Share
บทที่ 295
Related chapters
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 296
"ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง!" ผู้จัดการร้านสาวรีบอธิบาย"เมื่อกี้คุณแค่บอกว่าอยากได้ แต่ไม่ได้จ่ายเงินก็จากไป ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องการแล้วเสียอีก"อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวโป๊ แต่งหน้าหนัก ๆ และมีกลิ่นอายของผู้หญิงอย่างว่าทำศัลยกรรมทั้งหน้าและคางแหลมเหมือนงูเธอพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า "เมื่อกี้ฉันไปเข้าห้องน้ำ หูข้างไหนของเธอฟังฉันว่าไม่เอาแล้ว?"ผู้จัดการร้านหญิงรีบพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า "ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน คุณใจเย็น ๆ ฉันจะให้เธอถอดออก"เดิมทีผู้จัดการร้านหญิงก็ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับลั่วอู๋ฉางและอวี๋อีเหรินเลยรู้สึกว่าระดับการบริโภคของพวกเขาไม่ได้มาตรฐานที่นี่เนื่องจากลั่วอู๋ฉางและอวี๋อีเหรินแต่งตัวธรรมดาเกินไป แม้ว่าผู้ชายจะหล่อและผู้หญิงก็สวยและมีนิสัยดี แต่หน้าตาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับการเป็นคนรวยจนกระทั่งลั่วอู๋ฉางพูดอย่างใจกว้างว่า "เสื้อผ้าสวย และคนก็สวยยิ่งกว่า" ชมเช่นนี้ผู้จัดการร้านหญิงจึงคิดว่าอาจจะเป็นไปได้ในความเห็นของเธอ คนจนเพื่อที่จะรักษาหน้า ต่อให้ชอบอะไรก็ตามก็เลือกที่จะสร้างปัญหาก็คือไม่ยอมรับว่าตัวเองซื้อไม่ได้ หาทางออกให้กับความยากจนของตัวเองเท่
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 297
ผู้จัดการร้านหญิงสนับสนุน "ยอมรับเถอะว่าไม่สามารถจ่ายได้ มันไม่น่าอาย เธอสองคนเล่นละครที่นี่มีความหมายอะไร?"ทันใดนั้น ชายอ้วนสวมแบรนด์เนมก็เดินเข้ามา "ที่รัก ทำไมนานจัง?"หน้างูกลายเป็นเสแสร้งทันที ก้าวไปข้างหน้าและกอดแขนของชายอ้วนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "เจอคนจนสองคน ซวยมาก!""พอนึกถึงเสื้อผ้าที่ตัวเองชอบ เคยถูกคนจนคนหนึ่งใส่ ในใจฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ""ถ้ารู้สึกไม่สบายใจก็อย่าซื้อเลย พี่มีเงินเยอะแยะ ยังกลัวว่าจะซื้อของที่ชอบไม่ได้เหรอ?" ชายอ้วนพูดอย่างเย่อหยิ่งผู้จัดการร้านหญิงเห็นธุรกิจจะเสียหายแล้ว รีบร้อนทันที ชี้ไปที่อวี๋อีเหรินและตำหนิว่า "เธอยังไม่รีบถอดออกมาอีก!""ถ้าวันนี้สาวสวยคนนี้ไม่เอาแล้ว เธอสองคนต้องรับผิดชอบทั้งหมด ใครก็อย่าไปไหน!""ฉันหวังดีให้เธอลองใส่ สนองความหยิ่งยะโสที่ไม่สมจริงของพวกเธอ พวกเธอจะตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ ยังมีมโนธรรมบ้างไหม?"เมื่อชายอ้วนเห็นอวี๋อีเหรินก็ตกใจทันทีดวงตาเล็ก ๆ คู่หนึ่งฉายแววอย่างต่อเนื่องช่างเป็นสาวสวยจริง ๆ!หน้างูที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเองเมื่อเทียบกับเธอก็กลายเป็นหน้าจัดทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้หน้างูก็รีบหยิกเอวของชายอ้วนคนนั
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 298
เดิมทีอวี๋อีเหรินต้องการมอบเสื้อผ้าให้กับหน้างูแต่อีกฝ่ายเรียกร้องมากเกินไป จนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีชั่วขณะหนึ่ง"ชุดนี้ พวกเราไม่เอาแล้ว"ลั่วอู๋ฉางคว้ามือเล็ก ๆ ของอวี๋อีเหริน แล้วพูดอย่างจริงจัง "เพราะมันไม่คู่ควรที่จะสวมอยู่บนตัวคุณ"เสื้อผ้าไม่มีความผิด แต่คนที่ขายไร้ยางอายมาก"จ่ายไม่ได้ก็บอกว่าจ่ายไม่ได้ จงใจหาเหตุผลแบบนี้ มีความหมายเหรอ?"ถังเอวี้ยนป๋อดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า "คุณผู้หญิง คุณคงถูกผู้ชายคนนี้หลอกแล้ว เขาคงบอกคุณไปแล้วว่าตัวเองอาศัยอยู่ในวิลล่ากวนหู และแกล้งทำเป็นคนรวย!""คุณคงไม่รู้หรอกว่านอกจากบ้านจะเป็นของปลอมแล้ว ตัวตนของเขายังเป็นปัญหามากอีกด้วย เขาเพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากคุกและเป็นบุคคลอันตราย""ผมขอเตือนคุณว่าอย่าเชื่อคำพูดหวาน ๆ ของเขา ไม่อย่างนั้นคุณจะถูกหลอกทั้งเงินทั้งตัว! เอาล่ะเพื่อที่จะเผยให้เห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของเขา ผมจะซื้อชุดนี้ให้คุณใส่"เมื่อได้ยินเช่นนี้หน้างูก็ไม่ยอมทันที "สามี...""หุบปาก วันนี้ซื้อเสื้อผ้าไปเจ็ดแปดชุดแล้ว ยังไม่พอใจอีก!"ถังเอวี้ยนป๋อจ้องมองเธอ สื่อความหมายว่าหากกล้าสร้างปัญหาอีกครั้ง ฉันจะเตะเธอหน้าที่ถูกเ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 299
พูดจบ เขาก็หยิบบัตรแบล็คการ์ดใบนั้นออกมาอี้ต๋าพลาซ่าเป็นอุตสาหกรรมของเฉินไท่บัตรแบล็คการ์ดได้รับการพัฒนาร่วมกันโดยตระกูลเฉินและตระกูลเกาเสื้อผ้าที่ซื้อก่อนหน้านี้ ลั่วอู๋ฉางล้วนใช้โทรศัพท์มือถือชำระเงิน ไม่ได้ใช้การ์ดนี้วันนี้เพื่อแสดงความกตัญญู เขาไม่อยากยืมมือคนอื่นนอกจากนี้ด้วยเงินจำนวนเล็กน้อยเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องเอาเปรียบทั้งสองตระกูลเลยจริง ๆเป็นหนี้บุญคุณพวกเขาเพราะเรื่องนี้ มันไม่คุ้มค่าเลย"นี่มันตัวอะไรกัน ไม่เคยเห็นมาก่อน"ผู้จัดการร้านหญิงพูดประชดทันที "ฉันรู้จักบัตรสมาชิกทั้งหมดของอี้ต๋าพลาซ่า แต่ฉันไม่เคยเห็นบัตรที่หน้าตาแบบนี้มาก่อน ไม่ใช่บัตรส่วนลดที่ช่างทำผมให้มานะ?"ถังเอวี้ยนป๋อหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า "ช่างทำผมก็ตาบอดเหมือนกัน ให้การ์ดเขามา"ร้านนี้เป็นแบรนด์ที่นำเข้ามา ไม่ใช่ห้างสรรพสินค้าบริหารเองผู้จัดการร้านหญิงเพิ่งถูกย้ายมาจากที่อื่น ดังนั้นเธอจึงไม่รู้จักบัตรนี้จริง ๆ แล้วไม่รู้จักก็ไม่เป็นอะไร แค่รูดที่ระบบแคชเชียร์ก็รู้ทันทีเมื่อมองไปที่หัวหน้า รปภ.อีกครั้ง สีหน้าของเขาก็ตึงเครียดด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าตั้งแต่เกิดเหตุกา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 300
ผู้จัดการร้านหญิงตกตะลึงหัวหน้ารปภ.เห็นลั่วอู๋ฉางโกรธ ก็ตระหนักว่าเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วลูกค้าที่ถือบัตรแบล็คการ์ด ไม่ใช่คนที่หัวหน้ารปภ.ตัวน้อยอย่างเขาจะรับมือได้ต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้ ไม่เช่นนั้นพนักงานทั้งห้างจะไม่มีผลดีเลยในตอนแรกผู้จัดการของร้านจักรพรรดิใต้ฟ้าก็เพราะไม่รู้จักบัตรนี้ และยังทำให้ลูกค้าอับอายว่าเป็นบัตรปลอม สุดท้ายถูกหักแขนขาและไล่ออกจากเมืองจิงไห่และไม่กล้ากลับมาตลอดชีวิต"คุณลั่ว บังเอิญเถ้าแก่เฉียวของเราอยู่ที่นี่ในวันนี้ อยากให้ผมเชิญเธอมาไหม?" หัวหน้ารปภ.กล่าวอย่างระมัดระวังลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า "เถ้าแก่เฉียวไหน? เฉียวชิงเวยเหรอ?"ในบรรดาคนที่เขารู้จักมีเพียงสองคนที่แซ่เฉียว ก็คือเฉียวจินซงและเฉียวชิงเวยสองพี่น้องนี่เป็นทรัพย์สินของครอบครัวเฉินไท่ ดังนั้นเขาจึงเดาได้ว่าคือเฉียวชิงเวย"ใช่ครับ คือคุณนายเฉียว"หัวหน้าเห็นเขาสามารถพูดชื่อเฉียวชิงเวยได้ ต้องรู้จักกันแน่ ๆ และถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างอดไม่ได้"งั้นเรียกมาเถอะ มีเรื่องอื่นต้องคุยกับเธอพอดี" ลั่วอู๋ฉางกล่าวกว่าครึ่งเดือนแล้วตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาตรวจและรั
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 301
"ไปเที่ยวเตร่ที่ไหนอีกแล้ว! ฉันมีชื่อเสียงโด่งดัง ทำไมถึงมีลูกอย่างแก รีบกลับเข้าบริษัทเดี๋ยวนี้ มีเรื่องสำคัญ!"เสียงคำรามของชายวัยกลางคนดังมาจากโทรศัพท์ถังเอวี้ยนป๋อพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ "พ่อ วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์!""ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญที่เราจะขึ้นเรือใหญ่ของตระกูลจิน สร้างความสัมพันธ์ความร่วมมือกับจินเหยากรุ๊ป วันหยุดสุดสัปดาห์สำคัญหรือธุรกิจสำคัญ? โตขนาดนี้แล้ว แม้แต่ลำดับความสำคัญก็แยกไม่ออก ไม่หยุดสักอาทิตย์จะตายไหม!"ถังเอวี้ยนป๋อพูดอย่างไม่เต็มใจ "รู้แล้ว ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้"เขามองกลับไปชั้นบนและคิดกับตัวเองว่า ลั่วอู๋ฉางนายรอก่อน วันหนึ่งฉันถังเอวี้ยนป๋อจะเหยียบย่ำนายจนหมดสิ้นใต้เท้าของฉัน และนายจะไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกต่อไปคราวนี้นับเป็นโชคดีของนาย!แต่พระเจ้าจะไม่เข้าข้างนายทุกครั้งไปทันทีที่พวกเขาจากไป เฉียวชิงเวยก็เดินมาอย่างรีบร้อนพร้อมกับผู้บริหารกลางและระดับสูงเมื่อก่อนเฉียวชิงเวยป่วย ไม่เคยก้าวก่ายธุรกิจของเฉินไท่สามีของเธอหลังจากหายดีแล้ว เธอรู้สึกว่าการอยู่บ้านทั้งวันมันน่าเบื่อ ถ้าเธอทำแบบนี้ต่อไป เธอคงจะขาดการติดต่อกับสังคมจริง ๆ ถือโอ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 302
ผู้จัดการร้านหญิงสับสนมาก!เธอมาที่นี่เพื่อเป็นผู้จัดการร้านโดยอาศัยการเลือกที่รักมักที่ชังจริง ๆ แล้วก่อนที่เธอจะถูกย้ายมา ก็มีคนแสดงความคิดเห็นมากมายแล้วบอกว่าความสามารถของเธอไม่ตรงตามข้อกำหนด นิสัยและบุคลิกภาพก็มีข้อบกพร่อง ไม่เพียงพอที่จะรองรับร้านค้าสุดท้ายอดีตสามีของเธอก็เอาชนะทุกข้อโต้แย้ง และให้คำมั่นสัญญาอันยิ่งใหญ่ต่อหน้าหัวหน้า และในที่สุดก็สมปรารถนาของเธอตอนนี้เธอกำลังสร้างปัญหา!เพราะสิ่งที่ตัวเองทำ ทั้งแบรนด์จึงโดนถ่วงไปด้วยทำให้เกิดอุบัติเหตุใหญ่ขนาดนี้ ไม่เพียงแต่ตัวเธอเองที่ต้องจบเห่ แต่ชายชราที่เป็นที่พึ่งให้เธอก็ต้องโชคร้ายตามไปด้วยเธอดูเหมือนจะเห็นภาพชายชราชี้จมูกตัวเองและตะคอกใส่หรือแม้กระทั่งต่อยเตะเธอเกรงว่าตัวเองจะถูกตีเกือบตายมั้ง?แต่เธอคิดไม่ออกว่าทำไมคนใหญ่คนโตอย่างเจ้าของห้างถึงเคารพและให้ความสำคัญกับชายหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้ขนาดนี้"พรึ่บ......ตึง!""เอี๊ยด!"ภายในไม่กี่นาที เดิมที่เป็นร้านค้าหรูหราก็ถูกทุบเป็นชิ้น ๆ และพื้นก็เละเทะเฉียวชิงเวยระมัดระวังอย่างมากและแอบสังเกตการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของลั่วอู๋ฉางน่าเสียดายที่เธอมองไม่เห็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 303
เห็นได้ชัดว่าอวี๋อีเหรินยังอ่อนต่อโลกมาก เคยเห็นอะไรแบบนี้ที่ไหน หน้าสวยก็แดงทันทีและเขินอายมาก"พี่เฉียวพี่ต่างหากที่เป็นคนสวย ฉันเทียบพี่ไม่ได้""คุณยังสาวนะ!"เฉียวชิงเวยไม่ลังเลที่จะชม "คุณอยู่ในวัยที่คุณสวยราวกับดอกไม้ คุณเป็นคนบริสุทธิ์และชัดเจน และรูปลักษณ์ของคุณก็สดใสและมีเสน่ห์ ฉันอิจฉาน้องสาวมาก""ทรัพย์สินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้หญิงคืออายุน้อย พี่สาวแก่แล้วและเทียบไม่ได้กับคนหนุ่มสาวเช่นคุณ"ใบหน้าของอวี๋อีเหรินแดงขึ้นเรื่อย ๆ "พี่เฉียวพี่ถ่อมตัวเกินไปแล้ว เวลาไม่เคยเอาชนะสาวสวยได้ ไม่ต้องพูดถึงพี่ที่ยังดูเด็กมาก!""น้องสาวปากหวานมาก พี่ชอบคุณมาก ฉันต้องช่วยคุณเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสม เดี๋ยวคอยดูพี่นะ!"มีเฉียวชิงเวยมาเป็นเพื่อนด้วย คนของทุกร้านต่างก็มีความกระตือรือร้นอย่างมากด้วยคำแนะนำของเธอ ในไม่ช้าก็เลือกเสื้อผ้าที่น่าพอใจหลายชุดให้กับอวี๋อีเหรินและประสิทธิภาพก็ดีขึ้นอย่างมากในระหว่างกระบวนการนี้ เฉียวชิงเวยถามอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับลั่วอู๋ฉางด้วยไอคิวของเฉียวชิงเวย เธอจึงตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วว่าอวี๋อีเหรินมีความรู้สึกที่ดีต่อเขา ชื่นชมล
Latest chapter
