนักๆ สามสิบที!”ฮูหยินน้อยรองโกรธจนสติขาดผึง ข่งซีที่อยู่บนเตียงก็ถูกคำพูดของนางทำให้ตกใจจนร้องไห้โฮขึ้นมาในทันใด“ท่านแม่ ข้าเจ็บเหลือเกิน กอดข้าหน่อยขอรับ”ข่งซีพูดพลางยื่นสองแขนสั้นๆ ออกมาทำท่าจะสวมกอดฮูหยินน้อยรองข้ารับใช้หลายคนเข้ามาอย่างรวดเร็ว ย่างเข้ามาทำทีจะลากตัวสาวใช้ออกไปสาวใช้ตกใจจนรีบคุกเข่าลง “ฮูหยินน้อยรอง ข้าไม่มีขวดยาจริงๆ เจ้าค่ะ ถ้าท่านไม่เชื่อจะสั่งให้คนมาค้นตัวข้าดูก็ได้”ฮูหยินน้อยรองรีบเข้าไปกอดข่งซีแล้วตบหลังเขาเบาๆ“ซีเอ๋อร์อดทนอีกนิดนะ รอจนแม่เอายามา เจ้ากินลงไปก็ไม่เจ็บแล้ว”ฮูหยินน้อยรองมัวแต่ปลอบโยนข่งซีในอ้อมกอด ไม่ได้เหลือบมองสาวใช้เลยสักแวบข้ารับใช้หลายคนเข้ามาลากสาวใช้ นางจะร่ำร้องอย่างไรล้วนไม่สะทกสะท้านพวกเขาลากสาวใช้ออกไปนอกห้อง ในไม่ช้าเสียงร้องโหยหวนของสาวใช้ก็
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 675
ลูกสะใภ้รองผู้นี้ของเขาช่างโง่งมเสียจริงๆนางไม่รู้หรือไรว่าการลงโทษสาวใช้ต่อหน้าซีเอ๋อร์จะทำให้ซีเอ๋อร์ตกใจได้?เจ้าเมืองข่งระบายโทสะในใจใส่ลูกสะใภ้รองของตนเอง“แม่อย่างเจ้าไยจึงไม่รู้จักดูแลซีเอ๋อร์ได้ถึงปานนี้ ข้าให้เจ้าป้อนยาเขา เจ้ากลับทำยาหายเสียนี่”“ถ้าเจ้าทำหน้าที่แม่ให้ดีไม่ได้ก็รีบส่งซีเอ๋อร์ให้คนอื่นดูแลแต่เนิ่นๆ เสียเถอะ!”ขณะที่เจ้าเมืองข่งพูดอยู่ เขาสัมผัสได้ว่าข่งซีในอ้อมอกขยับตัวแล้วเขารีบก้มหน้าลงมองก็เห็นข่งซีชักอีกรอบ ปากพ่นฟองขาวออกมาฮูหยินน้อยรองรีบร้อนลงจากเตียงมาคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้าเมืองข่ง“นายท่าน จะต้องเป็นเพราะในจวนเรามีผีอาละวาดเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นขวดยานั่นจะหายไปปุบปับเช่นนั้นได้อย่างไร”ฮูหยินน้อยรองยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเรื่องผีอาละวาดที่ลือกันในจวนในช่วงหลายวันนี้ เดิมทีนางไม่เชื่อ แต่วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางไม่กล้าไม่เชื่อแล้วเจ้าเมืองข่งรีบวางข่งซีลงบนเตียงแล้วบอกให้พ่อบ้านไปตามหมอมาเขียนเทียบยาให้ซีเอ๋อร์อีกครั้งฮูหยินน้อยรองมองดูเจ้าเมืองข่งทั้งตัวสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อคำพูดของตนเองหรือไม่เจ้าเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 676
นอกจากเขาจะให้ยาเม็ดที่เคยให้ข่งซีมาก่อนแล้ว ยังได้ให้เทียบยาสูตรอื่นด้วย“ใต้เท้า นี่เป็นยาสงบจิต คุณชายน้อยรับประทานเข้าไป ไม่นานก็จะฟื้นขึ้นมา”“นอกจากนี้ยังมียาเม็ดขวดนี้ ซึ่งเป็นยาวิเศษที่ข้าเป็นผู้คิดค้นขึ้น จะต้องรับประทานตามวิธีที่ข้าบอกไว้”“หากยังคงโยนยาทิ้งส่งเดชอีก ข้าก็เกรงว่าคงมิอาจรักษาคุณชายน้อยของพวกท่านได้อีก”ท่านหมอเฒ่ากล่าวพลางส่งขวดยาและเทียบยาให้กับพ่อบ้านเมื่อเห็นว่าตนไม่ได้มีธุระใดที่นี่อีก เขาจึงหมุนกายออกไปพ่อบ้านสั่งให้บ่าวในจวนไปส่งท่านหมอออกจากจวน จากนั้นจึงหยิบยาเม็ดออกจากขวดจำนวนหนึ่งเพื่อจะป้อนให้ข่งซียาเม็ดนั้นเม็ดเล็กยิ่งนัก อีกทั้งยังละลายในปากทันที เขาจึงไม่กังวลว่าจะติดคอข่งซีขณะมือของพ่อบ้านกำลังจะยื่นไปถึงริมฝีปากของข่งซีสายลมเย็นยะเยือกก็พัดเข้ามาอีกคราร่างของพ่อบ้านถูกลมพัดจนสะท้านไปทั้งตัว ไฉนลมเย็นครั้งนี้จึงรุนแรงกว่าคราก่อนเสียอีกเล่าเขารู้สึกราวกับสายลมนั้นพัดตรงมาที่เขาเพียงผู้เดียว หรือว่าคำพูดของฮูหยินน้อยรองก่อนหน้านี้จะเป็นความจริง จวนนี้มีภูตผีอยู่?ขณะที่พ่อบ้านกำลังลังเล เจี่ยนอันอันก็ฉวยขวดยาและยาเม็ดในมือของเขา
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 788
จวบจนเวลานี้ พวกเขาจึงได้รู้ว่า ที่แท้ในหมู่บ้านชิงสุ่ยมิได้มีตาน้ำเพียงแห่งเดียวเท่านั้นที่นี่ก็มีตาน้ำเช่นกันเพียงแต่ภัยแล้งที่มีมาหลายปี ทำให้ตาน้ำถูกฝังอยู่ในใต้ดินลึกน้ำจึงไม่อาจผุดขึ้นมาเหนือดินเท่านั้นหากไม่เพราะฉู่จวินสิงบอกให้พวกเขาขุดหลุม เกรงว่าชาตินี้คงไม่มีผู้ใดได้รู้ ว่าบริเวณนี้มีตาน้ำที่ผุดจากใต้ดินขึ้นมาทุกคนต้องจ้องมองไปที่หลุมแทบไม่กะพริบตา แต่เนื่องจากหลุมที่ชาวบ้านขุดมาค่อนข้างใหญ่ หลังจากน้ำผุดขึ้นมาแล้ว จึงถูกดินในหลุมนั้นกลบทับซ้ำอีกแต่พวกเขาก็ไม่เป็นกังวล เพราะขอเพียงขุดพบตาน้ำ น้ำในหลุมนี้ก็จะผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อนใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเค่อเท่านั้น น้ำใต้ดินก็ได้ผุดขึ้นมาสะสมจนเกือบครึ่งหลุมแล้วชาวบ้านต่างพากันโห่ร้องดีใจ และสายตาที่มองฉู่จวินสิงก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งยิ่งอวี๋ว่านเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ เขารีบหันไปคารวะต่อฉู่จวินสิง“ขอบคุณคุณชายฉู่ที่ช่วยเหลือ ทำให้หมู่บ้านชิงสุ่ยมีแหล่งน้ำเพิ่มขึ้นอีกแห่งหนึ่ง”“เช่นนี้นับว่าดีมาก ต่อไปไม่ว่าเราจะปลูกผักหรือทำอาหาร จะได้มาใช้น้ำที่นี่อย่างสะดวก”ชาวบ้านต่างพากันโค้งคำนับขอบคุณฉู่จวิน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 787
“ถ้ายังลดลงไปอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ อีกไม่นานบ่อของพวกเราคงกลายเป็นบ่อแห้งหมด”ขณะที่ชาวบ้านกำลังวิจารณ์อยู่นั้น ฉู่จวินสิงได้ยกมือสื่อให้พวกเขาหยุดพูดก่อน“ทุกคนจงฟังข้า น้ำในบ่อของพวกท่านจะไม่ไหลมาทางนี้แน่นอน”ชาวบ้านได้ยินฉู่จวินสิงพูดดังนี้ จึงต้องการฟังความเห็นจากเขาฉู่จวินสิงเคยนำทัพออกศึกมาหลายปี และเคยสั่งให้ทหารหาแหล่งน้ำขุดตาน้ำขึ้นมา เพื่อบรรเทาความขาดน้ำของกองทัพจึงมีความรู้ด้านนี้มากกว่าเหล่าชาวบ้านเขากล่าวเสียงก้อง “ทุกท่านวางใจได้ ตาน้ำที่นี่แม้จะเชื่อมโยงไปถึงบ่อน้ำในบ้านพวกท่าน แต่จะไม่ทำให้น้ำในบ่อ ไหลย้อนกลับมาที่นี่แทน”ฉู่จวินสิงกล่าวพลาง สายตามองไปยังทุ่งนาแวบหนึ่งจึงได้ถามอวี๋ว่าน “พี่อวี๋ ก่อนหน้าที่หมู่บ้านชิงสุ่ยจะประสบภาวะภัยแล้ง บริเวณทุ่งนาเคยมีบ่อเลี้ยงปลามาก่อนหรือไม่?”อวี๋ว่านและหลิวซื่อต่างสบตากัน รีบร้อนกล่าวตอบ “เมื่อก่อนแถวนี้เคยมีบ่อเลี้ยงปลาจริง แต่น้ำไม่ลึกมาก ภายในเลี้ยงปลาตัวเล็ก จำนวนไม่มากนัก”ฉู่จวินสิงพยักหน้า และให้อวี๋ว่านพาไปดูที่ที่เคยเป็นบ่อเลี้ยงปลาผู้อื่นได้ติดตามไปด้วยเช่นกันอวี๋ว่านชี้ลงพื้นดินที่เหยียบอยู่ พลางกล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 786
ขณะที่เจี่ยนอันอันนึกข้องใจอยู่นั้น ฉู่จวินสิงได้เดินมาใกล้เขากลับถึงบ้านได้สั่งให้พ่อบ้านหลิวและบ่าวไพร่หลายคน ช่วยกันลำเลียงผักจากรถม้าไปเก็บไว้ในห้องเก็บของแต่ด้วยความเป็นห่วงเจี่ยนอันอัน จึงเดินมายังบ้านอวี๋ว่านอีกฉู่จวินสิงเห็นน้ำในบ่อมีแววลดต่ำลงไปเรื่อยๆ จึงได้ถาม“ในละแวกหมู่บ้านชิงสุ่ยแห่งนี้ มีตาน้ำอยู่ที่ใด?”คำถามของฉู่จวินสิง ทำให้อวี๋ว่านและหลิวซื่อต่างชะงักงันอวี๋ว่านเป็นผู้ตั้งสติกลับมาก่อน จึงรีบกล่าวตอบ “เมื่อเจ็ดปีก่อนแถวหมู่บ้านมีตาน้ำแห่งหนึ่งจริงๆ แต่เนื่องจากเผชิญภัยแล้งต่อเนื่องมาหลายปี จึงทำให้ตาน้ำนั้นแห้งขอดไปด้วย”เจี่ยนอันอันยังมิวายหายข้องใจ “ท่านพี่ แล้วตาน้ำนั้นเกี่ยวข้องอย่างไรกับบ่อในบ้านพี่อวี๋ด้วย?”อวี๋ว่านกับหลิวซื่อก็มองหน้าฉู่จวินสิงด้วยความสงสัยเช่นกัน“นั่นสิคุณชายฉู่ เรื่องนี้เป็นมาอย่างไร วานท่านช่วยบอกได้หรือไม่?”ฉู่จวินสิงกล่าวตอบ “เท่าที่ข้าดู ด้านล่างของตาน้ำน่าจะเชื่อมโยงไปถึงบ่อของแต่ละบ้าน”“เพียงแต่เมื่อตาน้ำเริ่มแห้ง น้ำในบ่อทุกครัวเรือนก็ย่อมน้อยลงเช่นกัน”“และเนื่องจากอันอันทำให้น้ำในบ่อทุกบ้านกลายเป็นน้ำพุใส น้ำใต
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 785
เมื่อคิดได้ดังนี้ ถังหมิงเซวียนจึงนั่งกับพื้นด้วยอาการยิ้มปริ่ม พร้อมรอคอยให้ผักที่ปลูกไว้รีบขึ้นมาเร็วไวมีชาวบ้านเดินผ่านไปมา เมื่อเห็นเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงเข้าต่างก็ทักทายทั้งคู่ด้วยความสนิทสนมซึ่งทั้งคู่ก็ตอบรับเช่นกันแต่พอชาวบ้านหันไปมองถังหมิงเซวียน จึงแอบคิดในใจว่าหนุ่มผู้นี้เป็นใครกัน ไฉนพวกเขาไม่เคยพบเจอมาก่อนอวี๋ว่านก็เดินมาเช่นกัน เขาเคยพบถังหมิงเซวียนมาก่อน รู้ดีว่าเขาสนิทกับเจี่ยนอันอันมากหลังจากทักทายคนทั้งสามแล้ว จึงชักชวนชาวบ้านพากันไปดูแปลงผักสองวันนี้ชาวบ้านต้องหมั่นมาดูผักเป็นระยะ ด้วยเกรงว่าเมื่อปลูกขึ้นมาแล้ว จะถูกตัวหนอนกัดกินเสียหมดยิ่งยามนี้ผักที่ปลูกไว้ ต่างโผล่พ้นดินขึ้นมา พวกเขายิ่งไม่กล้าปล่อยให้คลาดสายตามีชาวบ้านผู้หนึ่งถามอวี๋ว่าน “คุณชายผู้นั้นเป็นใครกัน? ท่านรู้จักด้วยรึ?”อวี๋ว่านมองไปทางถังหมิงเซวียน พลางกล่าวตอบ “เป็นเพื่อนของแม่นางเจี่ยน รู้วิชาแพทย์ด้วยก่อนหน้านี้ผู้คนในตัวเมืองล้วนป่วยเป็นวัณโรค เพราะได้คุณชายถังผู้นี้ไปกับแม่นางเจี่ยน จึงช่วยรักษาพวกเขาได้”เมื่อฟังคำอธิบายจากอวี๋ว่าน สายตาที่ชาวบ้านมองดูถังหมิงเซวียน ต่าง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 784
วันนี้เขาไม่ได้ควบม้าให้วิ่งเร็วจนเกินไป ด้วยเกรงว่าหากไม่ระวัง อาจพลาดพลั้งตกจากหลังม้าได้อีกทั้งยามนี้ยังรู้สึกปวดศีรษะยิ่ง จนแทบอยากฟุบหลับที่หลังม้าสักครู่หนึ่งเจี่ยนอันอันเห็นถังหมิงเซวียนควบม้ามา จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาถังหมิงเซวียนให้ม้าหยุดลง ก้มหน้ามองดูเจี่ยนอันอัน“แม่นางเจี่ยน เจ้าขำเรื่องอันใด เมื่อเช้านี้ข้าได้ล้างหน้าแล้ว”ถังหมิงเซวียนกล่าว พลางลูบใบหน้าตนเอง ทั้งยังเขี่ยขี้ตาเล็กน้อยดีที่เมื่อเช้าเขาล้างหน้าล้างตาออกมาเรียบร้อย หาไม่เจี่ยนอันอันคงได้ขำขันมากกว่านี้เป็นแน่เจี่ยนอันอันกล่าวพลางหัวเราะ “ถังหมิงเซวียน เมื่อคืนเจ้าดีใจจนนอนไม่หลับใช่หรือไม่? ดูขอบตาดำ ถุงใต้ตาห้อยจนเกือบถึงคางแล้ว”เจี่ยนอันอันกล่าวจบ พร้อมหัวเราะชอบใจขึ้นมาอีกจนแม้แต่ฉู่จวินสิงซึ่งอยู่ด้านข้าง ก็พลอยเม้มปากอมยิ้มไปด้วยแต่เพราะในโรงเตี๊ยมไม่มีคันฉ่อง ถังหมิงเซวียนจึงไม่อาจเห็นสภาพหน้าตาของตนเองแต่หากเขาไปหาเหยียนซวงในสภาพนี้ คงจะถูกนางรังเกียจเป็นแน่เมื่อนึกถึงตรงนี้ ถังหมิงเซวียนก้มหน้าลงด้วยความอับอายเจี่ยนอันอันหยิบคันฉ่องบานเล็กออกมาหนึ่งบาน พร้อมยื่นให้ถังหม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 783
เหวยป๋อจื่อเพียงหัวเราะเบาๆ มิได้กล่าวอันใดต่อทั้งคู่ต่างบรรลุข้อตกลง จึงมิได้สนใจเจี่ยนหลิงเยว่อีก พร้อมก้าวออกจากห้องไประหว่างทางกลับหมู่บ้านชิงสุ่ย ฉู่จวินสิงได้ถามขึ้น “เจ้าใช้ของสิ่งใด จึงทำให้บ้านนั้นระเบิดจนเหลือเพียงเศษซาก?”เจี่ยนอันอันไม่คิดว่าจะมาพูดเรื่องคลังอาวุธในเวลานี้ นางจึงกล่าวโกหก “นั่นเป็นดินระเบิดที่ข้าซื้อจากเมืองจิงโจวมา”“เดิมคิดว่าจะใช้สังหารกู้มั่วหลี แต่ไม่นึกว่าเขาจะใส่เสื้อเกราะทองไว้”“ครั้งนี้เราพลั้งมือ ซ้ำปล่อยให้มันมีคนมาช่วยอีก มันน่าเจ็บใจนัก!”เมื่อเห็นเจี่ยนอันอันยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธเคือง ฉู่จวินสิงจึงรีบกล่าวปลอบใจครั้งนี้ไม่อาจระเบิดมันให้ตายได้ คงต้องปล่อยให้รอดชีวิตก่อนวันหน้าหากได้พบเจออีกครั้ง จะไม่ยอมปล่อยให้หลบหนีไปง่าย ๆเจี่ยนอันอันก็คิดเช่นนี้ นางกล่าวเสียงเย็นชา “หึ ให้มันอยู่อีกหลายวันก็ได้”เมื่อกลับถึงหมู่บ้านชิงสุ่ย ทั้งคู่จึงเดินเข้าห้องไปพักผ่อนเจี่ยนอันอันถือโอกาสที่ฉู่จวินสิงเข้านอนแล้ว แอบเข้าไปในห้วงมิตินางจัดการให้ตนเองได้อาบน้ำอุ่นก่อน จากนั้นจึงค้นหาตำราสามชะตามรรคาลี้ลับออกมา แล้วเริ่มอ่านอยู่ในห้วงมิติจว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 782
เพราะนางได้เห็นโฉมหน้าแท้จริงของฉู่จวินสิงแล้ว จึงเกิดความพอใจต่อเขาเป็นอย่างมากและหากไม่เพราะกู้มั่วหลีให้นางกินยาพิษ มีหรือนางต้องทนรับความทรมานถึงเพียงนี้เหวยป๋อจื่อหัวเราะเล็กน้อย ก่อนนั่งลงข้างกายเจี่ยนหลิงเยว่“ต่อไปมาใช้ชีวิตอยู่กับข้าดีหรือไม่?”เดิมเจี่ยนหลิวเยว่ก็รู้สึกตื่นเต้นที่เหวยป๋อจื่อมานั่งใกล้ชิดอยู่แล้วเมื่อได้ฟังคำพูดจากเขาอีก นางยิ่งตื่นเต้นเสียจนวางตัวไม่ถูก“คุณชายพูดเรื่องกระไรเจ้าคะ ข้าไม่รู้ชื่อของท่านด้วยซ้ำ และยิ่งไม่เคยรู้จักท่านเลย”“จะมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยได้อย่างไร?”เจี่ยนหลิงเยว่กล่าวพลาง ทำตัวเกร็งพร้อมกระเถิบไปยังด้านข้างเหวยป๋อจือหาได้ถือสาไม่ และมิได้เขยิบตัวตามนางไปด้วย“ข้าชื่อเหวยป๋อจื่อ เคยเป็นหมอดูอยู่ที่แคว้นไท่ยวน”เจี่ยนหลิงเยว่ได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นหมอดูของแคว้นไท่ยวน พลันรีบหันหน้าไปมองเขา“ท่านก็คือหมอดูเหวยผู้เลื่องชื่อแห่งแคว้นไท่ยวนหรอกหรือ?”เจี่ยนหลิงเยว่เคยได้ยินบิดาของนางเอ่ยถึงว่า สมัยที่อดีตฮ่องเต้ยังมีพระชนม์อยู่ ในราชสำนักมีโหราจารย์อยู่ผู้หนึ่งแต่เป็นโหราจารย์ที่ทำตัวลึกลับ ไม่เคยเผยโฉมหน้าแท้จริงให้ผู้ใดได้เห็น
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 781
ภายหลังรู้สึกว่าร่างกายไม่สู้เจ็บปวดดังเดิม เจี่ยนหลิงเยว่จึงค่อยเบาใจลง“คุณชายหัวเราะข้าด้วยเรื่องอันใด ข้าทำสิ่งใดผิดกระนั้นรึ?”เจี่ยนหลิงเยว่มองหน้าเหวยป๋อจื่อด้วยความฉงน รอจนอีกฝ่ายหัวเราะพอแล้ว จึงได้ยินเขากล่าวตอบ “เพียงรู้สึกว่าเจ้าเป็นหญิงที่น่าสนใจ”เมื่อได้ยินอีกฝ่ายชมว่านางน่าสนใจ ใบหน้าเจี่ยนหลิงเยว่ค่อยมีรอยยิ้มออกมาบ้างนางเห็นเหวยป๋อจื่อจ้องมองนางแทบไม่ละสายตา จู่ๆ ใบหน้าจึงได้แดงเรื่อขึ้นนางรีบก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย “เหตุใดคุณชายจึงจ้องมองข้าเช่นนี้ ข้าวางตัวไม่ถูกแล้ว”เจี่ยนหลิงเยว่แม้ไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย แต่เดาจากน้ำเสียงการพูดจาของเขา คาดว่าคงเป็นชายหนุ่มรูปงามอย่างแน่นอนนางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน สองมือบิดชายเสื้อไปมา ท่าทีมีความขวยเขินเป็นอย่างมากเหวยป๋อจื่อมองหน้าเจี่ยนหลิงเยว่ด้วยนัยน์ตาลึกซึ้ง พลางกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำชวนฟัง“เงยหน้าขึ้นมา”เจี่ยนหลิงเยว่ได้ยินดังนี้ จึงเงยหน้าขึ้นด้วยความเขินอายสายตาที่มองเหวยป๋อจื่อนั้น แฝงความกระดากเล็กน้อยเหวยป๋อจื่อสบสายตานางนิ่ง คล้ายต้องการค้นหาความรู้สึกบางอย่างเจี่ยนหลิงเยว่ถูกเขาจ้องมองเสีย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 780
ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายค่อยบรรเทาไปมากพอสมควรเจี่ยนหลิงเยว่นึกถึงยาที่กู้มั่วหลีให้นางกินไปก่อนหน้านี้มีแค่กู้มั่วหลีเท่านั้นที่มียาถอนพิษเจี่ยนหลิงเยว่คิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งร้อนใจอยากหากู้มั่วหลีให้พบนางตามหาทางออกประตูหลังพลางร้องเรียกชื่อกู้มั่วหลีเสียงดังแต่ภายในเรือนที่ว่างเปล่า นอกจากนางแล้วก็ไม่มีใครอีกเลยลมเย็นยะเยือกพัดมาระลอกแล้วระลอกเล่า ทำให้เจี่ยนหลิงเยว่สั่นสะท้านอย่างอดไม่อยู่ฤดูร้อนที่เดิมทีร้อนจัด ลมหอบนี้กลับหนาวเย็นผิดปกติเจี่ยนหลิงเยว่เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว ที่นี่เดิมทีก็มืดสนิทตอนนี้แม้แต่แสงจันทร์ก็ยังอ่อนแสงหาใดเปรียบหลายครั้งทีเดียวที่นางสะดุดก้อนหินใต้ฝ่าเท้าจนเกือบจะล้มหัวทิ่มเจี่ยนหลิงเยว่เดิมก็เป็นคุณหนูรองตระกูลใหญ่ ไหนเลยจะเคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้กู้มั่วหลีพูดเองว่าไม่ให้นางไปไหนทั้งนั้นไม่ใช่รึ เหตุใดเขาจึงเอานางมาทิ้งไว้ที่นี่แล้วหนีไปคนเดียวเล่า?ถ้าตอนนั้นกู้มั่วหลีไม่ได้ดึงนางไว้ นางคงหนีไปอยู่ข้างกายฉู่จวินสิงแล้วต่อให้เจี่ยนอันอันจะแค้นนางปานนี้ แต่ก็ไม่มีทางทำอย่างไรกับนางอย่างไรเสียพวกนางก็มีบิ
