Share
บทที่ 464
Related chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 465
"บูม!"หมัดสองหมัดชนกันในอากาศ"แกร่ก!"มือขวาของจินเฟิงโช่วและแขนทั้งหมดระเบิดอย่างต่อเนื่องจากด้านหน้าไปด้านหลัง กระดูกสีขาวผสมกับกล้ามเนื้อ หลอดเลือด และเนื้อเยื่อผิวหนังก็ลอยไปทุกทิศทางยาวถึงฐานไหล่!พลังมหาศาลดึงจินเฟิงโช่วถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว สุดท้ายก็ไม่สามารถทำให้จุดศูนย์ถ่วงของร่างกายมั่นคงและล้มหงายหลังลงบนพื้นเกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ใบหน้าแก่ของจินเฟิงโช่วบิดเบี้ยวและผิดรูปอย่างรุนแรงเมิ่งป๋ออันและอวี๋จื่อเนี่ยนตกใจมาก!พวกเขาไม่เคยคิดเคยฝันว่าลั่วอู๋ฉางที่ไม่ได้อาศัยกำลังภายนอกใด ๆ จะทรงพลังขนาดนี้"ตาของพวกนายแล้ว"สายตาที่เย็นชาของลั่วอู๋ฉางจ้องมองไปที่พวกเขาทันใดนั้นทั้งสองคนก็เย็นสะท้านและตัวสั่นไปหมด"อาจารย์?" เสียงของอวี๋จื่อเนี่ยนสั่นเทาเมิ่งป๋ออันกัดฟันแล้วพูดว่า "สู้ตาย! เรามาร่วมมือกันและแสดงถ้าไม้ตายกันเถอะ ไม่เชื่อหรอกว่าเราจะเอาชนะเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้!"คำพูดที่กล้าหาญของอาจารย์ส่งผลต่อลูกศิษย์ทันที เรียกความมั่นใจกลับมาได้ในพริบตา"อืม สู้ตาย!" อวี๋จื่อเนี่ยนพยักหน้าอย่างหนักทั้งสองมีความเข้าใจโดยปริยายและลงมือพร้อมกัน"ไอ้หนุ่ม ไปตา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 466
"นายพูดว่าอะไรนะ?"จินเฟิงโช่วหรี่ตาลงเมิ่งป๋ออันเคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้ที่ไหน เบิกตาแล้วพูดว่า "เราทุกคนล้วนเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ไหม ต้องการฆ่ากันจริง ๆ เหรอ?""ชายหนุ่ม ขอเตือนนายว่าทำอะไรให้เหลือไว้บ้าง เพื่อไม่ให้เกิดภาพลักษณ์ที่ไม่ดีในอนาคต!"ลั่วอู๋ฉางยิ้มอย่างดูถูก "เมื่อกี้ยังมีคนพูดอย่างไร้ยางอายว่า ที่นี่เป็นทะเลหลวง การฆ่าคนสองสามคนเป็นเรื่องง่ายมาก""ในเมื่อพวกคุณเลือกที่จะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผู้อื่นตามอำเภอใจ ตั้งใจจะฆ่าให้หมด ทำไมไม่รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปล่ะ?""ตอนนี้ถึงตาตัวเองก็รับไม่ได้แล้วเหรอ?"ความแค้นของเขากับตระกูลจินมาถึงจุดที่ไม่ตายก็ไม่จบแล้วแม้ว่าลั่วอู๋ฉางจะเมตตา ปล่อยจินเฟิงโช่วไป ตระกูลจินก็จะไม่ซาบซึ้งในบุญคุณแม้แต่น้อยในทางตรงกันข้าม จะคิดว่าเขาอ่อนแอและสามารถรังแกได้ง่าย กลัวพวกเขาตระกูลจินจากนั้นยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น เปิดการแก้แค้นที่รุนแรงมากขึ้นต่อลั่วอู๋ฉางในเมื่อเป็นแบบนี้ จินเฟิงโช่วจะต้องตาย!สำหรับเมิ่งป๋ออัน อวี๋จื่อเนี่ยนลูกศิษย์คนโปรดของเขาตายด้วยน้ำมือของลั่วอู๋ฉาง ซึ่งเป็นความแค้นที่ไม่อา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 467
"ถ้านี่ยังไม่พอ ผมจะให้เงินคุณ! คุณเสนอราคาได้ตามใจชอบ ผมสัญญาว่าจะไม่กะพริบตาเลย โบราณวัตถุ เครื่องประดับและหยก ได้ทั้งหมด!"เป็นถึงนายท่านที่สองตระกูลจิน ไม่เคยตกต่ำแบบนี้มาก่อนแม้แต่ในต่างประเทศที่ล้อมรอบด้วยศัตรูที่แข็งแกร่ง จินเฟิงโช่วก็เป็นคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดและออกคำสั่งคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังไม่รู้กี่คนหมอบคลานมาแทบเท้าเขาทีละคนอย่างเชื่อฟังนี่ก็คือความมั่นใจของตระกูลจิน!ในต่างประเทศเรายังสามารถรุ่งเรืองได้ กลับมาในประเทศก็ไม่เหมือนกับปลาได้น้ำเหรอ?จินเฟิงโช่วมั่นใจว่าการปรากฏตัวตัวเองในครั้งนี้ จะทำให้ดวงตาของผู้คนนับไม่ถ้วนเป็นประกายอย่างแน่นอนเมื่อตัวเองเหยียบตระกูลหลิ่วไว้ใต้เท้า ใครจะกล้าต่อต้านพวกเราตระกูลจินอีก?สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือแค่ลั่วอู๋ฉางคนเดียว ก็ทำลายแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาทั้งหมดเมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย จินเฟิงโช่วก็ไม่มีความหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปตอนนี้เขาแค่อยากรักษาชีวิตไว้หน้าตาอะไร ศักดิ์ศรีอะไร!นั้นไม่มีประโยชน์ การมีชีวิตรอดเท่านั้นที่สำคัญที่สุดถ้าคนตายแล้วก็ไม่เหลืออะไรแล้ว!ลูกผู้ชายสามารถยืดได้หดได้ เก็บ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 468
"ตุ๋ม!""ตุ๋ม... ป๋อม..."หลายสิบคนกระโดดลงทะเลที่หนาวเย็นเข้ากระดูกเหมือนเทเกี๊ยวต้มด้านหลังเรือสำราญหลายสิบไมล์ มีเรือสปีดโบ๊ตขนาดกลางหลายลำตามมาเรือเหล่านี้เป็นของตระกูลจินทั้งหมด เพื่อให้จินเฟิงโช่วสามารถหลบหนีได้ตลอดเวลาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเหตุผลที่บอดี้การ์ดเหล่านี้กระโดดลงทะเลโดยตรง ก็เพราะคิดว่ายืนหยัดต่อไปสักพัก การช่วยเหลือก็จะมาถึงในไม่ช้าลั่วอู๋ฉางกวาดสายตาของราชาที่เย็นชาไปที่ใบหน้าของคนที่มุงดูสุดท้ายก็ตกอยู่ที่คนคนหนึ่งหงไท่เหอ!ชายชราตื่นตระหนกทันทีและรีบพูดว่า "ผมไม่เหมือนเมิ่งป๋ออัน!""ผมแค่ถูกเชิญมาช่วยดูของ เมื่อกี้คนที่ตะโกนฆ่าก็คือพวกเขา คนที่ลงมือก็คือพวกเขา ไม่เกี่ยวกับผมนะ!""หลิ่วซือหยิน รีบช่วยฉันพูดหน่อย อย่าให้ดาวร้ายคนนี้มุ่งเป้ามาที่ฉัน ได้ยินไหม?"ตาแก่นี่มีน้ำเสียงสั่งสอนและสั่งการอย่างสมบูรณ์เห็นได้ชัดว่าเขายังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันขาคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าพ่อวงการและเป็นผู้ใหญ่ด้วยสิ่งสำคัญที่สุดคือเขาปรากฏตัวในงานประมูลบนเรือสำราญนี้ หลิ่วซือหยินในฐานะผู้จัดงานควรอยู่ข้างเขาช่วยเขาพูด ช่วยเขาแก้ปัญหาลั่วอู๋ฉางหันหน้าเ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 469
"ไม่ ไม่ ไม่ นั่นคืองานของฉัน เทียบกับบุญคุณของคุณแล้ว ไม่มีอะไรเลย?"หลิ่วซือหยินรีบกล่าวว่า "บุญคุณของท่าน ซือหยินจะไม่มีวันลืม ต้องตอบแทนอย่างสูงแน่นอน"ลั่วอู๋ฉางเห็นเธอยืนยันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกกลับไปที่ห้องประมูล เขาตรวจสอบอาการบาดเจ็บของหนิงหงถู"อาจารย์ อาการบาดเจ็บของพ่อสาหัสหรือเปล่าคะ?" หนิงซินถงสีหน้าเป็นห่วง หางตามีรอยน้ำตาอย่างเห็นได้ชัดลั่วอู๋ฉางตอบว่า "ไม่ร้ายแรง บาดเจ็บภายในเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออวัยวะภายใน"ปกติแล้วอาการบาดเจ็บแบบนี้พักฟื้นระยะหนึ่งก็หายแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางทนไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องเห็นลูกศิษย์สาวสวยไม่สบายใจ ดังนั้นจึงหยิบยาออกมาเม็ดหนึ่งแล้วพูดว่า "กินมัน เดี๋ยวก็หาย"นี่เป็นยาเม็ดสีน้ำตาล เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสองเซนติเมตรหนิงหงถูอ้าปากและกำลังจะเริ่มเคี้ยว ยาก็เปลี่ยนเป็นน้ำและเข้าสู่กระเพาะอาหารโดยตรงสิ่งนี้ทำให้หนิงหงถูประหลาดใจมาก!ด้วยประสบการณ์หลายปีของเขา ยืนยันได้ว่านี่เป็นยาครอบจักรวาลอย่างแน่นอน!ไม่เช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดผลดังกล่าวได้แม้ว่าเขาจะอยู่ในวงการศิลปะการต่อสู้บู๊ลิ้มและวงการสะสมมาเป็นเวลาหลายปี คิดว่าตัว
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 470
บนดาดฟ้าเรือสปีดโบ๊ทหลายคนกำลังยุ่งเอาจินเฟิงโช่วขึ้นมาอย่างระมัดระวัง"นายท่าน ท่านเป็นยังไงบ้าง?""ท่านต้องอดทนไว้นะ เราจะย้อนกลับเดี๋ยวนี้ หาหมอที่ดีที่สุดให้ท่าน!"ทุกคนมีความกังวลอย่างมากแขนข้างหนึ่งของจินเฟิงโช่วไม่มีแล้ว ทิ้งบาดแผลขนาดใหญ่ไว้ที่ไหล่ และแช่อยู่ในน้ำทะเลที่หนาวเย็นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ตอนนี้กำลังจะตายทุกคนคิดว่าเป็นเพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงทำให้อาการไม่ดีแต่ไม่รู้ว่านี่คือฝีมือของราชันมังกรลั่วเทียนก่อนที่จะโยนเขาลงทะเล ลั่วอู๋ฉางได้อัดพลังงานลับเข้าไปในร่างกายของจินเฟิงโช่วเมิ่งป๋ออันก็เช่นกัน แต่ผู้ชายคนนั้นว่ายน้ำไม่เป็น ตกน้ำไปก็จมน้ำตายทันที ไม่มีโอกาสรอให้พลังลับออกอาการลั่วอู๋ฉางเคยกล่าวไว้ว่าตัดรากถอนโคน ย่อมไม่ปล่อยจินเฟิงโช่วไปแน่นอน"ฟู่!"จินเฟิงโช่วพ่นเลือดออกมาเต็มคำ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็กลายเป็นกระดาษทองทันที สั่นคลอนไปทั้งตัวทุกคนเห็นเขาหายใจออกมากกว่าอากาศเข้า ก็ตื่นตระหนกอยู่พักหนึ่ง"แก้... แก้แค้น... ให้ฉัน!"จินเฟิงโช่วเอียงหัวขาดใจตาย"นายท่าน!""ตอนนี้จบเห่แล้ว นายท่านที่สองตายแล้ว เราจะกลับไปอธิบายกันอย่างไรล่
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 471
ตอนนี้เป็นไง ตัวเองมีโอกาสได้เป็นเจ้าของสิ่งเหล่านั้นอีกครั้ง แน่นอนว่าเขามีความสุขมากประเด็นคือไม่มีใครมาก่อกวน ราคาก็จะกลับสู่ภาวะปกติมีชิวเทียนฉือเป็นผู้นำ คนอื่น ๆ ก็แสดงความเข้าใจเช่นกันหลิ่วซือหยินยิ้ม ในที่สุดความกังวลใจก็สามารถปลดออกได้และพูดว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ""พรุ่งนี้เช้าก็ยังเป็นที่นี่ แล้วเจอกันค่ะ!"หลังจากที่หลิ่วซือหยินเฝ้าดูลั่วอู๋ฉางจากไป เธอก็สั่งให้ลูกน้องซ่อมแซมสถานที่นี้ใหม่ในห้องเงาสีขาวพุ่งเข้ามาทางหน้าต่างลั่วอู๋ฉางไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นเสี่ยวไป๋"ฉันเหนื่อยมาก!"หูเยว่ซียืดตัวและบ่นว่า "เจ้านาย คุณช่วยบอกสาวน้อยหน่อยได้ไหมว่าไม่ให้เธออุ้มฉันตลอดเวลา!"ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างไม่ใจดี "ถูกคนอุ้มไว้ไม่ดีเหรอ สัตว์เลี้ยงไม่ได้ชอบแบบนี้กันหมดเหรอ?"คุณสิสัตว์เลี้ยง!บ้านคุณล้วนเป็นสัตว์เลี้ยง!หูเยว่ซีกล้าด่าในใจแค่ไม่กี่คำ ไม่กล้าแสดงออกมาเลยเธอเบะปาก แววตาเหม่อลอย ทำท่าทางน่าสงสาร "เราต่างผู้หญิง อุ้มไปอุ้มมาสนุกตรงไหน?""ต่อให้อุ้มจริง ๆ ฉันก็หวังว่าจะถูกเจ้านายอุ้มไว้ในอ้อมแขนนะ!""หยุด!" ลั่วอู๋ฉางตัดบทเธอทันที
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 472
ลั่วอู๋ฉางรู้สึกถึงแรงกดดันที่อก ใจคิดไม่ใช่ว่าผมใจไม่กว้าง แต่เป็นเพราะคุณใหญ่เกินไป!ทั้ง ๆ ที่คุณเป็นคนเอาบอลมาชนคน ยังมาโทษคนอื่นอีก"ถ้ายังไม่ปล่อย ผมจะเอาลูกแก้วโยนลงทะเลแล้วนะ!" ลั่วอู๋ฉางขู่หูเยว่ซีปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจและตะคอก "ก็ไม่รู้ว่าเจ้านายกลัวอะไร ทั้งที่ตอนนี้ฉันไม่ใช่ร่างมนุษย์ แต่เป็นร่างวิญญาณ!""ร่างวิญญาณก็เป็นร่าง!" ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างจริงจังหูเยว่ซียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ รอฉันกลายเป็นร่างมนุษย์ก่อนเถอะ ไม่เชื่อหรอกว่าเจ้านายจะยังทนได้ลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วจิ้งจอกออกมา หูเยว่ซีก็ยื่นมือไปหยิบมันทันทีเธอถือไว้ในมือเหมือนได้รับสมบัติล้ำค่าดวงตากลมโตคู่หนึ่งมองตรงไปที่มันโดยไม่กระพริบตาแววตาเป็นประกาย ดวงตาจ้องมองลูกแก้วจิ้งจอกจนแทบละลายแล้ว!ผ่านไปครึ่งนาทีเต็ม หูเยว่ซีจึงละสายตาไปด้วยความไม่เต็มใจและนั่งขัดสมาธิบนพรมฝ่ามือเรียวยาวสีขาวเหมือนหิมะขยับขึ้นและลง ลูกแก้วอยู่ที่กลางฝ่ามือหูเยว่ซีหลับตา จากนั้นแสงพลังจิตอันบริสุทธิ์ก็ปรากฏขึ้นรอบ ๆ ตัวหลังจากนั้นทันที แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากระหว่างฝ่ามือที่ประกบกัน"ฉึก!"พลังงานสีขาวโปร่งแสงมีศูนย์กลาง
Latest chapter
