บทที่ 37

"แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? อารองของฉันคือสวีเทียน ลูกพี่ลูกน้องฉันคือสวีอวิ๋นฝาน แกตายแน่ พวกมันสองก็ตายแน่!" สวีอวิ๋นเลี่ยงพูดข่มขู่เสียงดัง

"เหรอ?" ลั่วอู๋ฉางหน้าตาเฉยเมย จากนั้นบิดมือ

"แกร่ก!"

มีดสั้นหลุดออกจากมือ แขนของสวีอวิ๋นเลี่ยงถูกหักโดยตรง กระดูกสีขาวแทงทะลุผิวหนัง เลือดสดหยดลงทันที!

"อ้าก......เพียะ!"

เขาเพิ่งส่งเสียงร้องอนาถออกมาครึ่งหนึ่ง ก็ถูกลั่วอู๋ฉางตบหน้า อดกลั้นเอาไว้ทันที

"แก หลอกเอาเงินของอาฉันไปทั้งหมดเท่าไหร่ พูด!" ลั่วอู๋ฉางตวาด จากนั้นมือของเขาออกแรงอีกครั้ง สวีอวิ๋นเลี่ยงเจ็บจนคุกเข่าลง

"ยังจะนิ่งอึ้งอะไรอีก รีบพูดสิวะ!" สวีอวิ๋นเลี่ยงตะโกนใส่ลูกน้องที่รับผิดชอบคิดบัญชี

ลูกน้องตัวสั่นงกพูดขึ้น "ทั้งหมดสองล้านกว่าบาท ในนี้รวมเงินต้นหนึ่งล้านบาท ดอกเบี้ยหนึ่งล้านห้าแสนบาท!"

"ฉันคนนี้มีเหตุผลมากที่สุด หนึ่งล้านห้าแสนบาทโอนกลับมาในบัตรของอาฉัน ที่เหลือไม่กี่แสนถือว่าเป็นดอกเบี้ยของพวกนาย!" ลั่วอู๋ฉางพูดออกคำสั่ง

สวีอวิ๋นเลี่ยงถลึงตาโต น้ำเสียงแข็งกร้าว "แกฝันไปเถอะ! มีแต่เข้าไม่มีออกนี่เป็นกฎของตระกูลสวี เงินที่กลืนลงท้องแล้ว ไม่มีทางคายออกมาเด็ดขาด"

"มีแต