เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 699
บทที่เกี่ยวข้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 700
ในเมืองมีอาคารสี่ชั้นที่มีลักษณะคล้ายโกดังสินค้านี่คือบ้านของเย่ปิงเหยา นอกจากที่อยู่อาศัยของเธอแล้ว ยังเป็นห้องทดลองของเธออีกด้วยซูเฉี่ยนเฉี่ยนเปิดกุญแจรหัสและพาลั่วอู๋ฉางเข้ามาเมื่อมองไปรอบๆ นอกจากตู้ยาเรียงรายเป็นแถวแล้ว ยังมีขวด กระปุก เครื่องมือและอุปกรณ์ต่างๆจากสถานการณ์ในที่เกิดเหตุ มองออกได้ไม่ยากเลยว่าชีวิตประจำวันของอาจารย์หญิงเย่ปิงเหยาน่าเบื่อเพียงใด"ศิษย์พี่ ทางนี้!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนรีบเดินไปที่ตู้แล้วเปิดประตูกระจกที่เต็มไปด้วยยามันถูกวางกระจัดกระจายอยู่บนจาน ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็สุ่มหยิบขึ้นมาจากด้านในเม็ดหนึ่ง"นี่ก็คือผลิตภัณฑ์ทดลองที่อาจารย์ทำ ศิษย์พี่ดูสิ"ลั่วอู๋ฉางอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วและพูดว่า "การวิจัยที่สำคัญแบบนี้ ก็ทิ้งไว้ในตู้ตามอำเภอใจ ไม่กลัวถูกขโมยเหรอ?""อาจารย์บอกว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนยิ้มแล้วพูดว่า "ตอนมาศิษย์พี่น่าจะเห็นแล้ว แม้ว่าที่นี่จะมีระบบรักษาความปลอดภัยที่มีมาตรฐานสูง แต่สำหรับบางคนแล้ว มันง่ายเหมือนเดินบนพื้นราบ""ในเมื่อซ่อนไม่ได้ ก็ไม่ซ่อนเลย กลับทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกไร้ค่า ย่อมขี้เกียจขโมยโด
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 701
นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก แพทย์แต่ละคนให้ความสำคัญที่แตกต่างกัน บวกกับจุดเริ่มต้นและวัตถุประสงค์ก็แตกต่างกัน ดังนั้นผลลัพธ์ที่ได้จึงแตกต่างกันไปตามธรรมชาติเช่นเดียวกับครีมบำรุงผิว เดิมลั่วอู๋ฉางทำขึ้นเพื่อใช้เป็นยารักษาบาดแผลแต่พอไปอยู่ในมือของหยางหว่านอวี่และเกาชิงเหยียน ผลการรักษาบาดแผลของมันถูกมองข้าม กลายเป็นเครื่องสำอางลบรอยแผลเป็นและทำให้ผิวขาวขึ้นยาซีเอวี๋ยนพูดอย่างเคร่งครัดมันไม่เหมือนเดิมเลย!หากไม่ใช่เพราะจมูกที่ไม่ธรรมดาของลั่วอู๋ฉาง คงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะค้นพบว่ายาซีเอวี๋ยนเป็นเวอร์ชันที่เรียบง่ายของครีมบำรุงผิวเมื่อไม่กี่วันก่อน หลิ่วซือหยินไปเยี่ยมลั่วอู๋ฉางที่เมืองจิงไห่ด้วยตัวเอง เพื่อร่วมมือในการพัฒนายาแก้บาดเจ็บถูกลั่วอู๋ฉางปฏิเสธไปนอกจากลั่วอู๋ฉางไม่ชอบหลิ่วเจิ้นเจียงแล้ว เหตุผลที่สำคัญมากก็คือยาแก้บาดเจ็บต้องใช้วัสดุยาที่พิเศษมากเนื่องจากผลผลิตของวัสดุยานี้มีจำกัดมาก จึงไม่สามารถรับประกันการผลิตจำนวนมากได้ลั่วอู๋ฉางยังเป็นคนที่เข้มงวดเรื่องคุณภาพมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะลดมาตรฐานของเขาลงและหาสิ่งทดแทนได้"ศิษย์พี่ เราสามารถใช้ยาแก้บาดเจ็บแทนยาหุยเทียนตันได
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 702
ซูเฉี่ยนเฉี่ยนขับรถพาลั่วอู๋ฉางไปด้วยตัวเอง มุ่งหน้าไปยังตลาดสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองพอเข้าไปในประตูตลาดก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้วร้านค้าหลายแห่งต่างปิดร้านแล้วหน้าร้านที่ตั้งอยู่ในฝั่งตะวันออกนั้นเต็มไปด้วยผู้คนคึกคักเป็นพิเศษที่ประตูร้านมีชื่อติดว่าร้านขายยาซินเหอซูเฉี่ยนเฉี่ยนจอดรถให้พ้นทางและปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้ากระตือรือร้นเห็ดหลินจืออายุร้อยปีหาได้ยากไม่ใช่เรื่องยากที่จะตัดสินว่าคนที่อยู่หน้าร้านมาเพื่อมัน"ไม่ต้องกังวล คนมากมายล้อมประตูอยู่ แสดงว่าของยังอยู่" ลั่วอู๋ฉางพูดด้วยรอยยิ้ม"ค่ะ!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนปากบอกไม่กังวล ในใจกลับกังวลสุดๆเนื่องจากเกี่ยวข้องกับว่าอาจารย์เย่ปิงเหยาจะสามารถพลิกชะตากรรมได้หรือไม่ ในฐานะลูกศิษย์เธอต้องพยายามอย่างเต็มที่"นั่นไม่ใช่ป้าสองเหรอ?"ดวงตาที่เฉียบคมของลั่วอู๋ฉางมองเห็นหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ในฝูงชนเธอแต่งกายด้วยผ้าปักและอัญมณีอันหรูหรา สะท้อนถึงอารมณ์อันเป็นเอกลักษณ์ของสตรีผู้สูงศักดิ์ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจและดวงตาเป็นประกายแตกต่างจากคนที่แสนดีที่อยู่บ้านตระกูลซูในตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิงห
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 703
"ได้ยินว่า ตาแก่ถูกคนช่วยกลับมาได้แล้ว"ซูหมิงหยาตะคอกเบาๆ แล้วพูดกับลูกสาวว่า "ถือว่าเขาชะตายังไม่ขาด โชคไม่เลวจริงๆ!""หลบได้ครั้งหนึ่งไม่ได้หมายความว่าจะหลบไปได้ตลอด พญายมต้องการเก็บเขา การดิ้นรนและต่อต้านไม่มีประโยชน์" คำพูดของถังเจียเจียยิ่งอุกอาจมากกว่าทันใดนั้นถังเจียเจียก็เลิกคิ้ว "เอ๊ะ! นั่นซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่ใช่เหรอ เธอมาที่นี่ทำไม?"ดวงตาที่เฉียบคมของซูหมิงหยาเห็นชายหนุ่มในชุดธรรมดาที่มากับซูเฉี่ยนเฉี่ยน ก็แสดงรอยยิ้มดูถูกทันที "ไม่ว่าเธอจะมีจุดประสงค์อะไร อาศัยคนที่ติดตามเธอ ก็ไม่สามารถประสบความสําเร็จได้!""เจียเจีย แม่ไม่มีเวลาถามเธอเลย ทำไมจู่ๆ เธอถึงสนใจสมุนไพร เมื่อก่อนเธอเกลียดของแบบนี้มากที่สุดไม่ใช่เหรอ?"เหมือนกับลูกคนรวยคนอื่นๆ ถังเจียเจียไม่ชอบธุรกิจที่บ้านตั้งแต่เด็กลูกสาวลากเธอมาต่อแถวบอกว่าจะซื้อเห็ดหลินจืออายุร้อยปีอะไรนั่นตั้งแต่ถังเจียเจียโตมาขนาดนี้นี่เป็นครั้งแรก!"ลูกสาวของเถ้าแก่หม่า ชอบสมุนไพรที่มีอายุมาก ฉันจึงคิดจะซื้อเห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี้เป็นของขวัญวันเกิดให้เธอ"ถังเจียเจียพูดอย่างลึกลับว่า "ฉันได้ยินคนพูดว่า เห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี้ใ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 704
ถังเจียเจียถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก เป็นหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัวครอบครัวที่ร่ำรวยทำให้เธอไม่ว่าจะปรากฏตัวที่ไหน ก็เป็นคนที่ถูกยกย่องและชมเชยเมื่อเวลาผ่านไป ย่อมมีนิสัยสูงส่งโดยธรรมชาติคนอื่นกลัวอำนาจของครอบครัวเธอ ย่อมไม่กล้าเถียงกับง่ายๆ แม้จะไม่พอใจก็ต้องเกรงใจตอนนี้ถังเจียเจียถูกลั่วอู๋ฉางเปรียบเป็นหมาไม่มีเชือกจูง ซึ่งเป็นครั้งแรกอย่างแน่นอนถังเจียเจียไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ใบหน้าก็แดงก่ำด้วยความโกรธ "แก... แกพูดว่าอะไรนะ?""ไอ้สารเลวมาจากไหน กล้าพูดกับลูกสาวฉันแบบนี้ หยาบคายมาก!"ซูหมิงหยาเห็นลูกสาวไม่พอใจก็กระโดดออกมาทันที "ไม่ตักน้ำใส่กระโหลกดูสารรูปตัวเองเลย แกเหมาะสมไหม?""แต่แกมากับซูเฉี่ยนเฉี่ยนหญิงสาวป่าเถื่อน ก็เหมือนกับคำกล่าวที่ว่าคนประเภทเดียวกันมักอยู่ด้วยกันได้!"แม้ว่าซูหมิงหยาเจอซูเทียนคั่วพ่อผู้ให้กำเนิดก็มีท่าทางเฉยเมยอยู่เสมอต่อหน้าเธอซูหมิงอวี๋ผู้เป็นน้องชายก็ไม่อยู่ในสายตายิ่งไปกว่านั้นซูเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นรุ่นหลานในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซูหมิงหยาไม่เคยพูดดีกับซูเฉี่ยนเฉี่ยนเลยเป็นเพราะตัวอย่างที่เธอทำไว้ ทำให้ลูกสาวถังเจียเจียรู้สึกว่าซู
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 705
ถังเจียเจียโกรธไม่เบา "แก..."หลายปีที่ผ่านมาแม้ว่าเธอจะดูถูกซูเฉี่ยนเฉี่ยนมาตลอด แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับไม่ว่าจะเป็นรุปร่าง หน้าตาหรือไอคิว ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเทียบกับถังเจียเจียแล้วมีแต่บดขยี้ถังเจียเจียสามารถพึ่งพาการตกแต่งภายนอกเพื่อลดระยะห่างระหว่างซูเฉี่ยนเฉี่ยนได้เท่านั้นแต่ทุกครั้งที่เธอสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม แต่งหน้าหนาๆ และสวมสินค้าฟุ่มเฟือยต่างๆ เหมือนนกยูงที่รำแพนหาง ปรากฏตัวในตระกูลซูอย่างหยิ่งผยอง แต่ก็ยังพ่ายแพ้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่แต่งตัวสบายๆแต่พอซูเฉี่ยนเฉี่ยนแต่งตัวเล็กน้อยก็ไม่มีที่ให้เธอยืนแล้ว"ปากหมาย่อมคายงาช้างออกมาไม่ได้ ฉันจะฉีกแก!" ซูหมิงหยาเห็นว่าลูกสาวเสียเปรียบจะเข้าไปลงมือลั่วอู๋ฉางกำลังรอให้ยายปากร้ายลงมือก่อนอยู่พอดี!ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนด้วยความประหลาดใจว่า "รีบดูสิ เถ้าแก่ออกมาแล้ว!"เห็นเพียงคนอ้วนสวมหมวกใบเล็กและสวมชุดโบราณสีน้ำตาล รูปร่างเหมือนลูกบอลกลม ยิ้มแย้มแจ่มใสเดินถือกล่องไม้มะฮอกกานีใบหนึ่งถังเจียเจียเห็นแล้วก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นหยุดซูหมิงหยาที่โกรธจัดแล้วพูดว่า "แม่ ธุระสำคัญกว่า!""พวกเขาด่าเธอแบบนี้ เธอทนได้เหรอ?"
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 706
ในหมู่ผู้คน หลายคนเป็นพ่อค้าสมุนไพรที่มีประสบการณ์สำหรับราคาของเห็ดหลินจือร้อยปีนั้นย่อมมีตัวเลขในใจแต่คนกลุ่มนี้ล้วนฉลาดเฉียบแหลม การเสนอราคาครั้งแรก ไม่เพียงแต่จะถูกคนข้างหลังแซงหน้าโดยตรง แต่ยังอาจถูกคนธุรกิจเดียวกันเดาราคาที่ตัวเองสามารถจ่ายได้ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องที่เสียแรงแบบนี้แน่นอนว่าไม่มีใครอยากทำถังเจียเจียเป็นลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องได้เห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี้มา ดังนั้นเธอจึงตะโกนเป็นคนแรกว่า "หนึ่งล้าน!""ฮ่า..."คนข้างๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมามองดูคนอื่นอีกล้วนมีท่าทางเยาะเย้ยเธอว่าไม่มีความรู้อย่ามองว่าตระกูลถังทำธุรกิจสมุนไพร แต่ถังเจียเจียไม่ได้เรียนรู้และไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ตั้งแต่เด็ก"ทำไม ไม่ได้เหรอ?"ถังเจียเจียเบิกตากว้างและพูดด้วยความโกรธว่า "คิดว่ามันราคาหนึ่งหมื่นต่อปี หนึ่งร้อยแปดรอบก็คือหนึ่งล้านแปดหมื่น ทำให้เป็นจำนวนเต็มก็ล้านหนึ่งพอดี!"ปีละหมื่น?แถมยังจำนวนเต็ม!นี่เป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่มาก!"พวกคุณสนุกไหม รังแกเด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่อง ตลกตรงไหน!"ซูหมิงหยาตะโกน "พวกคุณทุกคนคิดว่าตัวเองเป็นผู้เช
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 707
เถ้าแก่อ้วนยิ้มปากกว้าง ในฐานะที่เป็นคนอ้วนจึงยิ้มจนเป็นริ้วรอยแล้ว!"ยี่สิบล้าน!"ถังเจียเจียแสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งการครอบงำและเรียกราคาออกมาในช่วงเวลาหนึ่ง ผู้คนส่วนใหญ่อารมณ์เสียและเลือกที่จะหยุดยี่สิบล้านเป็นราคาที่สูงเสียดฟ้าอย่างแน่นอนตามการประมาณการของเถ้าแก่อ้วน หลังจากถึงสิบห้าล้านแล้ว คนที่สามารถเสนอราคาได้ก็มีน้อยมากแล้วคิดไม่ถึงว่าคุณหนูถังจะเรียกไปถึงยี่สิบล้านโดยตรงคราวนี้คนที่หัวเราะเยาะเธอก่อนหน้านี้ได้หุบปากอย่างสมบูรณ์แล้วคนอื่นมีเงินจริงๆ!สิ่งที่ถังเจียเจียต้องการก็คือเอฟเฟกต์นี้ การได้หน้ากลับมาก็ง่ายๆ แค่นี้"เถ้าแก่ชวี เพิ่มราคา!""คุณไม่ได้บอกว่าต้องเอาให้ได้เหรอ ต้องการซื้อกลับไปให้แม่ชรา""เรียกเพิ่มอีกนิดก็ได้ อย่าขี้ขลาด!"คนเดียวที่มีความแข็งแกร่งในการเพิ่มราคา หลังจากชั่งน้ำหนักในใจมาเป็นเวลานาน เขายังคงส่ายหัวแล้วพูดว่า "ซื้อให้แม่ชรา ไม่จำเป็นต้องเห็ดหลินจือร้อยปี โสมภูเขาแก่หรืออะไรก็ได้..."เถ้าแก่อ้วนเห็นดังนั้นก็รีบประกาศเสียงดังทันทีว่า "ยี่สิบล้าน มีใครอยากให้เพิ่มอีกไหม?""ยี่สิบล้านครั้งที่หนึ่ง..."ทันใดนั้นก็มีเสียงข
บทล่าสุด
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1059
ชวีซานตัวไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ทำตามคำสั่งเมื่อทุกคนมาถึงภูเขาด้านหลัง ฟ้าก็เริ่มสางแล้วเบื้องหน้าคือเหวลึกที่ขวางทางอยู่ลั่วอู๋ฉางผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้กับเสา แล้วสะพายเชือกที่มัดรวมกันไว้บนหลัง ก่อนพยักหน้าให้ทุกคน"มีปัญหาอะไรไหม?"ลั่วอู๋ฉางถามอาวุโสที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวคนนั้นอาวุโสรีบตอบ "ไม่มีปัญหาครับ!"ลั่วอู๋ฉางกระโดดขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว ตัวเขาลอยขึ้นสูงก่อนเหาะตรงไปยังอีกฟากของหน้าผาเมื่อเหาะไปได้ครึ่งทาง ร่างของลั่วอู๋ฉางก็เริ่มร่วงลงเมื่อคำนวณจากมุมนี้ เขาแทบไม่มีโอกาสไปถึงอีกฝั่งเลยทันใดนั้น นกอินทรียักษ์ตัวหนึ่งก็โฉบมาจากด้านข้างอาวุโสคนเมื่อกี้ยืนอยู่ริมหน้าผาและเป่านกหวีดเรียกอินทรีอินทรียักษ์กางปีก ลั่วอู๋ฉางเหยียบลงบนหลังมันหนึ่งที ทิศทางที่กำลังร่วงพลันเปลี่ยนเป็นลอยขึ้นเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ลงถึงริมหน้าผาอีกฝั่งอย่างมั่นคงจากนั้นก็ทำแบบเดิม ผูกปลายเชือกฝั่งนี้ไว้กับเสาอีกข้าง"เจ้าสำนักชวี สั่งคนของท่านให้เริ่มได้แล้ว!" ซูเทียนคั่วออกคำสั่งอย่างไม่ไว้หน้าชวีซานตัวไม่ใช่ไม่เคยคิดจะเล่นงานตอนที่ลั่วอู๋ฉางกำลังข้ามหน้าผาเขาเคยคิดจะสั่ง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1058
คำกล่าวอย่างมั่นใจของลั่วอู๋ฉางดังก้องไปทั่วสำนักใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้มหากเป็นเมื่อก่อน ใครกล้าพูดกับหัวหน้าสำนักพวกเขาเช่นนี้ คงไม่ต้องรอให้ชวีซานตัวเอ่ยปาก สมาชิกระดับล่างก็พร้อมจะซัดมันจนหมอบไปแล้วต่อหน้าประตูสำนักงานใหญ่ จะปล่อยให้คนมาพูดจาโอ้อวดได้อย่างไร?แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่พูด เขายังทำลายประตูใหญ่ของพวกเขาและทำร้ายคนไปอีกหลายสิบคนด้วยแน่นอนว่าจำนวนนี้ไม่ได้ตายตัวถ้าคนอื่นกล้าบุกเข้าไปอีก ลั่วอู๋ฉางจะไม่ปรานี และยินดีที่จะช่วยเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บให้พันธมิตรบู๊ลิ้มอีกด้วย"แก...ปากกล้านักนะ!"ชวีซานตัวในฐานะหัวหน้าแห่งบู๊ลิ้ม ไม่อาจเสียศักดิ์ศรีด้วยการยอมแพ้ง่าย ๆทั้งๆ ที่ความจริง ในใจเขานั้นกลับตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่อยู่อาวุโสทั้งแปดร่วมมือกันยังเอาชนะไม่ได้!ถึงแม้ตอนฝึกซ้อมปกติ ชวีซานตัวจะเคยชนะพวกเขามาแล้วก็เถอะแต่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เป็นอาวุโสทั้งแปดแกล้งอ่อนข้อให้ถ้าสู้จริง ชวีซานตัวไม่มีทางได้เปรียบหรอกแต่ลั่วอู๋ฉางกลับทำได้!นี่แสดงให้เห็นว่า ความสามารถของเขาเหนือกว่าชวีซานตัวมากถ้ายอมแพ้ต่อหน้าสมาชิกบู๊ลิ้มมา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1057
เขาไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณชน"อาวุโสทั้งแปดของสภาผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?"ดวงตาของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน"ข้าน้อยอยู่ที่นี่!"อาวุโสทั้งแปดคนตอบรับออกมาพร้อมกัน"คนผู้นี้ทำลายประตูสำนักของเรา ทำร้ายศิษย์ของเรา จงสังหารมันตรงนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อเป็นตัวอย่าง!" ชวีซานตัวกัดฟันกล่าวอาวุโสทั้งแปดคนตอบพร้อมกันอีกครั้ง "รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก!""ฆ่า!"ทั้งแปดคนล้วนเป็นผู้มีวิชาระดับปรมาจารย์ใหญ่มีฝีมือไม่ธรรมดา!ในสำนักใหญ่ ทั้งด้านสถานะและพลังฝีมือ พวกเขาเป็นรองเพียงชวีซานตัวเท่านั้นเมื่อทั้งแปดร่วมมือกัน แม้แต่วีรบุรุษในตำนานก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้พวกเขาร่วมมือกันอย่างเข้าขา ล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ตรงกลาง และออกกระบวนท่าสังหารทุกอย่างใส่เขาถ้าเป็นคนอื่น คงถูกพวกเขาสับเป็นชิ้นๆ ไปแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ เพียงแค่ส่งกระแสจิต"วึ้ง!"คาถาป้องกันตัวปล่อยแสงสีทองออกมา ขัดขวางการโจมตีทั้งหมดไว้"อะไรกัน?"ชวีซานตัวเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสายตาของเขา ต่อให้ลั่วอู๋ฉางเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1056
ท่ามกลางความมืด มีร่างคนจำนวนมากพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่าประตูทางเข้าซึ่งเป็นหน้าตาของพันธมิตรบู๊ลิ้มถูกทำลาย กลายเป็นซากปรักหักพัง พวกเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที"ใครกันที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้!""บังอาจมาพังประตูใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้ม รนหาที่ตายแล้ว!""จะเป็นใครก็ช่าง แต่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีหรอก สับมันเป็นชิ้นๆ ก่อนค่อยว่ากัน!"กลุ่มคนที่โกรธแค้นเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าซากปรักหักพัง"ไอ้หนุ่ม แกเห็นไหมว่าใครเป็นคนทำ?"คนตาไวมองเห็นว่าเป็นเงาของชายหนุ่มจึงรีบถามออกไปทันที"ขอเตือนไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพูดสิ่งที่นายเห็นออกมาทั้งหมก ไม่งั้นนายเองก็ต้องเดือดร้อนด้วย!"ลั่วอู๋ฉางยืนอย่างสงบพลางตอบว่า "เห็น""รีบบอกมาว่าใคร!" คนกลุ่มนั้นร้องถามขึ้นพร้อมกันลั่วอู๋ฉางตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า "ก็ฉันไง!""อะไรนะ?!"คนกลุ่มนั้นเบิกตาโต ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าความตกใจ"ไอ้หนุ่ม นี่ไม่ใช่เวลามาอวดเก่ง คิดว่าเราจะเชื่อแกหรือไง?""รีบบอกมาว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นจะถือว่าแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย!""ให้โอกาสสุดท้าย รีบพูด ไม่งั้นพวกเร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1055
ซูเทียนคั่วกังวลขึ้นมาทันที ขณะที่ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาว เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า "เจ้าสำนักชวี นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของพันธมิตรบู๊ลิ้มหรือ?""หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลัวคนในยุทธภพจะหัวเราะเยาะหรือ?"ชวีซานตัวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย "อย่างพวกนายเนี่ยนะ? เรียกว่าแขกได้ด้วยหรือ?"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่า อีกทั้งสายตาที่จับจ้องมาอย่างอาฆาต ทั้งสามคนไม่สามารถต่อกรได้เลยไม่นานพวกเขาก็ถูกจับตัวได้!"ชวีซานตัว การที่คุณทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าศิษย์ของเทพอวี้อย่างราชันมังกรลั่วเทียนจะมาหาเรื่องหรือ?" ซูเทียนคั่วพูดขณะดิ้นรนชวีซานตัวไม่สนใจแม้แต่น้อย "ถ้าเขากล้าหาญมาที่นี่ ฉันจะให้เขาลิ้มรสชาติของการต้องเป็นนักโทษเช่นกัน!""ศิษย์ที่ถูกสอนโดยตาแก่แบบนั้น คงไม่ใช่คนดีสักเท่าไรหรอก พอดีเลย จะได้ให้เขาชดใช้หนี้แทนตาแก่นั่นและพวกแกไปพร้อมกัน!""ราชันมังกรลั่วเทียนอะไรกัน แค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีอะไรพิเศษนัก?""ตัวเขาไม่อายก็ช่างเถอะ แต่ยังกล้าไปหาคนมาคุยโวแทนตัวเอง คิดจะดังจากการสร้างกระแสเช่นนี้ คิดว่าบู๊ลิ้มเป็นที่สำหรับเล่นขายของหรือไง ฝันไปเถ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1054
พูดของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความหยาบคายใบหน้าสวยของเย่ปิงเหยาเริ่มบึ้งตึง แต่เพราะนี่เป็นถิ่นของอีกฝ่าย เธอจึงไม่อาจโต้ตอบได้ชวีหลิงหานคือน้องสาวของชวีซานตัว ทั้งสองคนมีอายุห่างกันมากกว่ายี่สิบปีหลังจากชวีหลิงหานเกิดได้ไม่นาน พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากอาการป่วย ก่อนสิ้นใจได้ฝากให้ชวีซานตัวช่วยเลี้ยงดูน้องสาวที่ยังเป็นแค่ทารกแรกเกิดชวีซานตัวเลี้ยงดูน้องสาวด้วยความยากลำบาก จนเธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่ง ทั้งยังมีพรสวรรค์จนได้รับความสนใจจากคนในบู๊ลิ้มมีผู้คนมาสู่ขอเธอมากมายจนทำให้ประตูบ้านตระกูลชวีแทบพังในขณะที่ชวีซานตัวกำลังเลือกคู่ครองให้น้องสาวจนตาลาย และวาดฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับตระกูลใหญ่โตความฝันกลับพังทลาย!ชวีหลิงหาน หญิงสาวผู้แสนงดงาม กลับถูกชายแก่อัปลักษณ์คนหนึ่งมาชิงตัวไป!ในตอนแรก ชวีซานตัวคิดว่าน้องสาวของเขายังไร้เดียงสา และถูกชายชั่วหลอกลวงเขาคิดว่าเพียงแค่พูดจาโน้มน้าวด้วยความรักและเหตุผล น้องสาวจะกลับตัวกลับใจแต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม!ชวีหลิงหานไม่เพียงแต่ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ แต่กลับรักชายแก่คนนั้นอย่างหัวปักหัวปำ และพูดคำพูดไร้สาระอย่างเช่นรักจน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1053
พูดตามตรง ลั่วอู๋ฉางก็มีใจอ่อนนิดหน่อยทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับพวกกระจอก เขามักจะคิดถึงหูเยว่ซีอย่างมากเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งชิงชิว แต่เขากลับใช้งานเหมือนลูกน้องปลายแถวประเด็นสำคัญคือ หูเยว่ซีไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเต็มใจช่วยอย่างยินดีอีกด้วย"ไม่ได้"ความมีเหตุผลเอาชนะความหุนหัน ลั่วอู๋ฉางพูดพร้อมขมวดคิ้ว "เธอต้องอยู่เฝ้าบ้าน มีแต่แบบนี้ ฉันถึงจะวางใจได้"หูเยว่ซีทำหน้าหงอย: "ก็ได้!"ลั่วอู๋ฉางหัวเราะ "เธอว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว""รางวัลอะไร?" จิ้งจอกน้อยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองส่องประกายวิบวับทันทีลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วพญานาคออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะให้ของขวัญเธอ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"หูเยว่ซีตาเป็นประกายอีกครั้ง "ลูกแก้วพญานาค!"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลูกแก้วพญานาคระดับนี้เธอคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำแค่มองนานหน่อย ก็ถือเป็นการดูหมิ่นคำว่า "จักรพรรดินีแห่งชิงชิว" แล้ว!แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากถูกขังอยู่ในแหวนมานานถึงพันปี เพิ่งจะได้อิสรภาพคืนมา พลังลดลงไปมากและร่างกายก็อ่อนแอสุดขีดนี่คือช่วงเวลาที่เธอต้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1052
หวงผู่เจิ้งซิ่นย่อมไม่พอใจแน่!คนเป็นครูยังล้มเหลว แต่ศิษย์กลับทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกถ้าไม่ใช่บังเอิญ แล้วมันคืออะไร?ลั่วอู๋ฉางไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หยิบคริสตัลสวรรค์ก้อนที่สองมาไม่นานก็ทำสำเร็จอีกครั้ง!หวงผู่เจิ้งซิ่นเบิกตากว้าง ประหลาดใจราวกับเห็นเทพเจ้าส่วนใบหน้าของหูเยว่ซีก็เต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ"ลองอีกครั้งสิ!" หวงผู่เจิ้งซิ่นยังคงไม่ยอมแพ้คราวนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ทำตามเขาอีกต่อไป เขาเก็บแท่งคริสตัลสวรรค์ที่เหลือทันที"หมายความว่าไง?" หวงผู่เจิ้งซิ่นถามตาโตลั่วอู๋ฉางลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคำพูดไว้โดยไม่หันกลับมา "ขอบคุณนะ!""เดี๋ยวสิ นายแน่ใจแล้วเหรอว่านายเข้าใจทั้งหมด?"หวงผู่เจิ้งซิ่นรีบไล่ตามไป "ถ้าไม่สำเร็จล่ะ ฉันจะได้ช่วยหาสาเหตุไง!""ไม่จำเป็นแล้ว ถ้านายท่านของฉันคิดว่าไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหาแน่" หูเยว่ซีขวางเขาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่นในตอนนี้ สีหน้าหวงผู่เจิ้งซิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อนศิษย์ที่เก่งเกินไปทำให้ครูรู้สึกอับอาย"ไหนว่าราชันมังกรลั่วเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเป็นปีศาจชัดๆ!"หวงผู่เจิ้งซิ่นยอมแพ้อย่างหมดท่า พูดอย่างเศร้าๆ "คิดว่า
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1051
หวงผู่เจิ้งซิ่นเชิดคอขึ้น พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเองเนื่องจากการสาธิตเมื่อครู่นั้นจบลงด้วยความล้มเหลวแม้ว่าเขาจะรู้วิธี แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาเป็นเวลานาน ความผิดพลาดจึงถือเป็นเรื่องปกติ"หาว..."หูเยว่ซีอ้าปากหาวครั้งใหญ่ ราวกับเปลือกตาถูกกดด้วยน้ำหนักมหาศาลใช่แล้ว เธอง่วงจริงๆ!การสอนของหวงผู่เจิ้งซิ่นทำให้เธอง่วงได้สำเร็จส่วนเนื้อหาที่พูดในภายหลัง แทบไม่ได้เข้าหัวของหูเยว่ซีเลย ผ่านหูซ้ายออกหูขวา ไม่มีอะไรในหัวเลย"พวกคุณ...ทำต่อไปเลย!"หูเยว่ซียืดแขนบิดขี้เกียจ และส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไม่ต้องสนใจเธอสิ่งนี้ทำให้หวงผู่เจิ้งซิ่นรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก!รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่!การทำให้นักเรียนง่วงถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการสาธิตของตัวเองยังล้มเหลวอีกด้วย"ไม่เป็นไร ฉันขอลองเอง" ลั่วอู๋ฉางเสนอตัวขึ้นอย่างกล้าหาญ"คุณจำทั้งหมดได้แล้วเหรอ?"หวงผู่เจิ้งซิ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังทันที "อย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิบัติเลย ลองทบทวนสิ่งที่ฉันพูดสักรอบก่อน มีจุดไหนที่ไม่เข้าใจก็ถามให้แน่ชัด แล้วค่อยลงมือ"เพราะจำนวนของแท่งค
