ตอนเย็น...วันนี้พี่ซันมีธุระที่บริษัทไม่ได้มารับฉัน ฉันเลยต้องกลับพร้อมแอมณ คฤหาสน์หลังใหญ่"ริน แกได้ข่าวอีจินบ้างไหมวะ""ไม่นะ""แปลก ทำไมมันเงียบไปเลย มันไม่ดูง่ายไปหน่อยเหรอ มันไม่แค้นแกหรือไง""คนที่แค้นคือฉันค่ะ ไม่ใช่มัน" ฉันตอบเสียงเรียบ"เออ แกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน""อื้ม"ฉันนั่งคุยกับแอมสักพักก็แยกย้ายกันเข้าห้อง พอเข้ามาในห้องฉันก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนเงยหน้ามองเพดานชีวิตฉันเกิดมาบนกองเงินกองทอง มีทุกอย่างแบบที่หลายคนไม่มี แต่ไม่รู้ชาติที่แล้วฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ เกิดมาชาตินี้ถึงจะเกิดมาสบาย แต่กว่าจะมาเป็น 'ภวริน' คนปัจจุบันนี้ได้มันไม่ง่ายเลยฉันผ่านอะไรมาเยอะ เยอะมากจริงๆ ฉันเคยดิ่งลงไปอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิตมาแล้ว ต่อไปไม่ว่าฉันจะลำบากกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่าฉันก็ไม่หวั่นแล้วฉันก็ต้องขอบคุณพี่ซัน ที่ทำให้ฉันยิ้มมีความสุขได้แบบทุกวันนี้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะเขาก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์"ริน เปิดประตูให้ฉันหน่อย" เสียงพี่ซันเรียกให้ฉันไปเปิดประตูแกร่ก! พอประตูเปิดออก พี่ซันเดินเข้ามาในห้องท่าทางดูเหนื่อยๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเตียง"
หลังลงมาจากรถของพี่ซันฉันก็โบกแท็กซี่กลับบ้านทันทีณ คฤหาสน์หลังใหญ่..."แอม ไปเที่ยวกันไหม"แอมหันขวับมามองฉันทันทีที่ฉันเอ่ยปากชวนมันไปเที่ยว แล้วมันก็ทำท่าเหมือนไม่เชื่อว่าฉันจะชวนมัน"นี่ฉันไม่ได้ยินคำนี้ออกจากปากแกนานเท่าไหร่แล้วเนี่ยริน""สรุปไปไม่ไป?""หื้ม ไปสิคะ" แอมยิ้มหวานให้ฉันเรื่องเที่ยวขอให้ชวนคนอย่างแอมไม่มีขัด"อื้อ ไปสักสี่ทุ่มแล้วกัน""อ่า พี่ซันไปด้วยไหม?""...""นี่อย่าบอกนะว่าแกแอบพี่ซันเที่ยวอะ""เปล่า""ทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้ งั้นก็ทะเลาะกันชัวร์" แอมมองหน้าฉันแบบจับผิด"เออ ช่างเถอะแกจะสนใจทำไม""อ่าเค ถ้าแกไม่อยากให้ฉันยุ่งฉันก็จะไม่ยุ่ง ไว้อยากเล่าเมื่อไหร่ก็เล่าละกัน"จากนั้นฉันกับแอมก็แยกเข้าห้องใครห้องมัน จนป่านนี้พี่ซันก็ไม่มีวี่แววว่าจะทักมาหรือจะโทรมาเลย ดี เงียบไปให้ตลอดก็แล้วกัน วันนี้อีรินคนนี้จะแรดให้ดู22:00น."อีแอม แกเสร็จหรือยังทำไมนานจัง โต๊ะเต็มหมดแล้วมั้งเนี่ย"ฉันตะโกนเรียกแอมจากหน้าห้องมันแกร่ก! ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของแอมเดินออกมา ลีลาจริง!"สวยก็ไม่สวยยังจะชักช้าอีก""อร๊าย อีริน นั่นปากแกหรือไง ตบปากตัวเองเท่าอายุเดี๋ยวนี้" แอ
เช้า....แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องรบกวนเวลานอนของฉันซะจริงๆ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอื้อ! หนักหัวชะมัดเมื่อคืนไม่รู้ว่าไปทำอะไรแปลกๆไว้บ้างจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าฉันเจอพี่ซัน แล้วฉันก็ดื่มหนักมาก จากนั้นภาพก็ตัดไปเลยฉันค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วก้มหน้าแล้วเอามือสองข้างปิดหน้าแล้วหายใจออกมายาวๆ เห็นทีว่าวันนี้ฉันคงต้องขาดเรียนแล้วแหละ"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงพูดดังมาจากด้านหลังฉันใคร! สะ เสียงใคร!ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนฉันลากผู้ชายกลับมากินที่ห้องด้วยนะ ถ้าพี่ซันรู้ฉันตายแน่ๆ โอ๊ยไม่น่าเลยรินเอ๊ยฉันค่อยๆหันกลับไปดูด้านหลังของตัวเอง ถ้าเป็นคนอื่นแบบที่ฉันคิดไว้ ฉันจะร้องไห้ให้ดูตรงนี้เลยจริง! ที่เมื่อก่อนฉันขายตัว ไอ้พวกเรื่องพันนี้ใครจะสนใจกันละจริงไหม แต่ตอนนี้ฉันมีพี่ซันแล้วถึงเราจะทะเลาะกัน แต่ยังไงฉันก็ไม่กล้าที่จะแอบไปมีอะไรกับใครหรอก ฉันน่ะรักเขาจะตายฉันหันไปมองด้านหลังของตัวเองช้าๆ"พะ...พี่ซัน!"ฉันเรียกชื่อพี่ซันออกมาเบาๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าพี่ซันคือคนที่นอนกับฉัน ว่าแต่ ทำไมถึงเป็นพี่ซันได้ละฉันมองร่างพี่ซันที่นอนมองฉันอยู่ท่อนบนเปลือยเปล่า ฉั
พี่ซันช้อนตัวฉันขึ้นไปอุ้ม ฉันเอามือคล้องคอพี่ซันไว้ฉันยิ้มหน้าบานเลย สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของฉัน"เอามืออกจากคอ" พี่ซันก็มาบอกฉัน"ทำไม" ฉันค่อยๆปล่อยมือออกจากคอพี่ซันพี่ซันมองฉันแล้วกดยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็...ตู้ม!"กรี๊ด!"พี่ซันโยนฉันลงทะเลค่ะทุกคน ฉันมัวแต่มองหน้าพี่ซันเลยไม่ทันสังเกตว่าพี่ซันอุ้มฉันลงมาในทะเลทั้งแต่เมื่อไหรตอนนี้ร่างฉันกำลังจมอยู่ในน้ำทะเล พอฉันพยุงตัวลุกให้โผล่ขึ้นจากน้ำได้ฉันรีบหันขวับไปมองพี่ซันตาเขียวทันที พี่ซันยืนหัวเราะฉันใหญ่เลย"พี่ซัน มันแสบแผลนะ" ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนฝั่ง เพราะตอนนี้มันแสบแผลมากมีอย่างที่ไหนกัน เพิ่งหกล้มเมื่อกี้แทนที่จะพาไปห้องพักกลับพามาโยนลงทะเลโกรธฉันโกรธ!"ริน ฉันขอโทษ" พี่ซันรีบวิ่งตามฉันขึ้นมาบนฝั่งหน้าตาสำนึกผิดมาแหมทีเมื่อกี้หัวเราะฉันใหญ่เลย ทีงี้ทำเป็นสลด"ไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็ไม่ต้องมาจับ" ฉันปัดมือพี่ซันออกกริ๊ง~ โทรศัพท์ของพี่ซันดังขึ้น พี่ซันกดรับโทรศัพท์แล้วเดินไปคุยซึ่งมันก็ไม่ไกลจากฉันมากหรอกฉันค่อยๆนั่งลงแล้วก็เป่าแผลที่ทะลอกตรงหัวเข่าแล้วก็แขน ทั้งเจ็บทั้งแสบเลย"Are you okay?" จู่ๆก็มีฝรั่งตาน้ำข้าวหล่อมาก เดิ
หนึ่งปีผ่านไปไวเหมือนโกหกฉันเตรียมตัวจะขึ้นปีสามแล้วนะ เป็นสาวเต็มตัวแล้วววตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาที่ซันทำให้ฉันมั่นใจอะไรหลายๆอย่าง เรื่องผู้หญิงไม่เคยมีมาให้หนักใจเลย พี่ซันดูแลฉันอย่างดีมาตลอดอ้อ แล้วฉันก็มีข่าวดีอะไรจะมาบอกทุกคนด้วยแหละข่าวดีที่ฉันจะบอกก็คือ....คือ...คือว่า..คือ...แบบว่า...ฉันกับพี่ซันกำลังจะหมั้นกันเร็วๆนี้ค่ะทุกคน กรี๊ด!!!จริงๆพี่ซันพาฉันไปเปิดตัวที่บ้านนานแล้วแหละ ประมาณกลางปีที่แล้ว ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี พ่อแม่พี่ซันน่ารักมาก ใจดีกับฉันมาก ท่านรักและเอ็นดูฉันเหมือนลูกสาวของท่านคนนึงชีวิตที่ผ่านมาของฉันมันมีความสุขมากพี่ซันทำให้ฉันเกือบจะลืมไปเลยว่าฉันเคยเป็นอะไรมาก่อนเรื่องคลาร่าเธอไม่อะไรกับพี่ซันแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะมีแฟนเป็นหนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าว แถมแฟนเธอยังหล่อมากความรวยนี่ติดอันดับเลยทีเดียวตอนนี้ฉันคือผู้หญิงที่อายุยังน้อย แต่ประสบความสำเร็จในหน้าทีการงาน ฉันคือหนึ่งในผู้หญิงที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเอเชีย ที่อายุเพียงยี่สิบเอ็ดปี มันดูเวอร์ไปใช่ไหม แต่มันคือความจริง ต้องขอบคุณตัวเองด้วยที่พยายามเรียนรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับธุรกิจ ถ้ามีเวลาว่า
เพล้ง!ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงดังเหมือนของตกแตก ยังไม่ทันที่ฉันจะลืมตา ร่างฉันก็ถูกใครสักคนกระชากอย่างแรง พร้อมด้วยเสียงที่ตวาดใส่ฉันเสียงดังลั่นห้อง"เธอทำแบบนี้ทำไมวะริน"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น คนตรงหน้าฉันคือพี่ซัน พี่ซันจ้องฉันตาเขม็งเหมือนโกรธฉันเอามากๆ ไม่รู้เรื่องอะไร แล้วพี่ซันก็ออกแรงบีบแขนฉันแรงมาก"โอ๊ย พี่ซัน รินเจ็บ""เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงริน เรากำลังจะหมั้นกัน เธอทำได้ไง แม่งเอ๊ย!" พูดจบพี่ซันก็เหวี่ยงฉันลงที่เตียงแรงๆ ตาพี่ซันแดงก่ำเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย"ริน มันเกิดอะไรขึ้น แกพูดมาสิริน ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้" ฉันหันไปทางต้นเสียง คนที่พูดเมื่อกี้คือแอมทำไม มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยฉันค่อยๆมองไปรอบๆห้อง มันไม่ใช่ห้องนอนของฉันนิ อ้อ ฉันจำได้แล้วฉันมาดูห้องที่โรงแรม แต่จู่ๆฉันก็สลบไป แล้วพี่ซันมาได้ไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่"แอบกินกันมานานเท่าไหร่แล้ว"พี่ซันจ้องหน้าฉันแล้วก็ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ คำถามของพี่ซันทำเอาฉันต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมเพราะไม่เข้าใจว่าพี่ซันหมายถึงเรื่องอะไร"พี่พูดเรื่องอะไร รินงงไปหมดแล้ว"
เหมือนใจมันแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆเลยพอได้ยินพี่ซันพูดคำนี้ ทำไมมันเลิกกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ งานหมั้นกำลังจะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้านี้แล้วนะ ฉันผิดอะไร ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่รู้เลยว่าใครจงใจทำกับฉันแบบนี้ เขาต้องการอะไรพี่ซันหันหลังให้ฉันกำลังจะเดินออกจากห้อง ฉันรีบวิ่งไปกอดพี่ซันไว้"ฮึก...ไม่เลิก รินไม่เลิก" ฉันร้องไห้แล้วพูดอู้อี้ใบหน้าแบนชิดกับแผ่นหลังของพี่ซัน ฉันกำชับกอดพี่ซันแน่นกว่าเดิมฉันรักเขา ฉันจะไม่ยอมให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้แน่"ฟังรินได้ไหม ฮึก...เชื่อรินได้ไหม" ฉันพูดเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุดพี่ซันแกะมือที่ฉันกอดเขาออก"อย่ามายุ่งกับฉันอีกริน ถ้าจะให้ดีก็อย่าเอาหน้าเธอมาให้ฉันเห็นอีกเลย" พูดจบพี่ซันก็เดินออกจากห้องไปเลยฉันค่อยๆทรุดตัวลงไปกองที่พื้นไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรั้งเขาไว้ แต่ฉันหมดแรงจะตามพี่ซันแล้ว แขนขามันไม่มีแรงเลยตอนนี้ ฉันเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาสุดเสียงรักแรก เขาคือรักแรกของฉัน คือผู้ชายคนแรกที่ซื้อฉัน เขาคือคนที่สอนให้ฉันรู้จักคำว่ารัก เขาคือคนแรกที่เข้ามาพังทลายกำแพงในใจของฉัน เขาคือคนแรกที่ทำให้ฉันไม่อยากขายตัว เขาคือคน
ฉันไม่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อดีมันมืดไปหมดทั้งแปดด้าน เหมือนชีวิตมันหมดแล้วทุกอย่างแม้ขนาดลูกที่กำลังจะเกิดมา ลูกของพี่ซันแท้ๆ เขายังคิดว่าไม่ใช่ลูกตัวเองเลย อะไรที่ทำให้พี่ซันมั่นใจขนาดนั้นที่ผ่านมาความรักเรามันคงจะไม่มีค่าเลยจริงๆสินะ ที่ผ่านมาที่ฉันเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างมันไม่ได้ทำให้พี่ซันเชื่อใจฉันขึ้นมาเลยฉันหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาจากพื้น มันคือผลตรวจครรภ์ของฉันเอง ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วก็ฉีกมันขาดออกจากกัน ก่อนจะขยำมันทิ้งน้ำตามันเริ่มไหลลงมามากขึ้นๆ เรื่อยๆ มันรู้สึกจุกไปทั้งอก มันรู้สึกหมดแรงไม่อยากจะทำอะไรเลย อยากจะร้องไห้แค่อย่างเดียว ฉันเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ แล้วก้มหน้าลงมามองแม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษที่แม่เอาแต่ร้องไห้ แม่ขอโทษที่วันนี้แม่รั้งพ่อไว้ไม่ได้ แต่หนูเป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะลูกแม่จะทำให้พ่อเชื่อแม่ แม่ไม่ได้ทำอะไรผิด สักวันพ่อจะเข้าใจ ลูกอย่าโกรธพ่อนะณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉันจริงๆฉันไม่อยากกลับบ้านมาเลย ฉันอยากอยู่รอพี่ซัน แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว พี่ซันก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับบ้าน แอมมันเลยพาฉันกลับ"แอม แกว่าพี่ซันจะอยู่คอนโดหรือเปล่า" ฉันหันหน้าไปพูดกับแอม ด
เรื่องเล่าจากภวริน....ย้อนกลับไปสามปีที่แล้ว ตอนที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมได้อาทิตย์แรก ฉันเรียนปีสองนะเพราะปีหนึ่งฉันเรียนที่อังกฤษแล้วก็ย้ายมาที่ไทย ส่วนพี่ซันอยู่ปีสามขอบอกว่าพี่ซันตามติดฉันยิ่งกว่าอะไร คือถ้าว่างต้องมาหาฉัน ไม่ไปอยู่กับเพื่อน แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของเขานั่นแหละ เรามีลูกด้วยกันแล้วนิมันก็ไม่แปลกที่เราจะตัวติดกันอยู่มหาวิทยาลัยขอบอกว่าพี่ซันฮอตมาก ฮอตยิ่งกว่าตอนเรียน ม.ปลายซะอีก ขนาดพวกชะนีรู้ว่าพี่ซันมีลูกแล้วพวกนางยังโนสนโนแคร์ จ้องจะงาบอย่างเดียวสักวันฉันจะจิกหัวพวกมันมาตบรายบุคคล ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับผัวของอีริน ถึงพี่ซันจะไม่สนใจพวกนางก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบให้มาอ่อย ผัวใครๆก็รักฉันถูกพี่ซันสั่งห้ามไม่ให้ใส่กระโปรงสั้นห้ามใส่เสื้อรัดหน้าอก คือฉันใส่ชุดนักศึกษากระโปรงยาวถึงตาตุ่ม แถมเสื้อไซซ์เอ็กซ์แอล อยากร้องไห้มาก แต่ก็ขัดไม่ได้"ริน กินข้าวไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้""ไม่เอารินไม่หิว""กินพี่ไหม ^_^"ไม่พูดเปล่าค่ะ มือหน้าของพี่ซันวางตรงขาฉันแล้วก็ลูบไปมา"บ้า นี่มันมหาลัยนะ" ฉันมองหน้าพี่ซันแบบดุๆ"งั้นไปโรงแรมกัน^_^""พี่ซัน..." ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงแข็ง
ณ ประเทศไทยพอมาถึงไทยมีคนขับรถของที่บ้านฉันมารอรับอยู่แล้ว พ่อกับแม่ของพี่ซันก็รออยู่ที่บ้านของฉันแล้วตอนนี้"หม่ำ หม่ำๆ" นักรบควานมือมาจับที่น่าอกของฉันแล้วก็ซบหน้าลงมา"เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่เอานมให้กินน่า""แมะ หม่ำๆ~" ดูท่าคงจะหิวจริงๆ"รีบไปรถเถอะ"พี่ซันหันมาบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบพอขึ้นมาบนรถฉันก็เอานมให้นักรบกิน จากนั้นเด็กอ้วนก็หลับคาอกฉันไปเลย"ปวดแขนไหม เดี๋ยวพี่อุ้มลูกให้""ไม่เป็นไรค่ะ^_^"ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉัน...พ่อกับแม่ของพี่ซันแล้วก็ป้านมยืนรอรับอยู่หน้าบ้านจากนั้นเราก็เดินไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น นักรบตื่นแล้ว แถมยังมองไปรอบๆบ้านตาแป๋วเลยคงจะแปลกตา"ไหนๆ ปู่ขออุ้มหน่อย"พ่อพี่ซันอ้ามือมาอุ้มนักรบ"เอ่อ หน้าเหมือนปู่มันเลยเว้ย""เหมือนผมดิพ่อ" พี่ซันทำหน้างอคือไม่ได้เลยนะ ถ้าใครพูดว่าลูกหน้าเหมือนคนอื่น พี่ซันไม่ยอมฉันกับแม่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ ฉันละสายตาออกจากแม่ของพี่ซันแล้วก็หันไปหาป้านม"รินคิดถึงป้านมจังเลยค่ะ^_^" ฉันเดินไปสวมกอดป้านม"ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ""ลูกรินหล่อไหมคะ^_^" ฉันผละกอดออกแล้วถามป้านม"น่ารักน่าชังมากเลยค่ะคุณหน
มือหน้าของพี่ซันลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของฉัน มันทำให้ฉันอดที่จะมีอารมณ์ร่วมกับพี่ซันไม่ได้จริงๆเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งข้างเตียงอย่างไม่ใยดี นิ้วเรียวของพี่ซันกำลังชักเข้าออกตรงน้องสาวฉันรัวๆ ฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะกลัวว่าจะร้องครางเสียงดังแล้วลูกจะตื่น"รัดนิ้วพี่แน่นมากริน" พี่ซันโน้มใบหน้ามากระซิบที่หูฉันเสียงกระเซ่า"ระ รินเสียว อ๊า~" พี่ซันชักนิ้วเข้าออกรูเสียวของฉันรัวๆ"ถึงตาพี่แล้วนะ"พี่ซันชักนิ้วออกแล้วก็จับขาฉันแยกออกจากกัน พี่ซันเอาท่อนเอ็นถูๆตรงร่องเสียว ก่อนจะค่อยๆกดท่อนเอ็นดันเข้ามา"อื้อ ระ รินเจ็บพี่ซัน"ฉันจิกแขนพี่ซันจนเป็นรอย เพราะมันรู้สึกเจ็บแล้วก็แสบตรงน้องสาวมากๆกึด! กึด! พรวด! ท่อนเอ็นอันใหญ่ของพี่ซันถูกยัดเข้ามาจนมิด"อ๊า แน่นฉิบ~"ฉันกำผ้าปูที่นอนแล้วเม้มปากแน่น เพราะมันเจ็บมากจริงๆ ฉันไม่ได้มีอะไรกับพี่ซันเกือบปีนึงได้มั่งตรับ ตรับ ตรับ~ พี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียวๆปนกับเจ็บนิดๆ"บะ เบา ดะ เดี๋ยวลูกตื่น อ๊ะ อ๊าง~""อื้ม ซี๊ด~"ยิ่งเหมือนห้ามยิ่งยุพี่ซันกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบ
"ค่ะ รินจะแต่งงานกับพี่^_^"พี่ซันคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วก็ประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้งเช้าวันใหม่...."อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอริน"ตอนนี้พี่ซันกำลังนั่งหน้าบึ้งหน้างอ ไม่อยากให้ฉันกลับบ้าน"ไม่ได้ค่ะ รินต้องกลับไปปั้มนมให้ลูกนะพี่ซัน""แล้วจะมาโรงพยาบาลอีกตอนไหน""รินคงต้องอยู่กับลูกก่อน เดี๋ยวแม่มาเฝ้านะคะ""พี่อยากให้รินอยู่กับพี่""แล้วลูกละพี่ซัน พี่เป็นพ่อคนแล้วนะ จะมามัวเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้" ฉันมองพี่ซันสายตาดุๆ"ครับ ก็ได้" พี่ซันก้มหน้าตอบ"งั้นรินกลับบ้านก่อนนะคะ""มากอดก่อน" พี่ซันอ้าแขนให้ฉันเข้าไปสวมกอดฉันยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมา นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ"อย่าไปนานนะ พี่คิดถึง ใจจะขาดถ้าไม่เห็นหน้าริน""เวอร์ !!"พี่ซันกอดฉันแน่น"ปล่อยได้แล้ว รินจะกลับบ้าน"พี่ซันปล่อยกอดออกแล้วก็มองหน้าฉันแบบไม่อยากให้ฉันไปเลยจริงๆ ฉันก็อยากจะเฝ้าพี่ซัน แต่ทำไงได้ ลูกยังเล็กอยู่ณ บ้านของฉันที่กรุงลอนดอน...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งให้ลูกอยู่ ส่วนแม่ออกไปเฝ้าพี่ซันที่โรงพยาบาลแล้ว"ริน เดี๋ยวเดือนหน้าฉันต้องกลับไทยนะ" แอมหันมาบอกฉัน"อื้อ แล้วกลับไปทำไมอะ?" ฉันถามกลับอย่างสงส
นี่ฉันกลายเป็นคนกลัวพี่ซันตั้งแต่เมื่อไหร่กันฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนขึ้นเต็มตัวแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่ซัน ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับพี่ซันอยู่ในระดับเดียวกัน"ชักช้า !!"หมับ! ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร พี่ซันก็เอามือขึ้นมากดศีรษะของฉันลง ทำให้ปากของเราประกบกันพี่ซันบดขยี้จูบฉันอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจที่ติดขัดของพี่ซันรดมาที่ใบหน้าฉันกำลังทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวสติหลุดไปชั่วขณะ"อื้ม..."พี่ซันครางออกมาในลำคอเบาๆเมื่อเขารู้สึกพอใจกับรสจูบในตอนนี้พรึ่บ! ฉันเรียกสติกลับมาแล้วดันพี่ซันออก ฉันหอบหายใจแรง จูบเมื่อกี้ของพี่ซันมันเป็นจูบกระชากวิญญาณจริงๆ"ทำไม...!!" พี่ซันถามเสียงเเข็ง"พี่ป่วยอยู่ไม่ใช่หรือไง""พี่ป่วย แต่ไอ้นี่มันไม่ได้ป่วย" พี่ซันชี้ไปที่เป้าของตัวเอง ตอนนี้มันพองตัวจนแทบจะแทงทะลุผ้าห่มของโรงพยาบาลอยู่แล้ว"แต่รินเพิ่งคลอด หมองดมีให้เพศสัมพันธ์""โกหก..." พี่ซันมองฉันแบบไม่เชื่อในคำพูดของฉัน"รินไม่ได้โกหกถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็ถามหมอดูสิ"พี่ซันทำหน้างอใส่ฉัน"พี่ซันเอาไว้เราหายดีกันทั้งคู่แล้วค่อยมีอะไรกันดีกว่าเนอะ^_^""มันนาน เอาวันนี้ไม่ได้เหรอริน พี่ทนมาเกือบปีแล้วนะ" พี
พี่ซันยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน มันรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาทั้งฉันและพี่ซันห่วงแต่ยึดติดกับทิฐิของตัวเองมากจนเกินไป"อย่านอนนานแบบนี้อีกนะรินคิดถึง...ฮึก""พี่ก็คิดถึงรินเหมือนกัน"ฉันผละกอดออก พี่ซันเอื้มมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา"หะ ให้อภัยพี่แล้ว รินพูดจริงนะ" พี่ซันน้ำตาคลอ"ถ้าไม่หายโกรธรินจะมาเฝ้าพี่รินจะมาร้องไห้แบบนี้ทำไม"".....""ป่านนี้รินคงหาผัวใหม่ไปแล้วแหละ""ก็ลองดูสิ จะสั่งฆ่าแม่งให้หมด" พี่ซันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง"ทำเป็นเก่ง""ก็เอาดิ แล้วจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น""พี่ให้รินมีผัวเพิ่มจริงๆเหรอ ใจดีจัง^_^""ริน...!!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"โอ๋ รินพูดเล่น""เหอะ....รู้ไหมว่าพี่คิดมากจริงๆ""มีลูกขนาดนี้แล้ว ยังจะให้รินมีคนใหม่อีกหรือไง พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน"พี่ซันคลี่ยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ ความรู้สึกตอนนี้มันมีความสุขมาก ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ"เดี๋ยวรินตามหมอมาตรวจพี่ก่อนนะ""พี่อยากเห็นหน้าลูกจัง...""เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ^_^"ฉันยิ้มหวานให้พี่ซัน แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มบ่นหัวเตียงเรียกหมอพี่ซันถูกพยาบาลพาตัวไปตรวจเช
แม่พี่ซันเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน"สะ สวัสดีค่ะคุณแม่""ไหน แม่อยากเห็นหน้าหลานพาแม่เข้าไปดูหน่อยลูก" แม่ยิ้มกว้างให้ฉัน"อะ ค่ะๆ"ฉันเดินนำแม่พี่ซันเข้ามาในบ้านแบบงงๆ หรือว่าพี่ซันจะส่งให้แม่มาดูลูกหึ! คงจะไม่กล้ามาเองละสิถ้าพี่ซันมาด้วยตัวเองนะ ฉันสาบานว่าฉันจะเอาน้ำสาดไล่เขาจริงๆภายในบ้านทุกคนมองแม่พี่ซันด้วยความสงสัยเหมือนกันหมด ฉันเองก็ไม่ต่างกันแม่พี่ซันชะโงกหน้าไปมองในเปล แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ"เหมือนตาซันตอนเด็กๆไม่มีผิด...""....""ตั้งชื่อว่าอะไรลูก""นักรบค่ะ""อื้อ ชื่อนี้ตาซันก็บอกให้แม่มาบอกหนูก่อนที่ตาซันจะผ่าตัด""แต่แม่ไม่มีเวลาเลย แม่ยุ่งๆกับเรื่องผ่าตัดของตาซัน""ผะ ผ่าตัด ผ่าตัดอะไรคะ?" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วมองหน้าแม่พี่ซันอย่างแปลกใจที่คุณแม่พี่ซันพูดมันหมายความว่ายังไง!"เฮ้อ..." แม่ถอนหายใจออกมาเหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่สักอย่างยิ่งอาการแม่พี่ซันเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ซันเป็นอะไร ทะ ทำไมต้องผ่าตัด"เกิดอะไรขึ้นคะ...พี่ซัน พะ พี่ซันเป็นอะไรคะแม่"ฉันพูดถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ"เมื่อเดือนก่อ
"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายตัวน้อยของฉันอยู่"แกจะตั้งชื่อว่าอะไรริน""นักรบ ฉันจะตั้งชื่อลูกว่านักรบ" พูดจบฉันก็ก้มมองหน้าลูกชายของฉันที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ชื่อนี้พี่ซันเป็นคนตั้งให้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ลูกจดจำเขา ลูกจะรู้แค่พ่อของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้แค่นั้นตอนนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ออกมาได้1อาทิตย์แล้ว"แง๊ แง๊ ~" ตอนนี้เสียงลูกชายตัวนอยของฉันดังลั่นไปทั่วบ้านคงจะหิวนมอีกแล้วละสิถึงร้องดังขนาดนี้"โอ๋ๆ หิวนมเหรอครับลูกแม่"ฉันค่อยๆช้อนมือสองมืออุ้มลูกขึ้นมาไว้ที่อก แล้วก็เอานมให้กินครั้งแรกของการให้นมลูกมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆปวดที่ทรวงอกจากแรงดูดของลูก แต่พอผ่านไปสักพักร่างกายฉันมันก็เริ่มคุ้นชินฉันมองดูลูกน้อยกินนมด้วยหัวใจที่พองโต ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก ได้มองลูกกินนมแบบนี้ มันทำให้ฉันลืมอะไรไปหลายอย่างเลย ตอนนี้ฉันมีแต่ลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"กินเก่งจริงๆเลยนะเรา" ฉันเอามือเขี่ยแก้มที่ขาวเนียนแถมยังนุ่มมากๆของลูกน้อยไปมา แล้วฉันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ริน..."ฉันมองแอมด้วยสายตาดุๆ เพราะจู่ๆมันก็โผล่พรวดเข้
[Talk Rin]พอมาถึงบ้านเห็นประตูหน้าบ้านเปิดไว้อยู่ นี่เปิดไว้รอโจรมาปล้นหรือไงกัน คอยดูเถอะเห็นหน้าพี่ซันจะบ่นให้ฉันเดินเข้ามาด้านในบ้านไม่เจอพี่ซัน ปกติพี่ซันจะนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของบ้าน สงสัยจะอยู่บนห้อง"ริน หิวไหม" แอมหันหน้ามาถามฉัน"ยังไม่หิว เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ""แหมๆ ปากบอกไม่สนใจ แล้วจะขึ้นไปหาเขาทำไมคะ?" แอมหันมาพูดแล้วก็ยิ้มๆ"ฉันง่วง !! ""จ้า ง่วงก็ง่วง"ฉันเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับแอม เลยตัดบทด้วยการเดินขึ้นมาบนห้องภายในห้องนอน....ไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย ข้างล่างก็ไม่อยู่ ในห้องก็ไม่อยู่ ไปไหนของเขากันตอนเย็น...ตอนนี้ฉันกับแอมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วไม่มีวี่แววของพี่ซันเลย"ริน ไม่บอกพี่ซันลงมากินข้าวด้วยละ แกใจร้ายอีกแล้วนะ""พี่ซันไปไหนก็ไม่รู้" ฉันพูดพร้อมกับเขี่ยข้าวในจานไปมา"อ้าว แล้วพี่ซันไปไหน ฉันก็นั่งอยู่ข้างล่างตลอดไม่เห็นว่าพี่ซันจะเดินลงมาจากบนบ้านเลย""พอกลับมาฉันก็ไม่เจอพี่ซันแล้วไม่รู้ว่าไปไหน""คงไปธุระแหละเดี๋ยวก็มา กินๆข้าวต่อเถอะ"ธุระอะไรกัน พี่ซันมีเพื่อนที่นี่หรือไง ก็ไม่มีนิ นี่มันอังกฤษนะไม่ใช่ไทยสักหน่อยเฮ้อ ทำไมมันรู