"งั้นคลาร่าไปบ้านรินกับพี่ซันด้วยได้ไหมคะ พี่ซันจะได้ไม่ต้องวนรถไปมาหลายรอบ""..." ฉันกับพี่ซันเงียบมองหน้ากัน"อีกอย่างคลาร่าอยากทำความรู้จักกับรินไว้ เรียนมหาลัยเดียวกันแท้ๆยังไม่เคยคุยกันเลย""ตอแหล"ฉันพูดออกมาเบาๆแล้วก็เบ้ปาก พี่ซันหันมาทำตาดุใสฉันแต่ฉันไม่ได้สนใจฉันเกลียดที่สุดก็อีพวกแรดเงียบนี่แหละณ คฤหาสน์หลังใหญ่ดูท่าคลาร่าเธอจะตะลึงไม่น้อยที่เห็นบ้านฉัน คงไม่คิดละสิว่าฉันจะมีฐานะ เหอะ! พวกดูคนแค่เปลือกนอก"บ้านสวยดีนะ อยู่คนเดียวเหรอ" คลาร่าหันมาถามฉันแต่ฉันเงียบไม่ตอบ"....""ริน!" พี่ซันเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง"ก็ดูเอาสิว่าอยู่คนเดียวหรือเปล่า มีตาไม่ใช่หรือไง" พี่ซันกับคลาร่าหันขวับมามองหน้าฉันทันทีสายตาที่คลาร่ามองฉันถ้าหล่อนจิกหัวฉันตบตรงนี้ได้หล่อนคงทำไปแล้วฉันพูดผิดอะไรโทษที พอดีฉันเป็นประเภทที่ตอแหลไม่เป็น"ริน พูดดีๆหน่อยคลาร่าถามเธอดีๆนะ""ก็พูดดีแล้วนี่ไงคะ รินก็ไม่ได้ด่าอะไรนิ"พี่ซันถอนหายใจออกมายาวๆ"งั้นก็กลับก่อนละกัน เดี๋ยวถึงบ้านฉันจะโทรหา"ฉันรีบหันขวับไปมองพี่ซันแบบแปลกใจ อะไรกันปกติพี่ซันไม่เคยคิดอยากจะกลับเร็วขนาดนั้น"ทำไมรีบกลับ?""ก็คลาร่ามาด้วย เ
ฉันยืนเท้าเอวมองหน้าพี่ซันกับพี่ป่า เนื้อตัวของเขาทั้งสองคนเปียกโชกไปทั้งตัว"ฉันกลับก่อนละกัน" พี่ป่าบอกฉัน จากนั้นก็เดินออกไปเลยตอนนี้ก็เหลือแค่พี่ซัน พี่ซันมองหน้าฉันแบบไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่"ไม่ต้องมามองรินแบบนั้นเลยค่ะ พี่จะมีเรื่องกันทำไม""ก็มันหาเรื่องฉันก่อน""รินก็เห็นว่าพี่ป่าก็อยู่ของเขาดีๆนะพี่ซัน""แล้วมันมาหาเธอทำไม ค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้ ฮะ!"พี่ซันพูดเสียงดัง"ก็มาคุยเรื่องเอกสารที่อีแม่เลี้ยงมันโกงไง""เหอะ! เลือกมาเวลาที่ฉันไม่อยู่ ดีจริง!""พี่นี่ท่าจะพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องนะพี่ซัน""ทำไม ฉันก็เป็นแบบนี้ ฉันหวง ฉันหึง ก็เพราะว่าฉันรักเธอนั่นแหละริน"ฉันหายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกมาช้าๆ ขี้เกียจจะทะเลาะแล้วตอนนี้"โอเค งั้นเราขึ้นห้องกันเถอะค่ะ"ฉันเดินผ่านหน้าพี่ซัน แต่พอหันกลับมาดูพี่ซันก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ยืนก้มหน้าแก้มป่อง งอนเหมือนเด็กอีกแล้วฉันส่ายหัวไปมาเบาๆแล้วเดินกลับไปจูงมือพี่ซันเดินขึ้นห้องภายในห้อง...ตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้พี่ซันอยู่"โอ๊ย ริน ทำไมเธอมือหนักจังวะ!" พี่ซันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อฉันเผลอกดแผลเขาแรงไปหน่อย"บ่นมาก ทำเองไหม?" ฉันถามพี่ซัน"
ตอนเย็น...วันนี้พี่ซันมีธุระที่บริษัทไม่ได้มารับฉัน ฉันเลยต้องกลับพร้อมแอมณ คฤหาสน์หลังใหญ่"ริน แกได้ข่าวอีจินบ้างไหมวะ""ไม่นะ""แปลก ทำไมมันเงียบไปเลย มันไม่ดูง่ายไปหน่อยเหรอ มันไม่แค้นแกหรือไง""คนที่แค้นคือฉันค่ะ ไม่ใช่มัน" ฉันตอบเสียงเรียบ"เออ แกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน""อื้ม"ฉันนั่งคุยกับแอมสักพักก็แยกย้ายกันเข้าห้อง พอเข้ามาในห้องฉันก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนเงยหน้ามองเพดานชีวิตฉันเกิดมาบนกองเงินกองทอง มีทุกอย่างแบบที่หลายคนไม่มี แต่ไม่รู้ชาติที่แล้วฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ เกิดมาชาตินี้ถึงจะเกิดมาสบาย แต่กว่าจะมาเป็น 'ภวริน' คนปัจจุบันนี้ได้มันไม่ง่ายเลยฉันผ่านอะไรมาเยอะ เยอะมากจริงๆ ฉันเคยดิ่งลงไปอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิตมาแล้ว ต่อไปไม่ว่าฉันจะลำบากกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่าฉันก็ไม่หวั่นแล้วฉันก็ต้องขอบคุณพี่ซัน ที่ทำให้ฉันยิ้มมีความสุขได้แบบทุกวันนี้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะเขาก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์"ริน เปิดประตูให้ฉันหน่อย" เสียงพี่ซันเรียกให้ฉันไปเปิดประตูแกร่ก! พอประตูเปิดออก พี่ซันเดินเข้ามาในห้องท่าทางดูเหนื่อยๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเตียง"
หลังลงมาจากรถของพี่ซันฉันก็โบกแท็กซี่กลับบ้านทันทีณ คฤหาสน์หลังใหญ่..."แอม ไปเที่ยวกันไหม"แอมหันขวับมามองฉันทันทีที่ฉันเอ่ยปากชวนมันไปเที่ยว แล้วมันก็ทำท่าเหมือนไม่เชื่อว่าฉันจะชวนมัน"นี่ฉันไม่ได้ยินคำนี้ออกจากปากแกนานเท่าไหร่แล้วเนี่ยริน""สรุปไปไม่ไป?""หื้ม ไปสิคะ" แอมยิ้มหวานให้ฉันเรื่องเที่ยวขอให้ชวนคนอย่างแอมไม่มีขัด"อื้อ ไปสักสี่ทุ่มแล้วกัน""อ่า พี่ซันไปด้วยไหม?""...""นี่อย่าบอกนะว่าแกแอบพี่ซันเที่ยวอะ""เปล่า""ทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้ งั้นก็ทะเลาะกันชัวร์" แอมมองหน้าฉันแบบจับผิด"เออ ช่างเถอะแกจะสนใจทำไม""อ่าเค ถ้าแกไม่อยากให้ฉันยุ่งฉันก็จะไม่ยุ่ง ไว้อยากเล่าเมื่อไหร่ก็เล่าละกัน"จากนั้นฉันกับแอมก็แยกเข้าห้องใครห้องมัน จนป่านนี้พี่ซันก็ไม่มีวี่แววว่าจะทักมาหรือจะโทรมาเลย ดี เงียบไปให้ตลอดก็แล้วกัน วันนี้อีรินคนนี้จะแรดให้ดู22:00น."อีแอม แกเสร็จหรือยังทำไมนานจัง โต๊ะเต็มหมดแล้วมั้งเนี่ย"ฉันตะโกนเรียกแอมจากหน้าห้องมันแกร่ก! ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของแอมเดินออกมา ลีลาจริง!"สวยก็ไม่สวยยังจะชักช้าอีก""อร๊าย อีริน นั่นปากแกหรือไง ตบปากตัวเองเท่าอายุเดี๋ยวนี้" แอ
เช้า....แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องรบกวนเวลานอนของฉันซะจริงๆ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอื้อ! หนักหัวชะมัดเมื่อคืนไม่รู้ว่าไปทำอะไรแปลกๆไว้บ้างจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าฉันเจอพี่ซัน แล้วฉันก็ดื่มหนักมาก จากนั้นภาพก็ตัดไปเลยฉันค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วก้มหน้าแล้วเอามือสองข้างปิดหน้าแล้วหายใจออกมายาวๆ เห็นทีว่าวันนี้ฉันคงต้องขาดเรียนแล้วแหละ"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงพูดดังมาจากด้านหลังฉันใคร! สะ เสียงใคร!ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนฉันลากผู้ชายกลับมากินที่ห้องด้วยนะ ถ้าพี่ซันรู้ฉันตายแน่ๆ โอ๊ยไม่น่าเลยรินเอ๊ยฉันค่อยๆหันกลับไปดูด้านหลังของตัวเอง ถ้าเป็นคนอื่นแบบที่ฉันคิดไว้ ฉันจะร้องไห้ให้ดูตรงนี้เลยจริง! ที่เมื่อก่อนฉันขายตัว ไอ้พวกเรื่องพันนี้ใครจะสนใจกันละจริงไหม แต่ตอนนี้ฉันมีพี่ซันแล้วถึงเราจะทะเลาะกัน แต่ยังไงฉันก็ไม่กล้าที่จะแอบไปมีอะไรกับใครหรอก ฉันน่ะรักเขาจะตายฉันหันไปมองด้านหลังของตัวเองช้าๆ"พะ...พี่ซัน!"ฉันเรียกชื่อพี่ซันออกมาเบาๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าพี่ซันคือคนที่นอนกับฉัน ว่าแต่ ทำไมถึงเป็นพี่ซันได้ละฉันมองร่างพี่ซันที่นอนมองฉันอยู่ท่อนบนเปลือยเปล่า ฉั
พี่ซันช้อนตัวฉันขึ้นไปอุ้ม ฉันเอามือคล้องคอพี่ซันไว้ฉันยิ้มหน้าบานเลย สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของฉัน"เอามืออกจากคอ" พี่ซันก็มาบอกฉัน"ทำไม" ฉันค่อยๆปล่อยมือออกจากคอพี่ซันพี่ซันมองฉันแล้วกดยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็...ตู้ม!"กรี๊ด!"พี่ซันโยนฉันลงทะเลค่ะทุกคน ฉันมัวแต่มองหน้าพี่ซันเลยไม่ทันสังเกตว่าพี่ซันอุ้มฉันลงมาในทะเลทั้งแต่เมื่อไหรตอนนี้ร่างฉันกำลังจมอยู่ในน้ำทะเล พอฉันพยุงตัวลุกให้โผล่ขึ้นจากน้ำได้ฉันรีบหันขวับไปมองพี่ซันตาเขียวทันที พี่ซันยืนหัวเราะฉันใหญ่เลย"พี่ซัน มันแสบแผลนะ" ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนฝั่ง เพราะตอนนี้มันแสบแผลมากมีอย่างที่ไหนกัน เพิ่งหกล้มเมื่อกี้แทนที่จะพาไปห้องพักกลับพามาโยนลงทะเลโกรธฉันโกรธ!"ริน ฉันขอโทษ" พี่ซันรีบวิ่งตามฉันขึ้นมาบนฝั่งหน้าตาสำนึกผิดมาแหมทีเมื่อกี้หัวเราะฉันใหญ่เลย ทีงี้ทำเป็นสลด"ไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็ไม่ต้องมาจับ" ฉันปัดมือพี่ซันออกกริ๊ง~ โทรศัพท์ของพี่ซันดังขึ้น พี่ซันกดรับโทรศัพท์แล้วเดินไปคุยซึ่งมันก็ไม่ไกลจากฉันมากหรอกฉันค่อยๆนั่งลงแล้วก็เป่าแผลที่ทะลอกตรงหัวเข่าแล้วก็แขน ทั้งเจ็บทั้งแสบเลย"Are you okay?" จู่ๆก็มีฝรั่งตาน้ำข้าวหล่อมาก เดิ
หนึ่งปีผ่านไปไวเหมือนโกหกฉันเตรียมตัวจะขึ้นปีสามแล้วนะ เป็นสาวเต็มตัวแล้วววตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาที่ซันทำให้ฉันมั่นใจอะไรหลายๆอย่าง เรื่องผู้หญิงไม่เคยมีมาให้หนักใจเลย พี่ซันดูแลฉันอย่างดีมาตลอดอ้อ แล้วฉันก็มีข่าวดีอะไรจะมาบอกทุกคนด้วยแหละข่าวดีที่ฉันจะบอกก็คือ....คือ...คือว่า..คือ...แบบว่า...ฉันกับพี่ซันกำลังจะหมั้นกันเร็วๆนี้ค่ะทุกคน กรี๊ด!!!จริงๆพี่ซันพาฉันไปเปิดตัวที่บ้านนานแล้วแหละ ประมาณกลางปีที่แล้ว ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี พ่อแม่พี่ซันน่ารักมาก ใจดีกับฉันมาก ท่านรักและเอ็นดูฉันเหมือนลูกสาวของท่านคนนึงชีวิตที่ผ่านมาของฉันมันมีความสุขมากพี่ซันทำให้ฉันเกือบจะลืมไปเลยว่าฉันเคยเป็นอะไรมาก่อนเรื่องคลาร่าเธอไม่อะไรกับพี่ซันแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะมีแฟนเป็นหนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าว แถมแฟนเธอยังหล่อมากความรวยนี่ติดอันดับเลยทีเดียวตอนนี้ฉันคือผู้หญิงที่อายุยังน้อย แต่ประสบความสำเร็จในหน้าทีการงาน ฉันคือหนึ่งในผู้หญิงที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเอเชีย ที่อายุเพียงยี่สิบเอ็ดปี มันดูเวอร์ไปใช่ไหม แต่มันคือความจริง ต้องขอบคุณตัวเองด้วยที่พยายามเรียนรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับธุรกิจ ถ้ามีเวลาว่า
เพล้ง!ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงดังเหมือนของตกแตก ยังไม่ทันที่ฉันจะลืมตา ร่างฉันก็ถูกใครสักคนกระชากอย่างแรง พร้อมด้วยเสียงที่ตวาดใส่ฉันเสียงดังลั่นห้อง"เธอทำแบบนี้ทำไมวะริน"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น คนตรงหน้าฉันคือพี่ซัน พี่ซันจ้องฉันตาเขม็งเหมือนโกรธฉันเอามากๆ ไม่รู้เรื่องอะไร แล้วพี่ซันก็ออกแรงบีบแขนฉันแรงมาก"โอ๊ย พี่ซัน รินเจ็บ""เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงริน เรากำลังจะหมั้นกัน เธอทำได้ไง แม่งเอ๊ย!" พูดจบพี่ซันก็เหวี่ยงฉันลงที่เตียงแรงๆ ตาพี่ซันแดงก่ำเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย"ริน มันเกิดอะไรขึ้น แกพูดมาสิริน ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้" ฉันหันไปทางต้นเสียง คนที่พูดเมื่อกี้คือแอมทำไม มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยฉันค่อยๆมองไปรอบๆห้อง มันไม่ใช่ห้องนอนของฉันนิ อ้อ ฉันจำได้แล้วฉันมาดูห้องที่โรงแรม แต่จู่ๆฉันก็สลบไป แล้วพี่ซันมาได้ไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่"แอบกินกันมานานเท่าไหร่แล้ว"พี่ซันจ้องหน้าฉันแล้วก็ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ คำถามของพี่ซันทำเอาฉันต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมเพราะไม่เข้าใจว่าพี่ซันหมายถึงเรื่องอะไร"พี่พูดเรื่องอะไร รินงงไปหมดแล้ว"
ภายในห้องน้ำ...พี่ป่าวางฉันลงอย่างเบามือในอ่างน้ำจากุชชี่ที่มีน้ำเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว "ไม่ลงมาอาบด้วยกันหรอ...." ฉันถามที่ป่าที่เอาแต่ถูตัวให้ฉัน "ถ้าให้กูลงไปในอ่างด้วย คงไม่ได้อาบ" พี่ป่ายักคิ้วให้ฉันมือหนาถูวนรอบหน้าอกของฉันเหมือนตั้งใจจะถูแค่ตรงนั้นแค่ตรงเดียว"พี่ป่า" ฉันทำตาดุใส่พี่ป่า เมื่อเห็นว่าพี่ป่าเอาแต่ถูอยู่อย่างนั้น "เออๆ จะดุกูทำไม" พี่ป่าพยักหน้าตอบ มือหนาของพี่ป่าจากที่ถูวนรอบหน้าอกของฉัน ตอนนี้มันได้เลื่อนลงต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลีบแคมคู่นั้นของฉัน "พะ พี่ป่า ยะ อย่านะ" ฉันรีบรั้งมือของพี่ป่าเอาไว้ "ก็มึงให้กูถูตรงอื่น" พี่ป่ายักคิ้วใส่ฉันแบบกวนๆ "แต่ไม่ใชตรงนี้" เมื่อกี้ก็พึ่งมีอะไรกัน ถ้าถูตรงนี้มีหวังได้มีอีกรอบแน่ ลูกฉันจะรอดมั้ย "ก็ทำความสะอาดให้ไง เมื่อกี้น้ำกูเยิ้มเต็มรูมึงเลย...." พี่ป่าพูดมันออกมาหน้าตาเฉย ซึ่งถ้าคำๆนี้มันไม่ได้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่ฉันรัก ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ตอนนี้นี่สิ หน้าฉันมันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว พี่ป่าเอามือของฉันที่จับมือเขาออก ก่อนที่จะล้วงลงไปถูแหวกกรีบแคมของฉัน เขาทำแบบนั้นจริงๆ แถมยังยิ้มทะเล้นให้อีกด้วย "อ๊ะ พ
พี่ป่าพาฉันเข้าไปในบ้าน ตอนนี้ฉันหยุดร้องแล้ว ภายในบ้านมีแม่บ้านอยู่สามคน พี่ป่าจ้างมาทำความสะอาดบ้าน และคอยดูแลเรื่องอาหาร ก็ทำทุกอย่างในบ้านนั่นแหละ ภายในบ้านทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว แทบจะไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ไม่มีรูปครอบครัว ไม่มีห้องทำงานของคุณพ่อตรงนั้น ภายในบ้านไม่มีอะไรเหมือนเดิม มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น จะให้ทุกอย่างอยู่เหมือนตอนที่ฉันอยู่ตอนเด็กมันก็คงจะไม่ได้ เพราะเวลามันก็ผ่านมานานมากแล้ว ฉันแอบเสียใจนิดๆนะ ที่ความทรงจำของฉันตอนเด็กมันหายไปแล้ว แต่มันก็ดี ถ้าบ้านยังคงสภาพเหมือนเดิม ฉันคงจำเรื่องราวที่เลวร้ายไม่ลืม "ห้ามร้อง" พี่ป่าหันหน้ามาบอกฉัน เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง "อื้อ รู้แล้ว" ฉัรมองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง "พี่ป่ารู้ได้ไงคะว่าบ้านหลังนี้แอมเคยอยู่ตอนเด็ก" ฉันหันไปถามพี่ป่าหลังจากที่เราเดินเข้ามาในบ้านกันแล้ว "กูถามริน" "แล้วซื้อบ้านได้ไง ราคา ?" พี่ป่าถอนหายออกมาเบาๆ ก่อนจะเอามือขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างเบามือ "บ้านหลังนี้เขากำลังจะปล่อยพอดี จังหวะมันพอเหมาะพอดีทุกอย่าง กูตั้งใจจะซื้ออยู่แล้วด้วย ส่วนเรื่องราคา ก็ไม่เท่าไหร่" พี่ป่าไหวไหล่ให้ฉันทีหนึ่ง
หลังจากคุยกับพ่อแม่ของพี่ป่าเสร็จ ท่านทั้งสองก็ออกไปพักที่โรงแรม และ เตรียมตัวกลับออสเตรเลียในวันพรุ่งนี้ คือ!! มาแค่นี้ แค่นี้จริงๆ แค่มาดูตัวฉัน เมื่อฉันยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานท่านก็กลับ 1 อาทิตย์ผ่านไป เชื่อมั้ยว่าพี่ป่ายังงอนฉันอยู่ เรื่องที่ฉันไม่ยอมแต่งงานกับเขา พี่ป่างอนเป็นจริงเป็นจังมาก "พี่ป่าเอาน้ำให้แอมกินหน่อย" ฉันหันไปบอกพี่ป่าที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่"ลุกขึ้นไปหยิบเองดิ" พี่ป่าตอบโดยที่ไม่มองหน้าฉัน เขายังคงก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าคุยกับใคร "แอมท้องอยู่พี่ก็รู้ มันลุกยากท้องโต'' "....." พี่ป่าเงียบไม่ตอบอะไร "พี่ป่าแอมหิวน้ำ ไปเอาน้ำให้หน่อย !!" พี่ป่ายังทำเป็นหูทวนลม จนฉันต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำกินเอง คือพี่ป่าไม่ยอมมาหยิบน้ำให้จริงๆ ก็แค่ไม่แต่งงานด้วยตอนนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่แต่งด้วยเลยสักหน่อย ไม่รู้จะงอนทำไมขนาดนั้น พอฉันเดินกลับมานั่งที่เดิม ตอนแรกพี่ป่าคุยโทรศัพท์อยู่ พอเขาเห็นว่าฉันเดินมา พี่ป่ารีบเอาโทรศัพท์ลง แล้วก็ลุกขึ้นเดินสวนฉันออกไปจากห้องเลย "พี่ป่า พี่ป่าหยุด พี่คุยกับใคร !!" ฉันตะโกนพูดตามแผ่นหลังของพ
"เจ้าป่า นั่งลงไป ฉันจะคุยกับเธอ ไม่ใช่แก" พี่ป่าดูจะหัวเสียมากตอนนี้ เขาไม่ยอมนั่งลงตามที่แม่สั่ง จนฉันต้องจับมือให้พี่ป่านั่งเขาถึงยอมนั่งลง"เธอมีอะไรจะพูดรึเปล่า ?" แม่พี่ป่าเอ่ยถามฉันเสียงเรียบๆ ฉันกลั้นหายใจประมาณสามสี่วิ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ พรางพยักหน้าตอบคุณแม่ของพี่ป่า "พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่" ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องรับแขกเสียงสนิท เงียบซะจนฉันได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นรัวเพราะความประหม่าอยู่ตอนนี้"หนูเคยขายตัวจริงๆค่ะ" "เธอรู้รึเปล่าว่าพูดออกมาแบบนี้ ฉันจะไม่รับเธอเป็นลูกสะใภ้" "แม่ !!" "เจ้าป่าแกหุบปากไปเลยนะ !!"ฉันเอื้อมมือไปจับมือของพี่ป่าแล้วออกแรงบีบเบาๆ พี่ป่าหันหน้ามามองฉัน สีหน้าพี่ป่าดูจะเป็นกังวลมาก ฉันก็ไม่ต่างกันหรอก แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้มจางๆให้พี่ป่าไป "จากชีวิตที่เคยสุขสบาย มีเงินใช้ไม่เคยขาด ทุกๆครั้งที่ปิดเทอมพ่อกับแม่จะพาไปเที่ยวต่างประเทศ""มันเพอร์เฟคมากๆเลยใช่มั้ยคะ""แต่พอมาวันหนึ่ง บ้านล้มละลาย ทรัพย์สินทุกอย่างกำลังจะถูกยึด พ่อกับแม่หนูจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย ทิ้งให้หนูจมอยู่กับบ้านที่กำลังจะถูกยึด ญาติพี่น้องไม่มีใครเอื้อมมือมาช
3อาทิตย์ผ่านไป.... ยิ่งใกล้วันจะถึงกำหนดที่พ่อกับแม่พี่ป่าจะมาไทยเมืีอไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกประหม่า ฉันกลัว กลัวว่าพ่อแม่พี่ป่าจะรับฉันไม่ได้ ถึงแม่ว่าฉันกำลังจะตั้งท้องลูกของพี่ป่าหลานของท่านก็ตาม เรื่องเส้นด้าย ช่วงนี้เธอเงียบๆไป ขุนเขาคงไม่ปล่อยให้เธอออกมา เพราะอาทิตย์ที่แล้วเธอก็มากดกริ่งที่หน้าบ้าน แต่ฉันไม่ได้ออกไปเปิด แต่ดูท่าแล้วคงจะอีกนานกว่าเธอจะเลิกยุ่ง ฉันก็เข้าใจเธอนะ ที่เธอเป็นแบบนี้เธอรักพี่ป่ามาก แต่ตอนนี้พี่ป่าเป็นของฉัน และฉันก็รักเขามากไม่ต่างจากเธอ อ้อ วีนัสกลับโคราชไปแล้วนะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า กลับไปไม่บอกฉันเลย แถมยังแอบกลับตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ ไม่รู้ว่าไปยังไง แต่พอไปถึงเธอก็ข้อความมาบอกฉัน ช่วงดึกๆ..."แอม ทำอะไรทำไมไม่ขึ้นมานอน" พี่ป่าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งหน้าโต๊ะกระจกไม่ยอมขึ้นเตียงไปนอนสักที "พี่ป่า แอมกลัวว่าทางพ่อแม่ของพี่..." "แอม ไม่มีใครบังคับอะไรกูได้" พี่ป่าพูดสวนขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ "พี่ป่าเคยบอกว่าคุณแม่ของพี่ชอบเส้นด้ายมาก" "อื้ม" "แล้วแบบนี้...""อย่าคิดมากแอม ด้ายก็อยู่กับไอ้ขุนไง" "....""ขึ้นมาบนเตี
หลังจากที่ฉันกับวีนัสเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเสร็จ ฉันใส่เป็นบิกินี่สีน้ำเงิน ขัดกับสีผิว ทำให้ดูขาวมีออร่า ส่วนวีนัสรายนั้นปิดมิดชิดทุกสัดส่วน เหมาะสมกับวัย "โห เจ้ ขนาดเจ้ท้องหุ่นเจ้ดีมาก" วีนัสมองฉันตาไม่กระพริบ "ลงไปเล่นน้ำเถอะห่วงแต่ชมอยู่ได้ ^_^" ฉันหยิบผ้าผืนบางมาคลุมตัวเอาไว้ จากนั้นฉันจูงมือวีนัสลงไปยังชั้นล่าง พี่ป่ากำลังนั่งคุยอะไรกับทันก็ไม่รู้ แล้วก็มีลูกน้องเขาอีกสองคนอยู่ด้วย ปัก! ทันทีที่ฉันลงไปชั้นล่างแล้วพี่ป่าเห็นฉัน เขาวางมือกระแทกกับโต๊ะเสียงดังทันที จากนั้นพี่ป่าก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะขบกรามแน่น "พวกมึงมองเมียกูทำไม !!" พี่ป่าตะคอกใส่หน้าลูกน้องของเขา เพราะตอนนี้ลูกน้องของพี่ป่ากำลังมองฉันตาค้างเลย"ปะ เปล่ามองนะครับนาย'' ลูกน้องของพี่ป่าท่าทางเลิกลักกันมากพอได้ยินเสียงพี่ป่าตะคอกใส่"พวกมึงออกไปเลยนะ ออกไปให้หมด !!" น้ำเสียงอันทรงพลังของพี่ป่า ทำให้พวกลูกน้องรีบพากันวิ่งกรูออกจากบ้านทันแทบไม่ทัน "วีนัส ไปเล่นน้ำรอพี่ก่อนเลยนะเดี๋ยวตามไป" ฉันหันไปบอกวีนัส เพราะไม่อยากให้วีนัสเห็นตอนที่พี่ป่าของขึ้น เดี๋ยวพลานจะกลัวเอา"พี่ป่าคะ อย่าดุเจ้นะคะ ^_^" ว
"เลือกมา ถ้าไปก็ไม่ต้องกลับมา" ฉันยื่นคำขาดฉันยกมือขึ้นมากอดอกและรอฟังว่าพี่ป่าจะตอบว่าอะไร แต่สิ่งที่ได้แทนคำตอบคือความเงียบของคนตรงหน้า "แอมไม่ควรถามแบบนี้ใช่มั้ย""....." "ถ้าจะคิดนานขนาดนี้ก็ไปเถอะค่ะ" ฉันตัดบทพูดขึ้น เมื่อพี่ป่าไม่ยอมตอบสักที มันรู้สึกเจ็บดีจริงๆ ที่เห็นพี่ป่าลังเลแบบนี้ สำหรับเขา มันคงจะเลือกยากมากเลยสินะ พูดจบฉันก็ลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น หมั่บ! มือหนาของพี่ป่าขว้ามาจับแขนฉันไว้ "ไปสิ อย่ามายุ่งกับแอม !!" ฉันสะบัดมือพี่ป่าออกอย่างแรง ก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที ภายในห้อง....ไอ้ป่าบ้า! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมไม่คิดถึงฉันกับลูกก่อนล่ะ ฉันเอาเเต่กล่นด่าพี่ป่าพึมพำเบาๆในห้องคนเดียว ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังของ พร้อมกับเสียงของพี่ป่าที่พูดบอกให้ฉันไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง "แอม เปิดประตูให้กูดิ" "ไม่ จะไปหาเมียเก่าก็ไป""โธ่แอม กูไม่ได้จะไป กูไม่ไป มาเปิดประตูให้กูก่อนได้มั้ย" ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ "แอม เมียจ๋า เปิดประตูให้ผัวเข้าไปหน่อย" "แอม อย่าเงียบดิวะ" "แอม แอมแปร์ แอมๆๆๆๆๆๆ" พี่ป่าเคาะห้องรัวๆ แล้วก็เรียกชื่อฉันอยู่อย
ตอนนี้พี่ป่ามาถึงบ้านแล้ว พึ่งมาถึงเมื่อกี้ รินมันก็มาด้วย "วีนัส ออกไปรอข้างนอก" รินหันไปสั่งวีนัส วีนัสพยักหน้าตอบก่อนจะเดินออกไป"ด้าย มาทำไมอีกเราคุยกันหลายครั้งแล้วนะ" พี่ป่าพูดขึ้น "พี่ป่า ทำไมทิ้งกันง่ายๆแบบนี้เลยละคะ" พูดจบน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ "คุณก็แอบมีอะไรกับน้องชายผม มันจบแล้วด้าย ผมกับแอมกำลังจะมีลูกด้วยกัน เราจะแต่งงานกันแล้วด้าย" "มั่นใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของพี่ มันขายตัวพี่ป่าก็รู้" "อ้าว อีนี่ วอนนักนะ !!" รินทำท่าจะพุ่งไปหาเส้นด้ายแต่ถูกพี่ป่ากันไว้ ขุนเขาก็ยืนบังหน้าเส้นด้ายเธอไว้เหมือนกัน เออ! ให้มันได้แบบนี้ ทั้งเพื่อนทั้งผัว "อย่าใช้กำลังริน กูขอ" พี่ป่าหันมาบอกรินก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเส้นด้าย"ใช่! ผมรู้ว่าแอมเคยขายตัว ผมรู้ดีด้าย แต่ผมก็มั่นใจว่าลูกในท้องเป็นลูกของผมเหมือนกัน" "พี่ป่า....""แอมไม่ได้ขายตัวแล้ว คุณเลิกเอาเรื่องพวกนี้มาพูดได้แล้วด้าย" "ผมกับคุณไม่มีทางรักกันได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมรักแอม""ไม่!! พี่ป่ารักด้าย ทำไมคะ ด้ายเคยให้อภัยพี่ป่าตั้งกี่ครั้ง เรารักกันมากขนาดไหน พี่ป่าลืมได้ยังไง" "ตอนนี้คนที่คุณควรจะแคร์ คือไอ้ขุนเขา
"ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่ทำฉันก่อน" "ด้ายไม่เคยทำร้ายใคร เธอทำด้ายก่อนนะแอม" "ใช่!! ฉันทำเธอก่อน มันเป็นเพราะฉันไม่รู้ ฉันก็ยอมถอยแล้วไง แต่พี่ป่าไม่ยอมปล่อยมือฉันเอง เพราะฉะนั้นถือว่าเขาเป็นของฉันแล้ว" ".....""นายรับได้ยังไง ที่คนที่นายรัก เขายังรักพี่ชายนายอยู่ นายโอเคจริงๆงั้นหรอขุนเขา" ".....""นายทนได้จริงๆงั้นหรอ กับอะไรแบบนี้""สักวันเส้นดายจะรักฉันแอม" "เอาเถอะ งั้นมันก็แล้วแต่นายก็แล้วกัน" "อื้ม" ขุนเขาลุกขึ้น แล้วเดินเข้าห้องนอนไปเลย ดูท่าเขาคงจะไม่ค่อยพอใจฉันหรอก ที่ฉันพูดไปแบบนี้ ฉันก็แค่อยากเตือนสติเขา เส้นด้ายไม่ได้ดีแบบที่เขาคิดหรอก ถ้าเธอดีจริง เธอจะไม่บอกให้ฉันเอาเด็กออก ทั้งๆที่ฉันยอมถอยและไม่ไปวุ่นวายอะไรกับเธอเลย เช้าวันใหม่...วันนี้แล้วที่ฉันต้องกลับกรุงเทพ วีนัสมาก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง ดูท่าทางเธอจะตื่นเต้นไม่น้อยเลยจริงๆ วีนัสเอาแต่ถามฉัน ว่ากรุงเทพเป็นยังไง เหมือนโคราชหรือเปล่า "ทำไมให้เด็กนี่ไปด้วย เธอไม่เรียนหนังสือรึไง ?" ขุนเขาเดินออกมาจากบ้าน เขาทักขึ้นเมื่อเห็นวีนัสนั่งอยู่หน้าบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ "หนูปิดเทอมแล้วค่ะ ^_^" ฉันกำลังจะอ้า