เด็กมันร้าย - 96 น่าสงสาร

@มหาวิทยาลัย

ฉันมาที่ห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัยเพราะกันบอกว่าตุลนอนพักอยู่ เขาไม่สามารถเรียนได้อาจารย์จึงให้พัก

แวบแรกที่เห็นใบหน้าของตุลทำเอาหัวใจหล่นมาอยู่ที่ตาตุ่ม มันซีดเผือดราวกับไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยง

“เป็นหนักขนาดนี้ยังไม่ยอมไปหาหมออีกหรือไง” ตุลหันมามองตามเสียงบ่นของฉันด้วยแววตาที่น่าสงสาร

มันน่านัก! ยิ่งเห็นเขาเป็นขนาดนี้ยิ่งเป็นห่วง

“ทำไมมาช้าจัง” แทนที่จะสลดแต่เขากลับลุกขึ้นจากเตียงที่นอนพักแล้วเดินมาหาฉันพร้อมกับกอดแขนเอาไว้อย่างกับเด็กติดแม่

“พี่จะพาไปโรงพยาบาล ห้ามขัดด้วย” ฉันบอกเสียงเข้มที่ต้องพูดดักเอาไว้เพราะกลัวว่าตุลจะไม่ยอมอีก ไม่รู้จะรั้นไปถึงไหน

“ไปก็ไปไม่เห็นจะต้องทำเสียงดุขนาดนั้น” เขาทำหน้าบึ้งแก้มป่อง เป็นท่าทางที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน พอป่วยแล้วสงสัยสติเลอะเลือน

“นั่นอะไร?” สายตาดันเหลือบมองเห็นบางอย่างในมือตุลทำให้แปลกใจจนต้องถาม คนที่ถูกถามชูเจ้าสิ่งนั้นในมือมาตรงหน้าฉันแล้วพูด “เสื้อเมีย”

พอได้ยินคำตอบก็ถึงกับตกใจ ใครจะไปคิดว่าเขาจะบ้าถึงขนาดพกเสื้อของฉันมามหาวิทยาลัยด้วย

“เอาเสื้อพี่มาทำไมเนี่ย” ฉันคว้ามือหวังจะชิงเอาเสื้อของตัวเองกลับมาแต่ตุลไม่ยอม