เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 467
บทที่เกี่ยวข้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 468
"ตุ๋ม!""ตุ๋ม... ป๋อม..."หลายสิบคนกระโดดลงทะเลที่หนาวเย็นเข้ากระดูกเหมือนเทเกี๊ยวต้มด้านหลังเรือสำราญหลายสิบไมล์ มีเรือสปีดโบ๊ตขนาดกลางหลายลำตามมาเรือเหล่านี้เป็นของตระกูลจินทั้งหมด เพื่อให้จินเฟิงโช่วสามารถหลบหนีได้ตลอดเวลาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเหตุผลที่บอดี้การ์ดเหล่านี้กระโดดลงทะเลโดยตรง ก็เพราะคิดว่ายืนหยัดต่อไปสักพัก การช่วยเหลือก็จะมาถึงในไม่ช้าลั่วอู๋ฉางกวาดสายตาของราชาที่เย็นชาไปที่ใบหน้าของคนที่มุงดูสุดท้ายก็ตกอยู่ที่คนคนหนึ่งหงไท่เหอ!ชายชราตื่นตระหนกทันทีและรีบพูดว่า "ผมไม่เหมือนเมิ่งป๋ออัน!""ผมแค่ถูกเชิญมาช่วยดูของ เมื่อกี้คนที่ตะโกนฆ่าก็คือพวกเขา คนที่ลงมือก็คือพวกเขา ไม่เกี่ยวกับผมนะ!""หลิ่วซือหยิน รีบช่วยฉันพูดหน่อย อย่าให้ดาวร้ายคนนี้มุ่งเป้ามาที่ฉัน ได้ยินไหม?"ตาแก่นี่มีน้ำเสียงสั่งสอนและสั่งการอย่างสมบูรณ์เห็นได้ชัดว่าเขายังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันขาคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าพ่อวงการและเป็นผู้ใหญ่ด้วยสิ่งสำคัญที่สุดคือเขาปรากฏตัวในงานประมูลบนเรือสำราญนี้ หลิ่วซือหยินในฐานะผู้จัดงานควรอยู่ข้างเขาช่วยเขาพูด ช่วยเขาแก้ปัญหาลั่วอู๋ฉางหันหน้าเ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 469
"ไม่ ไม่ ไม่ นั่นคืองานของฉัน เทียบกับบุญคุณของคุณแล้ว ไม่มีอะไรเลย?"หลิ่วซือหยินรีบกล่าวว่า "บุญคุณของท่าน ซือหยินจะไม่มีวันลืม ต้องตอบแทนอย่างสูงแน่นอน"ลั่วอู๋ฉางเห็นเธอยืนยันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกกลับไปที่ห้องประมูล เขาตรวจสอบอาการบาดเจ็บของหนิงหงถู"อาจารย์ อาการบาดเจ็บของพ่อสาหัสหรือเปล่าคะ?" หนิงซินถงสีหน้าเป็นห่วง หางตามีรอยน้ำตาอย่างเห็นได้ชัดลั่วอู๋ฉางตอบว่า "ไม่ร้ายแรง บาดเจ็บภายในเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออวัยวะภายใน"ปกติแล้วอาการบาดเจ็บแบบนี้พักฟื้นระยะหนึ่งก็หายแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางทนไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องเห็นลูกศิษย์สาวสวยไม่สบายใจ ดังนั้นจึงหยิบยาออกมาเม็ดหนึ่งแล้วพูดว่า "กินมัน เดี๋ยวก็หาย"นี่เป็นยาเม็ดสีน้ำตาล เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสองเซนติเมตรหนิงหงถูอ้าปากและกำลังจะเริ่มเคี้ยว ยาก็เปลี่ยนเป็นน้ำและเข้าสู่กระเพาะอาหารโดยตรงสิ่งนี้ทำให้หนิงหงถูประหลาดใจมาก!ด้วยประสบการณ์หลายปีของเขา ยืนยันได้ว่านี่เป็นยาครอบจักรวาลอย่างแน่นอน!ไม่เช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดผลดังกล่าวได้แม้ว่าเขาจะอยู่ในวงการศิลปะการต่อสู้บู๊ลิ้มและวงการสะสมมาเป็นเวลาหลายปี คิดว่าตัว
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 470
บนดาดฟ้าเรือสปีดโบ๊ทหลายคนกำลังยุ่งเอาจินเฟิงโช่วขึ้นมาอย่างระมัดระวัง"นายท่าน ท่านเป็นยังไงบ้าง?""ท่านต้องอดทนไว้นะ เราจะย้อนกลับเดี๋ยวนี้ หาหมอที่ดีที่สุดให้ท่าน!"ทุกคนมีความกังวลอย่างมากแขนข้างหนึ่งของจินเฟิงโช่วไม่มีแล้ว ทิ้งบาดแผลขนาดใหญ่ไว้ที่ไหล่ และแช่อยู่ในน้ำทะเลที่หนาวเย็นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ตอนนี้กำลังจะตายทุกคนคิดว่าเป็นเพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงทำให้อาการไม่ดีแต่ไม่รู้ว่านี่คือฝีมือของราชันมังกรลั่วเทียนก่อนที่จะโยนเขาลงทะเล ลั่วอู๋ฉางได้อัดพลังงานลับเข้าไปในร่างกายของจินเฟิงโช่วเมิ่งป๋ออันก็เช่นกัน แต่ผู้ชายคนนั้นว่ายน้ำไม่เป็น ตกน้ำไปก็จมน้ำตายทันที ไม่มีโอกาสรอให้พลังลับออกอาการลั่วอู๋ฉางเคยกล่าวไว้ว่าตัดรากถอนโคน ย่อมไม่ปล่อยจินเฟิงโช่วไปแน่นอน"ฟู่!"จินเฟิงโช่วพ่นเลือดออกมาเต็มคำ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็กลายเป็นกระดาษทองทันที สั่นคลอนไปทั้งตัวทุกคนเห็นเขาหายใจออกมากกว่าอากาศเข้า ก็ตื่นตระหนกอยู่พักหนึ่ง"แก้... แก้แค้น... ให้ฉัน!"จินเฟิงโช่วเอียงหัวขาดใจตาย"นายท่าน!""ตอนนี้จบเห่แล้ว นายท่านที่สองตายแล้ว เราจะกลับไปอธิบายกันอย่างไรล่
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 471
ตอนนี้เป็นไง ตัวเองมีโอกาสได้เป็นเจ้าของสิ่งเหล่านั้นอีกครั้ง แน่นอนว่าเขามีความสุขมากประเด็นคือไม่มีใครมาก่อกวน ราคาก็จะกลับสู่ภาวะปกติมีชิวเทียนฉือเป็นผู้นำ คนอื่น ๆ ก็แสดงความเข้าใจเช่นกันหลิ่วซือหยินยิ้ม ในที่สุดความกังวลใจก็สามารถปลดออกได้และพูดว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ""พรุ่งนี้เช้าก็ยังเป็นที่นี่ แล้วเจอกันค่ะ!"หลังจากที่หลิ่วซือหยินเฝ้าดูลั่วอู๋ฉางจากไป เธอก็สั่งให้ลูกน้องซ่อมแซมสถานที่นี้ใหม่ในห้องเงาสีขาวพุ่งเข้ามาทางหน้าต่างลั่วอู๋ฉางไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นเสี่ยวไป๋"ฉันเหนื่อยมาก!"หูเยว่ซียืดตัวและบ่นว่า "เจ้านาย คุณช่วยบอกสาวน้อยหน่อยได้ไหมว่าไม่ให้เธออุ้มฉันตลอดเวลา!"ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างไม่ใจดี "ถูกคนอุ้มไว้ไม่ดีเหรอ สัตว์เลี้ยงไม่ได้ชอบแบบนี้กันหมดเหรอ?"คุณสิสัตว์เลี้ยง!บ้านคุณล้วนเป็นสัตว์เลี้ยง!หูเยว่ซีกล้าด่าในใจแค่ไม่กี่คำ ไม่กล้าแสดงออกมาเลยเธอเบะปาก แววตาเหม่อลอย ทำท่าทางน่าสงสาร "เราต่างผู้หญิง อุ้มไปอุ้มมาสนุกตรงไหน?""ต่อให้อุ้มจริง ๆ ฉันก็หวังว่าจะถูกเจ้านายอุ้มไว้ในอ้อมแขนนะ!""หยุด!" ลั่วอู๋ฉางตัดบทเธอทันที
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 472
ลั่วอู๋ฉางรู้สึกถึงแรงกดดันที่อก ใจคิดไม่ใช่ว่าผมใจไม่กว้าง แต่เป็นเพราะคุณใหญ่เกินไป!ทั้ง ๆ ที่คุณเป็นคนเอาบอลมาชนคน ยังมาโทษคนอื่นอีก"ถ้ายังไม่ปล่อย ผมจะเอาลูกแก้วโยนลงทะเลแล้วนะ!" ลั่วอู๋ฉางขู่หูเยว่ซีปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจและตะคอก "ก็ไม่รู้ว่าเจ้านายกลัวอะไร ทั้งที่ตอนนี้ฉันไม่ใช่ร่างมนุษย์ แต่เป็นร่างวิญญาณ!""ร่างวิญญาณก็เป็นร่าง!" ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างจริงจังหูเยว่ซียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ รอฉันกลายเป็นร่างมนุษย์ก่อนเถอะ ไม่เชื่อหรอกว่าเจ้านายจะยังทนได้ลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วจิ้งจอกออกมา หูเยว่ซีก็ยื่นมือไปหยิบมันทันทีเธอถือไว้ในมือเหมือนได้รับสมบัติล้ำค่าดวงตากลมโตคู่หนึ่งมองตรงไปที่มันโดยไม่กระพริบตาแววตาเป็นประกาย ดวงตาจ้องมองลูกแก้วจิ้งจอกจนแทบละลายแล้ว!ผ่านไปครึ่งนาทีเต็ม หูเยว่ซีจึงละสายตาไปด้วยความไม่เต็มใจและนั่งขัดสมาธิบนพรมฝ่ามือเรียวยาวสีขาวเหมือนหิมะขยับขึ้นและลง ลูกแก้วอยู่ที่กลางฝ่ามือหูเยว่ซีหลับตา จากนั้นแสงพลังจิตอันบริสุทธิ์ก็ปรากฏขึ้นรอบ ๆ ตัวหลังจากนั้นทันที แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากระหว่างฝ่ามือที่ประกบกัน"ฉึก!"พลังงานสีขาวโปร่งแสงมีศูนย์กลาง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 473
มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง กล้าดียังไงมาเป็นเจ้านายของฉัน ช่างกล้าหาญมาก!ดูสิว่าเมื่อคุณพ่ายแพ้อยู่ใต้กระโปรงของฉันแล้ว ใครจะเป็นเจ้านายกันแน่ลั่วอู๋ฉางยกมือขึ้นแล้วดึงผ้าปูที่นอนขึ้นมา โยนออกไปโดยไม่เงยหัวขึ้นผ้าสีขาวตกลงบนตัวของหูเยว่ซี ปกปิดรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอที่อาจทำให้คนพ่นเลือดได้ลั่วอู๋ฉางจึงหันหน้ากลับมากลับไม่รู้ว่าแม้ว่าร่างกายของหูเยว่ซีจะถูกปกคลุมแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการทำท่าที่เย้ายวนได้เส้นโค้งที่คลุมเครือ กลับมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้ว ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ก็ยังไม่ได้!""คุณกลับไปเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยดีกว่า ตอนนี้เลย!"หูเยว่ซีเบะปากทันทีและบ่นว่า "พันปีเต็มแล้ว ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะสร้างร่างขึ้นมาใหม่ได้ ยังไม่ชินกับมันเลย!""นายท่านใจร้ายเกินไปแล้ว ให้ฉันกลายร่างเป็นหมา คุณไม่เห็นใจฉันเหรอ?"ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วซ้ำแล้วซ้ำอีก "สภาพของคุณตอนนี้ ไม่เหมาะสมที่จะปรากฏตัวในห้องของผม จะทำให้คนเข้าใจผิดได้""ดึกขนาดนี้ จะมีคนรู้!" หูเยว่ซีเริ่มอ้อนลั่วอู๋ฉางมีท่าทีแข็งกร้าว "ฟ้ารู้ ดินรู้ คุณรู้ ผมรู้ ไม่ได้เด็ดขาด""งั้นฉันใส่เสื้อผ้าได้ไหม
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 474
"คุณหลิ่ว เข้าใจผิดแล้ว!"ลั่วอู๋ฉางรีบถอยหลังหนึ่งก้าวและตีตัวออกห่างจากหลิ่วซือหยิน"ฉันมาขอยืมเสื้อผ้าจริง ๆ!"ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างจริงจัง "ถ้าคุณหลิ่วไม่สะดวก ก็ถือซะว่าผมไม่ได้มา ลาก่อน!"พูดจบเขาก็หันหลังจะจากไปผู้หญิงสมัยนี้เป็นอะไรไปกันหมด?แต่ละคนดุร้ายขนาดนี้เลยเหรอ?หูเยว่ซีในห้องก็ทำให้ลั่วอู๋ฉางทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้แม้แต่หลิ่วซือหยินก็ยังจู่โจมเหมือนกันเขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือขมขื่นดีสิ่งที่ดีใจคือเสน่ห์ของตัวเองเพิ่มขึ้นอย่างมาก สาว ๆ ที่ยอดเยี่ยมหลายคนสนใจตัวเองสิ่งที่ขมขื่นคือตัวเองโดดเด่นขนาดนี้ แต่กลับถูกหย่าอย่างน่าสังเวช"คุณลั่วรอเดี๋ยวค่ะ!"ใบหน้าสวยของหลิ่วซือหยินแดงก่ำด้วยความเขินอาย จึงตระหนักว่าตัวเองเข้าใจผิดรีบเอาสายชุดกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม ใบหน้าของเธอแดงราวกับแอปเปิ้ล งดงามมาก"ฉันมีเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาสองสามชุดพอดี ยังไม่เคยใส่มาก่อน น่าจะตอบสนองความต้องการของคุณได้"ลั่วอู๋ฉางจึงหยุดเดิน หันกลับมาบีบรอยยิ้มอีกครั้ง "งั้นก็ขอบคุณคุณหลิ่วมากครับ!"หลังจากนั้นไม่นาน หลิ่วซือหยินก็หยิบถุงหลายใบออกมา ทั้งหมดเป็นสินค้าแบรนด์ดังที่คล้ายกับแบรนด
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 475
"เจ้านายบ้า ไม่มีความชื่นชมเลย รู้จักแต่ดุคนอื่น!"หูเยว่ซีสีหน้าหดหู่และกลับไปที่ห้องอีกครั้งผ่านไปอีกสักพักเธอก็เดินออกมาด้วยชุดผ้าไหมแท้ แม้ว่าส่วนที่ควรปกปิดจะถูกปกปิดไว้ แต่รูปร่างของเธอก็ดีมากสิ่งที่ควรเว้าก็เว้า สิ่งที่ควรนูนก็นูน ขัดขวางไม่ได้เลย!ใส่ชุดอะไรก็ดูเซ็กซี่ ทำยังไงดี?ลั่วอู๋ฉางทำหน้าจนใจและต้องเลือกที่จะยอมรับ "งั้นก็แบบนี้แล้วกัน ผมจะไปนอนแล้ว""แล้วฉันล่ะ?" หูเยว่ซีทำท่าเย้ายวนอีกครั้งอย่างไม่ตั้งใจ ดูเหมือนว่าพร้อมที่จะทำทุกอย่างที่เขาต้องการจริง ๆ แล้วการที่ไม่ตั้งใจเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด!ลั่วอู๋ฉางเลือกที่จะไม่สนใจและพูดโดยไม่หันกลับมามอง "คุณนอนบนโซฟา!""ซื่อบื้อจริง ๆ!" หูเยว่ซีรู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้นตัวเองเป็นถึงจักรพรรดิชิงชิว สาวงามอันดับหนึ่งของสุนัขจิ้งจอก ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง สอดคล้องกับความสวยงามของมนุษย์อย่างพวกคุณหมดทำไมถึงถูกเขาเพิกเฉยล่ะ?หรือว่าวิชามหาเสน่ห์ของตัวเองถดถอยลงแล้ว?อาจเป็นไปได้!ถูกขังอยู่ในแหวนมาพันปีเต็ม ไม่มีโอกาสได้แสดงวิชามหาเสน่ห์ ถดถอยก็เป็นเรื่องปกติเจ้านายบ้า คุณรอก่อนเถอะ!หูเยว่ซีคิดว่าตัว
บทล่าสุด
